Ομιλία του Προέδρου της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξη Τσίπρα
στην προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση για τα κοινωνικά δικαιώματα των νέων
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, δεν ξέρω αν η ελπίδα μπορεί να τη βρει κανείς εκεί όπου βλέπει νέους ανθρώπους να έχουν κοινωνική ευαισθησία, εγώ θα προσέθετα κύριε Καρατζαφέρη, ότι ελπίδα μπορεί να βρει κανείς εκεί που βλέπει νέους ανθρώπους να επιμένουν, να αγωνίζονται, να διεκδικούν, παρά το κλίμα κατάθλιψης που έχει επιβληθεί σε αυτή τη χώρα εξ αιτίας των πολύ συγκεκριμένων πολιτικών επιλογών και των δυο τελευταίων κυβερνήσεων.
Και βεβαίως δεν μπορεί κανείς να μην αναφερθεί συζητώντας γι’ αυτό το κλίμα κατάθλιψης και στο κλίμα απαξίωσης της πολιτικής των νέων ανθρώπων απέναντι στους θεσμούς, στα κόμματα, στους πολιτικούς. Και πώς να μην υπάρχει κλίμα απαξίωσης όταν άλλα λένε την μια μέρα και άλλα λένε την άλλη.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, πραγματικά ορισμένες φορές οι συμπτώσεις είναι σατανικές. Διότι πριν από δύο περίπου χρόνια ακριβώς την επόμενη μέρα της ψήφισης του νομοσχεδίου για το ασφαλιστικό της κυρίας Πετραλιά, της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, πάλι είχε οριστεί συζήτηση για τη νέα γενιά με πρόταση, αν θυμάμαι καλά πάλι του Κομμουνιστικού Κόμματος.
Και οι συμπτώσεις εκτός από σατανικές είναι και αποκαλυπτικές. Διότι διαβάζοντας τα πρακτικά εκείνων των συζητήσεων και του τριημέρου της συζήτησης για το ασφαλιστικό νομοσχέδιο, αλλά και για τα θέματα της νεολαίας μπορεί κανείς να ανακαλύψει όλα τα συμπτώματα πολιτικής παθογένειας και της πολιτικής κρίσης εκπροσώπησης.
Διότι είναι απίστευτο, πως μπορείτε τα δυο κόμματα εξουσίας, οι ίδιοι άνθρωποι -μέσα σε δυο χρόνια ελάχιστοι έχουν αλλάξει- οι ίδιες κοινοβουλευτικές ομάδες σε απόσταση λίγων μηνών να λέτε τόσο διαφορετικά πράγματα. Να αντιστρέφετε ρόλους. Αν διαβάσει κανείς στα πρακτικά τι έλεγαν οι Βουλευτές του ΠΑ.ΣΟ.Κ. που τότε ήταν στην αξιωματική αντιπολίτευση για το νομοσχέδιο το ασφαλιστικό της κυρίας Πετραλιά και τις προτάσεις που κατέθεταν, θα μείνει έκπληκτος για το πώς τα ίδια πρόσωπα με περισσό κομματικό πατριωτισμό, χθες και προχθές υπερασπιζόντουσαν ένα νομοσχέδιο για το ασφαλιστικό που επιβάλλει πολύ χειρότερους όρους απ’ αυτό της κυρίας Πετραλιά.
Και αλήθεια εγώ εκπλήσσομαι πως μπορείτε και το κατορθώνετε αυτό, πως μπορείτε να λέτε τόσα αντίθετα πράγματα. Βεβαίως το ίδιο ισχύει και για τους Βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας που τότε ήταν στην κυβέρνηση και προχθές έκαναν αντιπολίτευση.
Μην αναρωτιόμαστε, λοιπόν, γιατί έχει απαξιωθεί η πολιτική. Μην αναρωτιόμαστε, στους νέους ανθρώπους ιδίως. Και για να γίνω πιο συγκεκριμένος θα αναφερθώ ειδικότερα σε όσα έλεγε προ διετίας ο Υπουργός Εργασίας υπερασπιζόμενος την πρόταση που είχε καταθέσει τότε η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ για δημοψήφισμα με βάση το άρθρο 44 για ένα τόσο σημαντικό κοινωνικό θέμα όπως το ασφαλιστικό. Βεβαίως χθες μας απάντησε ότι δεν μπορούμε να πάμε σε μια τέτοια επιλογή διότι βρισκόμαστε σε μια κρίση και έχουμε έκτακτες ανάγκες και δεν υπάρχει η δυνατότητα της πολυτέλειας να τηρούμε το Σύνταγμα. Φαίνεται ότι ακόμη και το άρθρο 44 του Συντάγματος έχει ανασταλεί μέχρι νεοτέρας από τους επιτηρητές μας.
Αλλά δεν ήταν μόνο ο Υπουργός Εργασίας που υπερασπιζόταν με σθένος πριν από δυο χρόνια την πρόταση για δημοψήφισμα γι’ αυτό το μεγάλο κοινωνικό θέμα. Ήσασταν και σεις κύριε Πρωθυπουργέ και θα ήθελα να σας το θυμίσω, διότι μπορεί μέσα σε αυτά τα δυο χρόνια να έχετε αλλάξει τόσες πολλές φορές τοποθέτηση πάνω στα ζητήματα και να έχετε ξεχάσει και σεις ο ίδιος. Λέγατε, λοιπόν, πριν από δυο χρόνια ότι «Το δημοψήφισμα είναι οξυγόνο στη δημοκρατία. Αποτελεί δημοκρατικό εργαλείο ενίσχυσης της συμμετοχικής δημοκρατίας. Απαντά ευθέως στον πειρασμό που έχει μια αυταρχική κυβέρνηση –απευθυνόσαστε στη Νέα Δημοκρατία- να λέει πήρα την ψήφο σου και από εκεί και πέρα κάνω ό,τι θέλω». Μήπως σας θυμίζει κάτι αυτό;
Και επίσης συνεχίζατε απευθυνόμενος στην τότε πλειοψηφία της Νέας Δημοκρατίας και λέγατε «φοβάστε το δημοψήφισμα γιατί φοβάστε το λαό». Τώρα βεβαίως οι ρόλοι έχουν αντιστραφεί. Και αυτοί που φοβάστε κύριε Πρωθυπουργέ, την κρίση των πολιτών, είστε εσείς. Και αυτό που φοβάστε είναι ότι τελικά αν απευθυνθείτε στην ελληνική κοινωνία για τις βίαιες αλλαγές που επιφέρει η πολιτική σας, τους μόνους που θα βρείτε επιπλέον να σας υποστηρίζουν είναι αυτούς που βρήκατε χθες εδώ στο Κοινοβούλιο. Την κυρία Μπακογιάννη και τον κ. Κιλτίδη κανέναν άλλον. Και τους εκβιαζόμενους Βουλευτές της κυβερνητικής πλειοψηφίας.
Βέβαια μπορεί κανείς να αντικρούσει ότι η ομιλία σας αυτή στην οποία αναφέρομαι, έγινε την 1η Απριλίου του 2008. Θα μπορούσε κανείς, λοιπόν, να υποθέσει ότι ήταν ένα πρωταπριλιάτικο ψέμα. Θα μπορούσε κανείς να το υποθέσει πράγματι, αν δεν είχατε αποδείξει όλα αυτά τα χρόνια που μεσολάβησαν ότι σχεδόν κάθε μέρα για σας ήταν πρωταπριλιά, διότι σχεδόν κάθε μέρα και ιδίως τις μέρες της προεκλογικής περιόδου λέγατε μεγάλα λόγια, μεγάλες υποσχέσεις και σχεδόν καμιά απ’ αυτές δεν τηρήσατε, διότι δεν τις πιστεύατε και δεν είχατε την πολιτική βούληση να το κάνετε.
Το σημαντικότερο όμως κύριε Πρωθυπουργέ, είναι ότι για να υλοποιήσετε αυτή την πολιτική σας, στην πραγματικότητα υποβαθμίζετε, παρακάμπτετε το ίδιο το Σύνταγμα της χώρας. Δεν έχουμε βεβαίως καμιά αμφιβολία πως το Σύνταγμα θα το επικαλεστείτε στην επόμενη κινητοποίηση εκπαιδευτικών, ναυτεργατών, δημοσίων υπαλλήλων, θα θυμηθείτε το Σύνταγμα και τους νόμους, όπως σας βολεύει και όποτε σας βολεύει. Όμως αυτό που πράξατε στη συνέντευξη που δώσατε σε μεγάλης κυκλοφορίας κυριακάτικη εφημερίδα όπου μας είπατε ότι δεν μπορείτε να κατανοήσετε πως είναι δυνατόν να εμποδίζει κάτι το Σύνταγμα που κατά τη δική σας εκτίμηση είναι λογικό, διότι συμβαίνει σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Αυτό είναι πράγματι μεγάλο ατόπημα. Διότι είστε υποχρεωμένος και σεις όπως και ο καθένας από μας να τηρούμε αυτό το Σύνταγμα, εκτός αν αλλάξουμε χώρα και πάμε σε άλλες χώρες που έχουν άλλο Σύνταγμα.
Το κρίσιμο ερώτημα όμως, το κύριο ερώτημα είναι για πόσο θα συνεχίζετε αυτή την πολιτική και για πόσο θα συνεχίζετε αυτό το βιολί. Για πόσο ακόμη δηλαδή θα μπορείτε να προχωράτε αγνοώντας την κοινωνία, αγνοώντας τους θεσμούς, το Ελεγκτικό Συνέδριο, τους δικαστές, παρακάμπτοντας το Σύνταγμα της χώρας και εκβιάζοντας την κοινοβουλευτική σας ομάδα. Είμαι βέβαιος ότι και σεις θα συναισθάνεστε ότι δεν έχετε πια πολύ πολιτικό χρόνο μπροστά σας, ξεπεράσατε κάποιους σκοπέλους, αλλά νομίζω ότι τελειώνει ο πολιτικός σας χρόνος αν δεν αλλάξετε ριζικά στρατηγική.
Και θέλω να έρθω στο θέμα μας, επιτρέψτε μου πάλι υπενθυμίζοντας, τι περίπου λέγατε σεις την επόμενη μέρα της ψήφισης του ασφαλιστικού Πετραλιά που είχαμε πάλι εδώ συζήτηση προ ημερησίας διατάξεως για τα θέματα της νεολαίας. Όπου περιγράφοντας κύριε Πρωθυπουργέ, τότε, την κατάσταση στη χώρα, μιλούσατε για μια Ελλάδα φοβική και για μια νέα γενιά φοβική, για μια Ελλάδα της ζούγκλας των εξουσιαστών, των πελατειακών σχέσεων, του αυταρχισμού, της πόλωσης, του φόβου, του ευνουχισμού των δυνατοτήτων της νέας γενιάς και για μια νέα γενιά που βομβαρδίζεται με φόβους και με ανασφάλειες.
Και δυο χρόνια μετά -μπορεί να χρησιμοποιείτε κύριε Πρωθυπουργέ το ίδιο λεξιλόγιο- όντως, αλλά δυο χρόνια μετά θα πρέπει να σας πω πράγματι ότι αυτή την Ελλάδα που θέλατε να αποφύγετε και καλούσαμε τον κόσμο να αγωνιστεί για να αποφύγουμε αυτή την Ελλάδα την φοβική της νέας γενιάς που βομβαρδίζεται με φόβους και με ανασφάλεια, αυτή είναι η Ελλάδα σήμερα εξ αιτίας των δικών σας πολιτικών και της Νέας Δημοκρατίας βεβαίως τα δυο χρόνια που ακολούθησαν, εξ αιτίας των δικών σας πολιτικών εγκλημάτων στα εργασιακά, στα ασφαλιστικά δικαιώματα, αυτή είναι η Ελλάδα σήμερα.
Μια Ελλάδα που η νέα γενιά αυτά τα δυο χρόνια βομβαρδίστηκε όσο ποτέ άλλοτε με φόβους που έχει στο κεφάλι της τη βία των εξουσιαστών, μια γενιά ευνουχισμένη από όνειρα, μια γενιά έτοιμη να μεταναστεύσει σε τόπους όπου τουλάχιστον δεν κυβερνούν τρόικες και δεν ανατρέπονται μέσα σε μια νύκτα κατακτήσεις ολόκληρων γενιών.
Και θέλω να σας πω το εξής κύριε Πρωθυπουργέ, γιατί άκουσα την ομιλία σας με μεγάλο ενδιαφέρον και είχα την αίσθηση ότι περιγράφετε μια κατάσταση που είναι πολύ μακρινή από την πραγματικότητα σήμερα. Η νέα γενιά σήμερα, είναι η μοναδική γενιά στη νεότερη ιστορία της χώρας, που θα ζήσει –και το γνωρίζει αυτό- πολύ χειρότερα από ότι έζησαν οι προηγούμενες γενιές, απ’ ότι έζησαν οι γονείς, οι πατεράδες και οι μητέρες. Και αυτό το γνωρίζει αυτή η γενιά και γνωρίζει επίσης ότι είναι και αποτέλεσμα της δικής σας όπως είπατε μικρής επανάστασης.
Μας μιλήσατε για τον κ. Πάλμε. Βεβαίως εγώ δεν τον γνωρίζω τον άνθρωπο και δεν έχω καμιά αντίρρηση ότι μπορεί να είναι ένας εξαιρετικός επιστήμονας με προοδευτικές ιδέες και απόψεις. Θα ήθελα όμως να σας πω κύριε Πρωθυπουργέ, ότι το πρόβλημα της παιδείας στη χώρα μας δεν είναι έλλειμμα επικοινωνίας, όπως κάνατε με έναν άλλον κορυφαίο πολεοδόμο προεκλογικά τον κ. Αθεμπίγιο, τον φέρατε εδώ, τον πήγατε και μια βόλτα στην παραλία και στις ολυμπιακές εγκαταστάσεις, είπε πράγματα αυτονόητα και πολύ σοβαρά, έχουν περάσει 8 μήνες και δεν έχει γίνει τίποτα. Ρημάζουν οι ολυμπιακές εγκαταστάσεις από πολεοδομικής άποψης η πρωτεύουσα έχει τεράστια προβλήματα που δεν έχετε καμιά πρόθεση να τα επιλύσετε. Θέλετε να κάνετε το ίδιο και με την παιδεία;
Δεν έχουμε καμία αμφιβολία ότι έχετε εξαιρετικές γνωριμίες και δημόσιες σχέσεις με εξαίρετους ανθρώπους στο εξωτερικό. Αλλά τι να κάνει ο άνθρωπος ο Σουηδός; Να έρθει στην Ελλάδα να αντιμετωπίσει τι; Θα ανατριχιάσει μόλις ανακαλύψει ότι στη χώρα μας υπάρχει μια δωρεάν παιδεία για την οποία ο μέσος Έλληνας πολίτης είναι αναγκασμένος να πληρώνει σχεδόν το μισό οικογενειακό προϋπολογισμό για να πάει τα παιδιά να σπουδάσουν. Αυτό δεν μπορεί να το φανταστεί ένας Σουηδός κύριε Πρωθυπουργέ. Ούτε βεβαίως, μπορεί να φανταστεί ότι περιφερειακά ΑΕΙ στη χώρα μας δεν έχουν να πληρώσουν το ρεύμα και ετοιμάζονται να κλείσουν. Ούτε μπορεί να φανταστεί ο Σουηδός και να δώσει λύση που πήγα τις προάλλες στα ΤΕΙ της Αθήνας και διαπίστωσα ότι το 80% του εκπαιδευτικού προσωπικού, αυτών που μαθαίνουν τα παιδιά μας γράμματα είναι ωρομίσθιοι και απλήρωτοι εδώ και 4 μήνες, ούτε μπορεί βεβαίως να δώσει κάποια λύση, στο εξωφρενικό, στο παράδοξο, που είναι παγκόσμια πρωτοτυπία στη χώρα μας να συμβαίνει αυτό, το βασικό εκπαιδευτικό έργο ιδίως στις τελευταίες τάξεις του λυκείου να μη γίνεται στις αίθουσες διδασκαλίας, στα σχολειά μας, αλλά στα φροντιστήρια. Το παράδοξο των φροντιστηρίων θα το λύσει αυτό ο κ. Πάλμε όσο θετικές διαθέσεις και αν έχει;
Άρα κύριε Πρωθυπουργέ, δεν είναι ζήτημα επικοινωνίας τα προβλήματα της παιδείας, είναι ζητήματα ουσίας. Και αν ο κ. Πάλμε και εσείς μαζί πάτε μια βόλτα στην Ουψάλα όπου βρέθηκα εγώ πέρσι τέτοιο καιρό, θα διαπιστώσει και θα διαπιστώσετε ότι σχεδόν ένας στους δυο γιατρούς στα δημόσια νοσοκομεία της Σουηδίας είναι Έλληνες. Νέοι επιστήμονες οι οποίοι αναγκάστηκαν βεβαίως, δεν φαντάζομαι ότι θέλουν να πάνε να ζήσουν στο σουηδικό χειμώνα, αναγκάστηκαν να φύγουν από τη χώρα. Ο ανθός της ελληνικής κοινωνίας, το επιστημονικό δυναμικό, το πιο ελπιδοφόρο, θα μπορούσε να πει κανείς φεύγει από τη χώρα, διότι τι να κάνει ένας γιατρός εδώ όταν πρέπει να περιμένει κάμποσα χρόνια για να πάρει την ειδικότητα, κάμποσα χρόνια για το αγροτικό και μετά σε μια λίστα να μην ξέρει αν θα βρει δουλειά. Και ποιες είναι οι δυνατότητες που του δίνει η ελληνική πολιτεία σε ένα δημόσιο πανεπιστήμιο να συνεχίσει την έρευνά του ζώντας αξιοπρεπώς;
Αυτή είναι η πραγματικότητα κύριε Πρωθυπουργέ, αιμορραγεί η ελληνική κοινωνία, από το πιο ελπιδοφόρο δυναμικό της που είναι οι νέοι επιστήμονες. Και δεν ξέρω αν αυτά θα μας τα λύσει ο κ. Πάλμε. Ούτε βεβαίως, μπορώ να φανταστώ ότι σε αυτό που σας είπε ο κ. Γκόρντον Μπράουν ότι η μεγαλύτερη εξαγωγική βιομηχανία της Βρετανίας είναι τα βρετανικά πανεπιστήμια, δεν αναρωτηθήκατε για ποιο λόγο συμβαίνει. Προφανώς γιατί υπάρχουν κάποιες πρόθυμες κυβερνήσεις ανά τον κόσμο μεταξύ των οποίων και η δική σας, πρόθυμες να εισάγουν τα παράγωγα και τα προϊόντα των βρετανικών πανεπιστημίων. Διότι ήσασταν εσείς Υπουργός Παιδείας για χρόνια και θιασώτης της αντίληψης ότι πρέπει να αλλάξουμε το άρθρο 1 6 -και ήταν και μια μεγάλη πολιτική σας ήττα αυτή, αν και ήσασταν αντιπολίτευση και όχι κυβέρνηση- και να φέρουμε τα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Βεβαίως για να γίνουν τα βρετανικά πανεπιστήμια η μεγαλύτερη εξαγωγική βιομηχανία. Γι’ αυτό το λόγο προφανώς.
Αλλά βλέπω να συνεχίζουν μέλη της κυβέρνησής σας την ίδια λογική και την ίδια αντίληψη. Διότι τις προάλλες, -φαντάζομαι θα ήταν μια από τις βραδιές που δεν θα είχατε κάποια πρόσκληση κύριε Υπουργέ, κ. Λοβέρδο, να πάτε σε κάποιο τηλεοπτικό σταθμό- ήσασταν προσκεκλημένος σε ένα ιδιωτικό ΙΕΚ να πάτε να μιλήσετε. Σπονσοράτε δηλαδή ιδιωτικά εκπαιδευτικά κέντρα; Ουδέποτε; Αν είναι ψέμα κύριε Υπουργέ, θα καταθέσω στα πρακτικά το δημοσίευμα. Αν είναι ψέμα ότι βρεθήκατε εκεί, υπάρχει η φωτογραφία σας. Αν είναι ψέμα να κάνετε μήνυση στον ιστότοπο που το είχε στην πρώτη του σελίδα. Συγχαρητήρια κύριε Υπουργέ, αν είστε δωρητής σώματος. Αυτός που θα έπρεπε να ντρέπεται είστε εσείς κύριε Υπουργέ, για όσα κάνετε εδώ και μήνες στον ελληνικό λαό. Έχετε κατεδαφίσει τις εργασιακές σχέσεις και το κοινωνικό κράτος και μιλάτε στην Αριστερά και της λέτε να ντρέπεται.
Έχουμε διαπιστώσει όμως ότι εσείς πράγματι δεν ντρέπεστε, δεν αισχύνεστε για τα όσα κάνετε. Αλλά έχετε μπροστά σας την μήνη του ελληνικού λαού και των νέων ανθρώπων. Αν έχετε λοιπόν να πείτε κάτι γι’ αυτό να το πείτε ευθέως στο βήμα και να αφήσετε τα σχόλια αν ντρεπόμαστε ή δεν ντρεπόμαστε.
Εγώ πράγματι θα ντρεπόμουνα αν για όποιο λόγο βρισκόμουν ομιλητής σε μια εκδήλωση ιδιωτικού εκπαιδευτηρίου, το οποίο μάλιστα χρωστάει στο ΙΚΑ πάνω από 3.000.000 ευρώ. Να τους κυνηγήσετε όχι να πηγαίνετε στις εκδηλώσεις τους. Εδώ θα ξαναθυμηθώ ότι άλλο είναι το νόμιμο και άλλο το ηθικό. Δεν είναι λοιπόν παράνομο να πηγαίνετε, είναι όμως ηθικό; Σας ρωτώ. Θα απαντήσετε όταν πάρετε το λόγο.
Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνουν τέτοιου είδους ατοπήματα, όμως ο κόμπος έχει φτάσει στο κτένι. Και η ελληνική κοινωνία καταλαβαίνει ποιοι είναι αυτοί που με την πολιτική τους ουσιαστικά υποστηρίζουν και υποβοηθούν την αισχροκέρδεια όλων όσοι επιθυμούν να κάνουν τη γνώση εμπόρευμα για να κερδίσουν, τη στιγμή που η ελληνική οικογένεια αιμορραγεί δίνοντας πάνω από το μισό του ετήσιου οικογενειακού προϋπολογισμού για να πληρώνει υποτίθεται τη δωρεάν παιδεία. Αυτή είναι η πραγματικότητα σήμερα.
Και εν πάση περιπτώσει, δεν φταίνε ούτε οι πελατειακές σχέσεις που είναι δημιούργημα των δικών σας κυβερνήσεων, ούτε η διαφθορά για όλα αυτά. Πρέπει να το πούμε αυτό. Βεβαίως και είναι πολύ σημαντικά ζητήματα και εμείς είμαστε οι πρώτοι που τα καταγγέλλουμε αλλά πρέπει να σας πω ότι οι πελατειακές σχέσεις και η διαφθορά είναι τα συμπτώματα και όχι η αρρώστια.
Άλλωστε χρεοκόπησαν και χώρες με μηδενική διαφθορά, ή κτυπήθηκαν κοινωνικές κατακτήσεις και σε χώρες όπου δεν είχαν πελατειακές σχέσεις, δεν γνώριζαν τι είναι πελατειακές σχέσεις. Το σύμπτωμα λοιπόν δεν φταίει, φταίει η αρρώστια. Και η αρρώστια είναι αυτό το οικονομικό και πολιτικό σύστημα που υπηρετείται πιστά εδώ και πάρα πολλά χρόνια οι κυβερνήσεις των δυο κομμάτων εξουσίας. Αυτή είναι η αλήθεια.
Και επειδή με προκαλέσατε πριν από λίγο κύριε Υπουργέ, θα κατεβάσω τους τόνους, θα σας δώσω ένα άλλο παράδειγμα. Ζήτημα αξιοπιστίας δηλαδή που μου είπατε εμένα αν ντρέπομαι. Αυτοί που θα έπρεπε να ντρέπονται είναι όσοι πριν από λίγα χρόνια λέγανε άλλα και τώρα λένε άλλα. Εγώ πριν από δυο χρόνια μετά την ψήφιση του νόμου Πετραλιά, ήμουν έξω στο Σύνταγμα στη συγκέντρωση της ΓΣΕΕ μαζί με τον κ. Παπανδρέου, ήμασταν δίπλα, δίπλα και σηκώναμε το χέρι και λέγαμε δεν θα περάσει. Δεν λέγαμε άλλα πριν από δυο χρόνια και άλλα τώρα. Ούτε βεβαίως λέγαμε άλλα όταν εσείς κύριε Λοβέρδο, με 40 Βουλευτές του ΠΑ.ΣΟ.Κ. καταθέτατε πρόταση νόμου ζητώντας τη νομιμοποίηση των stages διότι λέγατε ότι αυτή είναι μια αισχρή πραγματικότητα. Και όντως είχατε δίκιο. Και τώρα έρχεστε ως κυβέρνηση και λέτε ότι ένα από τα μεγάλα κατορθώματα σας είναι ότι κτυπήσατε τις πελατειακές σχέσεις που τσακίζουν τη νέα γενιά καταργώντας σας από το δημόσιο και βάζοντας τα στον ιδιωτικό τομέα. Λες και στον ιδιωτικό τομέα δεν υπάρχουν πελατειακές σχέσεις, μόνο στο δημόσιο υπάρχουν.
Θέλω να κλείσω, κάνοντας μια αναφορά σε αυτά που κατά τη γνώμη μας θα έχω τη δυνατότητα βεβαίως και στη δευτερολογία μου να αναφέρω και προτάσεις. Θέλω να αναφερθώ στην πραγματικότητα που επικρατεί σήμερα στη νέα γενιά, στους νέους ανθρώπους που όσο και αν προσπαθείτε να την παρακάμψετε ωραιοποιώντας την ή με ομιλίες που αναφέρονται σε μια άλλη χώρα όχι στη δικιά μας, δεν μπορείτε να το καταφέρετε γιατί είναι αμείλικτη η πραγματικότητα και τρομάζει όποιον την κοιτάξει την πραγματικότητα.
Η ανεργία των νέων ανθρώπων είναι σε δυσθεώρητα ύψη. Εσείς τα λέγατε δεν είναι δικά μας στοιχεία. Κοντά στο 30% σε ηλικίες μέχρι τα 24. και πως πάτε να την παρακάμψετε. Με νόμους που είναι χειρότεροι απ’ αυτούς που πήγε κάποτε να εφαρμόσει ο Ντε Βιλπέν στη Γαλλία, το σύμφωνο πρώτης πρόσληψης αν θυμάστε, και ξεσηκώθηκαν εκατομμύρια νέοι άνθρωποι και βγήκαν στους δρόμους και ανέτρεψαν αυτή την πολιτική. Η μαύρη εργασία ανθεί. Η παιδεία είναι ανύπαρκτη. Ελαστικές σχέσεις εργασίας και εκμετάλλευση παντού. Μαθητεία προσφέρετε αντί για εργασία. Η γενιά των 700 ευρώ που μιλάγαμε μαζί υποτίθεται τα χρόνια που ήσασταν αντιπολίτευση και διαδηλώνατε και σεις κύριε Πρωθυπουργέ, την κάνετε τώρα γενιά των 500 ευρώ. Και μας λέτε μάλιστα ότι δεν είναι η τρόικα που σας αναγκάζει και θα έπρεπε να κάνατε αυτές τις αλλαγές ακόμη και αν δεν σας τις υποδείκνυε η τρόικα. Τόσο βαθειά ιδεολογική μετάλλαξη;
Η ανώτατη εκπαίδευση στραγγαλισμένη με πτυχία που σε στέλνουν κατ’ ευθείαν στον ΟΑΕΔ. Η έρευνα διαλυμένη. Ελεύθερος χρόνος για τους νέους ανύπαρκτος. Πολιτιστική πρόταση καμιά ορατή που να έχει περιεχόμενο, εκτός από τον πολιτισμό τον τηλεοπτικό που μας έχει περιτριγυρίσει. Και βεβαίως απέναντι σε όλα αυτά, καταστολή, μαθητοδικεία, ζαρντινιέρες, σφαίρες ενδεχομένως στους νέους που είναι απείθαρχοι ή που δεν αρέσει στα όργανα της τάξης η αμφίεσή τους –αναφέρομαι σε ένα ακραίο γεγονός βέβαια, δεν είναι ο κανόνας- αλλά είναι ένα γεγονός που στιγμάτισε την πολιτική ζωή του τόπου και θα έπρεπε αν μη τι άλλο να είχαμε φροντίσει να δούμε τις αιτίες που δημιούργησαν τα γεγονότα μετά από τον άδικο χαμό του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και δεν έχουμε κάνει τίποτα γι’ αυτό. Και ακόμη χειρότερα, κατάθλιψη, ναρκωτικά, παραβατικότητα.
Αυτή είναι η κατάσταση που βιώνουν σήμερα οι νέοι άνθρωποι. Πως έγιναν όλα αυτά; Ε, σίγουρα δεν έγιναν από μόνα τους. Σίγουρα δεν φταίνε τα κακόπαιδα, τα κακομαθημένα, οι γονείς που δεν έκαναν καλά τη δουλειά τους δίνοντας πρότυπα. Σίγουρα δεν φταίνε μόνο αυτά. Ποιος κυβέρνησε τη χώρα από το 1974 μέχρι σήμερα και έφερε αυτά τα αποτελέσματα; Γιατί να σας πιστέψει λοιπόν κύριε Παπανδρέου, σήμερα η νέα γενιά, για τα ωραία λόγια που είπατε ξανά μετά από δυο χρόνια σε αυτή εδώ την αίθουσα;
Επειδή έχετε υποθηκέψει το μέλλον της νέας γενιάς και συνολικά των ελλήνων πολιτών με το μνημόνιο και τη δανειακή σύμβαση;
Επειδή άλλα λέγατε πριν και άλλα τώρα; Επειδή προεκλογικά σε συνέντευξή σας στον κ. Κούλογλου λέγατε πόσο κακό είναι το ΔΝΤ και πρέπει να το αποφύγουμε και αμέσως μετά μας οδηγήσατε σε αυτό;
Επειδή οι νόμοι που ετοιμάζετε και τώρα κυρία Διαμαντοπούλου να εφαρμόσετε για την παιδεία, ανοίγουν τις πόρτες στους ιδιώτες; Επειδή δεν θα έχουν ποτέ απ’ ότι φαίνεται, εκτός αν αγωνιστούν για να αλλάξουν τα πράγματα, σταθερή, μόνιμη και αξιοπρεπή δουλειά;
Επειδή δεν θα πάρουν ποτέ –η δική μου γενιά και κάτω- τουλάχιστον είναι βέβαιο αξιοπρεπή σύνταξη με βάση αυτά που ψηφίσατε χθες; Γιατί να σας πιστέψουν κύριε Πρωθυπουργέ;
Νομίζω ότι δεν θα πετύχετε να τους κάνετε να σας πιστέψουν όπως άλλωστε δεν πετυχαίνετε να σας πιστέψει πια κανείς Έλληνας πολίτης ανεξαρτήτου ηλικίας.
