Μετά τις επιτυχίες που έχει σημειώσει το Πρακτορείο μας, από το 1980, και από το 2000 στο internet, συνεχίζουμε σταθερά, με νέα ρεκόρ δημοσιεύσεων και αναπαραγωγή των ρεπορτάζ μας στα ΜΜΕ στην Ελλάδα και στον κόσμο. www.vouli.net * Ανάρτηση των δελτίων τύπου σε 24ωρη βάση, καθώς και φωτογραφιών για την προβολή στα Μ.Μ.Ε. * Καταγράφουμε την πολιτική ιστορία του Ελληνισμού

9.7.10

Πρέπει να δούμε το ασφαλιστικό ως ένα πολύ κεντρικό παράγοντα στην εθνική εξίσωση που έχουμε να λύσουμε για να τα καταφέρουμε. Τίποτε πλέον δεν κρίνεται αυτοτελώς, αλλά ως μέρη μιας συνολικής αλλαγής πλεύσης για τη διάσωση και ανασυγκρότηση της χώρας και την έξοδο από την κρίση.

Ομιλία Θανάση Οικονόμου στην Ολομέλεια της Βουλής κατά τη συζήτηση για το νέο Ασφαλιστικό Σύστημα

http://www.youtube.com/user/athanasiosoikonomou#p/a/u/0/vlftCpSrLMk




Σημεία ομιλίας:

 Πρέπει να δούμε το ασφαλιστικό ως ένα πολύ κεντρικό παράγοντα
στην εθνική εξίσωση που έχουμε να λύσουμε για να τα καταφέρουμε. Τίποτε πλέον δεν κρίνεται αυτοτελώς, αλλά ως μέρη μιας συνολικής αλλαγής πλεύσης για τη διάσωση και ανασυγκρότηση της χώρας και την έξοδο από την κρίση.

 Όλο το σύστημα ήταν δομημένο στη βάση ενός μοντέλου άναρχου,
διάτρητου, με τεράστιες απώλειες πόρων και γεμάτο αντικίνητρα για τον παραγωγικό ιστό της χώρας. Με διαχρονική κακοδιοίκηση. Στην πλάτη της πλειοψηφίας των ασφαλισμένων έχουν κατοχυρωθεί συμφέροντα, όσων συντεχνιών κατάφεραν κατά καιρούς να φτάσουν κοντά στα κέντρα εξουσίας και με διάφορες ανταλλαγές στο πολιτικό παιγνίδι να εξασφαλίσουν προνομιακή μεταχείριση.

 Το ερώτημα είναι ξεκάθαρο: Θέλουμε να προχωρήσουμε σε μια
συνολική αναδιάρθρωση όσων μας μπλοκάρουν; Θέλουμε ή όχι να αλλάξουμε τους συσχετισμούς της κακής κατάστασης που βρίσκεται σήμερα η χώρα; Αν απαντάμε «ναι» σε αυτό, τότε δεν μπορούμε να λέμε «όχι» στην αλλαγή όσων λειτουργούν ενάντια στο κοινωνικό κράτος και την ανάπτυξη. Γιατί αν θέλαμε να δείξουμε ένα υπόδειγμα για το πώς φτάσαμε στην σημερινή κατάσταση, το ασφαλιστικό θα ήταν το τέλειο παράδειγμα.

 Το ασφαλιστικό σύστημα δεν έχει μόνο καταρρεύσει. Στην ουσία μιλάμε
για ένα εξαθλιωμένο σύστημα κοινωνικών παροχών που δεν επιστρέφει σε υπηρεσίες - όπως όφειλε - τίποτε από όσα έχει απαιτήσει από τους πολίτες όλα τα χρόνια των εισφορών τους. Λειτουργεί πλέον αντίθετα και με το κοινωνικό και με το εθνικό συμφέρον. Δεν ενσωματώνει δικαιώματα για τους πολλούς.

 Κοινωνικό κράτος που στερεί πόρους από την παιδεία και την υγεία για
να υποκρίνεται ότι εγγυάται συντάξεις δεν νοείται.

 Αυτό αλλάζουμε. Με τις ρυθμίσει για τη νέα δομή της σύνταξης
συνδέοντας τις εισφορές με τις παροχές και τις παροχές προνοιακού τύπου, τη μείωση του αριθμού των Ταμείων σε 3, τα όσα ορίζονται για την αναλογικότητα, την βελτίωση των κινήτρων για την παραμονή στην εργασία και ο περιορισμός των πρόωρων συντάξεων, το ποσοστό αναπλήρωσης. Είναι ρυθμίσεις οι οποίες απαντούν ευθέως στο ζητούμενο της βιωσιμότητας και περιγράφουν την δημιουργία οικονομιών κλίμακας και την εξοικονόμηση εσόδων.

 Αυτό που χρειάζεται σήμερα είναι να διαμορφώσουμε ένα
νέο κοινωνικό μοντέλο που να μπορεί να εγγυηθεί ουσιαστική κοινωνική προστασία και πραγματικές ευκαιρίες. Η αναδιάρθρωση του ασφαλιστικού είναι η απαιτούμενη βάση για αυτή την υπόθεση. Δεν είναι η μόνη, αλλά οπωσδήποτε είναι η αναγκαία συνθήκη.


Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της ομιλίας:

Το πλαίσιο της συζήτησης όλων των ζητημάτων έχει αλλάξει πλήρως. Το ξέρουμε όλοι αυτό. Δεν έχει λοιπόν νόημα να μιλάμε σαν να βρισκόμαστε σε άλλο χρόνο, όταν κάτω από μια αλλοιωμένη εικόνα για το ποια πραγματικά είναι τα δεδομένα της χώρας, νομίζαμε όλοι ότι είχαμε περιθώρια, έστω και πολυτελείας, για διαφωνίες στα επιμέρους.

Τίποτε πλέον δεν κρίνεται αυτοτελώς. Τα πάντα κρίνονται ως μέρη μιας συνολικής αλλαγής πλεύσης για τη διάσωση και ανασυγκρότηση της χώρας και την έξοδο από την κρίση. Ως εξ αυτού, δεν μιλάμε πλέον απλώς για ένα άρρωστο ασφαλιστικό σύστημα που πρέπει και εμείς με τη σειρά μας να «μεταρρυθμίσουμε».
Έχουμε υπερβεί με τεράστια βία την περίοδο που είτε από αδράνεια, είτε από ανικανότητα, είτε από μια πλήρως διαστρεβλωμένη αντίληψη για το τι είναι το κοινωνικό κράτος και τα δικαιώματα που οφείλει να προστατεύει, το διατηρούσαμε μέσα από τις διάφορες μεταρρυθμίσεις. Έστω και με «μηχανική υποστήριξη». Έστω και από την κεκτημένη ταχύτητα μιας «ευκολίας» που τελικά μας έφτασε ως εδώ. Δεν είμαστε σε αυτό το σημείο.

Σήμερα καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε το ασφαλιστικό ως ένα πολύ κεντρικό παράγοντα στην εθνική εξίσωση που έχουμε να λύσουμε για να τα καταφέρουμε. Οπότε, στη δική μου αντίληψη, το ερώτημα που πρώτα πρέπει να απαντήσουμε είναι απολύτως ξεκάθαρο:

Θέλουμε ή όχι να προχωρήσουμε σε μια συνολική αναδιάρθρωση όσων μας μπλοκάρουν τις δυνατότητες ανάκαμψης; Θέλουμε ή όχι να αλλάξουμε τους συσχετισμούς της κακής κατάστασης που βρίσκεται σήμερα η χώρα; Αν απαντάμε «ναι» σε αυτό, τότε δεν μπορούμε ταυτόχρονα να λέμε «όχι» στην αλλαγή όσων πλέον λειτουργούν ενάντια στο κοινωνικό κράτος και την ανάπτυξη.

Σε όσα λειτουργούν σε αντίθεση με τις βασικές αρχές, - της δικαιοσύνης, της κοινωνική αλληλεγγύης, της διαφάνειας, της αποτελεσματικότητας-, οι οποίες οριοθετούν εξ ορισμού την ποιότητα της δημοκρατίας. Δεν μπορούμε να επιμένουμε να διατηρήσουμε όσα έχουν προ πολλού καταρρεύσει από τα ίδια τα δομικά τους προβλήματα.

Και το ασφαλιστικό σύστημα έχει καταρρεύσει. Λειτουργεί πλέον αντίθετα και με το κοινωνικό και με το εθνικό συμφέρον. Και ως εξ’ αυτού δεν είναι σε θέση να ενσωματώσει την ουσία κανενός δικαιώματος για τους πολλούς. Παρά μόνο κάποιων προνομίων για τους λίγους.

Δεν θα επαναλάβω τα οικονομικά μεγέθη που δίνουν την εικόνα. Έχουν ήδη αναλυθεί διεξοδικά από τους συναδέλφους. Θα επιμείνω στην πολιτική τους ανάγνωση. Γιατί πέρα από τις επιμέρους προβλέψεις, τις βίαιες προσαρμογές και τις παρατηρήσεις που μπορεί να έχει κανείς, - αυτό άλλωστε μπορεί να είναι ένας αέναος διάλογος που τελικά μάλλον μας οδηγεί να «παίζουμε στις καθυστερήσεις», στηρίζω πολιτικά αυτό το νομοσχέδιο.

Γιατί:

Πρώτον, δεν μπορούμε να αντιμετωπίζουμε την κοινωνική ασφάλιση αποκομμένη από την συνολική μας στρατηγική για την ανάπτυξη και την τόνωση της απασχόλησης. Όλο το σύστημα είναι δομημένο στη βάση ενός μοντέλου άναρχου, αναποτελεσματικού, διάτρητου στον έλεγχο, με τεράστιες απώλειες πόρων και γεμάτο αντικίνητρα για τον παραγωγικό ιστό της χώρας. Με διαχρονική κακοδιοίκηση και ανορθολογική διαχείριση όλων των παραμέτρων. Αν δηλαδή θέλαμε να δείξουμε ένα υπόδειγμα για το πώς φτάσαμε στην σημερινή κατάσταση, το ασφαλιστικό θα ήταν το τέλειο παράδειγμα.

Οπότε τι ακριβώς προτείνετε κύριοι συνάδελφοι της αντιπολίτευσης;
Να αλλάξουμε τη χώρα χωρίς να αλλάξουμε τα μοντέλα που υποθηκεύουν τις δυνατότητες της και απλώς καταναλώνουν τις εισφορές των πολιτών; Είναι σαφές ότι αυτό που θέλετε είναι να μείνουμε ίδιοι.

Δεύτερον, δεν μπορούμε να ζητούμε αντίβαρο στις επώδυνες αλλαγές που βιώνουν οι πολίτες και να μην ετοιμάζουμε τις βάσεις για ένα ουσιαστικό και αποτελεσματικό κοινωνικό κράτος. Και κοινωνικό κράτος που στερεί πόρους από την παιδεία και την υγεία για να υποκρίνεται, το τονίζω αυτό «να υποκρίνεται», ότι εγγυάται συντάξεις δεν νοείται.

Δεν νοείται κοινωνικό κράτος, τουλάχιστον στην πολιτική ανάγνωση που υπηρετεί το ΠΑΣΟΚ, μιας σύγχρονης αξιακής προοδευτικότητας, που να μην εμπεριέχει δικλείδες για την αντιμετώπιση της ανισότητας και της φτώχειας. Που να μην δίνει κίνητρα στις δημιουργικές δυνάμεις της κοινωνίας να συνεχίσουν να λειτουργούν ως τέτοιες.

Και το ασφαλιστικό σύστημα, που με τα διάφορα άλλοθι τελικά υπερασπίζεστε κύριοι συνάδελφοι της αντιπολίτευσης, δηλαδή τη διατήρηση του σημερινού συστήματος, δεν μπορεί να υποστηρίξει την αναδιανομή που χρειάζεται για να μην αισθάνεται κανείς αδικημένος.

Στην ουσία μιλάμε για ένα εξαθλιωμένο σύστημα κοινωνικών παροχών που πιέζει όλους τους ασφαλισμένους προς την χειρότερη θέση και δεν τους επιστρέφει σε υπηρεσίες, - όπως άλλωστε όφειλε, - τίποτε από όσα τους έχει απαιτήσει όλα τα χρόνια των εισφορών τους.

Αυτό σήμερα επιχειρούμε να αλλάξουμε. Μέσα από τις ρυθμίσεις που προβλέπονται στο νομοσχέδιο.
• Τη νέα δομή της σύνταξης συνδέοντας τις εισφορές με τις παροχές συν τις παροχές προνοιακού τύπου, τη μείωση του αριθμού των Ταμείων σε 3, τα όσα ορίζονται για την αναλογικότητα, την βελτίωση των κινήτρων για την παραμονή στην εργασία και ο περιορισμός των πρόωρων συντάξεων, το ποσοστό αναπλήρωσης. Είναι ρυθμίσεις οι οποίες απαντούν ευθέως στο ζητούμενο της βιωσιμότητας.
• Και παράλληλα μέσα από τις ρυθμίσεις που περιγράφουν την δημιουργία οικονομιών κλίμακας και την εξοικονόμηση εσόδων.

Τρίτον, δεν μπορούμε να μιλάμε για διασφάλιση των δικαιωμάτων, όταν στην πραγματικότητα στην πλάτη της συντριπτικής πλειοψηφίας των ασφαλισμένων, έχουν κατοχυρωθεί μέσα στα χρόνια μόνο κάποια συμφέροντα, όσων συντεχνιών κατάφεραν κατά καιρούς να φτάσουν κοντά στα κέντρα εξουσίας και με διάφορες ανταλλαγές στο πολιτικό παιγνίδι να εξασφαλίσουν προνομιακή μεταχείριση. Προφανώς αυτό καταργεί κάθε έννοια δικαιοσύνης ενώ υποσκάπτει με πολύ επικίνδυνο τρόπο την κοινωνική συνοχή.

Το πιο επικίνδυνο όμως είναι, ότι στην ουσία από όλη αυτή την κατάσταση έχει διαμορφωθεί μια τεράστια σύγχυση που έχει συμβάλλει στο να εθιζόμαστε σε μια άκρως αντικοινωνική νοοτροπία. Σε μια λογική άκρως συντηρητική. Στην οποία η διεκδίκηση, αντί να είναι η έκφραση μιας πρωτοπορίας για να κατοχυρώσει δικαιώματα και να υποστηρίξει την πρόνοια σε αυτούς που πραγματικά την χρειάζονται, γίνεται απλώς το προκάλυμμα για να διατηρείται ένα σπάταλο σύστημα. Που το πληρώνουν όλοι και αυτό δουλεύει για τους ελάχιστους.

Αυτό που χρειάζεται σήμερα είναι να διαμορφώσουμε ένα νέο κοινωνικό μοντέλο που να μπορεί να εγγυηθεί ουσιαστική κοινωνική προστασία και πραγματικές ευκαιρίες. Να μπορεί να σταθεί με πραγματικά προοδευτικούς όρους.
Η αναδιάρθρωση του ασφαλιστικού είναι η απαιτούμενη βάση για αυτή την υπόθεση. Δεν είναι η μόνη, αλλά οπωσδήποτε είναι η αναγκαία συνθήκη.
Χωρίς αυτές τις αλλαγές, οι αντισταθμιστικές πολιτικές που θα κατοχυρώνουν όχι μόνο δικαιώματα άλλα πραγματική κοινωνική προοπτική για τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους δεν θα έχουν απολύτως κανένα νόημα.

Σήμερα οτιδήποτε ή όποιος δεν μπορεί να μεταφραστεί σε συνολικό κοινωνικό όφελος, οτιδήποτε ή όποιος προτρέπει τους πολίτες σε μια λογική να διατηρήσουν αυτό που από την ίδια την πραγματικότητα έχει ήδη απολέσει την αξία που είχε κάποτε, δεν είναι απλώς λάθος. Είναι επιθετική πράξη σε βάρος τους.
Μπορεί να μη συμφωνώ ούτε στο ελάχιστο με αυτά που λες,αλλά θα έδινα μέχρι και την τελευταία ρανίδα του αίματός μου για το δικαίωμά σου να συνεχίσεις να τα λες -ΒΟΛΤΑΙΡΟΣ