Παρασκευή, 14 Οκτωβρίου 2011
Απάντηση Αντιπροέδρου της Κυβέρνησης και Υπουργού Οικονομικών κ. Ευ. Βενιζέλου σε επίκαιρη ερώτηση Προέδρου του ΛΑΟΣ κ. Γ. Καρατζαφέρη προς τον Πρωθυπουργό
Θέμα: «Γερμανικές απαιτήσεις για εκχώρηση ελληνικής εθνικής κυριαρχίας»
Η εθνική κυριαρχία, κύριε Πρόεδρε του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού, δηλαδή, η ίδια η ικανότητα ενός εθνικού κράτους να αυτοπροσδιορίζεται, έχει κόστος. Συνήθως ταυτίζουμε την εθνική κυριαρχία με την εθνική ανεξαρτησία, με την εθνική ακεραιότητα, με την εδαφική ύπαρξη του κράτους, με την ικανότητά του να χαράσσει την εξωτερική και αμυντική του πολιτική.
Προ πολλού τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Η εθνική κυριαρχία έχει μια διάσταση, η οποία είναι οικονομική και αυτή η οικονομική διάσταση έχει, επίσης, κόστος. Δεν πρέπει, κατ’ αρχάς, να ταυτίζεται με τον εθνικό απομονωτισμό, με την περίκλειστη αγορά, με τα τείχη προστατευτισμού σε μια εθνική οικονομία. Η Ελλάδα αν θέλει να είναι εθνικά κυρίαρχη, εθνικά υπερήφανη, εθνικά ανεξάρτητη και εθνικά ακέραιη, πρέπει να είναι πραγματικά ισότιμο μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης.
Όταν εδώ και δεκαετίες έχουμε το όραμα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, όταν εδώ και δεκαετίες οι λαοί της Ευρώπης έχουν δεχθεί κατά συντριπτική πλειονότητα ότι το όραμα της γηραιάς ηπείρου είναι αυτό μιας όχι απλά και μόνο οικονομικής και νομισματικής, αλλά θεσμικής και πολιτικής ολοκλήρωσης, τότε χρειάζονται περιορισμοί στην εθνική κυριαρχία, αλληλοπαραχωρήσεις, συμβιβασμοί, νέοι κανόνες για τη συνύπαρξη και τη συλλειτουργία περισσοτέρων εθνών, περισσοτέρων λαών.
Δυστυχώς, το όραμα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης έχει γίνει πάρα πολύ αχνό, γιατί ενώ έγιναν πολύ μεγάλα βήματα στο νομισματικό σκέλος, ενώ φτάσαμε στη νομισματική ένωση και στο κοινό νόμισμα, δεν έγινε το ίδιο από πλευράς οικονομικής πολιτικής, δεν έγινε το ίδιο σε πολιτικό και θεσμικό επίπεδο. Και αυτό που ζούμε τώρα ανάγλυφα, με τρόπο ο οποίος είναι όχι απλά και μόνο ορατός δια γυμνού οφθαλμού, αλλά είναι και εξαιρετικά επικίνδυνος για την ίδια την ύπαρξη της Ευρωζώνης, είναι η μεγάλη αντίφαση ανάμεσα σε μια προωθημένη φάση της νομισματικής ενοποίησης της Ευρώπης και πολύ ισχυρές αντιστάσεις, από την άλλη πλευρά, ως προς τη θεσμική και πολιτική ενοποίηση. Ακόμη και οι αναπτυξιακές, κοινωνικές και οικονομικές ανισότητες διατηρούνται και μεγεθύνονται με τον τρόπο που λειτουργεί η Ευρωπαϊκή Ένωση και η Ευρωζώνη.
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο γηραιός, τον οποίο πάντα μνημονεύετε με πάρα πολύ μεγάλη τιμή –και καλά κάνετε και αυτό κάνουμε όλοι στην Αίθουσα αυτή- είχε εισηγηθεί στο Σύνταγμα του 1975 μία κορυφαίας σημασίας διάταξη, που δεν έχει αλλάξει έκτοτε: το άρθρο 28, που προβλέπει στην παράγραφο 2 ότι η Ελλάδα μπορεί να παραχωρεί συνταγματικά προβλεπόμενες αρμοδιότητες της Bουλής, της Κυβέρνησης, των δικαστηρίων σε όργανα διεθνών οργανισμών, στα όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της ΟΝΕ. Το ίδιο άρθρο, στην παράγραφο 3 προβλέπει ότι η Ελλάδα μπορεί να αποδέχεται περιορισμούς στην εθνική κυριαρχία, αν αυτοί απορρέουν από λόγους προστασίας του εθνικού συμφέροντος. Κλασική περίπτωση περιορισμού της εθνικής κυριαρχίας είναι η συμμετοχή στις διαδικασίες της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, όπως είπαμε ρητά το 2001 με συντριπτική πλειοψηφία στην αναθεώρηση του Συντάγματος.
Πώς μπορεί να μετέχει κάποιος σε μία τέτοια διαδικασία, να έχει ένα νόμισμα, να έχει μία Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, να περιμένει να αντλήσει κοινοτικούς πόρους για τα προγράμματα τύπου ΕΣΠΑ ή τύπου Κοινοτικού Πλαισίου Στήριξης και να μην αποδέχεται ότι εκχωρεί ένα μέρος της κυριαρχίας του και αναθέτει ένα μέρος των αρμοδιοτήτων του;
Αυτό, βέβαια, βασίζεται στην αρχή της θεσμικής ισοτιμίας των κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της ΟΝΕ. Η θεσμική ισοτιμία, όμως, διαταράσσεται όταν κάποιο μέλος, όπως εμείς, δυστυχώς, βρισκόμαστε σε μία δεινή δημοσιονομική κατάσταση και προκειμένου να αποφύγουμε τη χρεοκοπία, προκειμένου να αποφύγουμε την κατάρρευση της εθνικής οικονομίας και την κατάρρευση του ιδιωτικού τομέα, αναγκαζόμαστε να προσφύγουμε στο δανεισμό από τους εταίρους μας, ακόμη και στο δανεισμό από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, που έχει ιδρυθεί για να βοηθά αναπτυσσόμενες χώρες του τρίτου κόσμου και της Λατινικής Αμερικής.
Άρα, αντιλαμβάνομαι κάποιον που εξανίσταται όταν δεν ξέρει, αντιλαμβάνομαι κάποιον, ο οποίος θέλει να αποτινάξει το ζυγό της εξάρτησης. Αλλά, όταν συζητούμε υπεύθυνα στην Αίθουσα αυτή, όταν συζητάει η πολιτική ηγεσία του τόπου, που οφείλει να καθοδηγεί και να ενημερώνει τον πολίτη, να του λέει αλήθειες, να τον βάζει να σκέφτεται με έναν τρόπο γνήσια πατριωτικό και όχι ψευτο-πατριωτικό, όταν θέλει να τον κάνει υπερήφανο και ασφαλή πολίτη και όχι δήθεν λεβέντη, ο οποίος αγωνίζεται να οδηγηθεί στο αδιέξοδο, όπως οδηγήθηκε η πατρίδα στο αδιέξοδο στον ατυχή πόλεμο του 1897, επειδή κάποιοι είχαν υποστεί τη λεγόμενη «εθνική τύφλωση», όταν, λοιπόν, συζητούμε εδώ υπεύθυνα, πρέπει να πούμε αλήθειες. Πρέπει να πούμε ότι «ναι, έχει περιοριστεί η δημοσιονομική και οικονομική μας κυριαρχία», «ναι, είναι πολύ δύσκολο να στέκεσαι ισότιμα στο τραπέζι της Ευρωπαϊκής Ένωσης και στην Ευρωζώνη, όταν είσαι ο δανειζόμενος, όταν είσαι αυτός που συνεχώς θέτει προβλήματα και ζητά βοήθεια».
Αν θέλουμε να αποκαταστήσουμε την εθνική κυριαρχία, αν θέλουμε να θωρακίσουμε την εθνική ασφάλεια και την ακεραιότητα του τόπου, όχι την εδαφική και τη διεθνοπολιτική, αλλά την ακεραιότητα, την οικονομική και τη δημοσιονομική, αν θέλουμε να προστατεύσουμε το μέλλον των Ελλήνων, πρέπει να ανταποκριθούμε στις υποχρεώσεις μας, πρέπει με την ελεύθερη βούληση του ελληνικού λαού και με δημοκρατικές διαδικασίες να δείξουμε ότι μπορούμε να σταθούμε ισότιμα και, κυρίως, να είμαστε αξιόπιστοι, γιατί διεθνώς μέσα σε συνθήκες υψηλού κινδύνου και αβεβαιότητας, μέσα σε συνθήκες ανασφάλειας, που υφίστανται ακόμη και οι μεγαλύτερες χώρες του κόσμου, όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Ελλάδα, μια μεσαία χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης, με πολύ μεγάλο δημόσιο χρέος, που έχει υποστεί δημοσιονομικό εκτροχιασμό με δική της ευθύνη, δηλαδή με δική μας ευθύνη, των κυβερνώντων και των αντιπολιτευομένων, που ασκούν συνδικαλιστικού ή πολιτικού χαρακτήρα πιέσεις, πρέπει να ανακτήσει την πλήρη δημοσιονομική της κυριαρχία.
Το θέμα δεν είναι τι λένε διάφοροι Γερμανοί –πολιτικοί, αναλυτές, δημοσιογράφοι, επιχειρηματίες- ή Ολλανδοί ή Φιλανδοί. Το θέμα είναι τι κάνουμε εμείς εδώ μέσα! Το παιχνίδι του μέλλοντος της χώρας, το παιχνίδι της πραγματικής αξιοπρέπειας των Ελλήνων, το παιχνίδι για τη σωτηρία και την ασφάλεια της χώρας παίζεται εδώ μέσα! Και εδώ μέσα κάποιοι παίζουν εν ου παικτοίς!
Κάποιοι παίζουν με τη φωτιά! Νομίζουν ότι βρισκόμαστε κάτω φυσιολογικές συνθήκες θερμοκρασίας και πιέσεως, θεωρούν ότι μπορούμε να φερόμαστε εν έτει 2011, όπως φερόμασταν εν έτει 2009 ή 2008, ενώ τα πράγματα έχουν αλλάξει ριζικά! Παίζουν με το μέλλον του λαού! Παίζουν με την προοπτική των οικογενειών! Παίζουν με το επίπεδο ζωής των οικογενειών μας όποιοι παίζουν με τη φωτιά, επειδή δεν καταλαβαίνουν ή –ακόμα χειρότερα- επειδή καταλαβαίνουν, αλλά θυσιάζουν την κοινή λογική στο βωμό φθηνών κομματικών και συνδικαλιστικών συμφερόντων.
Έχουμε υποχρέωση να πούμε στο λαό την αλήθεια για το πόσο δύσκολη, λεπτή, επικίνδυνη, ασαφής, αβέβαιη, ρευστή είναι η κατάσταση. Βλέπετε τι γίνεται παντού! Βλέπετε τι λένε τα διεθνή μέσα ενημέρωσης! Βλέπετε τη δυσκολία των ηγετών μεγάλων χωρών! Βλέπετε τις παλινωδίες της Ευρωζώνης! Βλέπετε τι γίνεται ανάμεσα στις δύο όχθες του Ατλαντικού!
Ε, λοιπόν, τώρα που υπάρχει κίνδυνος, πρέπει να είμαστε σοβαροί, συσπειρωμένοι, για να είμαστε ασφαλείς, ακέραιοι και κυρίαρχοι!
Δευτερολογία
Κυρίες και κύριοι Βουλευτές, παρακολούθησα με προσοχή τη σκέψη του Προέδρου του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού κ. Καρατζαφέρη, ο οποίος έχει τη σπάνια ικανότητα να χειρίζεται οφθαλμοφανείς και κορυφαίες αντιφάσεις. Ο κ. Καρατζαφέρης κάλεσε τους Βουλευτές του ΠΑΣΟΚ να καταψηφίσουν το νομοσχέδιο και να ρίξουν την Κυβέρνησή τους. Άρα, κάλεσε τους Βουλευτές του ΠΑΣΟΚ να αποσύρουν την εμπιστοσύνη της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας προς την Κυβέρνηση. Είμαι βέβαιος πως αυτό θα χαλυβδώσει τους Βουλευτές του ΠΑΣΟΚ.
Υπάρχει όμως και το επόμενο βήμα στη σκέψη του, να ρίξουν την Κυβέρνηση για να αναδείξει η παρούσα Βουλή μία άλλη Κυβέρνηση με τον παρόντα συσχετισμό των κομματικών δυνάμεων. Άρα ποια Κυβέρνηση; Για να εφαρμόσει ποια πολιτική;
Υπάρχει και τρίτο βήμα στη σκέψη του κ. Καρατζαφέρη: Να λάβουμε υπ’ όψιν, διατηρώντας την παρούσα Βουλή, το συσχετισμό δυνάμεων που αποτυπώνεται στις δημοσκοπήσεις, σύμφωνα με τις οποίες έχει αλλάξει η σύνθεση της παρούσας Βουλής και μάλιστα ριζικά.
Ποιο πολίτευμα από τα δύο έχουμε; Το κοινοβουλευτικό ή το δημοσκοπικό; Αν υποθέσουμε προς στιγμήν ότι προσχωρούμε στην αντίληψη ότι κυβερνούν οι δημοσκοπήσεις, τα μέσα ενημέρωσης, οι εταιρείες ερευνών της κοινής γνώμης, τα οργανωμένα συμφέροντα που διαμορφώνουν πολύ συχνά μία ψευδή εικόνα, ποια πολιτική θα εφαρμόσει η κυβέρνηση των δημοσκοπήσεων, αυτή η τεχνητή πραγματικότητα, η virtual reality; Την πολιτική του κυρίου Σαμαρά; Την πολιτική του κ. Τσίπρα, που ζητάει επίσης εκλογές, αλλά δεν μας απαντά, ποια κυβέρνηση θα υπάρξει την επομένη των εκλογών; Την πολιτική του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού; Η οποία δεν κατάλαβα αν είναι σήμερα πολιτική υπερψήφισης του μνημονίου και στήριξης της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας ή πολιτική αναζήτησης λύσεων εκτός Ευρώπης, εκτός Δύσης.
Δεν κυβερνώνται έτσι οι λαοί και τα έθνη. Θέλουν πιο καθαρή και υπεύθυνη γραμμή. Αν η πιο καθαρή και υπεύθυνη γραμμή έχει κόστος και το κόστος αυτό είναι πολιτικό, είναι εκλογικό, το αναλαμβάνουμε. Η αναπαραγωγή του πολιτικού εαυτού μας, του ατομικού και του συλλογικού, δεν ταυτίζεται με το εθνικό συμφέρον. Το εθνικό συμφέρον, το συμφέρον του λαού και της κοινωνίας είναι πολύ ευρύτερο των φιλοδοξιών των προσωπικών και των κομματικών. Κι αν κάποιοι χαίρονται για τις δημοσκοπικές επιδόσεις τους, καλά θα κάνουν να τις δουν σε βάθος χρόνου και να τις αποπληθωρήσουν, πριν βιαστούν να δώσουν συμβουλές στους Βουλευτές του ΠΑΣΟΚ ή ακόμα και στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Βεβαίως, θα υποδεχθούμε με πολύ μεγάλη χαρά τον Πρόεδρο της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Διατηρούμε εξαιρετικές σχέσεις. Θέλουμε τη στήριξη της Ρωσίας, όπως θέλουμε και τη στήριξη της Κίνας, της Ινδίας, της Βραζιλίας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Δηλαδή, το πρόγραμμα στήριξης της Ελλάδας δεν είναι μόνο ευρωπαϊκό, είναι και διεθνές. Και για να υπάρχει το πρόγραμμα αυτό, για να μετέχει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, πρέπει στο διοικητικό του συμβούλιο να ψηφίζουν θετικά εκπρόσωποι είκοσι τεσσάρων διαφορετικών περιφερειών του κόσμου. Κορυφαίες περιφέρειες είναι αυτές που συγκροτούνται από τις μεγάλες χώρες.
Όπως θέλουμε τη στήριξη των Ηνωμένων Πολιτειών, έτσι θέλουμε και τη στήριξη της Κίνας. Κι αυτό το αντικείμενο είχε η συνάντησή μου με το Διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας της Κίνας στην Ουάσιγκτον πριν από λίγες μέρες. Κατά την ίδια λογική θέλουμε στήριξη των Ινδιών και αυτό το νόημα είχε η συνάντησή μου στην Ουάσιγκτον με τον Υπουργό Οικονομικών της Ινδίας. Θέλουμε στήριξη της Βραζιλίας, που είναι μία μεγάλη ανερχόμενη χώρα, που ανήκει κι αυτή στις BRIC.
Τίποτα, όμως, απ’ αυτά δεν παρέχεται σε μία Ελλάδα που δεν είναι μέλος της Ευρωζώνης και δεν ανήκει στο Ευρώ. Και η Ρωσία θέλει το ευρώ και η Κίνα θέλει το ευρώ και οι Ηνωμένες Πολιτείες θέλουν το ευρώ. Και φοβούνται ένα domino effect, που μπορεί να προκαλέσει η Ελλάδα και το ελληνικό δημόσιο χρέος. Αυτό είναι βεβαίως κίνδυνος, αλλά και όπλο διπλωματικό και οικονομικό.
Άρα πρέπει να σταθμίζουμε όλα τα δεδομένα, να κατανοούμε το συσχετισμό των δυνάμεων και να τοποθετούμαστε υπεύθυνα, έχοντας υπ’ όψιν μας ότι η έξοδος από το ευρώ, από την ευρωπαϊκή οικογένεια, από τη δύση, δεν οδηγεί στην εθνική υπερηφάνεια, δεν οδηγεί στην αποκατάσταση της πλήρους δημοκρατίας, οδηγεί στην εξαθλίωση και στη ζούγκλα.
Είναι ψευδές, παραπλανητικό και επικίνδυνο το δίλημμα αν ένας λαός πρέπει να είναι χορτασμένος και ταπεινωμένος ή πεινασμένος και αξιοπρεπής. Οι θεωρίες της φτωχής πλην εντίμου Ελλάδος οδήγησαν σε καταστροφή, όπως και ο ιδεοληπτικός, δήθεν, μεγαλοπατριωτισμός της ανέξοδης ρητορείας οδήγησε σε καταστροφή.
Ο λαός μας είναι υπερήφανος και αξιοπρεπής, δουλεύει. Με τον κόπο του, τον ιδρώτα του, το μυαλό του, τις ικανότητές του θα κερδίσει ξανά το χαμένο έδαφος. Πρέπει να του λέμε αλήθεια και να τον καθοδηγούμε σωστά, όχι να ερεθίζουμε επιπόλαια ένστικτα. Για λόγους συγκυριακούς πρέπει να είμαστε σταθεροί. Βεβαίως ο τόπος πρέπει να κυβερνιέται και να υπάρχει. Η εικόνα που καταγράφεται τις τελευταίες εβδομάδες είναι μία εικόνα ανομίας.
Πράγματι, δεν έχουμε ούτε την κοινωνική συνοχή ούτε την εθνική ενότητα που απαιτείται. Δεν αντιλαμβανόμαστε τι σημαίνει λειτουργία της έννομης τάξης. Κάποιοι νομίζουν ότι οι απεργίες, οι καταλήψεις, οι εκβιασμοί, οι πιέσεις μπορεί να οδηγήσουν στην ικανοποίηση συντεχνιακών συμφερόντων εις βάρος του εθνικού συμφέροντος. Αυτό δεν γίνεται. Σέβομαι κάποιον που αγωνίζεται επειδή μειώνονται οι αποδοχές του και μάλιστα πολύ. Το σέβομαι απολύτως. Αλλά άλλο το αγωνίζομαι και άλλο το εκβιάζω, άλλο το πιέζω και άλλο το θέλω να ανατρέψω τη δημοκρατική νομιμότητα. Υπάρχουν όρια.
Η κρατική μηχανή πρέπει να δουλέψει. Δεν μπορεί να καταλαμβάνεται το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους, η Γενική Γραμματεία Πληροφοριακών Συστημάτων, το Εθνικό Τυπογραφείο, ο Κρατικός Ραδιοτηλεοπτικός Σταθμός. Αυτά δεν είναι πιέσεις, δεν είναι απεργίες. Αυτά είναι αμφισβήτηση της καρδιάς της δημοκρατίας. Και η δημοκρατία πρέπει να αμύνεται στο όνομα της νομιμότητας και στο όνομα του εθνικού συμφέροντος, γιατί χάριν αυτών υπάρχει η δημοκρατία και το κράτος δικαίου.
Όσοι επιβαρύνουν άμεσα ή έμμεσα τον Προϋπολογισμό πρέπει να σέβονται, πρέπει να σεβόμαστε τον κόπο του ελληνικού λαού, μέσα από τον οποίο τελικά έχουμε τη δυνατότητα να κάνουμε δημόσιες δαπάνες. Όσοι πιστεύουμε σε ένα μικρότερο κράτος, όσοι πιστεύουμε στην ανάγκη μείωσης των δημοσίων δαπανών, όσοι πιστεύουμε στην αξιοκρατία, στον έλεγχο των πλεοναζόντων, στην αλλαγή των συμπεριφορών, σε μία Ελλάδα σύγχρονη, δημοκρατική, αξιόπιστη, που βασίζεται στον αμοιβαίο σεβασμό των μελών της, πρέπει να στοιχηθούμε πίσω από μία γραμμή, να στοιχηθούμε, κύριε Πρόεδρε του Λαϊκού Ορθοδόξου Συναγερμού, οριστικά και αμετάκλητα.
Δεν οδηγούν πουθενά οι διπλές γραμμές. Αντιλαμβάνομαι ότι θέλετε να εκφράσετε ένα ευρύ φάσμα απόψεων, αλλά άλλο «εκφράζω ένα ευρύ φάσμα απόψεων» και άλλο «μετακινούμαι από τον έναν άξονα στον άλλον». Η προοπτική είναι μία. Πράξατε άριστα όταν ψηφίσατε το μνημόνιο και πράττετε άριστα κάθε φορά που διατυπώνετε ένα λόγο υπεύθυνο και συναινετικό. Μείνετε στη γραμμή αυτή. Αυτή είναι μια γραμμή που υπηρετεί το έθνος. Άλλοι πρέπει να συνετιστούν.
Επίσης, ας μην υποτιμούμε τι έχουμε κάνει εδώ μέσα. Μου είπατε: Γιατί δεν κάνουμε χρήση του άρθρου 28; Ευτυχώς κάναμε χρήση του άρθρου 28, εκτός και αν δεν έχει η Βουλή επίγνωση του τι ψηφίζει και τα κόμματα επίγνωση του τι κάνουν. Κάναμε, λοιπόν, χρήση του άρθρου 28 όταν κυρώσαμε πριν από λίγες μέρες τη νέα συνθήκη για το EFSF για το νέο μηχανισμό χρηματοοικονομικής στήριξης της Ευρωζώνης. Και υπερψηφίστηκε η κύρωση της νέας συνθήκης από Βουλευτές που υπερβαίνουν τα 2/3 του συνόλου του Σώματος.
Άρα, έχουν πληρωθεί οι προϋποθέσεις και του άρθρου 28 παράγραφος 2 και του άρθρου 28 παράγραφος 3. Γιατί η σχετική κυρωτική διάταξη, η οποία υπερψηφίστηκε με αυτή τη συντριπτική πλειοψηφία, παραπέμπει συλλήβδην στις παραγράφους του άρθρου 28, σε όλο το άρθρο 28. Στην παράγραφο 1 γιατί κατισχύει η ρύθμιση αυτή των ρυθμίσεων του κοινού νόμου, στην παράγραφο 2 γιατί έχουμε μεταφορά αρμοδιοτήτων σε όργανα διεθνών οργανισμών όπως είναι το EFSF και στην παράγραφο 3 που συνιστά περιορισμό θεμιτό, αναγκαίο της εθνικής δημοσιονομικής κυριαρχίας για να είμαστε μέσα στο ευρώ, για να είμαστε μέσα στη Δύση -τη Δύση των ονείρων μας, όχι τη Δύση των ελπίδων- για να είμαστε μέσα στον κόσμο. Γιατί αν πιστεύετε ότι εν έτη 2011 το δίλλημα είναι πάλι Ανατολή ή Δύση» τότε δεν έχουμε καταλάβει τίποτα από την εθνική ιδιοπροσωπία.
Το μεγάλο μας πλεονέκτημα είναι ότι σε μας κλείνει ο κύκλος γιατί είμαστε η Δύση της Ανατολής και η Ανατολή της Δύσης και μπορούμε να μετέχουμε όλων των αντιλήψεων και όλων των πολιτισμών. Και μπορούμε εδώ να είμαστε μια πύλη που ανοίγεται προς την Ευρώπη και από την Ευρώπη σε όλο τον κόσμο, στη Μεσόγειο, στον αραβικό κόσμο, στον τρίτο κόσμο. Αλλά για να τα ξανά βιώσουμε αυτά και για να τα ξανά αντιληφθούμε, πρέπει να υπάρχουμε δημοσιονομικά, χρηματοοικονομικά. Πρέπει να υπάρχουν επιχειρήσεις, δουλειές. Πρέπει να υπάρχει εθνική οικονομία.
Ε, αυτά που λέω τώρα δεν είναι θεωρία. Είναι μια πραγματική κατάσταση και ένας πραγματικός κίνδυνος. Πρέπει να αντιδράσουμε υπό συνθήκες κρίσης, οξείας κρίσης και όχι με τον ανυποψίαστο μοιρολατρικό και αμέριμνο τρόπο με τον οποίο αντιδρούν ορισμένοι. Πέρασε η εποχή της αμεριμνησίας. Τώρα όλοι ξέρουμε, όλοι ξέρετε. Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί πως δεν ήξερε, δεν έμαθε, δεν άκουσε. Κι αυτό έχει πολύ μεγάλη σημασία για το πώς μοιράζονται οι ευθύνες ενώπιον του έθνους και ενώπιον της ιστορίας.
Τριτολογία
Κύριε Πρόεδρε του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού, η διαφορά μεταξύ ενός σκάφους που κινδυνεύει να βυθιστεί και ενός σκάφους που έχει βυθιστεί είναι τεράστια, κολοσσιαία, γιατί όταν το σκάφος βυθιστεί, έρχεται ο ναυαγοσώστης και κατά πάσα πιθανότητα είναι αυτός που το παίρνει και ολόκληρο με βάση τους κανόνες που ισχύουν στο ιδιωτικό ναυτικό δίκαιο.
Το σκάφος δεν έχει βυθιστεί, ούτε έχει πέσει σε ξέρα. Το σκάφος πλέει υπό πάρα πολύ δύσκολες συνθήκες και με πάρα πολλά μποφόρ και με πάρα πολύ υψηλό κύμα. Είμαστε μέσα σε μία διεθνή τρικυμία. Δεν πηδήξατε επειδή πέσαμε στην ξέρα. Προφανώς λόγω αυτής της περιδίνησης έχετε πάθει κάποια μικρή ναυτία. Παρότι θα μπορούσαμε να είχαμε λύσει το πρόβλημά μας πολύ εύκολα με μια δραμαμίνη, το δραματοποιούμε χωρίς λόγο.
Βοηθήστε. Σας το έχει πει ο κυβερνήτης του σκάφους, σας το λέει και ο ύπαρχος τώρα. Ναι, οι συνθήκες είναι δύσκολες. Ναι, θέλει αντοχές, αλλά δεν έχουμε βυθιστεί και δεν θα βυθιστούμε γιατί η ναυτική τέχνη των Ελλήνων είναι διάσημη και θα επιβεβαιωθεί και πάλι.
Δεν μας απαγορεύει κανείς το διάλογο με τη Ρωσία. Έχουμε εξαιρετικές αμυντικές σχέσεις, εμπορικές σχέσεις, ενεργειακές σχέσεις οι οποίες είναι καλλιεργημένες εδώ και δεκαετίες. Σας είπα πώς χειριζόμαστε τις σχέσεις μας με όλες τις περιοχές του κόσμου και με όλες τις μεγάλες δυνάμεις. Άλλωστε όταν ήμουν Υπουργός Εθνικής Άμυνας δεν λέγαμε ποιες ήταν οι εξελίξεις στο ΝΑΤΟ σε σχέση με την αντιπυραυλική ασπίδα και με τη στρατηγική συνεργασία ΝΑΤΟ-Ρωσίας; Δεν λέγαμε για το πόσο σημαντική ήταν η παρουσία του Προέδρου Μεντβιέντεφ στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στη Λισαβόνα, για το τι σημαντικές αλλαγές έχουν συμβεί στο σκληρό πυρήνα της αμερικανικής και νατοϊκής πολιτικής σε σχέση με τη Ρωσία; Αυτό κατά μείζονα λόγο ισχύει στην οικονομική πολιτική, στην ενεργειακή πολιτική. Εμείς βλέπουμε τα πράγματα απλουστευτικά. Το δίλημμα δεν είναι ή μ’ αυτούς ή με τους άλλους, ούτε εμείς στερούμεθα δυνατοτήτων συνεργασίας με τη Ρωσία που τις αξιοποιούν μεγάλες χώρες της Ευρωζώνης και κυρίως η μεγαλύτερη δύναμη που είναι η Γερμανία.
Το θέμα δεν είναι αυτό. Το θέμα είναι ότι έχουμε άσχημη δημοσιονομική κατάσταση, τη χειρότερη στην Ευρωζώνη και πρέπει να πείσουμε και μπορούμε να πείσουμε ότι τα πράγματα μπαίνουν σε τάξη, ότι υπάρχει ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα το οποίο είναι βιώσιμο, ότι έχουμε μία χώρα η οποία είναι δημοσιονομικά βιώσιμη. Αυτό πρέπει να κάνουμε και όχι να βασανιζόμαστε μεταξύ μας και να σπαταλάμε τις δυνάμεις που διαθέτουμε σ’ έναν εσωτερικό πολιτικό διάλογο. Πρέπει να δώσουμε τη δύναμη της ψυχής μας και του μυαλού μας εξωστρεφώς, εκεί που έχει ανάγκη η χώρα.
Ξέρω ότι είστε ένας άνθρωπος με γενναιότητα, που μπορείτε να πάρετε αποφάσεις με τις οποίες να κάνετε υπέρβαση. Κάντε αυτή την υπέρβαση και πάλι οριστικά. Έχει πολύ μεγάλη σημασία για τον τόπο.-
