Βουλή

ΟΜΙΛΙΑ

ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ

ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ

ΚΑΙ

ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ

ΚΑΤΑ ΤΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΟΧΗ ΨΗΦΟΥ

ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗΣ ΣΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ

ΤΡΙΤΗ 21 ΙΟΥΝΙΟΥ 2011

Κυρίες και κύριοι βουλευτές, η Κυβέρνηση ζητώντας ψήφο εμπιστοσύνης δεν αποβλέπει απλώς στην επιβεβαίωση της υπευθυνότητας, της συνοχής και της στήριξης της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας. Η Κυβέρνηση, ζητώντας ψήφο εμπιστοσύνης, στρέφεται προς τον ελληνικό λαό και τον ευχαριστεί ειλικρινά για τη στάση του. Στις θυσίες και τη συμμετοχή του ελληνικού λαού οφείλεται ό,τι έχει επιτευχθεί μέχρι τώρα. Το γεγονός δηλαδή ότι η χώρα, ναι μεν βρίσκεται σε μία βαθειά δημοσιονομική κρίση, βρίσκεται σε μία κατάσταση δημοσιονομικής εξάρτησης, αλλά εξακολουθεί να υπάρχει, έχει διασφαλίσει την υπόστασή της και βρίσκεται εντεταγμένη σε ένα σχέδιο που πρέπει να το θεωρούμε εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης, με αρχή, μέση και τέλος, που μπορεί να την οδηγήσει και πάλι σε μία κατάσταση αξιοπρέπειας και ισοτιμίας στην ΕΕ και τη διεθνή κοινότητα. Οι πολίτες όμως είναι πικραμένοι, η αγωνία και η ανασφάλεια είναι διάχυτες, το μεγάλο ερώτημα είναι αν οι θυσίες που έχουν υποστεί έχουν πιάσει τόπο και αν θα πιάσουν τόπο και θα οδηγήσουν σε ένα αποτέλεσμα, αν οι περιορισμοί που έχουν επιβληθεί στο εισόδημα των νοικοκυριών θα αποκατασταθούν, εάν θα ξαναγυρίσει η αισιοδοξία, εάν η χώρα έχει προοπτική, εάν θα ακολουθήσουμε το δρόμο μας προς την ανάπτυξη, εάν οι επόμενες χρονιές θα είναι χρονιές οι οποίες μπορούν να λειτουργήσουν ως ακτίνα φωτός ή εάν θα γυρίσουμε προς τα πίσω, εάν δηλαδή θα ανατρέψουμε ένα ιστορικό κεκτημένο της μεταπολεμικής περιόδου, κάθε χρονιά να είναι καλύτερη από την προηγούμενη. Θέλω λοιπόν, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, απευθυνόμενος σήμερα στον ελληνικό λαό, να του πω, ότι η Κυβέρνηση έχει πλήρη συνείδηση της κατάστασης. Δεν της διαφεύγει τίποτε. Ξέρουμε πώς νοιώθει, τι περνά ο κάθε άνεργος, ο κάθε συνταξιούχος που δεν έχει άλλα εισοδήματα και παίρνει μία χαμηλή σύνταξη, ο κάθε επιχειρηματίας που αντιμετωπίζει δυσκολίες, γιατί δεν υπάρχει κύκλος εργασιών, γιατί δεν υπάρχει ρευστότητα, γιατί το τραπεζικό σύστημα δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες του, γιατί πρέπει να τα βγάλει πέρα με δυσκολία, προς όφελος δικό του και της οικογένειας του αλλά εξίσου και των εργαζομένων του. Αντιλαμβανόμαστε την αγωνία των νέων ανθρώπων και το αίσθημα αδικίας γιατί κινδυνεύουν να μην έχουν καμία από τις ευκαιρίες που είχαμε εμείς και οι προηγούμενες γενιές. Όλους αυτούς τους έχουμε πραγματικά στο μυαλό μας και στην καρδιά μας και στο όνομά τους βρισκόμαστε εδώ, όχι γιατί έχουμε τη θεσμική δυνατότητα να ασκούμε μία εξουσία που είναι στην πραγματικότητα επώδυνη, για μας τους ίδιους και φυσικά και επώδυνη γιατί ο ελληνικός λαός υφίσταται θυσίες και για το λαό, αλλά γιατί θεωρούμε ότι αυτήν την αποστολή πρέπει να την εκπληρώσουμε προς όφελος του ελληνικού λαού και για τη σωτηρία της πατρίδας. Δεν χρειάζεται σήμερα, απευθυνόμενος σε σας, να πω τα εύκολα. Να πω δηλαδή τι αποτελέσματα είχε ως τώρα, θετικά αποτελέσματα, η δημοσιονομική μας προσπάθεια. Είχε πολλά θετικά αποτελέσματα, χάρη στην προσπάθεια του Πρωθυπουργού, του Γιώργου Παπακωνσταντίνου, της Κυβέρνησης και φυσικά τη δική σας και κυρίως χάρη στις θυσίες και την ανοχή του ελληνικού λαού. Και είναι πολύ σημαντικό να έχει επιτευχθεί αυτή η μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος, να έχουμε αποφύγει τη στάση πληρωμών, να έχουν εκταμιευτεί ως τώρα τέσσερις δόσεις από το μεγάλο δάνειο των 110 δις και να διαπραγματευόμαστε την πέμπτη δόση, σημαντικό είναι να αναφερθεί η αισιόδοξη και αυξητική τάση των εξαγωγών, να φέρουμε στο νου μας τα καλά νέα που έχουμε στον τουρισμό, που είναι μία ατμομηχανή της ελληνικής οικονομίας, αλλά δεν πρόκειται να επικαλεστώ τέτοια επιχειρήματα. Γιατί ο κάθε πολίτης, βλέπει τα πράγματα εμπειρικά, βιωματικά, στο επίπεδό του, δεν του αρέσει να ακούει αριθμούς, στατιστικά στοιχεία, ζει μία πραγματικότητα η οποία είναι δύσκολη πραγματικότητα. Ε, λοιπόν την ξέρουμε και δεν του απαντάμε με μία αριθμητική ψευδαίσθηση. Του λέμε απλώς ότι το επίπεδο της εθνικής οικονομίας, το δημοσιονομικό και μακροοικονομικό επίπεδο με το οποίο υποχρεωτικά πρέπει να ασχολείται η κάθε κυβέρνηση, είναι απολύτως κρίσιμο για το επίπεδο της επιχείρησης, του νοικοκυριού, της δικής του ατομικής κατάστασης. Είναι δίκαιο και λογικό ο κάθε πολίτης να βλέπει τα πράγματα από την σκοπιά της δικής του προσωπικής και οικογενειακής κατάστασης και είναι υποχρεωτικό για την Κυβέρνηση να βλέπει τα πράγματα από τη σκοπιά του γενικού συμφέροντος, από την σκοπιά των μακροοικονομικών και δημοσιονομικών στόχων, μέσα σε ένα πάρα πολύ σκληρό ευρωπαϊκό και διεθνή συσχετισμό δυνάμεων. Και βέβαια, αντιλαμβάνομαι πάρα πολύ καλά τη δυσανεξία του Έλληνα πολίτη, όταν ακούει ότι υπάρχει κάθε φορά ανάγκη για πρόσθετα μέτρα, για διορθωτικά μέτρα, για επιβαρύνσεις φορολογικές ή ακόμα και για περικοπές δημοσίων δαπανών, που έμμεσα μπορεί να επηρεάσουν το εισόδημά του, γιατί επηρεάζουν στην πραγματικότητα την κίνηση της αγοράς, σε πολύ μεγάλο βαθμό, αλλά μπορεί να λειτουργήσουν και λυτρωτικά, γιατί όλα αυτά οδηγούν στη μείωση του δημόσιου τομέα. Επίσης ξέρουμε πάρα - πάρα πολύ καλά ότι υπάρχει ένα πρόβλημα ηθικής ισορροπίας των μέτρων και εσωτερικής δικαιοσύνης, γιατί κατ’ ανάγκην έχουν προταχθεί μέτρα άμεσης εφαρμογής και απόδοσης, μέτρα που αφορούν περικοπές μισθών, περικοπές συντάξεων, επιδόματα. Αυτά αποδίδουν αμέσως αποτέλεσμα, ενώ υπάρχουν άλλα μέτρα, κυρίως μέτρα που αφορούν τη σύλληψη της φοροδιαφυγής, τη διεύρυνση της φορολογικής βάσης, μέτρα που αφορούν την παραοικονομία, τα άτυπα φαινόμενα στην ελληνική πολιτική, την ελληνική κοινωνία και την ελληνική οικονομία, που πολύ πιο δύσκολα τα συλλαμβάνει κανείς. Χρειάζεται προετοιμασία, χρειάζεται σύστημα, χρειάζεται δημόσια διοίκηση και σε αυτήν την πρώτη φάση πράγματι υπάρχουν αδικίες σε σχέση με την ηθική ισορροπία των μέτρων. Είναι το πρώτο μέλημα της Κυβέρνησης, του Πρωθυπουργού, δικό μου, να αποκαταστήσουμε την ηθική ισορροπία των μέτρων. Για αυτό είναι πρώτη προτεραιότητά μας να εφαρμοστεί ένα νέο φορολογικό σύστημα, ελπίζουμε ευρυτάτης αποδοχής, που θα βάλει οριστικά τέρμα σε αυτήν την διαρθρωτική και προκλητική αδικία που υπάρχει, να πληρώνουν πολύ λιγότεροι από αυτούς που πρέπει να πληρώνουν και κυρίως να μην πληρώνουν αυτοί που κατ’ εξοχήν πρέπει να πληρώσουν. Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, αυτό όλο που ζούμε τους τελευταίους δεκαεννέα μήνες έχει οδηγήσει σε μία παρεξήγηση που κινδυνεύει να αποδειχθεί επικίνδυνη για την εθνική στρατηγική. Είναι πια πολλοί οι Έλληνες πολίτες που πιστεύουν ότι το Μνημόνιο είναι το πρόβλημα, ενώ, όπως έχουμε πει κατ’ επανάληψη, τα προβλήματα είναι ιστορικά, είναι διαχρονικά, είναι βαθειά, αφορούν τη διάρθρωση της ελληνικής κοινωνίας, το μοντέλο ανάπτυξης, τη σχέση κράτους και οικονομίας, το γεγονός ότι στην Ελλάδα ιστορικά από τον 19ο αιώνα προηγήθηκε το κράτος και ακολούθησε μια καχεκτική κοινωνία και συγκροτήθηκε μια αγορά απολύτως συναρτημένη με το κράτος. Όλα αυτά, μαζί με την έλλειψη προνοητικότητας και την επανάπαυση που είναι ένα χαρακτηριστικό της περιόδου της Μεταπολίτευσης, χωρίς αυτό να σημαίνει πως η Μεταπολίτευση τα τελευταία 37 χρόνια δεν είναι τα καλύτερα από κάθε άποψη για τη χώρα, τα πιο ευτυχισμένα, τα πιο δημιουργικά. Το Μνημόνιο όμως, όπως αντιλαμβάνεστε, είναι μια μέθοδος λύσης και όχι το πρόβλημα. Γιατί κάποιοι έχουν πια διαμορφώσει την πεποίθηση ότι είναι το πρόβλημα; Ίσως γιατί αυτή η μέθοδος λύσης είναι μια αναγκαστική μέθοδος καθώς έπρεπε να είναι συμφωνημένη με τους εταίρους και πιστωτές μας και άρα πρέπει να λάβουμε πάρα πολύ σοβαρά υπόψη μας τον διεθνή και ευρωπαϊκό συσχετισμό δυνάμεων. Πρέπει να αντιληφθούμε το ποιες απόψεις κυριαρχούν στην Ευρώπη, στις κυβερνήσεις, στα Κοινοβούλια, στους διαμορφωτές της κοινής γνώμης, στις αγορές. Και εφ’ όσον θέλουμε να είμαστε μέσα στο παιχνίδι αυτό και θέλουμε εκεί να βρούμε τη λύση, δηλαδή την βοήθεια, τη στήριξη, το δάνειο, πρέπει να κινηθούμε προσεκτικά όσο γίνεται καλύτερα, αλλά προσεκτικά μέσα στο συσχετισμό των δυνάμεων αυτών, που είναι πολύ σκληρός. Άλλωστε τι είναι πραγματικά το Μνημόνιο; Είναι η πολιτική συμφωνία που έχει κάνει η Ελλάδα με τους εταίρους και πιστωτές της, προκειμένου αυτοί να αναλάβουν το βάρος της δημοσιονομικής διάσωσης της χώρας. Και ποια είναι η βασική παραδοχή του Μνημονίου; Ότι θέλουμε ένα σύγχρονο κράτος που λειτουργεί υπέρ του πολίτη, ότι θέλουμε ένα άλλο μοντέλο ανάπτυξης, ότι θέλουμε υψηλότερη εθνική ανταγωνιστικότητα, ότι θέλουμε δικαιοσύνη, ότι θέλουμε να δώσουμε στον καθένα την ευκαιρία να ζήσει με ευρωπαϊκούς όρους πραγματικά πατώντας σε ένα στέρεο έδαφος και όχι σε μια «φούσκα» ή σε μια ψευδαίσθηση. Άρα στην πραγματικότητα, αυτό που λέγεται Μνημόνιο, από τη δική μας σκοπιά περιλαμβάνει βασικές επιλογές, που είναι κοινός τόπος στο μεγαλύτερο μέρος του πολιτικού φάσματος και που θα τις κάναμε ούτως ή άλλως, αλλά είναι εξαιρετικά δυσάρεστο αυτές οι επιλογές να φαίνονται ότι σου επιβάλλονται και να σου επιβάλλονται γιατί φοβούνται οι συνομιλητές σου ότι εάν δεν σου επιβληθούν δεν πρόκειται η Ελλάδα, μόνη της ως χώρα, ως κοινωνία, ως πολιτικό σύστημα να κάνει επιλογές σωστικές για τον εαυτό της. Αυτό είναι το κλίμα που βρήκα στο Eurogoup και στο ΕΚΟΦΙΝ χθες και προχθές. Τη δυσπιστία, όχι μόνο για το πολιτικό σύστημα, αλλά για τη χώρα συνολικά. Σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει στην Ιρλανδία και την Πορτογαλία όπου υπάρχει ευρύτατη κοινωνική συναίνεση και στήριξη, εμείς εμφανιζόμαστε να είμαστε αιχμάλωτοι μιας εικονικής έλλειψης συναίνεσης. Γιατί εάν καταγράψουμε τα σημεία συμφωνίας των πολιτικών δυνάμεων που γενικά αποδέχονται τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας, τότε θα δούμε ότι αυτός είναι ένας κατάλογος με πολύ σημαντικές παραδοχές υπέρ της ευρωπαϊκής προοπτικής, υπέρ της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, υπέρ της σταθερής μας παραμονής στη ζώνη του ευρώ, υπέρ της ανάγκης για ένα καλύτερο μικρότερο κράτος, υπέρ της ανάγκης για ιδιωτικοποιήσεις, υπέρ της ανάγκης για κοινωνική δικαιοσύνη, υπέρ της ανάγκης για ένα νέο φορολογικό σύστημα. Και ο κατάλογος των διαφωνιών ποιος είναι; Το μίγμα της πολιτικής για να πετύχουμε δημοσιονομικούς και μακροοικονομικούς στόχους στους οποίους συμφωνούμε όλοι. Μα για το μίγμα της πολιτικής η συζήτηση είναι διαρκής. Οι επικαιροποιήσεις του ίδιου του μνημονίου είναι μία συνεχής διαπραγμάτευση. Αυτά που είπε ο Aρχηγός της Aξιωματικής Aντιπολίτευσης στο Ζάππειο και πολλά απ’ αυτά τα είχαν πει άλλα κόμματα, άλλοι αρχηγοί κομμάτων νωρίτερα, δεν είναι ζητήματα που απασχολούν έντονα το Υπουργικό Συμβούλιο και την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ; Υπάρχει κανείς εδώ μέσα που δεν θέλει μεγαλύτερα μέτρα ανάσχεσης της ύφεσης και υποστήριξης της ανάπτυξης; Υπάρχει κανείς που δεν θέλει άμεσα μέτρα κοινωνικής δικαιοσύνης και αποκατάστασης των αδικιών; Υπάρχει κανείς που δεν θέλει να μην περιορίζουμε το εισόδημα, να μην στηριζόμαστε στην αύξηση των εσόδων, αλλά να περικόπτουμε περιττές λειτουργικές ανάγκες του δημοσίου; Δεν υπάρχει κανείς. Το θέμα είναι πώς το λες, πότε το λες, πώς το κάνεις, εάν θες να βοηθήσεις τη χώρα; Αν θες να κινηθείς στο επίπεδο της πολιτικής ρητορείας, αν θέλεις στην πραγματικότητα να ψαρέψεις στα θολά νερά μιας κοινωνικής αντίδρασης η οποία βεβαίως υπάρχει και βεβαίως είναι δικαιολογημένη σε πάρα πολύ μεγάλο βαθμό, τότε ναι μπορείς να ακολουθήσεις έναν δρόμο. Αλλά ο δρόμος αυτός δεν είναι ο δρόμος που αντιστοιχεί στην πρόκληση της ιστορίας. Εμείς έχουμε υψηλό βαθμό συναίνεσης και τον αποκρύπτουμε. Και αυτό καθιστά πολύ δυσκολότερη τη θέση μας ως προς τα ίδια τα δημοσιονομικά μέτρα. Θέλω, λοιπόν, να χαιρετίσω το γεγονός ότι μετά την τηλεφωνική ενημέρωση που είχα το πρωί με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης μετά από οδηγίες που μου έδωσε ο Πρωθυπουργός, συμφωνήσαμε τουλάχιστον στην διαδικασία, στην ανάγκη δηλαδή να πάω στο επόμενο EUROGROUP στις 3 Ιουλίου την Κυριακή με ψηφισμένο το μεσοπρόθεσμο δημοσιονομικό πρόγραμμα και τον εφαρμοστικό νόμο για να πειστούν οι εταίροι μας ότι είμαστε σοβαροί και αξιόπιστοι ως Κυβέρνηση, ως Κοινοβούλιο, ως χώρα. Και το ίδιο αμέσως δέχτηκε και ο Πρόεδρος του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού, ο κ. Καρατζαφέρης με τη σκέψη, ότι βεβαίως και πρέπει να πάρουμε την 5η δόση. Βεβαίως πρέπει να μπούμε στη διαδικασία για τη νέα χρηματοδοτική στρατηγική, δηλαδή για το νέο πρόγραμμα. Είναι, λοιπόν, ένα ενθαρρυντικό δείγμα συναίνεσης αυτό. Και έτσι πρέπει να το προβάλουμε και θα το προβάλουμε. Και θα ήμουνα ευτυχής αν υπήρχαν εκπρόσωποι των κομμάτων μαζί μου στη συνεδρίαση του EUROGROUP, να περάσουμε μαζί αυτές τις ώρες, τις 8-10 ώρες της συνεδρίασης για την Ελλάδα, για να γίνει αντιληπτό το κλίμα, ο συσχετισμός των δυνάμεων, για να καταλάβουμε πως σκέπτονται οι συνομιλητές μας, ο καθένας από τους οποίους έχει το δικό του Κοινοβούλιο, τη δική του Κυβέρνηση που μπορεί να είναι Κυβέρνηση μειοψηφίας ή συνεργασίας, τις δικές του δεσμεύσεις και τις δικές του φοβίες για συστημικούς κινδύνους που ενεργοποιούνται από την ελληνική περίπτωση. Έχει λοιπόν, πάρα πολύ μεγάλη σημασία, κυρίες και κύριοι βουλευτές, να δούμε που συμφωνούμε. Και συμφωνούμε σε κάτι το οποίο είναι θεμελιώδες. Ότι πρέπει να βλέπουμε τα πράγματα από την ανάγκη να διασφαλιστεί η βιωσιμότητα του δημοσίου χρέους μας για τα επόμενα αρκετά χρόνια προκειμένου να μπει ο πάτος στο βαρέλι και να πιάνουν τόπο οι θυσίες του ελληνικού λαού. Γιατί η βιωσιμότητα του δημοσίου χρέους εφ’ όσον οι αγορές αντιδράσουν θετικά απελευθερώνει τις τράπεζες, οι τράπεζες μπορούν να ξαναγυρίσουν στην πραγματική οικονομία. Και αυτό είναι εξαιρετικά σημαντικό για την ανάπτυξη, για την απασχόληση, για το εισόδημα, για την απόδοση των δημοσιονομικών μέτρων. Υπάρχει κανείς που διαφωνεί σ’ αυτό; Γιατί ασχολούμαστε με το μίγμα πολιτικής τα μέτρα όταν το σημείο αφετηρίας είναι η βιωσιμότητα του δημοσίου χρέους και εκεί υπάρχει σύμπτωση απόλυτη ευρυτάτου φάσματος των ελληνικών πολιτικών δυνάμεων. Υπάρχουν, κυρίες και κύριοι βουλευτές, νέα πατριωτικά καθήκοντα τη στιγμή αυτή, πατριωτικά, γιατί η οικονομική υπόσταση, η δημοσιονομική ύπαρξη της χώρας είναι παράμετρος της εθνικής ισχύος. Ναι μεν δεν θίγεται ο σκληρός πυρήνας της κυριαρχίας, η εξωτερική και αμυντική πολιτική, αλλά η χώρα πρέπει να έχει όσο γίνεται ισχυρότερη φωνή σε όλα τα διεθνή όργανα. Πώς το πετυχαίνεις αυτό όταν ζητάς βοήθεια, όταν είσαι συνεχώς δανειζόμενος; Άρα η εκπλήρωση της φορολογικής υποχρέωσης είναι πατριωτικό καθήκον. Η εμπιστοσύνη στο τραπεζικό σύστημα, το να μένουν οι καταθέσεις στην Ελλάδα είναι πατριωτικό καθήκον. Γιατί δεν στηρίζουμε τις τράπεζες, στηρίζουμε την οικονομία, την ανάπτυξη, το εισόδημα. Και ζούμε τώρα έναν παραλογισμό διεθνή, ζούμε όλη τη διεθνή κοινότητα, όλα τα κυρίαρχα κράτη από τις Ηνωμένες Πολιτείες μέχρι την Ελλάδα και από την Κίνα έως την Κύπρο να βρίσκονται αντιμέτωπες όλες αυτές οι κρατικές οντότητες με μεσαίου μεγέθους διεθνείς εταιρείες, αξιολόγησης, διενέργειας ελέγχων με ιδιωτικές πλατφόρμες για τα ασφάλιστρα κινδύνου, με ποια διεθνή ευθύνη, με ποια διαφάνεια και κατά ποια λογική εθνικής κυριαρχίας και δημοκρατίας. Αλλά όταν έχεις τέτοιο έλλειμμα παγκόσμιας δημοκρατικής διακυβέρνησης και τέτοια αμηχανία των ευρωπαϊκών θεσμών είναι τόσο μετέωρο το βήμα της Ευρώπης, είσαι υποχρεωμένος να κινηθείς προσεκτικά, γιατί το σκηνικό δεν το διαμορφώνουμε μόνοι μας, είμαστε αναγκαστικά μέσα σ’ αυτό. Τώρα, κυρίες και κύριοι Βουλευτές, πρέπει να βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά. Το πρώτο που πρέπει να γίνει είναι να ανακτήσουμε την πολιτική μας αξιοπιστία απέναντι στους εταίρους και πιστωτές μας. Θέλει δουλειά αυτό. Θέλει αποδείξεις. Πρέπει να δείξουμε ότι έχουμε συνείδηση της κατάστασης, ότι υπάρχει εθνική ενότητα παρά τη ρητορεία, και δεν έχει σημασία το τι ψηφίζουμε. Έχει σημασία τι μηνύματα στέλνουμε. Η Φιλανδία θέτει ζήτημα ειδικών εγγυήσεων για τη συμμετοχή της στο επόμενο πρόγραμμα. Θυμάμαι πριν από μερικούς μήνες τον κ. Σαμαρά στο Ελσίνκι να γίνεται δεκτός από τον εντολοδόχο Πρωθυπουργό, ως τώρα Υπουργό Οικονομικών, Ομόλογό του, αρχηγό του ομολόγου κόμματος της Νέας Δημοκρατίας στους κόλπους του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος. Δεν πρέπει να στρατευθεί ο κ. Σαμαράς στην εθνική προσπάθεια του διμερούς διαλόγου με τη Φιλανδία που αρχίσαμε χθες με τον εντολοδόχο Πρωθυπουργό στο Λουξεμβούργο; Δεν είναι αυτό ένα καθήκον, μια αποστολή που πρέπει να αναλάβει η αντιπολίτευση; Προφανώς. Θεωρώ ότι είναι αυτονόητο, θα το κάνει εθελοντικά, αυτοβούλως. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να συμφωνήσουμε με τους εταίρους και πιστωτές μας με την περιβόητη Τρόικα για το μεσοπρόθεσμο, για τον εφαρμοστικό νόμο και για την επικαιροποίηση του παλιού Mνημονίου. Πρέπει να ψηφίσουμε τους δύο νόμους μέχρι τις 30 του μηνός, ώστε να κινηθούν στο EUROGROUP της 3ης Ιουλίου οι διαδικασίες που θα επιτρέψουν στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο στις 8 Ιουλίου να λάβει απόφαση για την εκταμίευση της πέμπτης δόσης. Άρα αυτό είναι ένα το κρατούμενο, το οποίο δεν μπορούμε να το θέσουμε εν κινδύνω. Είμαστε στη φάση της σταθεροποίησης. Πρώτα σταθεροποίηση και μετά βελτίωση. Ταυτόχρονα έχει κινηθεί η πρωτοβουλία της Βιέννης, όπως ξέρετε, για την απολύτως εθελοντική συμμετοχή των ιδιωτών, δηλαδή των ιδιωτικών τραπεζών και των ασφαλιστικών ταμείων διεθνώς στην αντιμετώπιση του ελληνικού δημοσίου χρέους με διακράτηση ομολόγων στη λήξη τους χωρίς αυτό να συνιστά πιστωτικό γεγονός. Αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό. Το νέο πρόγραμμα, η νέα χρηματοδοτική στρατηγική εξαρτάται από το αποτέλεσμα αυτής της πρωτοβουλίας, γιατί αυτό προσδιορίζει τις δανειακές ανάγκες των επομένων ετών, από το ποια είναι η πραγματική μας βούληση για τις ιδιωτικοποιήσεις ώστε να προστεθεί το δάνειο, το νέο δάνειο. Δεν αρκεί όμως και αυτό. Πρέπει να υπάρχει ένας μηχανισμός διαρκούς παρακολούθησης, αξιόπιστος, πειστικός, αποτελεσματικός. Έχουμε πει με τον Πρωθυπουργό και όλη την κυβέρνηση, καθώς έχουμε ζήσει και το μοντέλο της Ολυμπιακής προετοιμασίας, ότι το αποδείξαμε αυτό υπό πολύ δύσκολες συνθήκες. Κοιτάξτε, ήταν παρόμοιες. Ένα μεγάλο εγχείρημα μέσα σε αυστηρά χρονοδιαγράμματα υπό εξαιρετικά αυστηρό και ενίοτε κακόπιστο διεθνή έλεγχο, και πετύχαμε. Υπάρχει το μοντέλο αυτό. Τώρα η Διυπουργική Επιτροπή Συντονισμού Ολυμπιακής Προετοιμασίας είναι λίγο ή πολύ η Διυπουργική Επιτροπή Συντονισμού του οικονομικού προγράμματος της χώρας. Θέλω να πω κάτι πιο συγκεκριμένο για τις ιδιωτικοποιήσεις, γιατί ιδίως για μας, για το δικό μας χώρο και για την παραδοσιακή Αριστερά αυτό μπορεί να ηχεί κάπως περίεργα. Τόσο πάθος για τις ιδιωτικοποιήσεις; Για να δούμε τι σημαίνει για τον πολίτη το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων. Σημαίνει, πρώτον, συγκεκριμένη και πρακτική μείωση του δημόσιου τομέα. Σημαίνει δηλαδή μικρότερο κράτος και μικρότερη δημόσια δαπάνη. Ένα το κρατούμενο. Δεύτερον, σημαίνει μείωση του χρέους, που θέλουμε να γίνει με τους καλύτερους όρους. Τρίτον, σημαίνει πολύ σημαντικές αναπτυξιακές και επενδυτικές πρωτοβουλίες, γιατί κάθε κίνηση στον τομέα των ιδιωτικοποιήσεων πρέπει να είναι ενταγμένη στις μεγάλες κλαδικές πολιτικές που συνδέονται με την πραγματική οικονομία. Τρία σημαντικά πράγματα. Και αυτό, όπως θα δούμε στο σχετικό νόμο τον εφαρμοστικό, θα γίνει με ένα ταμείο, ένα νομικό πρόσωπο κρατικό υπό τον απόλυτο και συνεχή έλεγχο της Βουλής, υπό τον απόλυτο έλεγχο του Ελεγκτικού Συνεδρίου, υπό διεθνή έλεγχο της Ευρωζώνης, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου με τη μορφή παρατηρητών - με τη μορφή παρατηρητών - για τεχνογνωσία και διαφάνεια. Δεχθήκαμε τον έλεγχο της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής. Δεχόμαστε τον έλεγχο των Οίκων Αξιολόγησης και δεν θα δεχθούμε την τεχνογνωσία και τη συμμετοχή με την ιδιότητα του παρατηρητή σ' αυτούς οι οποίοι μας βοηθάνε και θέλουν να βοηθήσουν και τον εαυτό τους; Αυτό αφορά ως πλαίσιο και την αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου, με όλες τις εγγυήσεις που έχουμε συζητήσει και που θα συζητήσουμε αναλυτικά στον εφαρμοστικό νόμο. Διευκρινίζω εδώ, η συζήτηση στη Βουλή θα γίνει διεξοδικά. Θα υπάρχει πλήρης άνεση να διατυπωθούν όλες οι απόψεις. Ο εφαρμοστικός νόμος δεν θα περιλαμβάνει καμία άσχετη διάταξη. Θα περιλαμβάνει μόνον τις ρυθμίσεις που συνδέονται με το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα, άρα ουσιαστικά το περιεχόμενό του ήδη συζητείται κατά τη διάρκεια της συζήτησης του μεσοπροθέσμου δημοσιονομικού προγράμματος και σε συνεννόηση με τα κόμματα θα κάνουμε τις διευθετήσεις εκείνες οι οποίες θα επιτρέψουν την πλήρη συμμετοχή και την πλήρη έκφραση, αρκεί να είμαστε με ψηφισμένους τους νόμους στις 30 Ιουνίου. ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ: Να το καταθέσετε εγκαίρως. Ε. ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ: Πάρα πολύ εγκαίρως. Όμως δεν τελειώνουμε έτσι. Αλίμονο αν μέναμε μόνο σ' αυτό. Έχουμε τη βούληση και την υποχρέωση δίπλα στο μεσοπρόθεσμο, δίπλα στο περιβόητο μνημόνιο να υπάρχει το δικό μας Εθνικό Σχέδιο Ανασυγκρότησης. Θα έλεγα ότι πιο απλά και πιο πρακτικά πρέπει να υπάρχει ένα παράλληλο πρόγραμμα το οποίο εναρμονίζεται με τους στόχους του Mεσοπρόθεσμου Δημοσιονομικού Προγράμματος, αλλά μας επιτρέπει να έχουμε καλύτερα αποτελέσματα, δημοσιονομικά, αναπτυξιακά, κοινωνικά. Το πρώτο αφορά τη μεγαλύτερη και ταχύτερη μείωση των λειτουργικών δαπανών του κράτους, μεγαλύτερη και ταχύτερη απ’ ό,τι προβλέπει το μεσοπρόθεσμο. Το δεύτερο, όπως έχει αναγγείλει και ο Πρωθυπουργός, την άμεση έναρξη της προετοιμασίας για τη ριζική και ριζοσπαστική αλλαγή του φορολογικού συστήματος. Αυτό θα σημαίνει πολλά και πρέπει να γίνει συναινετικά. Υπάρχει ήδη το Εθνικό Συμβούλιο κατά της φοροδιαφυγής. Λειτουργεί η Επιτροπή τη ριζική τροποποίηση του Κώδικα Βιβλίων και Στοιχείων με τη στήριξη των κομμάτων και με τη συμμετοχή της Βουλής, με τους καλύτερους εμπειρογνώμονες που μπορούμε να βρούμε. Αρχίζει αμέσως η προσπάθεια αυτή. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι υπάρχουν μέτρα αναπτυξιακής αντιρρόπησης, για τα οποία θα συζητήσει και ο Πρωθυπουργός στο Συμβούλιο Κορυφής. Είχα την ευκαιρία κι εγώ να συζητήσει συγκεκριμένα και με τον κ. Γιούνκερ και με τον κ. Ρεν και με τον κ. Σόιμπλε, για το πώς μπορούν οι εταίροι και φίλοι μας να μας βοηθήσουν και αναπτυξιακά με την όσο γίνεται ταχύτερη και ευκολότερη διοχέτευση των πόρων του ΕΣΠΑ μέσω των Διαρθρωτικών Ταμείων και του Κοινωνικού Ταμείου, με επενδυτικές πρωτοβουλίες από τις χώρες τους, όχι μόνο στις ιδιωτικοποιήσεις, αλλά και σε πολλά άλλα προγράμματα τα οποία μπορούν να εξελιχθούν. Υπάρχει η δυνατότητα να γίνει αυτό χωρίς να απαιτηθούν νέοι κοινοτικοί πόροι, με τους υφιστάμενους και προσανατολισμένους στην Ελλάδα κοινοτικούς πόρους, οι οποίοι απλώς πρέπει να αξιοποιηθούν και να είναι στοχευμένοι. Και βεβαίως χρειάζονται μέτρα κοινωνικής αλληλεγγύης, μέτρα κοινωνικής αντιρρόπησης και συμμετοχής του ιδιωτικού τομέα, όχι μόνον στην αντιμετώπιση του χρέους, αλλά και σ’ αυτήν την άσκηση εθνικής αλληλεγγύης. Μίλησα σήμερα με την Ένωση Ελληνικών Τραπεζών για να αναζωπυρωθεί η παλαιά υπόσχεση για τη διευκόλυνση της εξυπηρέτησης των στεγαστικών δανείων δανειστών που έχουν μείνει άνεργοι και ανέλαβε ο Πρόεδρος της Ένωσης Ελληνικών Τραπεζών να πάρει συγκεκριμένη πρωτοβουλία ώστε να υπάρξει - συγγνώμη, οφειλετών, έχετε δίκιο - συγκεκριμένη πρακτική ρύθμιση για τους οφειλέτες στεγαστικών δανείων που είναι άνεργοι και που έχει ανατραπεί ο σχεδιασμός ο οικονομικός της ζωής τους. Δεύτερον, επικοινώνησα με τον Πρόεδρο της Ένωσης Ελλήνων Εφοπλιστών και του ζήτησα να μεταφέρει μία ιδέα, μία πρόταση στο Συμβούλιό του, να συμμετάσχει καθοριστικά η Ένωση Ελλήνων Εφοπλιστών στη συγκρότηση ενός ταμείου για την κάλυψη με υποτροφίες των φοιτητών που οι γονείς τους είναι άνεργοι. Και αυτό είναι ένα δείγμα, αν και το κορυφαίο δείγμα είναι αυτό που ειπώθηκε στην ομιλία του Πρωθυπουργού, για τη δυνατότητά μας και τη βούλησή μας, σε πρακτικό επίπεδο, εκεί που πράγματι υπάρχει ανάγκη, εκεί που υπάρχει ένδεια ορατή, συγκεκριμένη, στο επίπεδο του Δήμου, της γειτονιάς, να διασφαλιστεί το εγγυημένο επίπεδο διαβίωσης. Υπάρχει πάντα το μεγάλο ερώτημα. Αυτό που κάνουμε βγαίνει; Υπάρχει ημερομηνία λήξης και ελπίδα αποκατάστασης; Υπάρχει πάντα ο κίνδυνος χρεοκοπίας και ανατροπής; Κοιτάξτε, ελπίδα υπάρχει, αισιοδοξία υπάρχει. Από μας εξαρτάται. Από μας, όλους μαζί, εξαρτάται. Από τους Έλληνες, από τη δουλειά τους, την αυτοπεποίθησή τους και το κέφι τους να ξεπεράσουν την κατάσταση και να βγάλουν το κεφάλι από το νερό, να αναπνεύσουμε όλοι μαζί ως χώρα. Η στρατηγική του φόβου δεν οδηγεί πουθενά, αλλά και η ιδεολογία της μιζέριας δεν οδηγεί πουθενά. Χρειάζεται λοιπόν και αυτοπεποίθηση και προσπάθεια και αλληλεγγύη και εθνική συστράτευση. Με τη σειρά που είπαμε: σταθεροποίηση, βελτίωση, έξοδος από το τούνελ αυτό. Όταν κατακτήσουμε τα πρωτογενή πλεονάσματα θα έχουμε στα χέρια μας τη σημαντικότερη εγγύηση και δημοσιονομικά, και μπορούμε να τον πετύχουμε αυτόν το στόχο. Έτσι θα έχουμε πείσει ότι μπορούμε να κατακτήσουμε και την εθνική ανταγωνιστικότητα, και η συναίνεση η δική μας εδώ του πολιτικού συστήματος δεν είναι αυτοσκοπός. Συνιστά σεβασμό στους πολίτες, στους πολίτες που είναι και στην πλατεία, γιατί το ζητούμενο πάντα σε μια δημοκρατία είναι η κοινωνική συναίνεση. Είναι η αποκατάσταση της σχέσης εμπιστοσύνης και νομιμοποίησης μεταξύ του πολιτικού συστήματος και του λαού, της κοινωνίας των πολιτών. Έχει λοιπόν πολύ μεγάλη σημασία να το αντιληφθούμε αυτό και είμαι βέβαιος ότι όλοι το αντιλαμβανόμαστε. Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, αποδέχθηκα, όπως είπα, χωρίς να μπορώ να κάνω διαφορετικά, γιατί αυτό είναι το πατριωτικό μου καθήκον, την άκρως τιμητική πρόταση του Πρωθυπουργού να αναλάβω τα καθήκοντα του Υπουργού Οικονομικών σ' αυτή τη συγκυρία, με αυτές τις δυσκολίες και επιπλέον τον ευχαριστώ γιατί με τίμησε και με την ιδιότητα του Αντιπροέδρου της Κυβέρνησης για να διευκολυνθεί ο συντονιστικός ρόλος, για να έχουμε πιο γρήγορο αποτέλεσμα. Είχα και δισταγμούς και αμφιβολίες και δεν ενέδωσα εύκολα γιατί έχω πλήρη συνείδηση του βάρους, του προβλήματος, της ευθύνης. Θα τιμήσω την εμπιστοσύνη αυτή του Πρωθυπουργού. Θα είμαι δίπλα του, θα είναι δίπλα μου. Όλη η Κυβέρνηση, είμαστε απολύτως ενωμένοι, η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ, θέλω να πιστεύω η ευρυτάτη πλειοψηφία της Βουλής των Ελλήνων. Ζούμε μια περίοδο που οι πάντες με ευκολία στρέφονται κατά της πολιτικής και των πολιτικών. Δεν πιστεύω ότι στη συνείδηση του ελληνικού λαού κατά βάθος επικρατούν αντικοινοβουλευτικές και αντιβουλευτικές αντιλήψεις, αλλά υπάρχει οργή, αγανάκτηση και οφείλουμε να αναλάβουμε αυτή την ευθύνη. Κάποιος πρέπει να είναι αυτός πάνω στον οποίο διαβάζεται ο αφορισμός. Επί της κεφαλής του διακόνου αναγιγνώσκεται ο αφορισμός. Αλλά ούτε εμείς όλοι, ως πολιτικό σύστημα, είμαστε το «μαύρο πρόβατο» του ελληνικού λαού, ούτε ο ελληνικός λαός είναι το «μαύρο πρόβατο» της Ευρώπης. Είμαστε ένα υπερήφανο ιστορικό έθνος. Ζούμε μια δυσκολία, μια δυσκολία η οποία έχει προκύψει και βεβαίως λόγω της δικής μας διαχρονικής ευθύνης, αλλά και λόγω του παραλογισμού του διεθνούς οικονομικού συστήματος και της απουσίας διεθνούς οικονομικής διακυβέρνησης. Θα βγούμε από τη δυσκολία αυτή. Δεν είναι τίποτα μπροστά σε άλλες ιστορικές στιγμές δύσκολες για τη χώρα. Ε, τώρα που το Έθνος ζει μια τέτοια στιγμή, νομίζω ότι μπορούμε να αποδείξουμε ότι η δική μας γενιά δίνει και κερδίζει τον δικό της πόλεμο. Σας ευχαριστώ πολύ.