Αθήνα 15 Απριλίου 2011
ΡΗΞΙΚΕΛΕΥΘΕΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΓΑΛΗΝΟΥ ΓΙΑ
ΘΑΛΑΣΣΟΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΕΣ ΚΑΙ ΑΛΙΕΙΑ
Σημαντικά ζητήματα για τις θαλλασοκαλλιέργειες αλλά και την αλιεία έθεσε ο Βουλευτής ν. Λέσβου, κ. Σπύρος Γαληνός ενώπιον της ολομέλειας της βουλής στο πλαίσιο επίκαιρης επερώτησης.
Ο κ. Γαληνός πρότεινε, παράλληλα με το υφιστάμενο επιχειρησιακό μοντέλο για της ελληνικές θαλασσοκαλλιέργειες, να λειτουργήσει ένα νέο συμπληρωματικό μοντέλο δραστηριοποίησης.
Πρότεινε ένα πιλοτικό μοντέλο ανάμεσα στην θαλασσοκαλλιέργεια και την ελεύθερη αλιεία που να λειτουργεί σε συγκεκριμένες, οριοθετημένες περιοχές, όπως ενδεικτικά, στους κόλπους της Καλλονής, της Γέρας και του Μούδρου. Εκεί θα μπορούσαν να αναπτυχθούν ελεύθερες θαλασσοκαλλιέργειες, σε ελεγχόμενες περιοχές και συνθήκες, που θα προσομοιάζουν σ’ αυτές της ελεύθερης αλιείας. Οι μονάδες αυτές μπορούν να λειτουργήσουν υπό τον επιχειρησιακό έλεγχο των τοπικών αλιευτικών συλλόγων ή ενώσεων.
Αυτή η πρωτοβουλία θα δώσει νέες δυνατότητες για επαγγελματική διέξοδο και αυξημένη εισοδήματα στους αλιείς που υφίστανται πολλές απαγορεύσεις στην δραστηριότητα τους και μειώσεις των εισοδημάτων τους.
Το ενδιάμεσο μοντέλο που πρότεινε ο βουλευτής Λέσβου θα μπορούσε να εξασφαλίσει τελικό προϊόν που θα πλησίαζε περισσότερο προς το άγριο πρότυπο, από αυτό της συμβατικής θαλασσοκαλλιέργειας, ενώ θα εκπαίδευε και θα οδηγούσε τον τομέα της ελεύθερης αλιείας σε αποτελεσματικότερες διαδικασίες συσκευασίας και προώθησης, ανάλογες μ’ αυτές του τομέα θαλασσοκαλλιέργειας.
ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΒΟΥΛΕΥΤΗ Ν. ΛΕΣΒΟΥ
κ. ΣΠΥΡΟΥ ΓΑΛΗΝΟΥ
ΣΤΗΝ ΟΛΟΜΕΛΕΙΑ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ
ΣΤΙΣ 11 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2011
ΚΑΤΑ ΤΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΤΗΣ
ΕΠΙΚΑΙΡΗΣ ΕΠΕΡΩΤΗΣΗΣ
«ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΣΗ ΚΑΙ ΑΔΡΑΝΕΙΑ ΣΕ ΒΑΣΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΤΗΝ ΙΧΘΥΟΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑ»
___________________________________________
Η θαλασσοκαλλιέργεια είναι ένας από τους δυναμικότερους εξαγωγικούς κλάδους της ελληνικής οικονομίας, ένας κλάδος με ιδιαίτερα ανεπτυγμένη τεχνογνωσία, ένας από τους λίγους κλάδους -θα έλεγα- για τους οποίους η Ελλάδα μπορεί να καυχάται για την κυρίαρχη θέση της στην ευρωπαϊκή και ακόμα στην παγκόσμια αγορά. Το ερώτημα βέβαια που τίθεται είναι τι κάνει η ελληνική πολιτεία, προκειμένου να τονώσει αυτήν τη δυναμική που έχει ο κλάδος. Σήμερα που το brand Greece έχει τα κακά του χάλια μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τη δύναμη των πετυχημένων -κατά την άποψή μου- και εξαγωγικά προσανατολισμένων προϊόντων μας για να δυναμώσουμε, να καλλιεργήσουμε τις συνέργιες, τη συνδυασμένη παρουσίαση ελληνικών προϊόντων διατροφής, για να ενδυναμώσουμε την εικόνα της μεσογειακής διατροφής και βέβαια ως μέρος του brand Greece. Τα προϊόντα της ελληνικής θαλασσοκαλλιέργειας με την εξαγωγική τους δυναμική και την αναγνωσιμότητα τους μπορούν να παίξουν σημαντικό ρόλο σε αυτήν τη διαδικασία, προφανώς μπορούν να ενισχυθούν βεβαίως και τα ίδια από αυτήν.
Προϋπόθεση είναι να έχουμε τη συγκατάθεση, τη συναίνεση των τοπικών κοινωνιών. Αυτές οι δραστηριότητες –όπως θα έχετε ακούσει επανειλημμένα και από ανθρώπους της Αυτοδιοίκησης, αλλά κυρίως από τους αλιείς- θα πρέπει να μην συνυπάρχουν σε περιοχές που υπάρχει έντονη αλιευτική δραστηριότητα και βεβαίως τουριστική δραστηριότητα.
Θα έλεγα ακόμη ότι αυτή τη συναίνεση την οφείλουμε στους αλιείς, των οποίων πρέπει να παίρνουμε τη γνώμη τους πάντα όταν μιλάμε για ιχθυοκαλλιέργειες και αλιεία, γιατί είναι οι άνθρωποι που δεν διστάζουν να τα βάλουν με τη μαινόμενη θάλασσα, όπως επίσης είναι οι άνθρωποι που δεν μπορούν να κατανοήσουν τη νομολογία εκείνη που τους απαγορεύει να ψαρεύουν κοβιούς και σπάρους στο Αιγαίο, αλλά δεν απαγορεύει να στήνονται στις απέναντι ακτές πυρηνικά εργοστάσια πάνω σε σεισμογενή ρήγματα.
Με δεδομένη, κύριε Υπουργέ –και θα ήθελα να το προσέξετε αυτό, το οποίο είναι πρόταση και πιστεύω ότι θα το προσέξετε, αφού αν γίνεται, θα πρέπει να προχωρήσει- την ανάγκη για ολοκλήρωση του χωροταξικού σχεδιασμού και τη θέσπιση ενός σύγχρονου αναπτυξιακού θεσμικού πλαισίου, θα ήθελα να προτείνω τη δημιουργία ενός μοντέλου δραστηριοποίησης που θα μπορούσε να λειτουργήσει συμπληρωματικά, ένα μοντέλο υβριδικό, θα έλεγα, ανάμεσα στη θαλασσοκαλλιέργεια και την ελεύθερη αλιεία, σε περιοχές όπως ενδεικτικά αναφέρω τρεις κόλπους των νησιών Λέσβου και Λήμνου, της Καλλονής, της Γέρας και του Μούδρου. Εκεί θα μπορούσαν να αναπτυχθούν ελεύθερες θαλασσοκαλλιέργειες, σε ελεγχόμενες βεβαίως περιοχές και συνθήκες, που θα προσομοιάζουν σ’ αυτές της ελεύθερης αλιείας.
Προτείνω -αν το αποδεχτείτε και αν είναι εφικτό- οι μονάδες αυτές να λειτουργήσουν υπό τον επιχειρησιακό έλεγχο των τοπικών αλιευτικών ενώσεων. Αυτό το μοντέλο θα μπορούσε να εξασφαλίσει τελικό προϊόν που θα πλησίαζε περισσότερο προς το άγριο πρότυπο, ενώ θα εκπαίδευε και θα οδηγούσε τον τομέα της ελεύθερης αλιείας σε διαδικασίες συσκευασίας και προώθησης, ανάλογες μ’ αυτές του τομέα θαλασσοκαλλιέργειας.
