Αθήνα, 20 Δεκεμβρίου 2011Ομιλία του Βουλευτή της Δημοκρατικής Συμμαχίας Γιώργου Κοντογιάννη κατά της συζήτησης της Επίκαιρης Επερώτησης με θέμα «Προκλητικές κρατικές επιχορηγήσεις των κομμάτων και υπέρογκα τα χρέη προς τις ελληνικές τράπεζες» 19.12.11
«Κύριε Πρόεδρε, κύριοι συνάδελφοι, κύριοι Υπουργοί,
Αν τελικά υπάρχει ένα καλό που να συνδέεται με την οικονομική κρίση είναι ότι έχουν βγει στην επιφάνεια ζητήματα για τα οποία κατά το παρελθόν υπήρχε μια ιδιότυπη σιωπή.
Υπήρχε σιωπή γιατί πολλοί δεν γνώριζαν, σιωπή γιατί κάποιοι επωφελούνταν, σιωπή γιατί η κοινωνία τυφλωμένη από την ψεύτικη, όπως φάνηκε, ευημερία, μαθημένη στο πελατειακό σύστημα, δεν είχε λόγο να αντιδράσει. Και όσοι αντιδρούσαν ήταν απλά οι «τρελοί του χωριού» ή ορθότερα οι «τρελοί» του συστήματος, ενός συστήματος, βέβαια, που τώρα καταρρέει.
Τέτοια είναι η περίπτωση των επιχορηγήσεων των κομμάτων.
Σύμφωνα με δημοσιεύματα στον Τύπο η Ελλάδα κατέχει την τέταρτη υψηλότερη δημόσια χρηματοδότηση στα πολιτικά κόμματα ανάμεσα σε είκοσι τέσσερα ευρωπαϊκά κράτη αναλογικά με τον πληθυσμό των χωρών.
Στην Ελλάδα των 10.787.690 κατοίκων η κρατική χρηματοδότηση των κομμάτων το 2010 άγγιξε τα 48.800.000 ευρώ, δηλαδή κάθε κάτοικος καταβάλει 4,52 ευρώ προκειμένου να συντηρηθούν τα έξι κόμματα.
Η επίσης δοκιμαζόμενη Πορτογαλία έχει πληθυσμό 10.637.713 κατοίκους και τα κόμματα αυτής της χώρας εισπράττουν από το δημόσιο Προϋπολογισμό μόλις 8.520.000 ευρώ. Δηλαδή, οι Πορτογάλοι πληρώνουν 0,80 ευρώ για τη λειτουργία των κομμάτων τους. Καταλαβαίνετε ότι η διαφορά είναι χαώδης.
Το Βέλγιο με πληθυσμό 10.666.866 κατοίκους δίνει στα κόμματα 16.810.000 ευρώ ως κρατική επιχορήγηση. Δηλαδή, κάθε Βέλγος πληρώνει 1,57 ευρώ το χρόνο για τη λειτουργία των κομμάτων.
Η Ουγγαρία, που πληθυσμιακά συγκρίνεται με τη χώρα μας, αφού ο πληθυσμός της είναι 10.030.975 κάτοικοι, δίνει το ποσό των 18.410.000 ευρώ ως χρηματοδότηση των πολιτικών κομμάτων. Δηλαδή, 1,84 ευρώ το χρόνο πληρώνει κάθε πολίτης για την λειτουργία των κομμάτων.
Τα προαναφερόμενα ποσά, όπως καταλαβαίνετε, απέχουν παρασάγγας από τα 49.000.000 ευρώ περίπου που δόθηκαν το 2010 για τη στήριξη των κομμάτων που λειτουργούν στη χώρα μας.
Πέρα από την ηθική διάσταση της όλης υπόθεσης, είναι πλέον παραπάνω από κατανοητό πως οι πρακτικές του παρελθόντος δεν είναι δυνατόν να συνεχιστούν.
Είναι αδιανόητο, κυρίες και κύριοι, τη στιγμή που ο ελληνικός λαός βρίσκεται στα όρια της φτώχιας και οι κοινωνικές δαπάνες συρρικνώνονται στο ελάχιστο, τα κόμματα να αναλαμβάνουν 40,5 εκατομμύρια ευρώ μόνο για το 2011 με τη μορφή της επιχορήγησης.
Είναι αδιανόητο η στρόφιγγα της χρηματοδότησης από τις τράπεζες να έχει σταματήσει προς τους ιδιώτες και τις επιχειρήσεις, που θέλουν να βοηθήσουν δημιουργώντας θέσεις εργασίας, και την ίδια ώρα τα υπερχρεωμένα κόμματα να λαμβάνουν νέα δάνεια.
Είναι χαρακτηριστικό πως για τα πρόσφατα δάνεια που έλαβαν το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία από την Τράπεζα Αττικής εγγυήθηκαν τα δάνεια αυτά με βάση την επιχορήγηση του 2017.
Με άλλα λόγια τα δυο μεγάλα κόμματα θεωρούν ως δεδομένο ότι οι επιχορηγήσεις θα συνεχίσουν να δίνονται και μάλιστα στο ύψος το σημερινό στα επόμενα χρόνια. Όχι μόνο προεξοφλούν την ψήφο του ελληνικού λαού αλλά πιστεύουν πως τα ποσοστά που θα έχουν ως τότε θα είναι ανάλογα με αυτά του 2009. Και πείτε μου: Υπάρχει κανείς μέσα σε αυτή την Αίθουσα που να πιστεύει πως στις επόμενες εκλογές θα έχουμε τέτοια ποσοστά;
Και κάτι ακόμα. Αν κάποιο κόμμα, όπως η Πολιτική ¶νοιξη αναστείλει τη λειτουργία του, τι θα γίνει με τα δάνεια που έχει πάρει; Τι έγινε με τα δάνεια που χορηγήθηκαν; Τι γίνεται σε αυτή την περίπτωση; Δανεικά και αγύριστα; Ποιος πληρώνει; Πάλι ο ελληνικός λαός;
Όμως, η απορία μου δεν αφορά μόνο τη στάση των κομμάτων αλλά κυρίως τη στάση των τραπεζών. Όταν από έναν απλό πολίτη προκειμένου να πάρει δάνειο ζητούνται από τις τράπεζες ένα σωρό έγγραφα και εγγυήσεις με τις περισσότερες φορές τα προσκομισθέντα στοιχεία να μην είναι επαρκή, πώς είναι δυνατόν να προχωρούν στη χορήγηση δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ προς τα κόμματα με εγγυήσεις ουσιαστικά ανύπαρκτες;
Οι μελλοντικές κρατικές επιχορηγήσεις προφανώς δεν πληρούν τους όρους του τραπεζικού δανεισμού, ενώ δεν μπορεί να προσδιοριστεί ποια θα είναι η κοινοβουλευτική δύναμη των κομμάτων για τα επόμενα χρόνια, για να μπορεί κανείς να τις θεωρήσει ασφαλές στοιχείο εγγύησης ενός δανείου.
Έχουμε, λοιπόν, να κάνουμε με δυο μέτρα και δυο σταθμά. Για άλλη μια φορά αλλιώς αντιμετωπίζονται οι απλοί πολίτες και αλλιώς οι ευνοημένοι του συστήματος, ενός συστήματος που καταρρέει μαζί με τα κόμματα που το δημιούργησαν ή το συντήρησαν. Φυσικά όλο αυτό κάτι υποδηλώνει. Γιατί οι τράπεζες δεν είναι αφελείς. Προφανώς υπάρχει διαπλοκή και συμφέροντα και πολύ σωστά παρενέβη ο οικονομικός εισαγγελέας ο κ. Πεπόνης προκειμένου να διεξαχθεί εισαγγελική έρευνα.
Εμείς στη Δημοκρατική Συμμαχία επιμένουμε ότι πρέπει να γίνει ουσιαστικός έλεγχος στα οικονομικά των κομμάτων, ο οποίος να έχει δυο διαστάσεις.
Πρώτον, ο έλεγχος στα οικονομικά των κομμάτων πρέπει να γίνεται από μια ανεξάρτητη αρχή. Αυτό το οποίο συμβαίνει τώρα είναι πραγματικά προκλητικό και ειρωνικό σε βάρος του λαού. Δεν μπορεί το έργο του ελέγχου να αποτελεί αρμοδιότητα μιας επιτροπής στην οποία προεδρεύει ο Αντιπρόεδρος της Βουλής και στην οποία μετέχουν κατά πλειοψηφία Βουλευτές όλων των κομμάτων, δηλαδή ελεγκτές και ελεγχόμενοι να είναι τα ίδια πρόσωπα. Για άλλη μια φορά κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας και ακόμα χειρότερα κοροϊδεύουμε την ελληνική κοινωνία.
Δεύτερον, ο έλεγχος πρέπει να είναι πραγματικός έτσι ώστε να διερευνηθεί και η ροή μαύρου χρήματος αλλά και οι όροι τραπεζικού δανεισμού. Γιατί, όπως φαίνεται, εκεί υπάρχουν καραμπινάτες υποθέσεις απιστίας και κακοδιαχείρισης.
Και κάτι ακόμα. Πώς μπορεί να εξηγηθεί το γεγονός ότι, παρά την χορήγηση εκατομμυρίων προς τα κόμματα κατά τις προηγούμενες δεκαετίες, σήμερα αυτά είναι υπερχρεωμένα;
Και μια διευκρίνιση. Αναδεικνύοντας το πρόβλημα δεν στρεφόμαστε εναντίον των υπαλλήλων των κομμάτων. Αντίθετα, τους βοηθούμε ουσιαστικά. Γιατί όταν -και αν- παίρνουν τους μισθούς τους της τάξης των 700 ευρώ, την ίδια στιγμή οι παρέες των αρχηγών πληρώνονται με παχυλότατους μισθούς από ταμεία δεύτερα ή τρίτα και μάλιστα όλοι στην ώρα τους.
Κυρίες και κύριοι, πιστεύω ότι ήρθε η ώρα να βάλουμε το μαχαίρι στο κόκαλο. Γιατί αν δεν τολμήσουμε και τώρα που είμαστε το χείλος της καταστροφής, αναρωτιέμαι πότε θα το κάνουμε.
Σας ευχαριστώ»
