Αθήνα, 28 Ιουνίου 2011Συζήτηση επί της αρχής των άρθρων και του συνόλου του σχεδίου νόμου του Υπουργείου Οικονομικών “Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2012-2015”
«Ήταν ευτυχής σύμπτωση το γεγονός ότι παρακολούθησα την τοποθέτηση της αγαπητής και καλής φίλης και συναδέλφου στη Βουλή και παλαιότερα στην κυβέρνηση, της Βάσως Παπανδρέου, και αμέσως μετά την τοποθέτηση ενός νέου βουλευτή μας, του Οδυσσέα Κωνσταντινόπουλου, και νομίζω ότι από τις δύο αυτές τοποθετήσεις και όλες τις τοποθετήσεις των βουλευτών της πλειοψηφίας, αναδεικνύεται μια απάντηση στα κόμματα της Αντιπολίτευσης, κυρίως στον αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης. Κανείς δεν έχει μεγαλύτερη αγωνία από εμάς, από την πλειοψηφία μας στη Βουλή, από τους βουλευτές που στηρίζουν την Κυβέρνηση και αναλαμβάνουν ένα πολύ μεγάλο ποσοστό ευθύνης.
Έχουμε όλοι μας πλήρης συνείδηση της κατάστασης. Βεβαίως ο καθένας μπορεί να βλέπει τα πράγματα με βάση τη δική του εμπειρία από τη δική του οπτική γωνία, μπορεί να δίνει έμφαση στο ένα ή στο άλλο ζήτημα. Ο κοινός παρονομαστής είναι η δυσκολία της κατάστασης, η ανάγκη να συγκροτηθεί και να εφαρμοστεί ένα ολοκληρωμένο εθνικό σχέδιο, η ανάγκη να σταθεροποιηθεί η κατάσταση και στη συνέχεια να κάνουμε το αναγκαίο βήμα βελτίωσης, μέσα στους συσχετισμούς των δυνάμεων και σε συνεχή διάλογο με τους εταίρους και δανειστές μας αλλά έχοντας μπροστά στα μάτια μας ως απαράβατη εθνική προτεραιότητα το συμφέρον του τόπου.
Επίσης, όλοι συμφωνούμε ότι η ψήφιση του μεσοπρόθεσμου και του εφαρμοστικού νόμου, είναι μια διαδικαστική και πολιτική προϋπόθεση για την αξιοπιστία της χώρας και για την ομαλή εξέλιξη των διαδικασιών σε σχέση με την Ευρωπαϊκή Ένωση και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Και όλοι μας θέλουμε να είμαστε αξιόπιστοι, αποτελεσματικοί, χωρίς να χάσουμε κανένα στοιχείο αναπτυξιακής προοπτικής και κοινωνικής ευαισθησίας και μέριμνας.
Επίσης, όλοι συμφωνούμε ότι αναμφίβολα το θεμελιώδες στοιχείο είναι να διασφαλιστεί η μακροπρόθεσμη βιωσιμότητα του δημοσίου χρέους. Και αυτό πρέπει να γίνει με έναν τρόπο που να γίνεται αποδεκτός από τις αγορές, με έναν τρόπο που να αποδεικνύεται αριθμητικά μέσα από την προβολή στο μέλλον, με έναν τρόπο, ο οποίος θα έχει το μικρότερο δυνατό κόστος για την Ελλάδα, δηλαδή για τις επόμενες γενιές.
Επίσης, όλοι συμφωνούμε ότι πρέπει να κάνουμε προσπάθεια όχι απλώς διαχείρισης αλλά και μείωσης του όγκου του δημοσίου χρέους. Είναι προφανές αυτό. Με τρόπους οι οποίοι είναι διεθνώς αποδεκτοί, μπορούν να συμφωνηθούν με τους εταίρους μας, είναι ευνοϊκοί για όλη την ευρωζώνη και συνάδουν με τις αντιλήψεις της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, που έχει κληθεί και αυτή να σηκώσει ένα πολύ μεγάλο βάρος, λόγω της ελληνικής δημοσιονομικής κρίσης που είναι κρίση της ευρωζώνης, για να μην πω κρίση του διεθνούς νομισματικού συστήματος.
Άρα, όλοι έχουμε την ίδια αγωνία. Όλοι στην πραγματικότητα έχουμε τις ίδιες προτεραιότητες. Προτεραιότητα είναι το μέλλον του τόπου και η αποκατάσταση της ελπίδας για τους νέους ανθρώπους. Όλοι θέλουμε να διασφαλίσουμε την υστεροφημία μας. Κανείς δεν ενδιαφέρεται για το μέλλον το πολιτικό, αλλά όλοι ενδιαφερόμαστε να διασώσουμε τη μνήμη του παρελθόντος και του παρόντος, στο οποίο έχουμε αφιερώσει ένα μεγάλο μέρος της ζωής μας, ίσως το πιο σημαντικό από πλευράς δυναμισμού και προσφοράς.
Και υπό την έννοια αυτή, πιστεύω ότι η θετική ψήφος στο Μεσοπρόθεσμο και τον Εφαρμοστικό Νόμο, ανεξαρτήτως αιτιολογίας, ανεξαρτήτως προβληματισμού, είναι μια πολύ μεγάλη, γενναία και υπεύθυνη πολιτική πράξη.
Και όπως είπε ο Πρωθυπουργός στην ομιλία του χτες, όπως έχω πει και εγώ κατ’ επανάληψη αυτές τις μέρες των έντονων κοινοβουλευτικών συζητήσεων, θα κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε προκειμένου να διαμορφώσουμε ένα πλαίσιο ασφαλές και βιώσιμο.
Βεβαίως, το να έχουμε τη στήριξη όχι μόνο της πλειοψηφίας μας αλλά και της Αντιπολίτευσης, είναι κάτι εξαιρετικά ευεργετικό. Και θέλω να ελπίζω ότι μεταξύ της ψήφισης του μεσοπρόθεσμου προγράμματος και του εφαρμοστικού νόμου και της εμφάνισης ενώπιον της Βουλής του νέου προγράμματος, θα έχουν διαμορφωθεί όλες οι προϋποθέσεις που σήμερα υπάρχουν στα σπάργανα αλλά δεν έχουν ολοκληρωθεί. Η χώρα να δείξει ότι έχει συνείδηση των καταστάσεων της οξύτητας της κρίσης και μπορεί να ανταποκριθεί στις προκλήσεις αυτές.
Πιστεύω ότι με τον τρόπο αυτό απαντώ στις παρατηρήσεις όλων των συναδέλφων και επιτρέψτε μου να ξαναχρησιμοποιήσω τα δύο πιο πρόσφατα παραδείγματα τέτοιων τοποθετήσεων, την αγωνία της Βάσως Παπανδρέου και την αγωνία του Οδυσσέα Κωνσταντινόπουλου, που στην πραγματικότητα νομίζω ότι συνιστούν μια συμπύκνωση και μια επιτομή όλων όσων μπορεί να πει κάποιος κάτω από αυτές τις συνθήκες και σηκώνοντας ένα τόσο μεγάλο βάρος με τη ψήφο του και με την κατά συνείδηση στάση του μέσα στο Κοινοβούλιο ενώ τα συμφραζόμενα τα κοινωνικά, τα πολιτικά, τα οικονομικά, τα ηθικά είναι τόσο άσχημα και τόσο πιεστικά.
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ».
