Αθήνα, 3 Μαρτίου 2011
ΟΜΙΛΙΑ
ΦΙΛΙΠΠΟΥ ΣΑΧΙΝΙΔΗ
ΥΦΥΠΟΥΡΓΟΥ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ
ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ
(2 Μαρτίου)
«Α. Κύρωση του Απολογισμού του Κράτους οικονομικού έτους 2009 και
Β. Κύρωση του Ισολογισμού του Κράτους οικονομικού έτους 2009».
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, η σημερινή συζήτηση δεν είναι μία τυχαία συζήτηση. Σήμερα κάνουμε την αποτίμηση για την εκτέλεση του πιο κρίσιμου μεταπολεμικά προϋπολογισμού. Κάποιοι συνάδελφοι ίσως αισθανθούν την ανάγκη να ζητήσουν μία επαρκή τεκμηρίωση για την εκτίμησή μου ότι ο Προϋπολογισμός του 2009 υπήρξε ο πιο κρίσιμος μεταπολεμικά.
Γι’ αυτό θα παραθέσω εκείνα τα δεδομένα που με οδηγούν στο συμπέρασμα αυτό. Ο Προϋπολογισμός αυτός εμφάνισε κατά την εκτέλεσή του τη μεγαλύτερη ιστορικά απόκλιση σε σχέση με τα προϋπολογισθέντα. Η εκτίμηση που υπήρχε στον Προϋπολογισμό του 2009 ήταν ότι θα κλείσει με ένα έλλειμμα Γενικής Κυβέρνησης της τάξης του 2%. Τελικά η εκτέλεση έδειξε ότι έκλεισε με έλλειμμα της τάξης του 15,4%. Αυτό πρακτικά τι σημαίνει; Σημαίνει ότι η απόκλιση έφτασε τις 13,5 ποσοστιαίες μονάδες. Ποτέ άλλοτε στη δημοσιονομική ιστορία της χώρας δεν φτάσαμε σε τέτοιο βαθμό απόκλισης. Το χρέος έφτασε στο υψηλότερο ιστορικά σημείο, συγκεκριμένα στο 127% περίπου του ΑΕΠ. Αυτά τα στοιχεία καταδεικνύουν ότι η χώρα δημοσιονομικά είχε ξεφύγει. Ήταν πέρα από κάθε έλεγχο.
Ένα ερώτημα, λοιπόν, που ανακύπτει σε όλους είναι “τι έφταιξε;”. Ήταν αυτή η εκτροπή ένα τυχαίο γεγονός ή μήπως ήταν το αποτέλεσμα της ύφεσης, όπως λένε πολλοί συνάδελφοι της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης; Η απάντηση είναι ένα ξεκάθαρο «όχι».
Η αλήθεια είναι ότι αυτή η δημοσιονομική εκτροπή υπήρξε το αποτέλεσμα των οικονομικών επιλογών που έκανε η Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας από το 2004 και μετά. Επιμένω στο σημείο αυτό γιατί βοηθά στη δημόσια συζήτηση να γνωρίζουμε εάν το έλλειμμα οφείλεται στην ύφεση ή σε διαρθρωτικά προβλήματα.
Καταθέτω, λοιπόν, έναν πίνακα που καταδεικνύει ότι το έλλειμμα είναι πρωτίστως διαρθρωτικό και οριακά σχετίζεται με την αναπτυξιακή επίδοση. Ειδικά δε το 2009 ένα μεγάλο μέρος από το έλλειμμα ήταν διαρθρωτικό και πολύ λίγο οφειλόταν στην ύφεση.
Αν, λοιπόν, κανείς παρακολουθήσει τι ακριβώς συνέβαινε από το 2004 και μετά, θα διαπιστώσει τα εξής: Ενώ υπάρχουν θετικοί ρυθμοί ανάπτυξης, η χώρα κινείτο συνεχώς με ελλείμματα, τα οποία τροφοδοτούσαν το χρέος. Ιδιαίτερη σημασία έχει να παρακολουθήσει κανείς την πορεία των πρωτογενών δαπανών από το 2004 έως και το 2009, όπου διαπιστώνουμε ότι τα πρωτογενή ελλείμματα διευρύνονται σταθερά. Με αυτόν τον τρόπο τεκμηριώνεται ότι τα ελλείμματα και η αύξηση του χρέους δεν οφείλονται στους τόκους, όπως αρέσκονται να υποστηρίζουν πολλοί συνάδελφοι της Νέας Δημοκρατίας. Καταθέτω, λοιπόν, έναν πίνακα που δείχνει ότι το πρωτογενές έλλειμμα του 2009 ήταν της τάξης του 10% του ΑΕΠ.
Αυτή, λοιπόν, η πολιτική, την οποία ακολούθησε η Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, αντιβαίνει στο χρηστό δημοσιονομικό κανόνα που οφείλει να ακολουθεί μία χώρα, η οποία είναι μέλος μιας νομισματικής ένωσης. Τι λέει, λοιπόν, η οικονομική θεωρία; Λέει ότι σε μία νομισματική ένωση η χώρα διαθέτει μόλις ένα εργαλείο πολιτικής και αυτό είναι η δημοσιονομική πολιτική.
Οι χώρες, λοιπόν, οφείλουν, όταν έχουν θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης, να έχουν δημοσιονομικά πλεονάσματα, προκειμένου να μειώσουν το χρέος τους. Αντίθετα, όταν η χώρα βρίσκεται σε ύφεση, τότε ασκούν επεκτακτική δημοσιονομική πολιτική, προκειμένου να στηριχθεί η ζήτηση.
Καταθέτω την πορεία των ελλειμμάτων από το 2004 έως και το 2009, χρονιές που με εξαίρεση το 2009 που ήταν χρονιά ύφεσης, ήταν όλες χρονιές με θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης και μεγάλα ελλείμματα.
Τι συνέβη ειδικότερα το 2009 και φτάσαμε να έχουμε ένα έλλειμμα της τάξεως των 36 δισεκατομμυρίων ευρώ σε συνδυασμό με ύφεση ύψους περίπου 2%; Αυτό το έλλειμμα τελικά δεν κατάφερε να επηρεάσει την ύφεση, διότι η ύφεση ήταν ήδη παρούσα από το τελευταίο τρίμηνο του 2008 και παρά το γεγονός ότι τα ελλείμματα ξέφυγαν το 2009, δεν κατάφεραν να αποτρέψουν από το να βυθιστεί η οικονομία σε πιο βαθιά ύφεση, τη μεγαλύτερη της μεταπολιτευτικής περιόδου.
Τέθηκε ένα ερώτημα. “Εάν η ύφεση με την οποία βρέθηκε αντιμέτωπη η ελληνική οικονομία το 2009 ήταν ένα φαινόμενο συγκυριακό ή αποτελεί μια εκδήλωση ενός ευρύτερου διαρθρωτικού προβλήματος της ελληνικής οικονομίας”.
Η αλήθεια είναι ότι η ύφεση στην οποία βρίσκεται βυθισμένη η ελληνική οικονομία είναι εκδήλωση ενός προβλήματος που είχε αρχίσει να γίνεται ορατό από το 2001, δηλαδή, τη χρονιά που η χώρα μπήκε στην Ευρωζώνη, αλλά επιδεινώθηκε ιδιαίτερα μετά το 2004.
Για να τεκμηριώσω την άποψή μου, καταθέτω έναν πίνακα με την πορεία στα ελλείμματα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών, από τα οποία προκύπτει ότι τα ελλείμματα αυτά διευρύνονται από το 2001 και μετά, αλλά ουσιαστικά φτάνουν στο πρωτοφανές μέγεθος για τη μεταπολεμική ιστορία της χώρας, του 14,5% και 15% το 2007 και το 2008.
Και επειδή όλοι ξέρουμε ότι το διευρυνόμενο έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών αποτελεί δείκτη της απώλειας ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας, αυτό αποδεικνύει περίτρανα ποια ήταν τα προβλήματα τα οποία συσσωρεύονταν στη χώρα από τη στιγμή που έγινε μέλος της ζώνης του ευρώ και ποιες ήταν εκείνες οι πρωτοβουλίες που έπρεπε να παρθούν, αλλά δεν πάρθηκαν ιδιαίτερα μετά το 2004, όταν η διεύρυνση αυτή άρχισε πλέον να γίνεται μεγάλη.
Αυτός, λοιπόν, ο πίνακας τον οποίο κατέθεσα μας λέει κάτι πολύ απλό, ότι ενώ τα προβλήματα ήταν ορατά, ενώ η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας μειωνόταν, η Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας δεν πήρε την παραμικρή πρωτοβουλία για να τα αντιμετωπίσει. Επομένως, η ύφεση στην οποία βυθίστηκε η ελληνική οικονομία, είχε ως αφετηρία τη διεθνή κρίση, αλλά η διεθνής κρίση, όταν εκδηλώθηκε, βρήκε μια ελληνική οικονομία η οποία είχε θεμέλια σαθρά. Γιατί; Διότι δεν είχαν γίνει οι αναγκαίες αλλαγές. Πότε; Όταν η ελληνική οικονομία είχε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης. Δεν έγιναν όλες εκείνες οι αλλαγές οι οποίες θα επέτρεπαν να αλλάξει το παραγωγικό πρότυπο της χώρας, να φύγουμε από μια ανάπτυξη που στηρίζεται στη δημόσια και ιδιωτική κατανάλωση, που τροφοδοτούνταν από μια συνεχή προσφυγή του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα στον δανεισμό, μια ανάπτυξη που, όπως αποδείχθηκε, δεν ήταν διατηρήσιμη.
Ενδεικτικά, καταθέτω ορισμένα μεγέθη τα οποία δείχνουν πού ήταν το μέγεθος του ιδιωτικού χρέους και του δημοσίου χρέους το 1990 και πού φτάσαμε το 2010 στο ιδιωτικό και στο δημόσιο χρέος.
Το 1990, το δημόσιο χρέος ήταν περίπου στο 80%, ενώ το χρέος του ιδιωτικού τομέα ήταν περίπου στο 40%. Και φτάσαμε το 2010 το δημόσιο χρέος να είναι στο 142% και το ιδιωτικό χρέος στο 111%. Τι σημαίνει αυτό; Ότι το ιδιωτικό χρέος αυξήθηκε κατά περίπου τρεις φορές, το δε δημόσιο αυξήθηκε περίπου κατά το διπλάσιο.
Φτάσαμε, δηλαδή, μέσα σε μια εικοσαετία να βελτιώσουμε το βιοτικό μας επίπεδο, αλλά για να το κάνουμε αυτό, είχαμε ήδη δανειστεί μια φορά ολόκληρο το ΑΕΠ της χώρας του 2010. Αυτό σημαίνει ότι η βελτίωση του βιοτικού επιπέδου δεν ήταν αποτέλεσμα της βελτίωσης της παραγωγικότητας της ελληνικής οικονομίας, αλλά ήταν αποτέλεσμα του δανεισμού τόσο του ιδιωτικού τομέα όσο και του δημόσιου τομέα.
Αυτό το είδος, λοιπόν, ανάπτυξης κατέρρευσε μόλις ξέσπασε η χρηματοοικονομική κρίση, όπως κατέρρευσε το μεταπολεμικό μοντέλο ανάπτυξης, αυτό που οικοδομήθηκε στη χώρα μας μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο μόλις ξέσπασε η πρώτη πετρελαϊκή κρίση.
Ποιο είναι το συμπέρασμα; Το συμπέρασμα είναι ότι, όταν η ανάπτυξη στηρίζεται σε σαθρά θεμέλια, καταρρέει και μαζί της συμπαρασύρει θέσεις εργασίας και εισοδήματα. Βραχυπρόθεσμα μπορεί να βελτιώνεται η ζωή των πολιτών, μπορεί να δημιουργούνται θέσεις εργασίας. Μεσομακροπρόθεσμα, όμως, ούτε το βιοτικό επίπεδο βελτιώνεται ούτε οι θέσεις εργασίας προστατεύονται. Στην πραγματικότητα, αυτό το οποίο γίνεται είναι ότι υπονομεύεται το μέλλον και είναι το μέλλον των παιδιών μας απέναντι στα οποία έχουμε πρόσθετες ευθύνες.
Έτσι, το 2009 κατέληξε σε annus horribilis, γιατί ουσιαστικά υπήρξε η χρονιά-προθάλαμος της κρίσης ρευστότητας με την οποία βρέθηκε αντιμέτωπη η χώρα. Κρίση η οποία οδήγησε τελικά το Μάιο του 2010 τη χώρα ένα βήμα πριν από τη στάση πληρωμών, την οποία καταφέραμε να αποφύγουμε συνεργαζόμενοι με τους εταίρους μας, προκειμένου να προχωρήσουν στην δημιουργία του ελληνικού μηχανισμού και στην υπογραφή της δανειακής σύμβασης των 110 δισεκατομμυρίων ευρώ.
Κάνοντας μία αποτίμηση, μπορεί κάποιος να θέσει ένα ερώτημα: “Μπορούσε να γίνει κάτι στη χώρα για να μη φτάσουμε σ’ αυτό το σημείο; Και αν ναι, πότε έπρεπε να γίνουν αυτές οι παρεμβάσεις;”
Έχω την υποχρέωση απέναντι σε όλους τους Έλληνες πολίτες να αναγνωρίσω ποιες ήταν εκείνες οι ιστορικές στιγμές, στις οποίες έπρεπε να αναλάβουμε πρωτοβουλία για να κάνουμε εκείνες τις αλλαγές που είχε ανάγκη η ελληνική οικονομία.
Θεωρώ ότι η αφετηρία αυτών των αλλαγών έπρεπε να βρίσκεται στο 2001. Αλλά και μετά είχαμε ένα περιθώριο. Πότε; Το 2004, μετά το πέρας των Ολυμπιακών Αγώνων. Διότι υπήρχε η προσδοκία ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες θα αποφέρουν σημαντικά οικονομικά οφέλη στην ελληνική οικονομία, τα οποία θα μας βοηθούσαν να έχουμε μία διατηρήσιμη ανάπτυξη. Αποδείχθηκε όμως, ότι αυτή η άποψη τελικά δεν δικαιώθηκε. Άρα, η δεύτερη ευκαιρία που είχαμε να προχωρήσουμε σ’ αυτές τις αλλαγές ήταν μετά το 2004. Ούτε και τότε έγιναν.
Η τρίτη ήταν το 2007, όταν η χώρα τέθηκε σε επιτήρηση. Μικροπολιτικές, όμως, σκοπιμότητες και ανευθυνότητα από την πλευρά της Νέας Δημοκρατίας οδήγησαν τη χώρα σε εκλογές με αφορμή την έξοδο της χώρας από την επιτήρηση με το επιχείρημα, το οποίο ανακοίνωσε ο ίδιος ο Πρωθυπουργός τότε της χώρας, ο κ. Καραμανλής, εξερχόμενος από το Προεδρικό Μέγαρο, ο οποίος είπε: «Έχουμε λύσει το δημοσιονομικό πρόβλημα της χώρας και ήρθε η ώρα να ψηφίσουμε ένα Προϋπολογισμό κοινωνικής αλληλεγγύης για να δώσουμε στήριξη στους Έλληνες πολίτες, που βοήθησαν να μειώσουμε τα ελλείμματα στην πορεία από το 2004 έως το 2007».
Αλλά και το 2008 μπορούσε η Κυβέρνηση να πει την αλήθεια στους πολίτες, να αναγνωρίσει τα προβλήματα. Άλλωστε, είχε μόλις πρόσφατα ανανεωμένη τη λαϊκή εντολή, τη λαϊκή ετυμηγορία. Διότι στις εκλογές του 2007 οι πολίτες έδωσαν εντολή για τέσσερα χρόνια στην κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, προκειμένου να προχωρήσει σε όλες τις αναγκαίες αλλαγές, που είχε η χώρα. Αντί γι’ αυτό, η χώρα παρέλυε με αποτέλεσμα τα γεγονότα του Δεκεμβρίου να στείλουν στη διεθνή κοινότητα ένα μήνυμα για τα προβλήματά της. Τότε, μία αγγλοσαξονική εφημερίδα έγραψε ότι «η Ελλάδα είναι ένα ατύχημα που περιμένει να συμβεί».
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, όταν ξεκίνησε το 2009 όλοι διέβλεπαν ότι ξεκίνησε με αρνητικές προοπτικές. Η εκτέλεση του πενταμήνου έδειχνε ότι η χώρα είχε ξεφύγει από κάθε έλεγχο.
Καταθέτω τα στοιχεία, τα οποία παρήγαγε η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, τα οποία λένε με απλά λόγια ότι μέσα σε ένα πεντάμηνο είχε ξεφύγει η εκτέλεση του Προϋπολογισμού κατά 100%, σε σχέση με το 2008. Δηλαδή, το 2008 στο πεντάμηνο ήμασταν στα 7 δισεκατομμύρια και στο 2008 ήμασταν στα 14 δισεκατομμύρια. Αυτό έδειξε ότι πλέον τα πράγματα ήταν εκτός ελέγχου.
Στο μεταξύ, η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας το στόχο του ελλείμματος του 2% που είχε στον Προϋπολογισμό, τον είχε αναθεωρήσει σε 3,7%. Αλλά και πάλι, ο στόχος του 3,7%, που υπήρχε στο Πρόγραμμα Σταθερότητας, ήταν εντελώς εκτός πραγματικότητας.
Με επιστολή του κ. Juncker προς τον Υπουργό Οικονομικών, τον κ. Παπαθανασίου, την οποία έστειλε τον Απρίλιο, καλεί την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας να πάρει μέτρα, διότι διαφαίνονταν ο δημοσιονομικός εκτροχιασμός.
Τον Ιούνιο η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, κάτω πλέον από την πίεση που δεχόταν από τους εταίρους -διότι η οικονομία τέθηκε ξανά σε επιτήρηση και γιατί φαινόταν πλέον ότι είχαμε ξεφύγει εντελώς- αναγκάζεται, με συνέντευξη Τύπου που έδωσε στις 25 Ιουνίου ο κ. Παπαθανασίου, να προχωρήσει στην ανακοίνωση μέτρων. Έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να τη δούμε και απαντώ εδώ σε όλους τους συναδέλφους της Νέας Δημοκρατίας, οι οποίοι προσπαθούν ακόμη και σήμερα να μην αναγνωρίζουν στην αλήθεια και λένε, για παράδειγμα: « Το ΠΑΣΟΚ επινόησε λογιστικά τεχνάσματα και αύξησε τα μεγέθη του 2009». Λέει, λοιπόν, ο κ. Παπαθανασίου ότι το σύνολο των μέτρων, που πήρε η Νέα Δημοκρατία το 2009 για να διορθώσει τα προβλήματα, ήταν της τάξης του 1,5%.
Μα, αγαπητοί κύριοι συνάδελφοι, ακόμη κι αν ήταν έτσι τα πράγματα, ακόμη κι αν εγώ δεχθώ ότι εμείς είχαμε την ευθύνη που δεν εφαρμόσαμε τα μέτρα που ανακοινώσατε, τα μέτρα του κυρίου Παπαθανασίου -όλα τα μέτρα, το σύνολο των μέτρων με δήλωση του ιδίου του κυρίου Παπαθανασίου- ήταν της τάξης της μιάμιση ποσοστιαίας μονάδας.
Όμως η χώρα κατέληξε με ένα έλλειμμα της τάξεως του 15,4% και όχι το 6%, όπως υποστήριζε η Ν.Δ. Άρα, αν κανείς προσχωρήσει στα δικά σας επιχειρήματα, “ότι το ΠΑΣΟΚ ευθύνεται”, καταθέτω τη συνέντευξη Τύπου του κ. Παπαθανασίου, η οποία λέει ότι το σύνολο των μέτρων που ανακοίνωσε η Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας ήταν από την αρχή του χρόνου, μαζί με αυτά του Ιουνίου, της τάξης της μιάμιση ποσοστιαίας μονάδας - το έλλειμμα θα πήγαινε στο 12,5%.
Θα πει κανείς «Καλά, δεν είχαν συναίσθηση οι εταίροι, δεν είχε συναίσθηση ο κόσμος πού πάμε;» Βεβαίως. Υπάρχει επιστολή με ημερομηνία 14 Ιουλίου 2009, την οποία αποστέλλει ο κ. Juncker μετά την ανακοίνωση των μέτρων. Δηλαδή, στις 25 Ιουνίου ο κ. Παπαθανασίου ανακοινώνει τα μέτρα και στις 14 Ιουλίου ο κ. Juncker στέλνει επιστολή.
Εκεί υπενθυμίζει ο κ. Juncker στον κ. Παπαθανασίου ότι όχι μόνο δεν φτάνουν τα μέτρα τα οποία έχει πάρει η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, αλλά εάν δεν παρθούν νέα μέτρα, τότε η χώρα κινδυνεύει να εκτραπεί εντελώς δημοσιονομικά. Υπάρχει από τότε κείμενο το οποίο και έχουμε καταθέσει. Είναι η επιστολή του κ. Juncker με ημερομηνία 14 Ιουλίου του 2009.
Με αυτήν την επιστολή, αλλά και με ένα κείμενο αναλυτικό, το οποίο καταθέτω, που ετοίμασε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή προκύπτει ότι από τότε διέβλεπαν - και μετά τα μέτρα που ανακοίνωσε η Νέα Δημοκρατία, μετά τα μέτρα του κ. Παπαθανασίου- ότι πάμε σε διψήφιο ποσοστό ελλείμματος. Παρ’ όλα αυτά, η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας συνεχίζει να βυθίζεται στην ύφεση και καταφεύγει σε ηρωική έξοδο, αφού στο μεταξύ, λίγο πριν ανακοινώσει τις εκλογές, ανακοινώνει ότι τελικά το δημοσιονομικό έλλειμμα θα κλείσει στο 6%.
Καταθέτω την εκτίμηση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, που λέει ότι όλα τα μέτρα τα οποία έχει πάρει η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα, είναι της τάξης του 1,5%, αλλά και κάτι χειρότερο. Κυρίως είναι μέτρα μη επαναλαμβανόμενα. Με λίγα λόγια, τι άκουγε τότε η κυβέρνηση από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή; Ότι τα μέτρα τα οποία έχει πάρει είναι για μία χρήση και δεν αντιμετωπίζουν το μεγάλο διαρθρωτικό πρόβλημα με το οποίο βρισκόταν αντιμέτωπη η χώρα.
Αυτά έγιναν την ώρα που η Ευρωπαϊκή Επιτροπή αξιολόγησε ότι τα μέτρα αυτά δεν ήταν κατάλληλα. Τι σημαίνουν όλα αυτά; Σημαίνουν ότι η Νέα Δημοκρατία, αφού οδήγησε τη χώρα σε κατάρρευση, απέτυχε ως κυβέρνηση και έφυγε τελικά τρομοκρατημένη.
Σήμερα, όχι μόνο δεν έχει το θάρρος να αναγνωρίσει τις ευθύνες της, αλλά με έωλα επιχειρήματα επιχειρεί να αποδώσει το δημοσιονομικό εκτροχιασμό του 2009 σε «λογιστικά τεχνάσματα» που έκανε δήθεν το ΠΑΣΟΚ, ενώ κάποιοι φτάνουν στο σημείο να πουν ότι ευθύνεται το ΠΑΣΟΚ για τους τρεις μήνες που κυβέρνησε.
Κύριοι συνάδελφοι, θα σας αναθέσω μία άσκηση: Να ψάξετε στη δημοσιονομική ιστορία της χώρας και να αναζητήσετε τα ελλείμματα, τα οποία αφήνετε στη χώρα κάθε φορά που χάνετε τις εκλογές. Κοιτάξτε να δείτε ποιο ήταν το έλλειμμα που αφήσατε το 1981. Κοιτάξτε να δείτε ποιο έλλειμμα αφήσατε το 1993 και δείτε το έλλειμμα που αφήσατε το 2009! Είναι τρεις περιπτώσεις με ακραίες επιδόσεις. Αυτή είναι η ιστορία και ο λαός την ξέρει. Γι’ αυτό και στις εκλογές του 2009 σας έδωσε το χαμηλότερο ποσοστό στην ιστορία σας, το 32% με 33%.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, κάθε φορά που συζητάμε για την κρίση, μεγάλο τμήμα της συζήτησης αφορά τις επιλογές που έγιναν από τα δύο κόμματα που είχαν την ευθύνη των κυβερνήσεων.
Οι πολίτες σήμερα δεν θέλουν να ακούσουν τι κάναμε στο παρελθόν. Θέλουν προτάσεις και όπου είναι δυνατόν, συναίνεση και ομοψυχία. Ο δρόμος στα επόμενα χρόνια θα είναι ένας δρόμος με δυσκολίες και ιδιαιτερότητες. Ευθύνη μας είναι να προστατεύσουμε τον κοινωνικό ιστό και την κοινωνική συνοχή, να μπορέσουμε να βγάλουμε τη χώρα από την κρίση με το μικρότερο δυνατό κόστος.
Εμείς αυτήν την κρίσιμη στιγμή σας καλούμε όλους -και ξέρω ότι ήδη έχει ανταποκριθεί το Κόμμα του κ. Καρατζαφέρη, το Κόμμα της κυρίας Μπακογιάννη, το Κόμμα του κ. Κουβέλη- καλούμε τη Νέα Δημοκρατία, τον κ. Σαμαρά να αναλογιστεί τις ιστορικές ευθύνες που έχει η Νέα Δημοκρατία ως θεσμικό Κόμμα, ως Αξιωματική Αντιπολίτευση και να συμμετάσχει σε αυτόν το διάλογο.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, το πολιτικό σύστημα της χώρας έχει πολλές ευθύνες για το πού βρισκόμαστε, γιατί φτάσαμε σε ένα σημείο να έχουμε συνηθίσει τους πολίτες μόνο σε ευχάριστες ειδήσεις, με αποτέλεσμα, όταν έρχεται η δύσκολη ώρα της αλήθειας, οι πολίτες να απαντούν στο πολιτικό σύστημα με το γνωστό στίχο του Διονύση Σαββόπουλου «αφού δεν έχεις νέα ευχάριστα να πεις, καλύτερα να μη μας πεις κανένα». Ήρθε, λοιπόν, η ώρα να αναλάβουμε τις ευθύνες μας! Όταν απευθυνόμαστε στους πολίτες, πρέπει να έχουμε τη δύναμη να τους λέμε και τις ευχάριστες και τις δύσκολες ειδήσεις για το τι πρέπει να κάνει η χώρα στο μέλλον, για να μπορέσει να ξεφύγει απ’ αυτήν την κρίση.
