Βουλή : Αισθάνομαι μεγάλη χαρά και ικανοποίηση, να παρουσιάζω σήμερα στην Επιτροπή Κοινωνικών Υποθέσεων μια μεγάλη διαρθρωτική αλλαγή, την αλλαγή του ασφαλιστικού.

Μετά τις επιτυχίες που έχει σημειώσει το Πρακτορείο μας, από το 1980, και από το 2000 στο internet, συνεχίζουμε σταθερά, με νέα ρεκόρ δημοσιεύσεων και αναπαραγωγή των ρεπορτάζ μας στα ΜΜΕ στην Ελλάδα και στον κόσμο. www.vouli.net * Ανάρτηση των δελτίων τύπου σε 24ωρη βάση, καθώς και φωτογραφιών για την προβολή στα Μ.Μ.Ε. * Καταγράφουμε την πολιτική ιστορία του Ελληνισμού

30.6.10

Αισθάνομαι μεγάλη χαρά και ικανοποίηση, να παρουσιάζω σήμερα στην Επιτροπή Κοινωνικών Υποθέσεων μια μεγάλη διαρθρωτική αλλαγή, την αλλαγή του ασφαλιστικού.

ΟΜΙΛΙΑ ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ

ΣΤΗΝ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΥΠΟΘΕΣΕΩΝ ΚΑΤΑ ΤΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΤΟ Σ/Ν ΓΙΑ ΤΟ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ

Κύριε Πρόεδρε,

Αισθάνομαι μεγάλη χαρά και ικανοποίηση, να παρουσιάζω σήμερα στην Επιτροπή Κοινωνικών Υποθέσεων μια μεγάλη διαρθρωτική αλλαγή, την αλλαγή του ασφαλιστικού.

Αγαπητοί συνάδελφοι,

Θέλω να μου επιτρέψετε, χωρίς καμία δόση ρύπανσης, επίσης, να δηλώσω την ικανοποίησή μου, γιατί τηρήσαμε το χρονοδιάγραμμα, όπου είχαμε θέσει από την αρχή ως Κυβέρνηση και για το οποίο χρονοδιάγραμμα είχα ενημερώσει και την Διαρκή Επιτροπή Κοινωνικών Υποθέσεων, όταν το Νοέμβρη είχαμε ξεκινήσει την ενημέρωση για την πορεία του κοινωνικού διαλόγου. Είχαμε πει τα διάφορα ενδιάμεσα της διαδικασίας και το τελικό ότι, τον Ιούνιο θα ήμασταν στη Βουλή. Έτσι ακριβώς έγινε. Άρα, τα χρονοδιαγράμματα και ο πολιτικός λόγος του χρονικού διαστήματος που πέρασε, δεν ήταν λόγια του αέρα, ήταν πραγματικοί χρόνοι, για τους οποίους η Κυβέρνηση είχε κάνει σχεδιασμούς. Είχε σχεδιάσει να συζητήσει και στο τέλος αυτής της συζήτησης να φέρει το καταστάλαγμά της, το σχέδιο νόμου, για την αλλαγή του ασφαλιστικού συστήματος.

Νομίζω ότι, είναι απαραίτητο πια, ως πολιτικό σύστημα, να κάνουμε μια αλλαγή του εαυτού μας και να τελειώσουμε με την ευδαιμονική φάση της μεταπολίτευσης. Να αλλάξουμε την κακή εικόνα, που πολλές φορές δίνουμε, των Ελλήνων - όπως είχε πει ένας αγαπητός συνάδελφος - «με το ένα χέρι υψωμένο σε γροθιά και το άλλο απλωμένο για δανεικά». Αυτό πρέπει να σταματήσει. Να αλλάξουμε αυτή την εικόνα για το καλό και της πατρίδας, που πρέπει να επιστρέψει στον δρόμο της αξιοπιστίας, αλλά και για το καλό των Ελλήνων που πρέπει να επιστρέψουν στο δρόμο της ευημερίας.

Αυτό το κλίμα 35 ετών, που είχαμε μεγάλες επιτυχίες ως χώρα, αλλά και που είχαμε κακοδαιμονίες ταμπού, που μας πήραν πίσω, δεν φοβόμαστε να το αλλάξουμε.

Κύριε Πρόεδρε, αγαπητές και αγαπητοί συνάδελφοι,

Δεν φοβόμαστε να το αλλάξουμε για δύο λόγους. Πρώτον, διότι, όποιο κι αν είναι το κόστος από τις διαρθρωτικές αλλαγές, δεν έχει καμία σημασία εάν είναι για το καλό της πατρίδας και των Ελλήνων.

Δεύτερον, δεν φοβόμαστε, γιατί τώρα «σφυρηλατείται» μια σχέση ανάμεσα στους πολίτες και τους πολιτικούς. Μια νέα σχέση, που στηρίζεται στην αγωνία του πολιτικού και στην αποτελεσματικότητα του, να διασώσει τη χώρα και να επαναφέρει τους Έλληνες και τις Ελληνίδες στο δρόμο της ευημερίας. Αυτή η σχέση αφορά τους Βουλευτές όλων των κομμάτων και όλους, ανεξαίρετα, τους πολιτικούς. Όμως, για εμάς - που είμαστε Βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος και «σηκώνουμε το βάρος στις δικές μας πλάτες» - αυτό είναι μια ξεχωριστή υποχρέωση και μια ιδιαίτερη ευθύνη απέναντι στην πατρίδα. Θα αλλάξουμε τα κακώς κείμενα. Θα αλλάξουμε, εν προκειμένω, ένα διαλυμένο σύστημα. Ένα ασφαλιστικό σύστημα, που δεν μπόρεσε να δώσει συντάξεις το 2009.

Ενώ επιχειρούμε αυτή την αλλαγή, ζητώ κατανόηση από τους Βουλευτές των άλλων κομμάτων. Η δική μας εκτίμηση είναι ότι, από τη συζήτηση που είχαμε μέχρι τώρα επί της αρχής, αλλά και σε όλες τις συνεδριάσεις της Επιτροπής μας, που είχαν ενημερωτικό χαρακτήρα, εμείς εκτιμάμε ότι, άλλες απόψεις με εσωτερική συνοχή για την αλλαγή του ασφαλιστικού συστήματος δεν ακούστηκαν, τουλάχιστον, μέχρι στιγμής.

Θέλω να ξεκινήσω κάνοντας κριτική στην μείζονα Αντιπολίτευση, στη Νέα Δημοκρατία.

Η Νέα Δημοκρατία, μέχρι στιγμής, έχει μια πολιτική, η οποία διέπεται από αντιφάσεις. Αγαπητοί συνάδελφοι της Νέας Δημοκρατίας δώσατε μια μάχη για να εξασφαλιστεί η θετική γνώμη των Ευρωπαϊκών Κοινοβουλίων για το Μνημόνιο μέσα στο Λαϊκό Κόμμα, και εσείς οι ίδιοι, που εκτός συνόρων λέγατε στους άλλους να ενισχύσουν την Ελλάδα και στα Κοινοβούλιά τους να δώσουν τα χρήματα στον μηχανισμό που δανειοδοτεί τη χώρα, στην Ελλάδα είπατε όχι.

Δεύτερον, είστε μαζί με την Αριστερά κατά του Μνημονίου. Στο Συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας, όμως, ο Πρόεδρός σας είπε ότι εάν γίνει Κυβέρνηση, δε θα το καταγγείλει. Αυτό δεν έχει εσωτερική πολιτική συνάφεια, ως επιχείρημα, με το προηγούμενο. Εντός και εκτός Βουλής, καταθέσατε 12 προτάσεις για το Ασφαλιστικό, εκ των οποίων οι 8 είναι ήδη υιοθετημένες και εμπεριέχονται στο σχεδιασμό μας, όπως είναι γνωστό από το Φεβρουάριο. Όμως οι 12 αυτές προτάσεις δεν αρκούν για να δημιουργήσουν ολοκληρωμένη πρόταση για νέο σύστημα, αλλά είναι δώδεκα επιμέρους προτάσεις.

Πάντως, η Νέα Δημοκρατία όλο αυτό το χρονικό διάστημα - και ορισμένοι μάλιστα βουλευτές της με ιδιαίτερη ευθύνη εδώ, αλλά και ως Κόμμα χθες, παρόλη την κριτική του κ, Βρούτση, ο οποίος τα είδε όλα άσχημα - εν πάση περιπτώσει μιλάει για ανάγκη ριζικών αλλαγών, και αυτό εμείς το θεωρούμε θετικό.

Στα άλλα Κόμματα, όμως, τα οποία λένε «όχι» σε όλη αυτή την προσπάθεια και αναφέρομαι κυρίως στην Αριστερά - στο Κ.Κ.Ε. και στον ΣΥΡΙΖΑ - υπάρχει ένα θέμα για μας και απευθύνουμε ένα ερώτημα. Αγαπητοί συνάδελφοι, θεωρείται ότι το Ασφαλιστικό σύστημα πρέπει να παραμείνει ως έχει; Το υπερασπίζεστε; Υπερασπίζεστε το Ασφαλιστικό σύστημα της χρεοκοπίας, της δημοσιονομικής κατάρρευσης, της πελατειακής πολιτικής; Υπερασπίζεστε το Σύστημα που το 2009 δεν μπόρεσε να δώσει συντάξεις; Υπερασπίζεστε ένα σύστημα εργασιακών σχέσεων, το οποίο έφτασε την ανεργία στο 13%;

Ως αντίβαρο σε αυτού του είδους την πολιτική ρητορική δεν μπορεί να είναι το «στρίβειν» δια της καταγγελίας της φοροδιαφυγής και της καταγγελίας της σπατάλης για τα φάρμακα. Αυτά δεν είναι λύση. Δεν αρκούν να είναι λύση, είναι απαραίτητες πολιτικές.

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, εισφοροδιαφεύγουν 800.000 επιχειρήσεις. 800.000 μικρές και μεγάλες επιχειρήσεις! 800.000 !

Εμείς, με αύξηση της ανεργίας και με ύφεση, έχουμε καταφέρει το πρώτο εξάμηνο να έχουμε αύξηση των εισφορών κατά 4%, και έχουμε πανηγυρική επιβεβαίωση της πολιτικής μας για τα φάρμακα, για τους μήνες που ακόμα η υποκοστολόγηση του Υπουργείου Οικονομικών δεν έχει μετρήσει στα στατιστικά στοιχεία που έχουμε, όπως η πάρα πολύ μεγάλη μείωση των μηνών Απρίλιου - Μαΐου στο Ι.Κ.Α., την οποία υπολογίζαμε στα 5% και φτάνει στο 10%. Όλα αυτά δίχως να έχει μετρήσει η υποκοστολόγηση του Υπουργείου Οικονομικών, που στη λιανική έχει αρχίσει, ήδη, και μετράει. Τα πολύ θετικά στατιστικά στοιχεία θα τα έχουμε τον Ιούλιο, άρα κατά πάσα πιθανότητα πιάνουμε τους στόχους του Προγράμματος Σταθερότητας.

Αυτό, όμως, συνάδελφοι της Αριστεράς δεν αλλάζει το σύστημα, δεν το γλυτώνει από τη χρεοκοπία, είναι απαραίτητες αλλαγές - και μάλιστα τώρα που είμαστε στην αρχή και χρωστάμε τα πιο πολλά - αλλά δεν συγκροτούν λύση του Ασφαλιστικού συστήματος, λύση του Συνταξιοδοτικού συστήματος.

Η Γενική Γραμματέας του Υπουργείου, η κυρία Δρέττα, έχει συντάξει ένα πίνακα, τον οποίο, κύριε Πρόεδρε, σας τον καταθέτω.

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, θέλω να διευκρινίσω - πριν μπω στο κυρίως θέμα - κάτι, το οποίο για μας είναι πάρα πολύ σοβαρό και μας προσβάλλει η υπέρ του αντιθέτου μομφή, που ορισμένοι αρθρώνουν, ότι δηλαδή άλλοι κάνουν τις αλλαγές και εμείς απλώς τις μεταφέρουμε. Αυτό είναι ανακριβές, ψευδές και προσβλητικό.

Όσοι είναι μέλη της Επιτροπής Κοινωνικών Υποθέσεων γνωρίζουν ότι από το Δεκέμβριο, στο πλαίσιο του κοινωνικού διαλόγου, έχουμε καταθέσει προτάσεις, και 9 Φεβρουαρίου εξειδικεύσαμε τις προτάσεις μας στον κοινωνικό διάλογο, για τη δομική αλλαγή στο Ασφαλιστικό σύστημα. Ενημερώσαμε τη Διαρκή Επιτροπή Κοινωνικών Υποθέσεων, είχαμε μοιράσει όλα τα έγγραφα πολύ πριν έρθει το σχέδιο νόμου στη Βουλή, μοιράσαμε ψηφιακό πακέτο-δέσμη όλων των εισηγήσεων που έγιναν στον κοινωνικό διάλογο, συμπεριλαμβανομένων και των προτάσεων της Κυβέρνησης. Εμείς σχεδιάσαμε την αλλαγή, εμείς εισηγηθήκαμε τις αλλαγές στον κοινωνικό διάλογο για το ασφαλιστικό. Δεν περιμέναμε να ακούσουμε τους εταίρους. Εμείς προτείναμε. Στις 16 Φεβρουαρίου, για πρώτη φορά στην ιστορία της Ε.Ε., η Ελλάδα, ως χώρα που είχε υπερβολικό έλλειμμα, είχε τεθεί υπό επιτήρηση και δέχτηκε συστάσεις πολιτικής, μεταξύ των οποίων ήταν και συστάσεις πολιτικής για την αλλαγή του ασφαλιστικού. Το ECOFIN, το συμβούλιο Υπουργών των Οικονομικών, απηύθυνε 7 προτάσεις-συστάσεις στην Ελλάδα και τις καταθέτω, στα αγγλικά και στα ελληνικά. Με τις εξίμιση από αυτές είπαμε, αμέσως τότε, ότι συμφωνούμε και εμπεριέχονται στις δικές μας εισηγήσεις για την αλλαγή του ασφαλιστικού, που διατυπώσαμε με ευκρίνεια στις 9 Φεβρουαρίου. Εκεί που διαφωνούσαμε ήταν στο θέμα της αύξησης των γενικών ορίων ηλικίας, μια διαφωνία που την κρατάμε ακόμα και μέχρι σήμερα με το σχέδιο νόμου που έχουμε εδώ. Δεν δεχθήκαμε να πάμε πάνω από τα 65 χρόνια. Πιστέψαμε και πείσαμε ότι πρέπει να αλλάξουμε κατά δύο χρόνια το μέσο όρο ηλικίας συνταξιοδότησης προ των 65 ετών. Είχαμε χάσει δύο χρόνια τα έξι τελευταία χρόνια με τις πολλές εθελούσιες και είχαμε κατέβει στον μέσο όρο ηλικίας συνταξιοδότησης στα 61,5 χρόνια από τα περίπου 63 χρόνια που ήταν, 62,7 χρόνια για την ακρίβεια. Είπαμε ότι θέλουμε το 2015, με τα μέτρα που παίρνουμε και με την απαγόρευση των εθελουσιών να ξαναφτάσουμε στα 63 χρόνια, 63,5 χρόνια, για να μην είμαστε πολύ πάνω και από τον κοινοτικό μέσο όρο. Να είμαστε, δηλαδή, μια κοινωνία εργαζομένων και όχι μια κοινωνία προώρως συνταξιοδοτημένων από πελατειακές ρυθμίσεις.

Αυτές τις συντεταγμένες της δικής μας πολιτικής στρατηγικής καταγράψαμε σε πρόταση εκπόνησης αναλογιστικής μελέτης. Τη μελέτη αυτή εκπόνησε η Εθνική Αναλογιστική Αρχή. Η Αρχή ολοκλήρωσε τη δουλειά της αρχές Μαΐου, ανέλαβε την πιστοποίηση η Διεθνής Οργάνωση Εργασίας, που πιστοποιεί 100 συνταξιοδοτικές μελέτες σε όλον τον πλανήτη, και την περασμένη Τετάρτη μας έδωσε το συμπέρασμα της. Αυτό το συμπέρασμα το έχουμε καταθέσει και είναι μια αξιόπιστη επιβεβαίωση της πολιτικής που κάναμε. Τι δείχνει αυτή η μελέτη; Δείχνει ότι η προβολή όλων των δαπανών του συνταξιοδοτικού συστήματος, δηλαδή, η εθνική συνταξιοδοτική δαπάνη που περιλαμβάνει τη βασική σύνταξη, την αναλογική σύνταξη και τις επικουρικές συντάξεις, από το 2009 μέχρι το 2060 θα σημάνει αύξηση του καταβαλλόμενου Α.Ε.Π. μόνον 3% αντί για 12,5% που προϋπολογίζεται σήμερα. Ο προϋπολογισμός αυτός γίνεται σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της Εθνικής Αναλογιστικής Αρχής, της EUROSTAT και του ECOFIN. Για να έχουμε συναίσθηση του τι λέμε, εάν δεν κάνουμε αυτήν την παρέμβαση, συγκρατώντας την εθνική συνταξιοδοτική δαπάνη, από το 2020 και μετά η Ελλάδα δεν θα έχει κανένα περιθώριο να κάνει καμία πολιτική στην παιδεία, στην υγεία, στα δημόσια έργα. Θα έχει μόνον ένα καθήκον. Να ψάχνει να βρει χρήματα για να πληρώνει συντάξεις, να δανείζεται για να πληρώνει τις συντάξεις. Ο λόγος αυτός του Α.Ε.Π. με την εθνική συνταξιοδοτική δαπάνη το 2060 αλλά και τώρα δεν θα είναι από τους υψηλότερους στην Ε.Ε. αλλά θα είναι ο υψηλότερος, αν εξαιρέσει κανείς το Λουξεμβούργο, το οποίο είναι, βέβαια, μια πλούσια χώρα και μπορεί να κάνει κοινωνική ή συνταξιοδοτική πολιτική όπως θέλει.

Εμείς θα περνούσαμε μία πεντηκονταετία πασχίζοντας να βρούμε λεφτά μόνο για να πληρώνουμε τις συντάξεις, εξαιτίας των δημογραφικών αλλαγών, δηλαδή, της γήρανσης του πληθυσμού και της αύξησης του προσδόκιμου ζωής, που συνεπάγεται μείωση της σχέσης εργαζομένων-συνταξιούχων. Επίσης, λόγω των πολλών πελατειακών σχέσεων, που κάναμε, κατά βάση και καταρχήν, τα δύο κόμματα εξουσίας αλλά που υποστήριξαν πάντοτε με «συνέπεια» τα κόμματα της μεταπολιτευτικής Αριστεράς στην Ελλάδα. Δεν υπήρχε αίτημα περί πρόωρης και εθελούσιας συνταξιοδότησης που να μη στηρίχτηκε περίπου από όλες τις πολιτικές δυνάμεις. Αυτό ετελεύτησε το βίο, τελείωσε και έπρεπε να το αλλάξουμε.

Η αναλογιστική, λοιπόν, μελέτη λέει ότι το 2060 θα χρειαστούμε από το 13,5% του Α.Ε.Π., που καταβάλλουμε σήμερα ως εθνική συνταξιοδοτική δαπάνη, ακόμα 3% του Α.Ε.Π., αντί για 12,5% του Α.Ε.Π. Ποιος είναι ο κοινοτικός μέσος όρος; 2,5% του Α.Ε.Π.. Τι λέει το μνημόνιο, ως προϊόν συμφωνίας της Ελλάδας με τους δανειστές της, για την αύξηση; 2,5% του Α.Ε.Π. Που είναι η πρόβλεψη; Στο 3% του Α.Ε.Π. Ποια είναι η απόκλιση; Μόνον 0,5% του Α.Ε.Π. Είμαστε μόνοι μας πολύ κοντά στους στόχους που χρειάζεται να θέσει και να πετύχει η χώρα. Το τονίζω και πάλι, μόνοι μας. Έρχεται το μνημόνιο αρχές Μαΐου του 2010. Όπως πολλές φορές έχω πει, οι δανειστές είχαν για ορισμένα θέματα του συνταξιοδοτικού και ασφαλιστικού συστήματος άλλη άποψη από τη δική μας. Υπήρξαν πράγματα στη συζήτηση που έφυγαν από το τραπέζι και πράγματα που μπήκαν στο τραπέζι. Πάντως το 2,5% του Α.Ε.Π., μπήκε στο τραπέζι και ζητούν να εκπονήσουμε και νέα αναλογιστική μελέτη με βάση τα δεδομένα του μνημονίου. Συμφωνούμε και ο κ. Κουτρουμάνης δίνει την αντίστοιχη εντολή. Εδώ και περίπου μία εβδομάδα, εκπονείται η επόμενη αναλογιστική μελέτη με βάση τα δεδομένα του μνημονίου, τα οποία, επειδή σε ένα βαθμό είναι πολύ αυστηρότερα από τις δικές μας στοχεύσεις και σχεδιασμούς, θα δώσουν πολύ καλύτερη αναλογιστική μελέτη.

Αυτό, μας οδήγησε στο να πάρουμε τη πρωτοβουλία, να βάλουμε στο σχέδιο νόμου τη ρήτρα του αρθ.11 παρ.2, που θα δείτε στο σχέδιο νόμου με την οποία, κάθε δύο χρόνια η χώρα εκπονεί αναλογιστική μελέτη, για το συνολικό συνταξιοδοτικό της σύστημα, και βλέπει που πηγαίνει, και από εκεί καθορίζει τις πολιτικές της, και από εκεί αναπροσαρμόζει τη συνταξιοδοτική και ασφαλιστική της πολιτική.

Και μάλιστα, πέρα από τη Διεθνή Οργάνωση Εργασίας που θα μας πιστοποιεί τις αναλογιστικές μελέτες, ζητάμε, και την αξιολόγηση των μελετών αυτών από την Επιτροπή Οικονομικής Πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης, για να διαθέτουμε κοινούς αριθμούς, και κανένας πια να μην λέει στην Ελλάδα, ότι έχει παραποιημένα στοιχεία. Η ρήτρα του αρθ.11 παρ. 2, είναι η ρήτρα της εξέλιξης του ασφαλιστικού, υπέρ των ασφαλισμένων.

Εμείς, αισθανόμαστε πολύ ισχυροί, γιατί δεν θέλουμε μια νομοθετική παρέμβαση, μια διαρθρωτική αλλαγή, με κριτήρια στα οποία καταλήξαμε, κοιτώντας τα πράγματα με το μάτι, με την αίσθηση και το πολιτικό μας κριτήριο, αλλά, πέρα από αυτά, και με τους σχεδιασμούς μας και τη μελέτη των αριθμών σε αναλογιστική βάση.

Τι προβλέπουμε; Προβλέπουμε ένα σύστημα δημόσιο, υποχρεωτικό, καθολικό, βιώσιμο, δικαιότερο από το προηγούμενο, για το οποίο θα πρέπει να ακούσουμε και τα επιχειρήματα αυτών που του χαρακτηρίζουν αναδιανεμητικό, παραπέμποντας μας στην αναδιανομή υπέρ των φτωχότερων. Αν είναι αναδιανεμητικό, το «Διανεμητικό», όπως επισήμως λέγεται, το σημερινό σύστημα είναι υπέρ των μεγάλων συντάξεων.

Παίρνει λεφτά από τις εισφορές του ΟΓΑ … των εργαζομένων που είναι χαμηλόμισθοι, για να τα δώσει σε αυτούς, οι οποίοι, είχαν σχέσεις με το Κράτος, παιδιά του Κράτους υπήρξαν, και έχουν τις μεγάλες συντάξεις σήμερα. Ή σ’ αυτούς που ορίζουν οι ίδιοι τις συντάξεις σήμερα για τον εαυτό τους. Δεν χρειάζεται να δώσω παραδείγματα, μιλώ στην Εθνική Αντιπροσωπία.

Κάναμε αναθεώρηση του Συντάγματος το 200-2001, να το αλλάξουμε, και αυτό το ερμήνευσαν καθ’ όπως ήθελαν. Και άρα, η χώρα πήγαινε σε αδιέξοδο με αυτό το σύστημα, που το υπερασπίζονται κάποιοι, θεωρώντας το αναδιανεμητικό. Χαίρω πολύ, όταν η αναδιανομή είναι υπέρ αυτού που διαθέτει περισσότερα εισοδήματα. Να είναι αναδιανεμητικό υπέρ των φτωχότερων. Το παρόν δεν είναι. Είναι ένα άδικο σύστημα, και δεν έχει κανένα απολύτως μέλλον.

Ένα, λοιπόν, σύστημα δημόσιο, καθολικό, δικαιότερο από το προηγούμενο, εξορθολογισμένο και διάφανές, στο μέτρο που κάθε ασφαλισμένος θα ξέρει τι σύνταξη θα πάρει, όταν έρθει αυτή η ώρα.

Τι προβλέπουμε; Όπως παντού, έτσι και στη Βουλή, τουλάχιστον, μέχρι να φτάσουμε στη σημερινή μέρα, κι εκτός από ορισμένες εισηγήσεις, πρώτα απ’ όλα του εισηγητή μας, του κυρίου Μόσιαλου, τον οποίο ευχαριστούμε πάρα πολύ, για τη θεμελιωμένη δουλειά που έκανε και εδώ και στα Μέσα Ενημέρωσης , όποιος μιλά με θεμελιωμένα επιχειρήματα, δεν έχει αντίπαλο. Και νομίζω, ότι η εισήγηση του κυρίου Μόσιαλου εχθές, ήταν μια εισήγηση που μπήκε στο θέμα, και προσπάθησε να δώσει τις λύσεις που έχει ανάγκη το θέμα, όπως προσπαθούμε κι εμείς.

Τι προβλέπουμε; Κατά τεκμήριο, η συζήτηση γίνεται πάνω στα αρνητικά, πάνω στα δύσκολα. Αλλά, κάποιος πρέπει να μιλήσει και για τις αναγκαίες αλλαγές, και θα ξεκινήσω από εκεί:

Νέα δομή στη σύνταξη. Διαχωρίζονται πλήρως οι υποχρεώσεις του Κράτους, και οι υποχρεώσεις των Ασφαλιστικών Φορέων. Η βασική σύνταξη δίδεται από το Κράτος, προσδιορίζεται το ποσό της στα 360 Ευρώ σήμερα, όπως είναι η βασική σύνταξη που δίνει σήμερα ο ΟΓΑ, και η ανταποδοτική σύνταξη είναι η υποχρέωση των Φορέων Κοινωνικής Ασφάλισης, που καθορίζεται ανά συνταξιούχο, αναλογικά. Δηλαδή, με βάση τη σχέση χρόνου εργασίας, καταβληθεισών εισφορών και σύνταξης. Αυτό είναι, καίρια και μεγάλη αλλαγή.

Αλλά, από μόνη της δεν αρκεί. Συνοδεύεται από επόμενη παρέμβασή μας, σύμφωνα με την οποία, οι συντάξεις οι αναλογικές, δεν αποτελούν ζήτημα κυβερνητικής πολιτικής. Να αποφασίζει η Κυβέρνηση κάθε φορά, πόσο πρέπει να είναι οι συντάξεις που δίνουν τα ταμεία. Και να αφήνει τα ταμεία, όπως έκανε με πολλά επικουρικά ταμεία η κάθε Κυβέρνηση, να κόβουν το λαιμό τους.

Η αύξηση των συντάξεων προκύπτει από Τύπο. Ο Τύπος, συντίθεται από ορισμένα ακλόνητα δεδομένα: Ποιό είναι το Ακαθόριστο Εγχώριο Προϊόν, ποιος είναι ο πληθωρισμός, ποιά είναι η οικονομική κατάσταση του κάθε φορέα. Όπως τους λέγαμε, σε πολλές συζητήσεις σε αυτή την Επιτροπή, οι «Μαυρογιαλούροι», που προεκλογικώς αυξάνουν τις συντάξεις δεν έχουν αρμοδιότητα πια. Η εισοδηματική πολιτική των Κυβερνήσεων, αφορά τους μισθούς του Δημόσιου Τομέα, διότι του Ιδιωτικού, προκύπτουν από τις Συλλογικές διαπραγματεύσεις.

Σε ό,τι αφορά το ύψος των συντάξεων αυτό καθορίζεται, από τα ταμεία, τους φορείς Κοινωνικής Ασφάλισης, με τα κριτήρια που σας είπα προηγουμένως.

Άρα, οι Φορείς Κοινωνικής Ασφάλισης και ο ασφαλισμένος ο ίδιος, ο καθένας έχει το ρόλο του. Και ο ασφαλισμένος επειδή, ο χρόνος ασφάλισης είναι καίριος για το πότε θα συνταξιοδοτηθεί και τι θα πάρει, είναι ο ίδιος φύλακας των ενσήμων του και δεν το διαπραγματεύεται όπως κάνει σήμερα. Που στις πιο πολλές περιπτώσεις η φοροδιαφυγή ή η εισφοροδιαφυγή είναι προϊόν συμφωνίας εργοδότη και εργαζομένου σε πάρα πολλές δουλειές σε πάρα πολλά επαγγέλματα, και αυτά τα ξέρουμε πάρα πολύ καλά, όλοι μας. Εδώ, ο εργαζόμενος ενδιαφέρεται για τα ένσημά του και είναι ο εγγυητής των ενσήμων του. \

Δεν άκουσα μία λέξη εχθές για τη διαδοχική ασφάλιση. Δεν είναι ένα θέμα; Δεν λέμε τόσα χρόνια ότι όποιος έχει την ατυχία, που σήμερα είναι ο κανόνας στην εποχή της κινητικότητας στην αγορά εργασίας, να αλλάζει δουλειές, να αλλάζει ταμεία, χάνει 30% της σύνταξής του; Με το σύστημά μας αυτό τελειώνει.

Καταλήγουμε σε μία λύση που το σύστημα το καινούριο την επιτρέπει, που αυτό αίρεται ως αδικία. Και αυτό πρέπει να σχολιαστεί και να κατανοηθεί. Και αύριο στη κατ’ άρθρον συζήτηση, στη σχετική διάταξη, εμείς θα επιμείνουμε. Κάνουμε μια σειρά επίσης από άλλες επιμέρους παρεμβάσεις, οι οποίες συζητούνται από την ενδιαφερόμενη κοινωνία, οι αντιπρόσωποί της όμως, δεν ενδιαφέρονται να τις καταγράψουν.

Εμείς, ξέρουμε ότι υπάρχουν 300.000 άνθρωποι που δουλεύουν στα σπίτια, περιστασιακά ή μη, και δεν ασφαλίζονται. Έχουμε μόνο 13.000 ασφαλισμένους ως κατ’ οίκον εργαζομένους. Το εργόσημο που εισάγουμε βοηθάει για όλους τους περιστασιακούς εργαζομένους.

Στη δική μου πορεία αυτό το 9μηνο στο Υπουργείο, ο κλάδος του οποίου τους εκπροσώπους συναντούσα τυχαίως μου το έλεγαν συνέχεια αυτό, είναι οι απασχολούμενοι στον επισιτισμό. Δεν μπορώ να σας περιγράψω σε πόσες περιπτώσεις, ειδικά ταβέρνες και εστιατόρια που έχουν δουλειά το Σαββατοκύριακο κι έχουν περισσότερο προσωπικό το Σαββατοκύριακο, υφίστανται τη μεγάλη ταλαιπωρία της Παρασκευής, να πηγαίνουν στο ΙΚΑ να κάνουν τις δηλώσεις, οι οποίες και να ανατρέπονται γιατί ο ευκαιριακώς και περιστασιακώς εργαζόμενοι δεν είναι σταθεροί εργαζόμενοι, γιατί αν βρουν κάτι καλύτερο, πάνε στο καλύτερο. Και αυτοί να είναι εκτεθειμένοι στον όποιο έλεγχο τους προέκυπτε.

Αυτό το εργόσημο που συμπυκνώνει την αμοιβή του εργαζομένου και την ασφάλιση είναι μια λύση και για αυτόν που θέλει να απασχολεί ευκαιριακώς προσωπικό αλλά και να είναι απολύτως κατοχυρωμένος.

Κάθε ελεγκτικός μηχανισμός στη χώρα μας ξέρουμε πως έχει λειτουργήσει.

Ο διαχωρισμός των συντάξεων και των υπηρεσιών υγείας, που φεύγουν από εμάς, και πάνε πρωτοβάθμια υγειά και δευτεροβάθμια υγεία. Τα πολλά ιατρικά κέντρα που θα πάνε στην πρωτοβάθμια και τα έξι νοσοκομεία του ΙΚΑ που θα πάνε στη δευτεροβάθμια. Και διευκολύνουν ασφαλισμένο οπουδηποτε κι αν βρίσκεται να μπορεί να καταφεύγει σ αυτά και καταφεύγοντας το εγγύτερο. Αδιαφορώντας αν είναι του ΙΚΑ του Δημοσίου κτλ.

Αυτή την αλλαγή δεν την επέτρεπαν οι εσωτερικοί συσχετισμοί μέσα στα κόμματα που κυβερνούσαν, γιατί ο ένας Υπουργός ήθελε και ο άλλος δεν ήθελε. Και είχαμε συγκρούσεις που είναι και πάρα πολύ γνωστές. Όμως, εμείς στη Κυβέρνηση έχουμε σύμπτωση σε αυτό οι συναρμόδιοι Υπουργοί, και κάναμε την αρχή και θα εποπτεύσουμε τους επόμενους μήνες την εφαρμογή αυτής της διάταξης.

Επίσης, διαχωρίζουμε και με τη βασική και την αναλογική και γενικότερα τις συντάξεις από τις προνοιακές παροχές, ώστε να χτιστεί επιτέλους, αυτό που στην Ελλάδα δεν υπάρχει, δηλαδή, ένα δίκτυο κοινωνικής προστασίας, με επιδόματα και άλλες παροχές.

Άρα, το Κράτος, οι Φορείς Κοινωνικής Ασφάλισης και ο ασφαλισμένος ο ίδιος, ο καθένας έχει το ρόλο του. Και ο ασφαλισμένος, επειδή, ο χρόνος ασφάλισης είναι καίριος, για το πότε θα συνταξιοδοτηθεί, και τι θα πάρει, είναι ο ίδιος φύλακας των ενσήμων του και δεν το διαπραγματεύεται όπως κάνει σήμερα. Που στις πιο πολλές περιπτώσεις, η φοροδιαφυγή ή η εισφοροδιαφυγή, είναι προϊόν συμφωνίας εργοδότη και εργαζομένου, σε πάρα πολλές δουλειές, σε πάρα πολλά επαγγέλματα, και αυτά τα ξέρουμε πάρα πολύ καλά, όλοι μας. Εδώ, ο εργαζόμενος, ενδιαφέρεται για τα ένσημά του και είναι ο εγγυητής των ενσήμων του.

Δεν άκουσα μία λέξη εχθές, για τη διαδοχική ασφάλιση. Δεν είναι ένα θέμα; Δεν λέμε τόσα χρόνια, ότι όποιος έχει την ατυχία, που σήμερα είναι ο κανόνας στην εποχή της κινητικότητας στην αγορά εργασίας, να αλλάζει δουλειές, και να αλλάζει ταμεία, χάνει 30% της σύνταξής του; Με το σύστημά μας αυτό τελειώνει.

Καταλήγουμε σε μία λύση, που το σύστημα το καινούριο την επιτρέπει, που αυτό αίρεται ως αδικία. Και αυτό, πρέπει να σχολιαστεί και να κατανοηθεί. Και αύριο, στη κατ’ άρθρον συζήτηση, στη σχετική διάταξη, εμείς θα επιμείνουμε. Κάνουμε μια σειρά, επίσης, από άλλες επιμέρους παρεμβάσεις, οι οποίες, συζητούνται από την ενδιαφερόμενη κοινωνία, οι αντιπρόσωποί της, όμως, δεν ενδιαφέρονται να τις καταγράψουν.

Εμείς, ξέρουμε ότι υπάρχουν 300.000 άνθρωποι που δουλεύουν στα σπίτια, περιστασιακά ή μη, και δεν ασφαλίζονται. Έχουμε, μόνο 13.000 ασφαλισμένους, ως κατ’ οίκον εργαζομένους. Το «εργόσημο» που εισάγουμε, βοηθάει για όλους τους περιστασιακούς εργαζομένους.

Στη δική μου πορεία, αυτό το 9μηνο στο Υπουργείο, ο κλάδος του οποίου τους εκπροσώπους συναντούσα τυχαίως, μου το έλεγαν συνέχεια αυτό, είναι οι απασχολούμενοι στον επισιτισμό. Δεν μπορώ να σας περιγράψω σε πόσες περιπτώσεις, ειδικά, ταβέρνες και εστιατόρια που έχουν δουλειά το Σαββατοκύριακο, κι έχουν περισσότερο προσωπικό το Σαββατοκύριακο, υφίστανται τη μεγάλη ταλαιπωρία της Παρασκευής, να πηγαίνουν στο ΙΚΑ να κάνουν τις δηλώσεις, οι οποίες και να ανατρέπονται, γιατί οι ευκαιριακώς και περιστασιακώς εργαζόμενοι, δεν είναι σταθεροί εργαζόμενοι, γιατί αν βρουν κάτι καλύτερο, πάνε στο καλύτερο. Και αυτοί, να είναι εκτεθειμένοι στον όποιο έλεγχο τους προέκυπτε.

Αυτό το «εργόσημο», που συμπυκνώνει την αμοιβή του εργαζομένου, και την ασφάλιση, είναι μια λύση, και για αυτόν που θέλει να απασχολεί ευκαιριακώς προσωπικό, αλλά, και να είναι απολύτως κατοχυρωμένος.

Κάθε ελεγκτικός μηχανισμός στη χώρα μας, ξέρουμε πως έχει λειτουργήσει.

Ο διαχωρισμός των συντάξεων και των υπηρεσιών υγείας, που φεύγουν από εμάς, και πάνε πρωτοβάθμια υγειά και δευτεροβάθμια υγεία. Τα πολλά ιατρικά κέντρα που θα πάνε στην πρωτοβάθμια, και τα έξι νοσοκομεία του ΙΚΑ που θα πάνε στη δευτεροβάθμια. Και διευκολύνουν ασφαλισμένο, οπουδήποτε κι αν βρίσκεται, να μπορεί να καταφεύγει σ αυτά και καταφεύγοντας το εγγύτερο. Αδιαφορώντας αν είναι του ΙΚΑ, του Δημοσίου, κτλ.

Αυτή την αλλαγή, δεν την επέτρεπαν οι εσωτερικοί συσχετισμοί μέσα στα κόμματα που κυβερνούσαν, γιατί, ο ένας Υπουργός ήθελε, και ο άλλος δεν ήθελε. Και είχαμε συγκρούσεις, που είναι και πάρα πολύ γνωστές. Όμως, εμείς στη Κυβέρνηση έχουμε σύμπτωση σε αυτό, οι συναρμόδιοι Υπουργοί, και κάναμε την αρχή, και θα εποπτεύσουμε τους επόμενους μήνες την εφαρμογή αυτής της διάταξης.

Επίσης, διαχωρίζουμε και με τη βασική, και την αναλογική, αλλά, και γενικότερα τις συντάξεις από τις προνοιακές παροχές, ώστε, να χτιστεί επιτέλους, αυτό που στην Ελλάδα δεν υπάρχει, δηλαδή, ένα δίκτυο κοινωνικής προστασίας, με επιδόματα και άλλες παροχές.

Επειδή δεν έχουμε καλές συντάξεις δίναμε επιδόματα, δίναμε το ένα, δίναμε το άλλο. Όλοι εκτός Ελλάδος τα αντιλαμβάνονται ως δαπάνη για συντάξεις. Όλα τα φορτώνονται τα ταμεία, γιατί δεν θα κάνεις με ξένη τσέπη τον γενναιόδωρο, τα ταμεία πια έχουν απόλυτη αυτοτέλεια, λειτουργική οπωσδήποτε και εκ της αυτοτέλειας αυτής μπορούν να κάνουν τη διαχείριση των δεδομένων τους όπως αυτά θέλουν και οι πολιτικοί δεν παρεμβαίνουν. Το 11 παρ. 2 τη ρήτρα αυτή τη ξαναλέω, εν προκειμένου, είναι η μήτρα της αλλαγής μας, γιατί επιτρέπει τις προσαρμογές προς τα πάνω με κριτήριο την αποδοτικότητα του συστήματος, με κριτήριο τις εκπονούμενες αναλογιστικές μελέτες.

Θέλω να κάνω μια αναφορά στα τρία «δεν», είναι κάτι που και ως Κόμμα το έχουμε διατυπώσει και εγώ το είπα όταν ξεκινούσε ο κοινωνικός διάλογος, μου επιστρέφεται, είναι μια κριτική που εν μέρει αποδέχομαι και εξηγούμαι. Δεν αυξάνονται οι εισφορές. Το «δεν» αυτό ισχύει απολύτως και το ζήτημα της αναντιστοιχίας της περικοπής της 13ης και 14ης σύνταξης με τις εισφορές θα διευθετηθεί. Οι εισφορές δεν αυξάνονται, συνάδελφοι, γιατί είναι οι ακριβότερες στην Ευρώπη. Δεν θυμάμαι ποιος εκ των εταίρων το πρωί το είπε και έχει δίκιο.

Το δεύτερο «δεν» έχει να κάνει με τα όρια ηλικίας. Δεν αυξάνονται τα γενικά όρια ηλικίας. Δεν φεύγουμε από το 65ο. Αυξάνονται ως αποτέλεσμα δικής μας πολιτικής, η οποία είναι μια δίκαιη πολιτική, οι μέσοι όροι. Μέσος όρος ηλικίας 28 ετών για τους άνδρες και 22 για τις γυναίκες, σε ποια χώρα ζούμε; Τόσο πλούσια είναι η χώρα μας; Τόσες δυνατότητες έχουν; Ποιος αμύνεται αυτής της κατάστασης; Να βγει να το πει και λιγότερα χρόνια εργασίας και καθόλου εργασία, πώς όμως θα δουλέψει αυτό το σύστημα; Η αύξηση του μέσου όρου στην ηλικία συνταξιοδότησης είναι απαραίτητη και προκύπτει και από συγκεκριμένες ρυθμίσεις, αλλά και από την απαγόρευση των εθελουσίων παντί τρόπω και με το νόμο που απαγορεύει και με εμάς που θα είμαστε και οι επόμενοι που θα είναι οι αμύντορες αυτής της πολιτικής.

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΜΑΥΡΙΚΟΣ (Ειδικός Αγορητής Κ.Κ.Ε.): Μας προσβάλετε λέγοντας ότι δεν αυξάνονται τα όρια ηλικίας.

ΑΝΔΡΕΑΣ ΛΟΒΕΡΔΟΣ (Υπουργός Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης): Τα γενικά όρια ηλικίας δεν αυξάνονται. Όπου είναι πρόβλημα θα το πω μόνος μου και στη συνέχεια της ομιλίας μου θα το αναφέρω.

Το τρίτο «δεν» σχετίζεται με τις συντάξεις και εδώ υπάρχει ένα θέμα. Εμείς έχουμε διαρθρώσει ένα σύστημα που παράγει μεσοσταθμικά 7% μείωση των συντάξεων. 7% στο μέσο όρο της συνταξιοδότησης, στο μέσο όρο των συντάξεων που προκύπτουν με κριτήρια τις συντάξιμες αποδοχές. Το ποσοστό αναπλήρωσης κατεβαίνει στο 64% και κατεβαίνει με τη λειτουργία του αναλογικού συστήματος, δηλαδή, με όρους κοινωνικής δικαιοσύνης και εργασιακής δικαιοσύνης και δεν ξεχνάμε ούτε το κρύβουμε, στους πίνακες που δώσαμε εμφανίζεται και είναι αληθές ότι για συντάξιμες αποδοχές έως 1800, έως 1500 έχουμε αύξηση των συντάξεων, από εκεί και πάνω έχουμε μείωση. Δεν κρύβουμε ότι ένας που μετράει τη μείωση θα βάλει και την περικοπή της 13ης και 14ης σύνταξης προσθέτοντας βέβαια το επίδομα των 800 ευρώ. Πρέπει να το κάνει αυτό. Άρα, εμείς δεν θεωρούμε ότι τελειώσαμε για πάντα με αυτό το μέτρο ούτε η επιδοματική μας πολιτική θα είναι των 800 ευρώ. Είναι δίκαιο, κύριε Μαυρίκο, να λέτε ότι εδώ υπάρχει θέμα, εγώ το δέχομαι. Είναι μια συμφωνία που έχουμε με τους δανειστές μας και η οποία πρέπει να προστεθεί στη μείωση. Θα ήμασταν τρελοί να μην το δεχόμασταν. Να κοκκορομαχούσαμε τώρα επί ψεμάτων, δεν γίνεται. Όμως, έχουμε τις δυνατότητες να φύγουμε από αυτό; Έχει η χώρα τις δυνατότητες να φύγει από αυτό; Ας αλλάξει αυτά τα δεδομένα της στο άμεσο μέλλον. Έχει τις δυνατότητες, εν τω μεταξύ, να αυξήσει την εισοδηματική της πολιτική από τα 800 ευρώ, 400, 200,200, να πάει σε κάτι καλύτερο και όσο μπορεί πιο γρήγορα; Δικό της θέμα είναι της πολιτικής περικοπής της σπατάλης που έχουμε οργανώσει και της αναπτυξιακής πολιτικής που περιμένουμε να δώσει αποτελέσματα.

Εδώ εμείς δεν θα πηγαίναμε έτσι αν δεν ήμασταν στα γεγονότα του Μαϊου με το μνημόνιο. Αυτή η περικοπή δεν υπάρχει στο συνταξιοδοτικό μας. Μέχρι εδώ τα όσα σας είπα είναι δικά μας παράγωγα, είναι πολιτική της Κυβέρνησης. Πρέπει να προσθέσω και αυτά που δεν είναι, αλλά προέκυψε από τη συμφωνία με τους δανειστές μας είναι καταγεγραμμένο στις υποχρεώσεις μας και το εφαρμόζουμε. Το δεύτερο που δεν θέλαμε είναι η απότομη προσαρμογή ορισμένων ορίων ηλικίας και προσπαθήσαμε μέχρι την τελευταία στιγμή να το αποφύγουμε αυτό παρότι είχαμε από την άλλη πλευρά πολύ βραχείες περιόδους προσαρμογής 11, 13, μνημόνιο. Όταν λέω μνημόνιο δεν το αναφέρω για άλλοθι. Εγώ ήμουν στη Βουλή και είπα να ψηφιστεί το μνημόνιο. Δεν το λέω ότι κάποιος άλλος μου φταίει όπως μου αποδίδεται. Η συμφωνία, όμως, για εμένα που είμαι Υπουργός, για τον κ. Κουτρουμάνη, τον Υφυπουργό, για μας είναι συμφωνία που πρέπει να τηρηθεί και εμείς θα ακούσουμε την κριτική για αυτήν. Δεν λέμε ότι φταίει το μνημόνιο, δηλαδή, ένα απρόσωπο κείμενο προσχήματος, το μνημόνιο ορίζει έτσι. Για να φθάσουμε εκεί, για ορισμένα πράγματα είπαμε όχι, αλλά δεν δανείζουμε εμείς κανέναν, δανειζόμαστε. Όταν φτιάχνεις τους όρους του δανεισμού θα πεις, αλλά και θα ακούσεις. Αυτός που φτιάχνει τους όρους δανεισμού και βάζει τους δικούς του όρους στο κείμενο της συμφωνίας για το δανεισμό, εντάξει. Παρά είναι τέλειος κάποιος από εμάς και δεν τον είδα τα περασμένα χρόνια επί των διαφόρων διακυβερνήσεων. Μπορεί κανείς από ασφάλεια από τη θέση αυτή που δεν κυβερνάει να λέει, εντάξει, αλλά όταν είσαι παραμονή της χρεοκοπίας έχεις θέμα και πρέπει να δεις πως θα το διευθετήσεις.

Όποιος θέλει να λέει, επειδή πέρασε ο Μάιος και ο Αύγουστος θεωρεί ότι είναι πίσω, ότι έχουμε περιθώριο να ξαναγυρίσουμε στην ευδαιμονική μεταπολιτευτική περίοδο του φέρτα τα λεφτά και φέρου μου τα λεφτά, ξαναλέω τη φράση συναδέλφου, η γροθιά της διεκδίκησης και το άλλο χέρι για δανεικά, όποιος θέλει αυτό το σχήμα να το συνεχίσει, ας το συνεχίσει. Εμείς δεν θα πάρουμε άλλο, εμείς πρέπει να το αλλάξουμε αυτό και η διαρθρωτική αλλαγή η συγκεκριμένη απαντά σε αυτό. Ναι, όμως, είναι ορθή η κριτική σε προσαρμογές σε όρια ηλικίας, ειδικά στις μητέρες με τα ανήλικα παιδιά, ο τρίτος χρόνος των 10 ετών προσθήκης είναι απότομος. Όπως, επίσης, και στα βαρέα και στα ανθυγιεινά έχουμε απότομη προσαρμογή. Εδώ μαζί με την περικοπή σύνταξης είναι όροι του μνημονίου, οι οποίοι δεν ήταν στο πρόγραμμά μας, δεν ήταν στη στρατηγική μας για το ασφαλιστικό, ήταν οι όροι που επιβλήθηκαν στη πορεία της αποφυγής της πτώχευσης.

Το πρωί με μια συνάδελφο μου στη δικηγορία μιλήσαμε για το θέμα της πτώχευσης. Έχετε αντιληφθεί, της είπα, ως δικηγορικοί σύλλογοι, τι σημαίνει πτώχευση; Πτώχευση σημαίνει για το λαό σου μισές συντάξεις, μισούς μισθούς, ίδιες υποχρεώσεις στις τράπεζες για αγαθά, τα οποία δανείστηκαν με μισή τιμή. Αυτό το πακέτο, αυτή τη δέσμη λύσεων για την Ελλάδα, είναι κανένας που μπορεί να τη σηκώσει στην πλάτη του; Κυρίες και κύριοι Βουλευτές, εμείς δεν θέλουμε και για αυτό πασχίζουμε. Όποιος πιστεύει ότι είναι πολιτικές για το Σεπτέμβριο, αυτό να βγει να το πει, όποιος, όμως, δεν το πιστεύει, να συζητήσουμε τι, ακριβώς, μπορεί να γίνει, ειδάλλως είναι λόγια του αέρα. Θα μου πείτε και αρχίζει και ακούγεται στη Βουλή αυτό, καλά ό,τι σας λέγανε τα βάζατε και ότι σας λένε τώρα το κάνετε; Και αυτό το λένε από πολλές πλευρές αμφισβητώντας αυτόν το μήνα ανάμεσα στην κατάθεση του προσχεδίου νόμου για το ασφαλιστικό που είναι κατά τα 2/3 του ασφαλιστικού, που έχετε σήμερα μπροστά σας. Και τώρα που είμαστε στη Βουλή διανύθηκε μια απορία συζητήσεων, συνεννοήσεων με την ευρωπαϊκή επιτροπή, που μιλά εκ μέρους των Εδώ θέλω να σας ενημερώσω ότι αυτοί οι τρεις, για πρώτη φορά δουλεύουν μαζί σε τέτοιον μηχανισμό και έχουν και τη δημόσια εκπροσώπησή τους. Βλέπετε ότι αυτό δεν το προτείναμε και έγινε η αρχή όταν υπογράψαμε το Μνημόνιο με τον 13ο και τον 14ο μισθό. Βγήκε ο εκπρόσωπος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και είπε ότι «αυτά εμείς δεν τα προτείναμε». Αυτός ο ίδιος μου το πρότεινε εμένα. Και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή στο ίδιο τραπέζι μαζί με τον κ. Τόμσον μου έβαλαν τα εργασιακά. Και για όλα αυτά έχω και τα έγγραφα.

Έχουμε, λοιπόν, τρεις Οργανισμούς εκ των οποίων άλλος την ξέρει αυτή τη δουλειά γιατί την κάνει πολλές φορές ενώ άλλος όπως η Ευρωπαϊκή Επιτροπή την κάνει για πρώτη φορά στα 65 χρόνια της ιστορίας της και δεν έχει πείρα στο θέμα αυτό. Ούτε η Ελλάδα έχει πολιτικούς με πείρα σε χρεωκοπίες ή σε επιτηρήσεις.

ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ ΒΑΡΔΙΚΟΣ: Να την χρεωκοπούν έχει.

ΑΝΔΡΕΑΣ ΛΟΒΕΡΔΟΣ (Υπουργός Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης): Κύριε Βαρδίκο, δεν θέλω να αναφερθώ σε αυτά.

Πρώτον, η δική μας συνεννόηση επέφερε τις συντάξεις να μην είναι επιδόματα εργασίας 500 ευρώ, που θα συμπύκνωναν κατά την πρόταση τη βασική και την αναλογική σύνταξη μετά από 40 χρόνια εργασίας.

Δεύτερον, την πρόταση την ανέδειξε ο Συνασπισμός κάνοντας κριτική, αλλά διαβάζοντας το προτελευταίο κείμενο του Μνημονίου και όχι το τελευταίο, όταν είπε για εκείνη τη ρύθμιση που έλεγε, ότι όποιος κάνει αίτηση πρόωρης συνταξιοδότησης το 2010, παγώνει η αίτηση και εξετάζεται μετά με το νέο σύστημα. Αυτό δεν μπήκε, υπήρχε, όπως λέει ο κ. Λαφαζάνης αλλά βγήκε την Κυριακή. Το έβγαλε η δική μας πλευρά επικαλούμενη πρόσφατη νομολογία του 2004 του Δικαστηρίου των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.

Τρίτον, το ζήτημα της βασικής σύνταξης. Η πρόταση ήταν να είναι σύνταξη γήρατος και να δίδεται στα 65.

Τέταρτον, το ζήτημα των άγαμων ή των διαζευγμένων θυγατέρων. Η πρόταση ήταν να κοπεί και για τις νυν. Στη συνέχεια εξειδικεύτηκε. Να κοπεί για τις νυν που είναι κάτω των 55 ετών. Και στο τελευταίο έγγραφο που μας έστειλαν είναι να κοπεί για τις νυν που είναι κάτω των 65 ετών. Αυτά δεν τα βάλαμε.

Πέμπτον, το ζήτημα της χηρείας. Πολύ σκληρό, δεν μπήκε και πολλά άλλα. Ίσως ο Υφυπουργός που δέχτηκε σε κάποια στιγμή τη μεγαλύτερη πίεση προ 15 - 20 ημερών, να θυμηθεί και άλλες περιπτώσεις εκτός από αυτές που εγώ έχω σημειώσει.

Κύριοι συνάδελφοι, κάναμε μεγάλες προσπάθειες και αυτό καταφέραμε. Έχουμε αποδεχθεί το Μνημόνιο που το εξειδικεύουμε και για να το εξειδικεύσουμε πρέπει και να το ερμηνεύσουμε. Αυτό επιτρέπει την ανταλλαγή σκέψεων που κινούνται στο πλαίσιό του ή έξω από αυτό, αλλά όταν ο κόμπος φθάσει στο χτένι βρίσκουμε τις λύσεις βάσει του Μνημονίου και έτσι προχωράμε.

Κύριε Πρόεδρε, κλείνοντας θα αναφερθώ στα εργασιακά. Κυρίες και κύριοι βουλευτές, θέλω να καταθέσω ορισμένες χρήσιμες πληροφορίες. Να μην διαβάσω αυτό που διάβασα στη συνεδρίαση της Διαρκούς Επιτροπής την περασμένη εβδομάδα για το τι λέει το Μνημόνιο. Τα γνωρίζουμε όλοι αυτά. Θα καταθέσω έναν πίνακα με την προειδοποίηση στους μέγιστους χρόνους.

(Στο σημείο αυτό ο Υπουργός καταθέτει σχετικό πίνακα που επισυνάπτεται στο τέλος του παρόντος πρακτικού)

Θέλω να καταθέσω από την Επιθεώρηση του Εργατικού Δικαίου του 2003 μια περίληψη της απόφασης της Επιτροπής Συνδικαλιστικής Ελευθερίας της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας, σύμφωνα με την οποία παραβιάζει τη Διεθνή Σύμβαση Εργασίας 98 και 154 η αναγκαστική διαιτησία στην Ελλάδα. Ο κ. Ασημακόπουλος σήμερα είπε ότι αυτό οδήγησε σε μαρασμό τον συνδικαλισμό υπό την έννοια ότι το Σωματείο δεν συμφωνεί και λέει του εργοδότη «θα σε πάω στο διαιτητή και θα χάσεις». Εξ ορισμού διαιτητής που διαιτητεύει έτσι δεν είναι διαιτητής. Ο διαιτητής αίρει τις διαφωνίες των μερών, δεν παίρνει το μέρος του ενός. Υπάρχει πρόβλημα στην Ελλάδα με την αμφισβήτηση της αντικειμενικότητας και της αμεροληψίας της διαιτησίας όχι μόνο από το ΣΕΒ αλλά και από άλλου είδους εργοδότες, μικρομεσαίους.

(Στο σημείο αυτό ο Υπουργός καταθέτει την περίληψη της απόφασης της Επιτροπής Συνδικαλιστικής Ελευθερίας που επισυνάπτεται στο τέλος του πρακτικού)

Αυτά τα δύο θέματα μπήκαν στο Μνημόνιο. Τη διαιτησία θα την άλλαζα και μόνος μου. Αναλαμβάνω πλήρως την πολιτική ευθύνη ως Υπουργός Εργασίας. Θα το έκανα και μόνος μου με ή χωρίς Μνημόνιο και με άλλα δέκα Μνημόνια. Είναι άδικο αυτό που γίνεται και δεν αφορά κράτος δικαίου.

Αυτό που υπάρχει σήμερα είναι λάθος και το λέει και η Διεθνής Οργάνωση Εργασίας. Ένας πολύ μεγάλος και έγκυρος Οργανισμός, ο οποίος τώρα στην περίοδο της κρίσης περιθωριοποιείται από τους G20 και από τους οικονομικά ισχυρούς. Εδώ έχει πολύ μεγάλο ρόλο να παίξει και πρέπει η Ελλάδα με τις μικρές της δυνάμεις να τον στηρίξει. Παρακαλώ να διανεμηθεί και αυτό εν όψει της Ολομέλειας.

Είχαμε από το Μνημόνιο το πάγωμα των μισθών στον ιδιωτικό τομέα. Κατ΄ουσίαν, δηλαδή, τον παραμερισμό των συλλογικών διαπραγματεύσεων σε όλα τα επίπεδα επί 3 χρόνια. Είχαμε τη ρητή αναφορά στην υποχρέωση να μειώσουμε την αποζημίωση και στους εργατοτεχνίτες. Να μειώσουμε την αμοιβή των υπερωριών, να μειώσουμε τον κατώτατο, να τον πάμε πιο κάτω. Ο κατάλογος των θεμάτων είναι ευρύς και κάναμε ορισμένες επιλογές. Να μην ξαναπώ για Διατάγματα και νόμους. Τα έχουμε πει επανειλημμένα στην Επιτροπή αυτή.

Να πάω στην ουσία. Για την διαιτησία λέμε ότι υπάρχουν 4 μεγάλες Οργανώσεις ή 5. Εδώ υπάρχει ένα θέμα που θα πρέπει να το ξεκαθαρίσει η Επιτροπή.

Αντί όλης αυτής της θεματολογίας εμείς κάναμε ορισμένες επιλογές και είπαμε να προτάξουμε όχι τη μείωση της αποζημίωσης, αλλά τη μείωση του χρόνου προειδοποίησης και να τον κάνουμε 6 μήνες, που είναι από τους μεγαλύτερους στην Ευρώπη. Μετά τη Γερμανία που έχει 7 μήνες αμέσως μετά είμαστε εμείς. Το 24 μήνες δεν υπάρχει ως χρόνος προειδοποίησης εξ ου και δεν εφαρμόζεται. Τι πάει να πει, να πεις 24 μήνες πριν στον άλλο ότι θα φύγει. Έχεις π.χ. εργαζόμενο στην επιχείρησή σου που έχει το μυαλό του έξω από την επιχείρησή σου. Και αυτό αφορά όλους τους εργοδότες και αυτούς που έχουν και έναν και δύο και πέντε εργαζομένους. Η ρύθμιση αυτή μπήκε, κάναμε το αντιστάθμισμα όχι στην αύξηση του ορίου απολύσεων, το 10% πάνω από 55 έτη.

Κύριοι συνάδελφοι, θέλω να διευκρινίσω ότι λένε ορισμένοι διαρκώς ανακρίβειες σε σχέση με το Μνημόνιο ή το νόμο, που ορίζει ως μέγιστο όριο απόλυσης το 4% ή τους 4 εργαζόμενους ανά μήνα. Δεν υπάρχει αυτό στο Μνημόνιο. Το Μνημόνιο και ο νόμος λένε για αύξηση του αριθμού των απολύσεων, που αφορά το 5% των εργαζομένων, στο 1,5% των επιχειρήσεων.

Το 98,5% των επιχειρήσεων απασχολεί κάτω από 20, που οι απολύσεις δεν είναι ομαδικές, είναι ελεύθερες. Δηλαδή, να λέμε τα πράγματα όπως είναι, να μην λέμε ότι θέλουμε.

Σε ότι αφορά τα αντισταθμίσματα και για αυτούς που φεύγουν μετά τα 55, και για αυτούς μέχρι τα 25, που μπαίνουν για πρώτη φορά, καταγράψαμε, στο ίδιο το Σχέδιο Νόμου άρθρο 176, το κοινωνικό δίκτυ προστασίας, με τις παρεμβάσεις του Ο.Α.Ε.Δ., όχι με δικά του χρήματα. Που να τα βρει; Με διαγραφές λογιστικές των χρεών του Ι.Κ.Α., που είναι δις, και με τη συμμετοχή της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Ταμείου με τα συγκεκριμένα προγράμματα. Εξού και μπήκε το ρήμα «δύναται ο Ο.Α.Ε.Δ.». Γιατί αν έλεγε «ο Ο.Α.Ε.Δ. χρηματοδοτεί» είναι παθητική πολιτική απασχόλησης, απαγορεύεται. Δεν μπορεί να είναι επιλέξιμη η δαπάνη αυτή για το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Ταμείο. Η ανακύκλωση, συνάδελφε αγαπητέ του Συνασπισμού, δεν ξέρω αν ήσασταν εσείς, πάντως θυμάμαι τον κύριο Λαφαζάνη, όταν ψηφίζαμε τον 3846 για τις ελαστικές μορφές, και λέγαμε για τα προγράμματα των 119.000 θέσεων εργασίας, που επιδοτεί ο Ο.Α.Ε.Δ., λέγατε «θα γίνει ανακύκλωση». Σας έλεγα δεν θα γίνει ανακύκλωση, θα την απαγορεύει η Υπουργική Απόφαση, και έτσι κάναμε. Βγήκε η Υπουργική Απόφαση και απαγορεύει απολύσεις προ εξαμήνου. Σε αυτόν απαγορεύει να κάνει ανακύκλωση. Το ίδιο θα κάνουμε και εδώ, ακριβώς το ίδιο, το ίδιο κάνουμε διαρκώς, και νομίζω ότι και η Νέα Δημοκρατία το ίδιο έκανε. Είναι κανόνας αυτός για τον Ο.Α.Ε.Δ..

Σήμερα το πρωί, κυρίες και κύριοι, από τον κοινωνικό διάλογο προέκυψε ότι υπάρχει ένα μικρό περιθώριο να συμπέσουν οι κοινωνικοί εταίροι. Τα θέματα είναι πολλά, όμως όχι για όλα, αλλά για ένα, όχι όλοι, πάντως τρεις, Ασημακόπουλος, Παναγόπουλος, Κροκίδης, οι τρεις λοιπόν κοινωνικοί εταίροι είπαν, ότι για τη διαιτησία, πλην της διάταξης, φυσικά, που οι Πρόεδροι των τριτοβάθμιων θα υποδεικνύουν τους διαιτητές στους μεσολαβητές σε ξεχωριστούς καταλόγους με ομοφωνία, άρα και με βέτο, είπαν ότι για τη διαδικασία προσφυγής στη διαιτησία μπορεί να τα βρουν. Αυτό θέτει σε κίνηση μια δική μας πρόταση από το Μάιο, ότι αν οι κοινωνικοί εταίροι συμφωνήσουν στο πλαίσιο του μνημονίου, εμείς θα υπογράψουμε τη συμφωνία τους και θα τη περάσουμε στο διάταγμα τώρα στο νόμο. Δεν θέλουμε να κάνουμε εμείς τη ρύθμιση επί όλων των θεμάτων. Από ότι φάνηκε υπάρχει η δυνατότητα μόνο για τη διαιτησία. Άρα αν αυτό γίνει πράξη τις επόμενες ημέρες, οι διατάξεις όλες για τις εργασιακές παραμένουν ως σχέδιο νόμου ως έχουν, δεν φεύγει τίποτα. Αν όμως υπάρξει ελπίδα σε αυτό το θέμα ή και σε οποιοδήποτε άλλο τις επόμενες ημέρες, εμείς είμαστε διατεθειμένοι, πλην της διάταξης που καθορίζει πως θα επιλέγονται οι διαιτητές και οι μεσολαβητές, τις υπόλοιπες να τις φέρουμε στο σχέδιο νόμου για το σώμα επιθεώρησης της εργασίας, που θα καταθέσουμε γύρω στις 20 Ιουλίου στην Εθνική Αντιπροσωπεία, είμαστε ανοικτοί λοιπόν. Αν δεν υπάρξει τελικά μία τέτοια θετική εξέλιξη, προχωράμε με τις διατάξεις όπως είναι σήμερα εδώ.

Σήμερα δεν θα βγει τίποτε, όλα θα βγουν, στο μέτρο που υπάρξει με το δικό τους στρογγυλό τραπέζι, πάρουν μία πρωτοβουλία, πουν. Μας είναι ισχυρότατη ένδειξη το σημερινό, ισχυρότατη ένδειξη. Δεν έχουμε δυνατότητα να αποσύρουμε μία διάταξη; Βεβαίως την έχουμε. Γιατί να το κάνουμε τώρα; Ας πούνε ότι κάθονται σε στρογγυλό τραπέζι.

Δεν πιέζουμε κανένα. Η συζήτηση είναι ελεύθερη, το δήλωσα το πρωί, το δηλώνω τώρα, θα το δηλώσω και αύριο.

ΧΡΗΣΤΟΣ ΧΑΪΔΟΣ (Αντιπρόεδρος της Επιτροπής): Άρα, κύριε Υπουργέ, παραμένουν τώρα στη διαδικασία, παραμένει ανοικτό το ενδεχόμενο.

ΑΝΔΡΕΑΣ ΛΟΒΕΡΔΟΣ :Αυτή τη στιγμή δεν αποσύρονται οι διατάξεις, αλλά εγώ θα επικοινωνήσω αύριο με τους Προέδρους, εάν μου πουν ότι οργανώνουν…. Θέλω να ξέρετε ένα πράγμα επ’ αυτού, το γεγονός ότι τα θέματα των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας και των μισθών δεν έχουν προβλεφθεί εδώ, δεν σημαίνει ότι δεν έχουμε επίγνωση ότι υπάρχει περιθώριο μέχρι το Δεκέμβριο του 2010 να υπάρξει παρέμβαση. Θα υπάρξει παρέμβαση, ελπίσουμε με τη συμφωνία των κοινωνικών εταίρων, ειδάλλως θα εφαρμόσουμε τις υποχρεώσεις μας.

Κυρίες και κύριοι, εμείς θέλουμε να βγούμε από το λαβύρινθο που βρισκόμαστε σήμερα. Θέλουμε η Ελλάδα να επιτύχει, να προκόψει. Πιστεύουμε στις δυνάμεις μας και αντέχουμε στην πίεση, γιατί μέσα σε 3 μήνες καλούμαστε να κάνουμε όσα δεν γίνανε τα τελευταία 25 χρόνια τουλάχιστον σε πολλά επίπεδα, όχι μόνο στο συνταξιοδοτικό, και στο ασφαλιστικό, και στα εργασιακά. Ξέρουμε ότι σηκώνουμε στις πλάτες μας πολύ μεγάλο βάρος, αλλά πιστεύουμε ότι θα επιτύχουμε, και θα επιτύχουμε. Θα βγει η χώρα από αυτή τη τραγική περίσταση. Θα γυρίσει στο δρόμο της αξιοπιστίας και οι πολίτες στο δρόμο της ευημερίας.

Κλείνω με μια προσωπική αναφορά, εγώ υπήρξα Υφυπουργός της Κυβέρνησης Σημίτη, θυμάμαι τη χώρα στο απόγειο της αξιοπιστίας της. Θυμάμαι τη χώρα του 2003, του 2004 με τα προβλήματα της βέβαια, τη θυμάμαι όμως τη χώρα από αυτή τη θέση, του μέλους της Κυβέρνησης Σημίτη. Τη ζω τώρα τη χώρα μετά το μεσολαβήσαν χρονικό διάστημα, ως Υπουργός της Κυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου, μπορώ να συγκρίνω με τρόπο εμπράγματο τη διαφορά. Πιστεύω όμως ότι ο Γιώργος Παπανδρέου θα βγάλει τη χώρα από αυτή την πολύ τραγική περίσταση, και γι’ αυτό εμείς στο Υπουργείο Εργασίας παλεύουμε με αυταπάρνηση, χωρίς να υπολογίζουμε κανένα κόστος, για να βοηθήσουμε τον Πρωθυπουργό να βγει η χώρα από αυτή την τραγική περίσταση. Να ξαναγυρίσουμε στο δρόμο της αξιοπιστίας, της ευημερίας, που θα αρχίσει να φαίνεται, όπως σχεδιάζουμε και ελπίζουμε από το 2011.

Σας ευχαριστώ πολύ.