Αθήνα, 6 Μαΐου 2010
«ΜΕΤΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΟΥ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΥ ΣΤΗΡΙΞΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΑΠΟ ΤΑ ΚΡΑΤΗ-ΜΕΛΗ ΤΗΣ ΖΩΝΗΣ ΤΟΥ ΕΥΡΩ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΟ ΤΑΜΕΙΟ»
ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ
Κυρίες και κύριοι Βουλευτές, σήμερα ήταν μια τραγική μέρα. Όλοι εδώ εκφράσαμε την οργή και την οδύνη μας για τη δολοφονία τριών ανθρώπων, που απλώς ήταν στη δουλειά τους, αλλά αυτό δεν αρκεί. Πρέπει να κάνουμε κάτι παραπάνω και όλο το πολιτικό σύστημα, η ελληνική Πολιτεία και όλοι οι Έλληνες πολίτες, καλούμαστε σήμερα να αναλάβουμε τις ευθύνες μας απέναντι σε αυτές τις ανεξέλεγκτες ομάδες ανθρώπων, που δεν εκφράζουν απολύτως κανέναν παρά μόνο τους εαυτούς τους - σίγουρα δεν εκφράζουν τους πολίτες, το λαό ή οτιδήποτε άλλο και εκφράζουν μια διάθεση καταστροφής και δολοφονίας. Εκεί όλοι, πρέπει να πάρουμε τις ευθύνες μας, να περιθωριοποιήσουμε παρόμοια φαινόμενα στην κοινωνία είτε εκφράζονται με αυτό τον απολύτως ακραίο τρόπο της δολοφονίας είτε εκφράζονται με έναν λιγότερο ακραίο, αλλά εξίσου επιζήμιο τρόπο, όπως, δυστυχώς, αυτά που είδαμε τις τελευταίες ημέρες στο Βράχο της Ακρόπολης και αλλού. Πρόκειται για διαφορές εκφάνσεις, άλλες πολύ πιο τραγικές και άλλες λιγότερο.Κυρίες και κύριοι Βουλευτές, σήμερα συζητάμε το πρόγραμμα οικονομικής πολιτικής, το οποίο είναι προαπαιτούμενο για να λάβει η χώρα μας κεφάλαια ύψους 110 δισεκατομμυρίων ευρώ από τις υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Με τα χρήματα αυτά, η χώρα θα μπορέσει να συνεχίσει το δανειακό της πρόγραμμα φέτος και τα επόμενα χρόνια, αλλά είναι προφανές ότι τα χρήματα αυτά δεν έρχονται μόνα τους και αυτόματα. Έρχονται μέσα από ένα δύσκολο διαπραγματευτικό πλαίσιο και έρχονται σε μια χώρα και μια οικονομία με τα γνωστά προβλήματα.
Να θυμηθούμε τις δημόσιες δαπάνες του 2009: 120 δισ. ευρώ, πάνω από το 50% του εισοδήματος της χώρας. Να θυμηθούμε τα έσοδα, λιγότερα από το 37% του εισοδήματος της χώρας και μειωμένα κατά 10 δισ. από το 2008. Με άλλα λόγια, να θυμηθούμε ένα έλλειμμα που ξεπέρασε τα 30 δισ., ένα χρέος που έφτασε τα 300 δισ.. Δεν μπορούμε να τα ξεχνάμε αυτά όταν κάνουμε αυτή τη συζήτηση εδώ. Δεν μπορούμε να κάνουμε σαν να μην υπάρχουν αυτά. Πολλές φορές, ακούγοντας κάποιες πτέρυγες της Αίθουσας, αναρωτιέμαι αν αυτά τα αναγνωρίζουν ή απλώς επιλέγουν να μη τα θυμούνται - και εννοώ τόσο τις πτέρυγες που τα δημιούργησαν όσο και τις πτέρυγες που δεν τα δημιούργησαν, αλλά κάνουν σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Δυστυχώς, συμβαίνουν πάρα πολλά και το βασικότερο είναι ότι η χώρα, εάν δεν πάρει τις αποφάσεις σήμερα και αύριο με την ψήφο που θα δώσουμε, θα βρεθεί στον τοίχο, θα βρεθεί μπροστά σε στάση πληρωμών.
Το θέλουμε αυτό; Ίσως, για κάποιους να αποτελεί επιλογή η χώρα να σταματάει να πληρώνει τους πιστωτές της και να μπει σε μια ύφεση που θα κρατήσει χρόνια - δέκα χρόνια ενδεχομένως - με αποτέλεσμα την τραγική περιθωριοποίηση των φτωχότερων στρωμάτων στο πληθυσμό, γιατί αυτοί πληρώνουν σε τέτοιες υφέσεις, δεν πληρώνουν οι πλούσιοι. Αν, λοιπόν, κάποιοι το θέλουν αυτό, να βγουν να το πουν καθαρά. Αυτό είναι το αυριανό δίλημμα: Ή σώζουμε τη χώρα, με αυτά τα δύσκολα, επίπονα μέτρα ή δεν τη σώζουμε και όλοι αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους. Η δική μας απόφαση είναι σαφής και είναι να προσπαθήσουμε να λύσουμε το οικονομικό μας πρόβλημα, με μέτρα και πολιτικές που νοικοκυρεύουν τα δημόσια οικονομικά και δημιουργούν ανάπτυξη.
Θα θέλαμε να μπορούσαμε να είχαμε το χρόνο να ασχοληθούμε από την αρχή με τις πραγματικές λύσεις του προβλήματος και να μην αναγκαζόμαστε, όπως κάνουμε σήμερα, να παίρνουμε μέτρα, τα οποία ξέρουμε πάρα πολύ καλά ότι δημιουργούν τεράστιο πρόβλημα σε πολλούς μισθωτούς, συνταξιούχους του δημοσίου και του ιδιωτικού τομέα. Όμως, στη διαπραγμάτευση που έγινε, υπήρξαν ορισμένα προαπαιτούμενα. Προαπαιτούμενο πρώτο, θα καταργήσετε των 13ο και 14ο μισθό στον δημόσιο τομέα. Προαπαιτούμενο δεύτερο, θα καταργήσετε την 13η και 14η σύνταξη. Προαπαιτούμενο τρίτο, θα αυξήσετε τους άμεσους φόρους. Προαπαιτούμενο τέταρτον, το οποίο καταφέραμε να γλιτώσουμε, θα καταργήσετε και στον ιδιωτικό τομέα το 13ο και 14ο μισθό. Αυτό ήταν το διαπραγματευτικό πλαίσιο. Ήταν απολύτως σαφές, χωρίς αυτά δεν υπήρχε συμφωνία και με βάση αυτά, κάναμε μια εξαιρετικά επίπονη διαπραγμάτευση. Από τη συμφωνία αυτή, βγήκαμε έχοντας περισώσει ό,τι μπορούσε να περισωθεί από τον 13ο και 14ο μισθό στο δημόσιο τομέα, βοηθώντας, δηλαδή, ειδικά τους χαμηλόμισθους και κάνοντας το αντίστοιχο για τις συντάξεις του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα. Με μια σειρά από επιχειρήματα, στα οποία πρέπει να πω ότι συνέβαλαν πολύ και οι κοινωνικοί εταίροι, οι συνομιλητές μας πειστήκαν ότι η κατάργηση του 13ου και 14ου μισθού στον ιδιωτικό τομέα θα είχε πολλαπλάσια επιζήμια αποτελέσματα, θα βάθαινε την ύφεση, θα κατέστρεφε τα ασφαλιστικά ταμεία και δεν θα βοηθούσε ακόμα και στον στόχο που υποτίθεται πως θα εξυπηρετούσε, που ήταν η αύξηση της ανταγωνιστικότητας και γι’ αυτό το λόγο αυτό έφυγε από το τραπέζι.
Άρα, λοιπόν, είναι πάρα πολύ ενδιαφέρον να ακούμε από ορισμένες πτέρυγες τις αντιρρήσεις τους για το α, για το β, για το γ και πολύ θα ήθελα να πω ότι είχαμε τη δυνατότητα να κρατήσουμε στο ακέραιο την 13η και 14η σύνταξη. όμως, αυτή η δυνατότητα δεν υπήρχε. Δεν υπήρχε, γιατί η χώρα είναι στη συγκεκριμένη συγκυρία που βρίσκεται. Η χώρα, πρέπει μέχρι τις 19 Μαΐου να έχει μια απόφαση σε όλα τα κοινοβούλια της Ευρώπης, μια απόφαση στην έδρα του Δ.Ν.Τ., με την οποία να μπορέσει να καλύψει το ομόλογό της των 9 δισεκατομμυρίων ευρώ που λήγει στις 19 Μαΐου και να καλύψει τις ταμειακές τις ανάγκες για τα επόμενα χρόνια. Είναι τόσο απλά τα πράγματα. Θέλω να θυμίσω ότι η χώρα μας συμμετέχει στο Δ.Ν.Τ. και έχει ένα ποσόν 900 εκατομμυρίων ευρώ. Θα αντλήσει πόρους από το Δ.Ν.Τ. που ξεπερνούν 30 φορές το ποσό που έχει. Αυτό δεν έχει ξανασυμβεί ποτέ. Το μεγαλύτερο που έχει ποτέ δανείσει το Δ.Ν.Τ., είναι είκοσι φορές το ποσοστό που έχει μια χώρα στο συνολικό του κεφάλαιο. Στην περίπτωση της Ελλάδας, πηγαίνει πολύ πέρα από αυτό. Αυτό σημαίνει και μια στήριξη από χώρες εκτός Ε.Ε., γιατί μέλη της γενικής συνέλευσης που αποφασίζει, είναι οι ΗΠΑ, η Βραζιλία, η Ινδία, η Κίνα, χώρες από τις οποίες έχουμε αποσπάσει τη συναίνεσή τους για αυτό. Θέλω να θυμίσω, ότι ποτέ άλλοτε στην Ευρωζώνη δεν υπήρξε μια κοινή προσπάθεια χωρών-μελών για αυτού του είδους τον διμερή δανεισμό, με αυτά τα πρωτοφανή κεφάλαια. Ποτέ άλλοτε χώρες δεν δεσμεύτηκαν και δεν δημιούργησαν παρόμοιο μηχανισμό, σ' αυτό το μικρό χρονικό διάστημα, για να μπορέσουν να στηρίξουν μια χώρα. Αυτό είναι αποτέλεσμα και της δουλειάς που κάναμε στους τελευταίους μήνες. Αποτέλεσμα είναι η ύπαρξη ενός μηχανισμού. Θέλω να σκεφτούμε όλοι, πού θα βρισκόταν η χώρα σήμερα, εάν με τις ημερομηνίες που έχουμε μπροστά μας, με τις δανειακές ανάγκες, δεν μπορούσε να αντλήσει αυτά τα κεφάλαια και δεν μπορούσε να εξασφαλίσει τη στήριξη από τις υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης. Από τις υπόλοιπες χώρες, που και οι ίδιες έχουν πρόβλημα.
Στην πράξη καλούμαστε να πείσουμε τους φορολογούμενους στη Γερμανία, στη Γαλλία, στην Ισπανία που βάλλεται και στην Πορτογαλία που επίσης βάλλεται, να δανείσουν τη χώρα μας. Για να γίνει αυτό, και οι κυβερνήσεις εκείνων των χωρών, πρέπει να μπορούν να ισχυριστούν στους δικούς τους εκλογείς ότι η Ελλάδα κάνει αυτό που πρέπει. Επαναλαμβάνω, υπό άλλες συνθήκες, το πρόγραμμα το οποίο είχαμε καταθέσει είχε εγκριθεί επίσημα από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, μαζί με τα επιπρόσθετα μέτρα του Μαρτίου, τα οποία όλες οι χώρες είχαν πει ότι ήταν γενναία μέτρα, όπου διασφάλιζαν απολύτως ότι η Ελλάδα θα κατάφερνε μέσα στο 2010 να πιάσει τους στόχους της. Υπό άλλες συνθήκες, αυτά θα αρκούσαν. Θα αρκούσαν και δεν θα χρειαζόταν ούτε ένα περισσότερο μέτρο για το 2010. Επειδή άκουσα πριν, ομιλητές από την αξιωματική αντιπολίτευση, να λένε ότι «άλλα μας λέγατε πριν από λίγο καιρό», θέλω να θυμίσω ότι πριν από δύο μήνες στη διεθνή κοινότητα τα χρήματα τα οποία συζητούνταν για την Ελλάδα ήταν γύρω στα 20, 30, 40 δισεκατομμύρια ευρώ. Στη συνέχεια αυτά έγιναν 80 δισ. ευρώ και τώρα έγιναν 110 δισ. ευρώ. Όταν τα ποσά αυξάνονται κατά αυτό τον τρόπο, αυξάνονται και οι απαιτήσεις. Αυτό είναι μια πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που σίγουρα για μας, για τον Έλληνα πολίτη, έχει κόστος δυσβάσταχτο και για αυτή την Κυβέρνηση έχει πολιτικό κόστος, το οποίο, όμως, είμαστε διατεθειμένοι να αναλάβουμε, γιατί αυτή είναι σήμερα η στάση ευθύνης. Άρα ναι, θυσίες. Θυσίες από όλους και αυτό το οποίο επιχειρούμε να κάνουμε όσο μπορούμε, είναι να τις επιμερίσουμε με τον πιο δίκαιο τρόπο. Να προστατεύσουμε τους πιο ευάλωτους. Αυτό κάνουμε με τις συντάξεις, αυτό κάνουμε με τους μισθούς.
Μπορούσαμε να τα έχουμε αποφύγει όλα αυτά; Αν είχαμε παράξει εισόδημα τα τελευταία χρόνια, σίγουρα. Αν είχαμε κάνει μια στοιχειώδη δημοσιονομική προσαρμογή τα τελευταία έξι χρόνια, σίγουρα. Εάν τα τελευταία δύο χρόνια της Ν.Δ. δεν είχαν ξεφύγει τελείως τα δημοσιονομικά της χώρας, σίγουρα. Εάν δεν είχαν καταρρεύσει τα έσοδα και οι δαπάνες δεν είχαν φύγει κάτω από κάθε προσδοκία, σίγουρα. Εάν δεν προσλάμβανε η προηγούμενη Κυβέρνηση, όπως προσλάμβανε στο δημόσιο τομέα, σίγουρα. Εάν δεν προσέθετε επιδόματα ατάκτως ερριμμένα, σίγουρα. Εάν δηλαδή, σήμερα δεν δίναμε επιχειρήματα που λένε «μα πώς είναι δυνατόν να κάνετε δημοσιονομική προσαρμογή χωρίς να κόψετε μισθούς στο Δημόσιο, όταν τα τελευταία έξι χρόνια, η μισθοδοσία στο Δημόσιο έχει αυξηθεί 60% και 70%»; «Πώς είναι δυνατόν να κάνετε δημοσιονομική προσαρμογή, όταν το 2009 που υποτίθεται ότι παγώσατε τους μισθούς, το μισθολογικό κόστος στο Δημόσιο αυξήθηκε πάνω από 10%»; «Πώς είναι δυνατόν να μην κάνετε κάτι για την ανταγωνιστικότητα της χώρας, εάν δεν βλέπαμε όλοι μας ότι πήρατε ένα έλλειμμα στο εξωτερικό ισοζύγιο στο 6% και το πήγατε στο 12% και 14%»; Εάν δεν είχαν γίνει αυτά, θα είχαμε επιχειρήματα. Εάν αυτή η χώρα δεν είχε δώσει ψεύτικα στοιχεία τον περασμένο Οκτώβριο, θα είχαμε επιχειρήματα, να πάμε και να πούμε ότι έχουμε ένα αξιόπιστο πρόγραμμα και ορίστε τα στοιχεία του πρώτου τρίμηνου και δεν χρειάζεται τίποτα περαιτέρω και με βάση μόνο αυτά να δανειστούμε.
Αλλά, ο συνδυασμός της καταστροφικής πορείας των τελευταίων ετών, των μακροχρόνιων εγγενών αδυναμιών, που ξέρουμε όλοι πως έχει η οικονομία, μαζί με το απίστευτο έλλειμμα αξιοπιστίας-το οποίο δυστυχώς έχει ακόμα η χώρα μας στο εξωτερικό - μας έφεραν εδώ. Ακούμε περί καθυστερήσεων. Είναι καθυστέρηση, να φτιάχνεις έναν Προϋπολογισμό εκ του μηδενός, όταν δεν ξέρεις καλά-καλά τι είναι πάνω στο τραπέζι και τι δεν είναι; Είναι καθυστέρηση, να ανακαλύπτεις μέσα από δύο ή τρεις βδομάδες συζητήσεων με υπηρεσιακούς παράγοντες ότι διάφορα κονδύλια, όχι μερικών εκατομμυρίων ευρώ, αλλά εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ, δεν είναι πουθενά γραμμένα στο Προϋπολογισμό αλλά κάπου, σε κάποιο ντουλάπι κρυμμένα; Είναι καθυστέρηση να φτιάχνεις έναν Προϋπολογισμό με μια στοιχειώδη αρτιότητα και αξιοπιστία και να ανακαλύψεις ότι ακόμη και μετά από αυτόν, εξακολουθούν να υπάρχουν προβλήματα στη λεγόμενη «άσπρη τρύπα» των ασφαλιστικών ταμείων, η οποία τελικά δεν είναι αυτή που μας λέγανε ότι ήταν;
Είναι καθυστέρηση το να προσπαθούμε να προλάβουμε τα χειρότερα, προετοιμάζοντας ένα μηχανισμό στήριξης, που σήμερα βλέπουμε τη χρησιμότητά του; Και σας παραπέμπω, κυρίες και κύριοι Βουλευτές, στη συζήτηση των τελευταίων ημερών, που αφορά άλλες χώρες της Ευρωζώνης και την επίθεση που δέχονται, οι οποίες χώρες δεν έχουν διασφαλίσει αυτά που έχει διασφαλίσει η Ελλάδα και μπορεί να κληθούν και αυτές να βρεθούν μπροστά στα προβλήματα που έχει η Ελλάδα, χωρίς, όμως, την ασφάλεια που μας έχει δώσει αυτός ο μηχανισμός. Είναι αυτό καθυστέρηση; Το γεγονός ότι όλους αυτούς τους μήνες προετοιμάζαμε ακριβώς αυτό, γι’ αυτή τη στιγμή;
Το πρόγραμμα που περιγράφεται στο νομοσχέδιο και επισυνάπτεται στο νομοσχέδιο, το οποίο έχετε μπροστά σας, έχει ένα σκέλος δημοσιονομικό, με μία πορεία μείωσης του ελλείμματος και αποκλιμάκωσης του δημοσίου χρέους, ένα σκέλος διαρθρωτικό και έχει ένα σκέλος, με το οποίο δημιουργείται ένα ταμείο αναχρηματοδότησης, για το τραπεζικό σύστημα και βέβαια, κατ’ επέκταση, τη στήριξη της πραγματικής οικονομίας.
Για το δημοσιονομικό σκέλος, το οποίο έχει τη μεγαλύτερη δημοσιότητα, τα στοιχεία είναι συντριπτικά ως προς την ανάγκη προσαρμογής που χρειάζεται. Τριάντα δισεκατομμύρια ευρώ μέσα σε τρία χρόνια. Με μέτρα που περιγράφονται απολύτως για το 2010, 2011 και 2012 και τα οποία ακόμη δεν περιγράφονται πλήρως, για τα χρόνια 2013 και 2014. Σημαίνει αυτό ότι θα κάνουμε περαιτέρω περικοπές ή ότι θα αυξήσουμε περαιτέρω τους φόρους τότε, όπως έχουν βιαστεί πάρα πολλοί να πουν; Όχι. Σημαίνει ότι αν κάνουμε σωστά τη δουλειά μας, θα έχουμε μπορέσει από τις διαρθρωτικές αλλαγές που κάνουμε και από την ανάπτυξη, η οποία θα έχει επανέλθει στην Ελλάδα, από το τέλος του επόμενου έτους, να έχουμε αυτά τα παραπάνω έσοδα και να μειώσουμε τις δαπάνες, ώστε να καλύψουμε τους στόχους αυτούς.
Υπάρχει ένα διαρθρωτικό σκέλος και είναι προφανές ότι με το φορολογικό σύστημα, όπως είναι σήμερα, το οποίο αλλάξαμε με τον πρόσφατο νόμο, με τον Προϋπολογισμό, όπως καταρτίζεται σήμερα, το ασφαλιστικό όπως είναι σήμερα, με το επιχειρηματικό περιβάλλον, όπως είναι σήμερα, δεν μπορούμε να προχωρήσουμε. Και μέσα σε αυτό το πρόγραμμα, επαναλαμβάνονται, εξειδικεύονται και μένουν κενές ημερομηνίες για δεσμεύσεις που έχουμε αναλάβει ως Κυβέρνηση στο Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης. Βέβαια, και ορισμένες δεσμεύσεις πέρα από αυτό, που έχουν να κάνουν με την αγορά εργασίας, κάποιες από τις οποίες ήταν οι απαιτούμενες προσαρμογές, για να μην έχουμε τις περικοπές του 13ου και 14ου μισθού στον ιδιωτικό τομέα.
Υπάρχει και ένα τρίτο σκέλος, που έχει να κάνει με τη στήριξη του τραπεζικού συστήματος και τη στήριξη της πραγματικής οικονομίας, μέσα από αυτό. Είναι 10 δισ. ευρώ, τα οποία, αφού κληθούν οι ίδιοι οι μέτοχοι να συμμετάσχουν σε πιθανή ανάγκη αύξησης του μετοχικού κεφαλαίου, θα έρθουν ως συνεισφορά, για να μπορέσει να σταθεί στα πόδια του και να μην κινδυνεύσει. Γιατί το ελληνικό τραπεζικό σύστημα δεν έπαιξε πάντα το ρόλο που θα έπρεπε, στο παρελθόν είχε υπερβολικά κέρδη, δεν ετοίμασε το μέλλον του όπως θα έπρεπε να κάνει. Όμως, αυτό δεν ήταν εκτεθειμένο στα τοξικά ομόλογα, όπως άλλες χώρες, και αυτή τη στιγμή έχει το πρόβλημα αυτό, λόγω της δυσκολίας δανεισμού του ελληνικού Δημοσίου. Ένα τραπεζικό σύστημα που είναι θωρακισμένο, είναι ένα σύστημα το οποίο δίνει εμπιστοσύνη στους καταθέτες και διοχετεύει ρευστότητα στην πραγματική οικονομία. Αυτό επιχειρούμε να διασφαλίσουμε μέσα από το τρίτο σκέλος του προγράμματος αυτού.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, ολοκληρώνω λέγοντας ότι έχουμε απόλυτη επίγνωση της δυσκολίας αυτού που ζητάμε από τους Έλληνες πολίτες, με τον πιο καθαρό τρόπο. Έχουμε απόλυτη, επίσης, επίγνωση του ότι στη σημερινή συγκυρία κάνουμε το σωστό και αναλαμβάνουμε πλήρως το όποιο πολιτικό κόστος αυτό σημαίνει. Ο Πρωθυπουργός έχει τοποθετηθεί με τον πιο κρυστάλλινο τρόπο. Δεν πρόκειται να κάνουμε βήμα πίσω, γιατί οι αλλαγές που περιγράφονται είναι αναγκαίες και όσες είναι δύσκολες και θα μπορούσαν να έχουν αποφευχθεί, δεν μπορούν στη σημερινή συγκυρία. Και αύριο που θα ψηφίσουμε, το δίλημμα το οποίο τίθεται για όλες τις πολιτικές δυνάμεις, είναι ένα και πολύ σαφές: Είτε ψηφίζουμε αυτό το νομοσχέδιο είτε αφήνουμε τη χώρα να καταρρεύσει. Κάθε πολιτικό κόμμα σε αυτή την Αίθουσα αύριο θα κληθεί να απαντήσει χωρίς φιοριτούρες, χωρίς λογική «άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε». Θα κληθεί μπροστά σε αυτό το αμείλικτο ερώτημα. Ψηφίζουμε αυτό το νομοσχέδιο, παίρνουμε τα 110 δις ευρώ και γλιτώνουμε τη χρεοκοπία της χώρας; Ή δεν το ψηφίζουμε και άρα η χώρα πηγαίνει σε στάση πληρωμών; Είναι τόσο απλά τα πράγματα. Ας προσπαθήσει όποιος θέλει από αυτό το δίλημμα. Οι Έλληνες πολίτες το έχουν καταλάβει. Ζουν τις δυσκολίες στο πετσί τους, αλλά το δίλημμα το έχουν καταλάβει πάρα πολύ καλά γι’ αυτό και συνεχίζουν να στηρίζουν αυτή την Κυβέρνηση.
