Ο εφιάλτης
μιας ανεξέλεγκτης χρεωκοπίας της χώρας
μας δείχνει να απομακρύνεται. Ωστόσο η
αναγκαιότητα της πολιτικής και
οικονομικής σταθερότητας παραμένει
στο ακέραιο. Τώρα ίσως ακόμη περισσότερο.
Και η υποχρέωσή μας απέναντι στις
επόμενες γενιές, να νοικοκυρέψουμε τα
δημοσιονομικά μας, επίσης παραμένει
στο ακέραιο.
Μπροστά μας σήμερα
έχουμε δυο κυρίαρχους στόχους.
Αλλού πιο αργά
αλλού πιο γρήγορα, άλλοτε πιο αποτελεσματικά
άλλοτε λιγότερο, βήματα κάνουμε. Φοβάμαι
βέβαια ότι συνολικά προχωρούμε αργά
και με παλινωδίες σε σύγκριση με τις
απαιτήσεις της συγκυρίας- αλλά πάντως
βήματα γίνονται. Θέλω να πιστεύω ότι η
κυβέρνηση αυτή, ακριβώς επειδή στηρίζεται
σε 3 κόμματα που τόλμησαν να αφήσουν
πίσω τους τις εύκολες επιλογές, θα
καταφέρει τελικά να οδηγήσει τα πράγματα
σ΄ένα δρόμο ανάκαμψης.
Χρειαζόμαστε όμως
ένα εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης.
Σχέδιο για να μη
βουλιάξει το πλοίο στα απόνερα της
κρίσης, την ύφεση και την ανεργία, για
να δρομολογήσουμε την αναπτυξιακή
πορεία της χώρας συντεταγμένα και με
χρονοδιαγράμματα. Για να υιοθετήσουμε
ένα υγιές παραγωγικό μοντέλο, ούτε
κρατικοδίαιτο βεβαίως αλλά ούτε ασύδοτο
και άδικο.
Για να μην χρειαζόμαστε
μνημόνια, να ξαναβγούμε στις αγορές, να
στηριχτούμε στις δυνάμεις μας. Αυτός
είναι ο μακροπρόθεσμος στόχος.
Μπροστά
μας επίσης έχουμε κι έναν βραχυπρόθεσμο,
χθεσινό θα έλεγα, κ. υπουργέ, ΔΙΑΡΚΗ
στόχο, να παραμείνουμε ζωντανοί και
κατά το δυνατόν ενωμένοι μέχρι να βγούμε
από την κρίση.
Διαφανείς
αποκρατικοποιήσεις για να κερδίσουμε
εμπιστοσύνη, εξορθολογισμός δομών και
δαπανών παντού, άνοιγμα επαγγελμάτων,
αφοπλισμός της διαφθοράς και της
γραφειοκρατίας, αξιόπιστοι μηχανισμοί
ελέγχου και εποπτείας παντού….
Ξέρουμε όμως καλά
ότι τα μεγάλα, τα κρίσιμα προαπαιτούμενα
για την αναπτυξιακή στροφή και τη
δημιουργία θέσεων εργασίας, αυτά που
θα προσελκύσουν ξένους επενδυτές, που
θα ενθαρρύνουν τους Έλληνες, που θα
κρίνουν το παιχνίδι τελικά είναι δυο:
Δίκαιο, αξιόπιστο
και σταθερό φορολογικό σύστημα και
σύγχρονη, αποδοτική, διαφανής δημόσια
διοίκηση.
Ξέρω, κάποιοι νομίζουν
ότι αυτά τα δυο, φορολογικό και σύγχρονη
δημόσια διοίκηση, δεν έχουν καμιά σχέση
με την ανεργία. Κάποιοι άλλοι νομίζουν
ότι είναι περίπου ένα βασανιστήριο, στο
οποίο μας επιβάλλει η τρόικα.
Για μας είναι βασικοί
αναπτυξιακοί μοχλοί, καταλυτικοί
παράγοντες κοινωνικής προόδου. Χωρίς
σύγχρονη παραγωγική δημόσια διοίκηση
και δίκαιο φορολογικό σύστημα, είναι
αστείο να μιλούμε για κοινωνική
δικαιοσύνη, πάταξη της εισφοροδιαφυγής
και της φοροδιαφυγής, για ενθάρρυνση
της επιχειρηματικότητας, για προσέλκυση
επενδύσεων και, και, και… θα μπορούσα
να μιλώ ως το πρωί για το πόσο αναπόφευκτος
είναι ο εκσυγχρονισμός της διοίκησης,
αν θέλουμε να ξημερώσει άσπρη μέρα στην
κοινωνία μας.
Όσο γρήγορα όμως κι
αν προχωρήσουμε, οι θέσεις εργασίας θα
αργήσουν. Η ανεργία είναι ήδη μια μεγάλη
κακοφορμισμένη πληγή στο σώμα της
κοινωνίας, μια μουτζούρα στην εικόνα
της Δημοκρατίας. Είναι το ιδεόγραμμα
της πολιτικής ανικανότητας μας.
κ. Υπουργέ Εργασίας,
αναγνωρίζουμε ότι γίνονται προσπάθειες
και επιτυγχάνονται νοικοκυρέματα.
Παράνομες συντάξεις, διασταυρώσεις,
διπλές συντάξεις κ.α. Το αναγνωρίζουμε.
Στο θέμα όμως της υποστήριξης των ανέργων
το νοικοκύρεμα και οι προθέσεις δεν
αρκούν. Και ο χρόνος πιέζει αφόρητα.
Χρειαζόμαστε αμέσως
περισσότερα χρήματα, απλό σχέδιο και
προτεραιότητες.
Χρειαζόμαστε αλλαγή
νομοθετικών και οικονομομετρικών
ρυθμίσεων. Κυρίως όμως επειγόντως αλλαγή
αντίληψης του φαινομένου και πολιτικής
αντιμετώπισής του.
Ξεκινώ από την αλλαγή
πολιτικής.
Αξιοπιστία κ. υπουργέ!
Οι πιο αδύναμοι κρίκοι της κοινωνίας
είναι οι άνεργοι και οι χαμηλόμισθοι.
Και το κράτος μας είπε στον χαμηλόμισθο
και χαμηλοσυνταξιούχο το 2011 «θα παρακρατώ
2% κάθε μήνα από το μισθό και τη σύνταξή
σου, εισφορά αλληλεγγύης σ΄αυτούς που
δεν έχουν μισθό και σύνταξη ….. Και
μαζεύτηκαν σε 2 χρόνια 600 εκατ.
Και είμαι σίγουρος
ότι είναι η μόνη μείωση στην οποία
όλοι συναίνεσαν. Αλλά τελικά τα λεφτά
που έχασε ο εργαζόμενος δεν έφτασαν
στον άνεργο.
Το κονδύλι της
ανεργίας ταξιδεύει αλλού κι εμείς απλώς
παρατηρούμε;
Το κράτος εμφανίζεται
μη αξιόπιστο, και αυτοί οι λογαριασμοί
δεν κάνουν καλούς φίλους, κύριε υπουργέ.
Δεν είναι πολιτικά και κοινωνικά
αποδεκτοί, γι΄ αυτό δεν θα είναι
αποτελεσματικοί. Δεν είναι τεχνικό ή
διαχειριστικό το πρόβλημα της εισφοράς
αλληλεγγύης, κύριε υπουργέ, είναι
βαθύτατα πολιτικό.
Κυρίες και κύριοι
συνάδελφοι, η ΔΗΜΑΡ γνωρίζει το μέγεθος
της κρίσης που περνά η χώρα μας. Εμείς
δεν βαράμε τουφεκιές στο πουθενά, όπως
η αντιπολίτευση. Το πρόβλημα όμως δεν
είναι μόνο η οικονομική ασφυξία.
Το πρόβλημά μας είναι
ότι δεν έχουμε προτεραιότητες.
Πολιτικές και
κοινωνικές Προτεραιότητες.
Το Δεκέμβριο στον
Προϋπολογισμό δεν μπορούσαμε να αυξήσουμε
τα κονδύλια για την ανεργία. Είχαμε στον
κρόταφο το πιστόλι της δόσης. Τώρα όμως
μπορούμε. Κι αν δεν σας βγαίνουν τα
νούμερα, κύριε Υπουργέ των Οικονομικών,
πείτε μας πόσα χρειάζεστε για να λαμβάνουν
επίδομα ανεργίας, ένα είδος ελάχιστου
εγγυημένου εισοδήματος, οι 450.000 οικογένειες
που δεν έχουν ούτε έναν εργαζόμενο.
Ο ΟΑΕΔ για το
Γενάρη, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
μας είπε ότι οι εγγεγραμμένοι άνεργοι
είναι 829.787. Το 64% ηλικίας 30-54 ετών, το
25,66% κάτω των 30 και το 10,34% άνω των 55.
Από αυτούς επιδοτούνται
224.610 άτομα.
Από
τους επιδοτούμενους το 32,81% είναι εποχικοί
τουριστικών επαγγελμάτων, το 9,29% είναι
εποχικοί των αγροτικών, το 2,10% είναι
επιδοτούμενοι σε οικοδομοτεχνικά
επαγγέλματα, το
0,43% είναι εκπαιδευτικοί και το 0,22%
είναι λοιποί επιδοτούμενοι. Μόνο το
55,15%, των 224.610 είναι μη εποχικοί επιδοτούμενοι
άνεργοι, περίπου 125.000.
Δηλαδή, σχεδόν οι
μισοί (44,85%), που λαμβάνουν επίδομα
ανεργίας, έχουν ήδη και κάποιο άλλο
εισόδημα σε ετήσια βάση.
Προς Θεού, δε λέω να
τους το κόψουμε. Λέω όμως ότι με την
υπάρχουσα νομοθεσία και αντίληψη οι
προτεραιότητες είναι τέτοιες που και
τα διπλάσια κονδύλια να διέθετε ο ΟΑΕΔ,
οι 450.000 οικογένειες πάλι δεν θα
επιδοτούνταν. Κι αυτό, κύριε Υπουργέ
της Εργασίας και της κοινωνικής πρόνοιας
είναι λάθος. Εγκληματικό.
Και δεν θα σας ρωτήσω
γιατί οι υπόλοιποι δεν λαμβάνουν επίδομα.
Την ξέρω την απάντηση. «Για δημοσιονομικούς
λόγους».
Θα σας ρωτήσω όμως,
κ. Υπουργοί, πώς θεωρείτε ότι ζουν αυτοί
οι άνθρωποι
Διότι, ή θεωρούμε
ότι τα κουτσοβολεύουν με μαύρη εργασία
και παραοικονομία, η πάταξη των οποίων,
αν δεν απατώμαι, ανήκει στο κράτος. Και
δεν έχει σημειωθεί πρόοδος… Στα 5 δις.
ανεβάζουν κάποιοι τα διαφυγόντα έσοδα
του δημοσίου από την αδήλωτη εργασία.
Ή θεωρούμε πως, επειδή
υπάρχει το μνημόνιο και η τρόικα, εμείς
μπορούμε να εγκαταλείψουμε 450.000
οικογένειες στην εξαθλίωση και στην
αγκαλιά κάθε είδους βαρβαρότητας..
Κι αν δεν βρίσκονται
τα κονδύλια, να συμβάλουμε οι πάντες.
Προτείνω να ορίσετε, κύριε Πρόεδρε
της Βουλής, μια συζήτηση όπου όλες οι
κοινοβουλευτικές ομάδες θα προσέλθουν
με προτάσεις περικοπών από τον
Προϋπολογισμό της Βουλής και την
κομματική επιχορήγηση.
Αποζημιώσεις
Επιτροπών, κονδύλια δημοσίων σχέσεων,
εγκατάλειψη κτιρίων, μείωση τηλεπικοινωνιακών
τελών… Από παντού…
Κυρίες και κύριοι
συνάδελφοι, το σκεπτικό και τις προτάσεις
της Δημοκρατικής Αριστεράς θα τις
αναπτύξουν οι καλοί συνάδελφοί μου στη
συνέχεια. Μικρές κοστολογημένες
βελτιώσεις για όλες τις ομάδες ανέργων
και για πλήρη ιατροφαρμακευτική
περίθαλψη,
Ο φόβος μου είναι να
μην αρκεστούμε στη συνήθη διαχείριση.
Διότι ως πολιτεία δεν έχουμε καλή
παράδοση στην επανακατάρτιση των
ανέργων ούτε στη διαχείριση κονδυλίων
ευρωπαϊκών και εθνικών. Υπενθυμίζω ότι
στις καλές εποχές είχαμε σχεδόν μισό
εκατομμύριο μακροχρόνια ανέργους. Και
παρά το ότι επί χρόνια ξοδεύαμε κοινοτικά
και εθνικά κονδύλια για την επιμόρφωση,
την κατάρτιση την με οποιοδήποτε τρόπο,
τέλος πάντων, επανένταξη των ανέργων,
στις καλές εποχές ξαναλέω, παρά τα
εκατομμύρια, αποτέλεσμα μηδέν. Δουλειές
υπήρχαν, θετική ανάπτυξη είχαμε, αλλά
στην απασχόληση δεν τους εντάξαμε.
Φοβούμαι μήπως και
τώρα επαναλάβουμε τα ίδια λάθη, κινούμενοι
μηχανιστικά στην πεπατημένη διαχειριστική
λογική. Χρειάζεται τόλμη και
εφευρετικότητα, αποτυγχάνουμε ακολουθώντας
την πολιτική γραφειοκρατία, με σεμινάρια
κατάρτισης χωρίς σύνδεση με τις ανάγκες
της αγοράς εργασίας και κατασπατάληση
πόρων σε προγράμματα με εύηχα ονόματα.
Επιτρέψτε μου να
επιμείνω. Χρειαζόμαστε χειροπιαστά
αποτελέσματα από τη συνεδρίαση αυτή
για 2 ομάδες.
Μακροχρόνια
άνεργοι και πρόωρα απόμαχοι.
Σχεδόν όλοι, όσοι πέρασαν στην ανεργία
από το ξεκίνημα της κρίσης είναι ήδη
μακροχρόνια άνεργοι. Πολλοί εξ αυτών
ανήκουν σε οικογένειες χωρίς κανένα
εργαζόμενο.
Καμιά δικαιολογία
δεν μας απαλλάσσει από την ευθύνη να
επιβιώσουν με αξιοπρέπεια αυτοί οι
άνθρωποι. Όχι πλούσια αλλά με αξιοπρέπεια.
Παράλληλα οι 60ρηδες
που έχασαν τη δουλειά τους, συχνά και
οι 55άρηδες, έχουν απειροελάχιστες
πιθανότητες να βρουν δουλειά πριν
φτάσουν σε ηλικία συνταξιοδότησης.
Είναι θεμιτή πάντα η ελπίδα, αγαπητοί
συνάδελφοι, αλλά δυστυχώς δεν τρώγεται
και δεν εξαργυρώνεται στο φαρμακείο.
Στην ομάδα αυτή
οφείλουμε να εξαντλήσουμε τις δυνατότητες
αξιοπρεπούς διαβίωσης ή επιδοτούμενης
εργασίας στον τόπο τους ως την ώρα της
συνταξιοδότησής τους.
Τα Προγράμματα
Κοινωφελούς Εργασίας είναι μια διέξοδος.
Και θα υποδεχόμουνα με μεγάλη ανακούφιση
την ανακοίνωση ότι οι φορείς υλοποίησης
παραιτούνται υπέρ του Ταμείου Ανεργίας
από την προμήθεια τους.
Έτσι θα λειτουργήσει
το κράτος ως εργοδότης έσχατης διαφυγής,
για 5-10 χρόνια αλλά οι συνθήκες είναι
τέτοιες που ειλικρινά δεν ξέρω τι άλλο
μπορούμε να κάνουμε για την ομάδα αυτή.
Τελειώνω απευθυνόμενος
στους συναδέλφους όλων των πτερύγων
της Βουλής. Ας γίνει η σημερινή συζήτηση
ευκαιρία αντιπαράθεσης, έστω και οξείας
αλλά στο επίπεδο των προτάσεων και των
λύσεων για το τεράστιο ζήτημα της
υποστήριξης των ανέργων..
Ας αποφύγουμε,
τουλάχιστον σήμερα, διαμάχες σκοπιμοτήτων
και εντυπώσεων.
