Πέμπτη, 3 Νοεμβρίου 2011
Ομιλία του Αντιπροέδρου της Κυβέρνησης και Υπουργού Οικονομικών κ. Ευάγγελου Βενιζέλου στην Ολομέλεια της Βουλής κατά την δεύτερη ημέρα της συζήτησης για παροχή ψήφου εμπιστοσύνης στην Κυβέρνηση
Κυρίες και κύριοι βουλευτές, αντικρίζοντας ένα «κολοβό» Κοινοβούλιο μετά την αποχώρηση της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης και μιλώντας ως Υπουργός Οικονομικών, έχοντας δηλαδή την ευθύνη για την διαχείριση της εθνικής οικονομίας στις πιο κρίσιμες μεταπολεμικές περιστάσεις, αναρωτιέμαι ποια είναι η μοίρα αυτού του τόπου, μέχρι πού μπορούμε να φτάσουμε, τι είναι αυτό που μας περιμένει πραγματικά. Και το ερώτημα αυτό το απευθύνω σε εσάς, τους Έλληνες βουλευτές, το απευθύνω όμως και στον κάθε Έλληνα πολίτη, ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης και κοινωνικής θέσης.
Το Υπουργικό Συμβούλιο κι εγώ προσωπικά χαρήκαμε και υποδεχτήκαμε πολύ θερμά την μεσημεριανή δήλωση του κ. Σαμαρά, τη δήλωση που άνοιγε το παράθυρο στην αλλαγή της πολιτικής ατμόσφαιρας, στη διαμόρφωση ενός νέου συναινετικού πολιτικού πλαισίου γύρω από την απόφαση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου της 26ης Οκτωβρίου.
Πόση διάρκεια, αλήθεια, είχε η συναινετική διάθεση του κ. Σαμαρά; Διάρκεια λίγων ωρών και είναι πραγματικά πολύ κρίμα για τον τόπο γιατί η δήλωση που έκανε το μεσημέρι ο αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης και η άμεση θετική αντίδραση του Πρωθυπουργού και της Κυβέρνησης έτυχαν πολύ θερμής υποδοχής στο εξωτερικό. Ευρωπαίοι ηγέτες, ευρωπαϊκοί και διεθνείς πολιτικοί θεσμοί υποδέχτηκαν ως δείγμα αξιοπιστίας και ανάκαμψης την διαμόρφωση ενός κλίματος συναίνεσης στην Ελλάδα, όπως με πολύ φυσικό -σχεδόν αυτονόητο- τρόπο έχει γίνει σε όλες τις χώρες που υφίστανται τις συνέπειες μια βαθιάς οικονομικής κρίσης. Τα παραδείγματα της Πορτογαλίας, της Ιρλανδίας, της Ισπανίας, είναι γνωστά.
Είπα, μιλώντας στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ, ότι μπορεί ο κ. Σαμαράς να μην το γνωρίζει, αλλά ήταν παρών και αυτός στο χθεσινό δύσκολο δείπνο στις Κάνες. Γιατί οι Ευρωπαίοι ηγέτες και οι επικεφαλής των μεγάλων διεθνών οικονομικών θεσμών που ήταν εκεί μαζί μας –και απέναντί μας, ναι- χθες το βράδυ, απευθύνονται στη χώρα, απευθύνονται στις ελληνικές αρχές, τονίζοντας ρητά ότι εννοούν και την Κυβέρνηση και την αντιπολίτευση. Και απορούν γιατί δεν είναι αυτονόητη, δεδομένη και ισχυρή η συναίνεση στην Ελλάδα, γιατί δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις της εθνικής ενότητας, οι οποίες είναι απολύτως αναγκαίες προκειμένου να ολοκληρωθεί μια τόσο μεγάλη, δύσκολη και ιστορική προσπάθεια που προκαλεί την δυσαρέσκεια των Ελλήνων πολιτών που υφίστανται τέτοιες και τόσες θυσίες.
Ζητούν πράγματα από τη χώρα. Η χώρα πρέπει να είναι αξιόπιστη, δεν ζητούν πράγματα από την Κυβέρνηση. Και όταν είμαστε στο εξωτερικό, δεν υπάρχει Κυβέρνηση και αντιπολίτευση. Υπάρχει ένας λόγος εθνικός, επίσημος, ενωτικός, υπεύθυνος, δεσμευτικός. Άλλωστε, πώς λειτουργούν τα σύγχρονα κράτη; Πώς λειτουργεί ην ΕΕ; Με βάση τη λογική της συνέχειας του κράτους. Οι κυβερνήσεις αλλάζουν, πολύ συχνά οι κυβερνήσεις πλειοψηφίας ή υπηρεσιακές δεσμεύουν τη χώρα τους γύρω από θεμελιώδη ζητήματα.
Ο κ. Σαμαράς ζητάει το ταχύτερο δυνατό εκλογές και ως έκπτωση δέχεται μια μεταβατική κυβέρνηση περιορισμένης εντολής για 6 το πολύ εβδομάδες. Γνωρίζει ότι εάν προκηρυχθούν εκλογές, όλη η δέσμη των αποφάσεων της 26ης Οκτωβρίου, η έκτη δόση των 8 δισ. ευρώ, το νέο πρόγραμμα στήριξης από τον επίσημο τομέα των 130 δισ. ευρώ, το νέο σχήμα συμμετοχής του ιδιωτικού τομέα στην μείωση του ελληνικού δημοσίου χρέους 110 δισ. ευρώ, η στήριξη της ρευστότητας των ελληνικών τραπεζών στο μεταβατικό διάστημα που απαιτεί άλλα 35 δισ. ευρώ,είναι στον αέρα;
Ξέρει ο κ. Σαμαράς ότι είναι στον αέρα η επόμενη δόση, η έβδομη, που πρέπει να καταβληθεί μέχρι τα τέλη Φεβρουαρίου, που δεν έχει ύψος 8 δισ. ευρώ αλλά έχει ύψος 80 δισ. ευρώ, γιατί αυτές θα είναι οι ταμειακές ανάγκες της χώρας; 30 δισ. ευρώ για να στηριχθούν οι Τράπεζες με την επανακεφαλαιοποίησή τους, 30 δισ. ευρώ προκειμένου να μπορέσουμε να οργανώσουμε το λεγόμενο PSΙ και να κερδίσουμε 100 δισ. ευρώ και 20 δισ. ευρώ για τις ταμειακές ανάγκες;
Ξέρει ο κ. Σαμαράς ότι αν δε γίνει αυτό δε θα κερδίσουμε μείωση των το 2012, 5 δισεκατομμυρίων; Το βάρος του πολυνομοσχεδίου που ψηφίσαμε με πόνο ψυχής πριν από μια εβδομάδα, ήταν 5 δισεκατομμύρια και η ελάφρυνση των τόκων λόγω της εφαρμογής του νέου προγράμματος, θα είναι 5 δισεκατομμύρια για το 2012, με ό,τι σημαίνει αυτό για την ανάπτυξη, για την πραγματική οικονομία, για να πέσει χρήμα στην αγορά, για να δημιουργηθούν δουλειές, για να δει φως ο άνεργος, για να δει φως ο επιχειρηματίας.
Το 2013 και 2014 θα προστεθούν άλλα 9 δισ. ευρώ. Συνολικά, τα 3 χρόνια του προγράμματος, η μείωση των τόκων είναι 14 δισεκατομμύρια. Το μισό του αρχικού μεσοπροθέσμου προγράμματος δημοσιονομικής στρατηγικής.
Ξέρετε ποια θα είναι η προϋπόθεση προκειμένου να κυλήσουν όλα αυτά ομαλά και να μη βλαφτεί η χώρα, να εκταμιευθεί η έκτη δόση και να πάμε στο τέλος όλης αυτής της μεγάλης προσπάθειας; Να δεσμευθεί κάθε κόμμα και ιδίως κάθε κόμμα που διεκδικεί κυβερνητικό ρόλο, δηλαδή πρακτικά να δεσμευθεί με την υπογραφή του ο κ. Σαμαράς, ότι αποδέχεται όλο το πακέτο των αποφάσεων της 26ης Οκτωβρίου.
Αλλιώς η χώρα, η οικονομία, οι συντάξεις, οι μισθοί, τίθενται σε κίνδυνο. Έτσι έγινε στην Πορτογαλία και στην Ιρλανδία. Είπε προηγουμένως, «διεκδικούμε αυτό που έγινε στην Πορτογαλία και στην Ιρλανδία». Ναι, οι εταίροι μας, οι Ευρωπαίοι και οι διεθνείς διεκδικούν και από μας αυτό που έγινε στην Πορτογαλία και την Ιρλανδία, διεκδικούν δηλαδή την ενυπόγραφη δέσμευση των μεγάλων κομμάτων εξουσίας ότι συμφωνούν απολύτως και αποδέχονται και εγγυώνται τις δεσμεύσεις της χώρας, όχι της κυβέρνησης.
Και ποιον ωφελεί ή ποιον βλάπτει η παροχή ή η μη παροχή αυτής της δέσμευσης; Τον πολίτη, το συνταξιούχο, το μισθωτό, τον επιχειρηματία, αυτόν που περιμένει να του πληρώσει το κράτος τις οφειλές του Δημοσίου, αυτόν που περιμένει επιστροφή ΦΠΑ.
Θ’ απαντήσει τώρα ο κ. Σαμαράς αν είναι έτοιμος να δεσμευθεί με την υπογραφή του απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, η οποία παίζει καθοριστικό ρόλο στο όλο σύστημα.
Θα κάνω άλλη ανάγνωση της επιθετικής και νευρικής ως προς το ύφος ομιλίας του κ. Σαμαρά, γιατί θέλω να αγνοήσω το ύφος και να διατηρήσω την ελπίδα της ουσίας.
Δηλαδή να διατηρήσω την προσδοκία της μεσημεριανής του και όχι της βραδινής του στάσης και να κρατήσω ανοιχτή την πιθανότητα μιας συναινετικής πορείας της χώρας που αφορά και την υπερψήφιση του νέου προγράμματος σωτηρίας της χώρας και τον τρόπο διακυβέρνησης της χώρας έως ότου τα ολοκληρώσουμε όλα αυτά, μέχρι περίπου το τέλος Φεβρουαρίου του επόμενους έτους, δηλαδή σε 3-3,5 μήνες από τώρα, για να έχει διασφαλιστεί πλήρως και μακροπροθέσμως η χώρα, να έχει γίνει βιώσιμη η χώρα, όχι μόνο το χρέος.
Γιατί η λογική είναι να κρίνει ο ελληνικός λαός μια ολοκληρωμένη κατάσταση υπό ασφαλείς συνθήκες, με την Ελλάδα μέσα στο ευρώ. Κατ' αρχάς, είναι απολύτως ανακριβές και θα παρακαλούσα σε πρώτη ευκαιρία αυτό να επανορθωθεί από τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ότι ο Πρωθυπουργός –ήμουν παρών, μετείχα στη συνάντηση- είπε ότι ο ελληνικός λαός είναι κατά του ευρώ και υπέρ της δραχμής. Έλεος!
Ο ελληνικός λαός, όπως προκύπτει απ’ όλες τις έρευνες της κοινής γνώμης, είναι με συντριπτική πλειοψηφία υπέρ της παραμονής στη χώρα στο ευρώ. Υπάρχει όμως ένα ζήτημα λογικής συνέπειας. Εφ' όσον θέλουμε τη χώρα στο ευρώ, αυτό συνεπάγεται ορισμένους κανόνες, ορισμένες υποχρεώσεις.
Πρέπει η χώρα να είναι μέσα στο ευρώ θωρακισμένη, σταθερή, να μην αποτελεί πρόβλημα για το ευρώ ούτε για τον εαυτό της. Η συμφωνία με τους εταίρους είναι πολύ απλή: Σου λένε, «λύστε το θέμα του ελλείμματος, εμφανίστε πρωτογενή πλεονάσματα να σας βοηθήσουμε να λύσετε το πρόβλημα του χρέους». Του χρέους που το δημιουργήσαμε εμείς, με δική μας ευθύνη, ως πολιτικό σύστημα, ως κυβερνήσεις. Αλλά βεβαίως, αυτή η ψευδαίσθηση της ανάπτυξης, της κατανάλωσης, βαρύνει τελικά το έθνος και τις επόμενες γενιές και πρέπει να το επανορθώσουμε αυτό.
Άρα, η Ελλάδα ήταν και είναι μέλος του ευρώ, αυτό δεν τίθεται σε αμφισβήτηση και γι’ αυτό θεώρησα υποχρέωσή μου μόλις προσγειωθήκαμε στην Αθήνα από τις Κάννες, ξημερώματα σήμερα, να δηλώσω ότι αυτό είναι ένα κεκτημένο που δεν τίθεται υπό αμφισβήτηση και δε μπορεί ν’ αποτελέσει αντικείμενο κανενός δημοψηφίσματος.
Και αυτή η δήλωση που έκανα ως Υπουργός Οικονομικών, με όλους τους όρους που τη συνοδεύουν, έστειλε ένα μήνυμα και στην ελληνική κοινωνία και στο χρηματοπιστωτικό σύστημα που είναι διασφαλισμένο και σταθερό, το ελληνικό τραπεζικό σύστημα και στο εξωτερικό.
Λέει ο κ. Σαμαράς: «Είναι γνωστή η δήλωσή μου πως τάχθηκα υπέρ της δέσμης των αποφάσεων της 26ης Οκτωβρίου γιατί είπα ότι αυτές είναι αναπόφευκτες». Εάν δε με απατούν τα ελληνικά μου, αναπόφευκτο είναι το κακό που δε μπορείς να αποφύγεις. Το καλό που θέλεις να συμβεί, είναι ευκταίο. Το πακέτο της 26ης Οκτωβρίου με όλα αυτά που προσφέρει στην Ελλάδα, με τη μείωση του βάρους του δημοσίου χρέους κατά 100 δισεκατομμύρια, κατά 50 ποσοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ, είναι αναπόφευκτο κακό ή ευκταίο καλό για τη χώρα; Μπορούμε να συνεννοηθούμε;
Και εν πάση περιπτώσει είναι δυνατόν υπό τέτοιες συνθήκες κρίσης, πίεσης, κινδύνου για το μέλλον της χώρας εμείς να ταλανιζόμαστε ως πολιτικό σύστημα και ως Βουλή των Ελλήνων μεταξύ αναπόφευκτου και ευκταίου;
Ο κοινός παρονομαστής ανάμεσα στις δύο αυτές λέξεις είναι η ευθύνη και η συναίνεση. Ας μην παίζουμε με τα λόγια. Τα δύο μεγάλα κόμματα και θέλω να πιστεύω σε μεγάλο βαθμό και ο Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός, συμφωνούμε πως δεν υπάρχει άλλη λύση, συμφωνούμε πως πρέπει να τιμήσουμε τις δεσμεύσεις της χώρας και θεωρούμε θετική, ιστορικής σημασίας την απόφαση της 26ης Οκτωβρίου για την οποία φτύσαμε αίμα και η οποία προσφέρει πολλά στον ελληνικό λαό και αλλάζει τα δεδομένα του προγράμματος προσαρμογής. Γιατί τώρα κερδίζουμε, κερδίζουμε τη μείωση των τόκων, κερδίζουμε την ανασυγκρότηση του ελληνικού τραπεζικού συστήματος, κερδίζουμε τη μείωση του χρέους.
Από τα 200 δισεκατομμύρια που έχουν οι ιδιώτες, οι μεγάλες τράπεζες του εξωτερικού και της Ελλάδας στην κατοχή τους, τα 100 θα διαγραφούν εφόσον ολοκληρωθεί η συμφωνία, τα 30 θα καταστούν χρέος στα χέρια του δημόσιου τομέα, γιατί δίνει 30 δισεκατομμύρια και θα παραμείνουν 70 δισ. ευρώ στα χέρια των ιδιωτών.
Πρόκειται για μια εντυπωσιακή, για μια συγκλονιστική αλλαγή της σύνθεσης του δημοσίου χρέους. Και αυτό δεν αφορά μόνο το ονομαστικό βάρος, αφορά και την ετήσια εξυπηρέτηση, τους τόκους, τους όρους λειτουργίας της πραγματικής οικονομίας.
Είπα μιλώντας στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ ότι υπάρχει ένα χρονοδιάγραμμα με δέκα βήματα. Πρέπει οπωσδήποτε να δεσμευτούμε όλοι εδώ στην αίθουσα ή πάντως τα λεγόμενα κόμματα εξουσίας με τις ευθύνες τους και το παρελθόν τους αλλά εδώ βλέπουμε να εμφανίζεται το παρελθόν του παρελθόντος ως ελπίδα του μέλλοντος, αυτή είναι η αντίφαση. Πρέπει εμείς εδώ να διασφαλίσουμε ότι θα εκταμιευθεί η έκτη δόση, θα κυρώσουμε με αυξημένη πλειοψηφία 180 βουλευτών τη δανειακή σύμβαση πριν το τέλος του έτους και θα ολοκληρώσουμε το PSI αρχές του επόμενου έτους, για να προσφέρουμε στον Έλληνα πολίτη το αντίδωρο των μεγάλων θυσιών, στις οποίες υποβάλλεται εδώ και δύο χρόνια και θα υποβάλλεται για ένα διάστημα για να βγούμε στο ξέφωτο.
Είναι τόσο δύσκολο αυτό; Εάν συμφωνούμε σε αυτό, όλα τα άλλα μπορούν να συζητηθούν αλλά με τι τρόπο; Με τρόπο ο οποίος συνιστά υπαγόρευση όρων; Όχι, υπάρχει μια συζήτηση. Στα νέα αυτά συμφραζόμενα είπα, μιλώντας προηγουμένως στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ έχει κάποιο ειδικό νόημα η ψήφος εμπιστοσύνης.
Δεν είναι ψήφος εμπιστοσύνης σε μια κυβέρνηση που θέλει να συνεχίσει επίμονα, μονοκομματικά, θέλει να σηκώνει ένα βάρος που δεν της ανήκει, να αναλαμβάνει μια φθορά, η οποία είναι δραματική, ιστορική. Η χώρα όμως πρέπει να έχει το συνταγματικό όργανο που λέγεται κυβέρνηση. Δεν νοείται να είναι ακυβέρνητη, δεν νοείται να μην εκπροσωπείται διεθνώς. Δεν νοείται να μην μπορεί να δεσμευτεί η χώρα, να διαπραγματευτεί, να υπογράψει, να πάρει τα λεφτά από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Και ταυτόχρονα θα ετοιμάζαμε την υπερψήφιση με 180 και πλέον ψήφους της νέας σύμβασης, του νέου πλαισίου για το PSI και θα φτιάχναμε και ένα κυβερνητικό σχήμα που θα τα εξέφραζε όλα αυτά, με καλοπιστία, με πραγματική συναίνεση, σε ένα επίπεδο ευθύνης και συμπεριφοράς και πολιτικού πολιτισμού αντάξιο των περιστάσεων.
Ειλικρινά σας λέω και προσωπικά δεν αντέχω την κατάσταση αυτή. Δεν είναι δυνατόν να αγωνιζόμαστε για να πείσουμε τους εαυτούς μας μέσα στη χώρα γύρω από το αυτονόητο, την ώρα που η χώρα διατρέχει θανάσιμους κινδύνους.
Η διάθεση της κυβέρνησης, η διάθεση της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας του ΠΑΣΟΚ για συναινετικές λύσεις, για πορεία που περνάει μέσα από την εθνική ενότητα και την κοινωνική συνοχή είναι αδιατάρακτη και απαραμείωτη. Δεν θα φύγουμε ποτέ από τη γραμμή αυτή ότι και αν συμβεί, ότι και αν λεχθεί, όπως και αν λεχθεί.
Αυτό είναι υποχρέωσή μας, εθνική υποχρέωση. Και είναι κρίμα που μια διαδικασία συνταγματικά προβλεπόμενη, μια διαδικασία από την οποία θα μπορούσαν να προκύψουν μεγάλες συμφωνίες και ελπίδες για τον ελληνικό λαό τραυματίζεται με την αποχώρηση της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης μετά από την ομιλία του κ. Σαμαρά, ο οποίος ήρθε μετανιωμένος ίσως, για τη δήλωση που έκανε πριν λίγες ώρες;
Ελπίζω και εύχομαι αυτό να μη συμβεί. Ελπίζω και εύχομαι μέχρι το τέλος της διαδικασίας ο αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης και οι βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας να επανέλθουν στην αίθουσα αυτή για να διαμορφώσουμε εδώ το πλαίσιο της συναινετικής και υπεύθυνης πορείας της χώρας. -
