Τετάρτη, 21 Σεπτεμβρίου 2011
Ομιλίες Αντιπροέδρου της Κυβέρνησης και Υπουργού Οικονομικών, κ. Ευάγγελου Βενιζέλου, στη συζήτηση στην Ολομέλεια της Βουλής για το σχέδιο νόμου του Υπουργείου Οικονομικών: Ενισχυμένα μέτρα εποπτείας και εξυγίνασης πιστωτικών ιδρυμάτων, ρύθμιση θεμάτων χρηματοπιστωτικού χαρακτήρα
1. Κεντρική ομιλία
Κυρίες και κύριοι Βουλευτές, φοβούμαι, ακούγοντας όσα ακούω στην Αίθουσα από ορισμένους συναδέλφους της Αντιπολίτευσης, ότι δεν έχει γίνει αντιληπτό το πού ακριβώς βρίσκεται η χώρα, σε ποια κατάσταση βρισκόμαστε, τι κινδύνους αντιμετωπίζουμε, τι είναι αυτό που καλούμεθα να διαχειριστούμε την περίοδο αυτή.
Η χώρα έχει βρεθεί σε μία εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση, λόγω του απόλυτου δημοσιονομικού της εκτροχιασμού. Η χώρα –το θυμίζω, γιατί δυστυχώς το έχουμε ξεχάσει- έχει ένα δυσβάσταχτο δημόσιο χρέος, μη συγκρίσιμο με το δημόσιο χρέος καμιάς άλλης χώρας - μέλους της Ευρωζώνης. Η χώρα δεν μπορεί να καλύψει μόνη της τις δανειακές της ανάγκες, δεν μπορεί να εξυπηρετήσει μόνη της το χρέος της κι έχει καταφύγει εδώ και δεκαπέντε μήνες στη βοήθεια των θεσμικών της εταίρων, της Ευρωζώνης, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Και συνολικά οι θεσμικοί της εταίροι έχουν αποφασίσει να τη στηρίξουν με δάνεια ή κάθε είδους ενισχύσεις συνολικού ύψους μέχρι στιγμής 220 δισ. ευρώ.
Επίσης, η χώρα, παρότι βρίσκεται σ’ αυτήν τη δεινή δημοσιονομική κατάσταση και δανείζεται υπέρογκα ποσά από τους εταίρους της για το δημόσιο χρέος, εξακολουθεί να παράγει δημόσιο χρέος κάθε χρόνο, γιατί μέχρι και φέτος ο ετήσιος προϋπολογισμός είναι ελλειμματικός. Δεν υπάρχει ισοζύγιο της τρέχουσας δημοσιονομικής διαχείρισης. Εξακολουθούμε, δυστυχώς, να παράγουμε όχι μόνο δημοσιονομικά ελλείμματα, δηλαδή ελλείμματα περιλαμβανομένων και των ποσών που είναι αναγκαία για την εξυπηρέτηση του δημοσίου χρέους, αλλά και ελλείμματα πρωτογενή, ελλείμματα από την ετήσια οικονομική διαχείριση. Ξοδεύουμε για τις ανάγκες του κράτους, για μισθούς, συντάξεις, προνοιακά επιδόματα, επιχορηγήσεις των φορέων κοινωνικής ασφάλισης, για δαπάνες υγείας, για τις λειτουργικές δαπάνες του δημοσίου πολύ πιο πολλά από τα ετήσια δημοσιονομικά μας έσοδα. Αυτή είναι η κατάσταση.
Άρα, οι εταίροι και δανειστές μας μας δανείζουν όχι μόνο για την εξυπηρέτηση και τη διαχείριση του δημοσίου χρέους, αλλά και για την κάλυψη των ετήσιων ελλειμμάτων μας. Αυτή είναι μια κατάσταση που αποδυναμώνει τη χώρα. Αυτό είναι το πρόβλημα της χώρας. Εξαιτίας αυτού του προβλήματος αναγκαζόμαστε να εφαρμόσουμε ένα πολύ σκληρό και απαιτητικό πρόγραμμα ταχύρυθμης δημοσιονομικής προσαρμογής που σημαίνει θυσίες για τα νοικοκυριά, θυσίες για τον κάθε πολίτη, θυσίες για τον εργαζόμενο, το συνταξιούχο, τον επιχειρηματία, θυσίες πρωτίστως για τον άνεργο και -το χειρότερο- θυσίες στις οποίες καλείται να υποβληθεί η νέα γενιά. Μειώνονται οι ελπίδες, μειώνονται οι προσδοκίες, μειώνονται οι δυνατότητες. Αυτό είναι το δράμα της χώρας.
Ποια χώρα ζει το δράμα αυτό; Η Ελλάδα που, παρά την κρίση, παρά την ύφεση, παρά την ανεργία, παρά τη μείωση των εισοδημάτων είναι μια από τις τριάντα πλουσιότερες χώρες του κόσμου. Η Ελλάδα που βρίσκεται μέσα στο ευρώ και μέσα στην Οικονομική και Νομισματική Ένωση. Η Ελλάδα, η οποία έχει ένα επίπεδο ζωής το οποίο, παρά την κρίση και τα προβλήματα, είναι αξιοζήλευτο για τις περισσότερες χώρες του κόσμου.
Το πρόβλημα της χώρας δεν είναι ότι αναγκαζόμαστε να υποβληθούμε σε θυσίες και με πόνο ψυχής περικόπτουμε το εισόδημα των νοικοκυριών και δυστυχώς τις δυνατότητες που έχουν τα παιδιά μας να απασχοληθούν στο δημόσιο και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα, γιατί αυτός είναι πια γεμάτος από προσωπικό, αλλά θυσίες οι οποίες αφορούν τον ίδιο το ρυθμό ανάπτυξης, θυσίες οι οποίες αφορούν την ίδια την εθνική οικονομία ως τέτοια.
Το πρόβλημα δεν είναι ότι αναγκαζόμαστε να κάνουμε θυσίες. Το πρόβλημα είναι ότι αυτές οι θυσίες δεν μπορούν να πιάσουν τόπο, δεν μπορούν να αποδώσουν εάν δεν επιτευχθεί η πλήρης εφαρμογή του προγράμματος, εάν δεν ολοκληρωθεί αυτό το σχέδιο επί τη βάση του οποίου κινούμεθα.
Το δράμα της χώρας δεν είναι ότι έχουμε υποστεί και θα υποστούμε και κάποιες άλλες θυσίες, είναι ότι υπάρχει ο κίνδυνος όλα αυτά να μην αποδώσουν, ότι υπάρχει ο κίνδυνος η χώρα να χάσει τα μεταπολεμικά της επιτεύγματα. Δεν το καταλαβαίνουμε αυτό. Οι συζητήσεις μέσα στην Αίθουσα της Βουλής, οι τοποθετήσεις, κυρίως της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, η ομιλία και η συνέντευξη του αρχηγού της Νέας Δημοκρατίας στη Θεσσαλονίκη, δυστυχώς, εκπέμπουν ένα μήνυμα: ότι δεν έχουμε καταλάβει ποιος είναι ο κίνδυνος.
Ο κίνδυνος δεν είναι να μειωθούν οι αποδοχές μας, ο κίνδυνος δεν είναι να μειωθούν οι συντάξεις, ο κίνδυνος δεν είναι να μειωθούν οι αξίες των ακινήτων, ο κίνδυνος δεν είναι να καταρρεύσει η αγορά κατοικίας ή να έχουμε προβλήματα σε ορισμένους άλλους κλάδους της παραγωγής μας, ο κίνδυνος είναι να παύσει να λειτουργεί το σύστημα, να παύσει να λειτουργεί η εθνική οικονομία ως τέτοια και ο χρηματοοικονομικός τομέας και ο τομέας της πραγματικής οικονομίας.
Αυτό μπορεί να γίνει χωρίς τη δική μας βούληση, μπορεί να γίνει κατά λάθος, μπορεί να γίνει γιατί αντιμετωπίζει η Ευρωπαϊκή Ένωση και ιδίως η Ευρωζώνη τεράστια πολιτικά, θεσμικά και οικονομικά προβλήματα.
Είμαστε εξαρτημένοι από διάφορες μεταβλητές, από διάφορες παραμέτρους, οι οποίες δεν είναι ορθολογικές, δεν είναι ελεγχόμενες, δεν είναι διαφανείς. Μπορεί να γίνει τεράστιο λάθος, μπορεί να υπάρξει καθυστέρηση, μπορεί να υπάρξει αστοχία γιατί εξαρτώμεθα από ένα εξαιρετικά πολύπλοκο πολιτικό και θεσμικό σύστημα. Η ευρωπαϊκή ποικιλία, η ευρωπαϊκή πολυμορφία, η ευρωπαϊκή πολυφωνία, η λειτουργία των ευρωπαϊκών, δημοκρατικών και κοινοβουλευτικών θεσμών είναι μια τεράστια κατάκτηση της γηραιάς ηπείρου, είναι το επίτευγμα του λεγόμενου «ευρωπαϊκού, θεσμικού και πολιτικού πολιτισμού».
Η Ευρώπη είναι η ήπειρος όπου έχει ανθίσει η Δημοκρατία, όπου προστατεύονται τα ανθρώπινα δικαιώματα, όπου υπάρχει μια γοητευτική πολιτιστική έκφραση και μια πλούσια ιστορική μνήμη. Αυτή η Ευρώπη, όμως, ως νομισματική ένωση, ως θεσμικό σύστημα διαχείρισης ενός ενιαίου νομίσματος που είναι εκτεθειμένο στις κερδοσκοπικές επιθέσεις των παγκόσμιων αγορών, δεν μπορεί να διαχειριστεί την κρίση με την αποφασιστικότητα, την ταχύτητα και την αποτελεσματικότητα που απαιτείται. Γιατί; Για ένα πάρα πολύ απλό λόγο: Γιατί εκεί που υπάρχει ένας Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών και μια Ομοσπονδιακή Κεντρική Τράπεζα υπάρχουν 17 κυβερνήσεις, 17 κοινοβούλια, 17 λαοί, 17 κοινωνίες, 17 συστήματα επικοινωνίας, ο καθένας με τις ιδιομορφίες του, τις επιφυλάξεις του, τις σκοπιμότητές του, τις ανάγκες του, τις προτεραιότητές του.
Υπάρχουν εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις σε μεγάλες χώρες τις Ευρώπης, οι οποίες εξάγονται στην Ευρωζώνη και δημιουργούν πολύ σοβαρά προβλήματα. Θέλουμε να μας σέβονται και να μας κατανοούν; Θέλουμε να καταλαβαίνουν τι συμβαίνει στην Ελλάδα, όπου τη διαχείριση της μεγαλύτερης εθνικής κρίσης μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και τον Εμφύλιο Πόλεμο καλείται να την κάνει το ΠΑΣΟΚ μόνο του ως κυβέρνηση χωρίς της συναίνεση της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης και της ελάσσονος αντιπολίτευσης με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις; Θέλουμε να μας καταλαβαίνουν γι’ αυτό το φαινομενικά αδιανόητο που συμβαίνει στην Ελλάδα, την έλλειψη εθνικής συναίνεσης για την αντιμετώπιση μιας πρωτοφανούς εθνικής κρίσης; Ναι, θέλουμε να μας καταλαβαίνουν. Θέλουμε να καταλαβαίνουν την αδικαιολόγητη ιδιομορφία μας.
Εμείς δεν οφείλουμε να καταλάβουμε, τι συμβαίνει στην εσωτερική πολιτική ζωή της Γερμανίας, της Ολλανδίας, της Φιλανδίας; Δεν πρέπει να καταλάβουμε τι σημαίνει η μια από τις μεγαλύτερες χώρες του κόσμου, η οικονομική δύναμη που εκ των πραγμάτων καθοδηγεί το ευρώ, η Γερμανία, έχει μια συμμαχική κυβέρνηση με εσωτερικές διαφωνίες των πολιτικών κομμάτων; Δεν πρέπει να καταλάβουμε τι σημαίνει να έχεις κάθε Κυριακή πολύ σημαντικές εκλογές σε ομόσπονδα κράτη από τα οποία να εξαρτάται η σύνθεση του Ομοσπονδιακού Συμβουλίου του Bundesrat; Δεν πρέπει να καταλάβουμε, τι σημαίνει η Ολλανδία να κυβερνιέται από κυβέρνηση μειοψηφίας που στηρίζεται από ένα κόμμα, το οποίο είναι ευρωσκεπτικιστικό; Δεν πρέπει να κατανοήσουμε, τι σημαίνει να έχεις εξακομματική κυβέρνηση στη Φιλανδία, η οποία έχει υπογράψει προγραμματική σύμβαση οικοδομημένη πάνω στην έννοια της εγγύησης των εγγυήσεων που θα δώσει η Φιλανδία για το EFSF για την Ελλάδα.
Αυτά τα προβλήματα ζούμε, αυτήν την πολιτική κρίση τις τελευταίες είκοσι μέρες. Αυτή η πολιτική κρίση έρχεται και διασταυρώνεται με στερεότυπα αρνητικά για την Ελλάδα.
Το έχω πει πολλές φορές: Η χώρα εκβιάζεται από τις αγορές και από την κατάσταση την οποία έχει περιέλθει με ευθύνη δική μας, με ευθύνη πρωτίστως των κυβερνήσεων που έχουν κυβερνήσει τον τόπο αυτό, αλλά και των αντιπολιτεύσεων που υιοθετούν την πιο παλαιοκομματική και παλαιοσυνδικαλιστική αντίληψη για τα πράγματα και λειτουργούν μέσα στη Βουλή και στο πολιτικό σύστημα ως φορείς άσκησης πίεσης προς το συντηρητισμό, την αδράνεια και την καταστροφή.
Είμαστε, λοιπόν, μες στην εστία της κρίσης και εκβιαζόμεθα από την κατάστασή μας και προσβαλλόμεθα. Προσβάλλεται η συλλογική αξιοπρέπεια, η υπερηφάνεια των Ελλήνων. Υπάρχει μια ταπείνωση, γιατί ταπεινώνεσαι όταν ζητάς δάνειο, ταπεινώνεσαι όταν εξαρτάσαι, ταπεινώνεσαι όταν παρακαλείς, ταπεινώνεσαι όταν είσαι υπό διεθνή έλεγχο. Αλλά, εάν δεν υπήρχε ο έλεγχος της Τρόικας -σας το λέω μετά λόγου γνώσεως- δυστυχώς θα είχαμε και πάλι εξοκείλει δημοσιονομικά, όπως εξόκειλε η χώρα κατά πρωτοφανή τρόπο την περίοδο 2004-2009. Δεν είναι ζήτημα πρόθεσης. Είναι ζήτημα νοοτροπίας, ικανότητας, διοικητικών δομών, πρακτικών, συνηθειών, αδρανειών. Ευτυχώς που έχουμε τεθεί υπό έλεγχο γιατί έτσι μπορούμε να τεθούμε και υπό εθνικό αυτοέλεγχο και να σωθούμε.
Δεν υπάρχει καμία αμφισβήτηση της Κυβέρνησης. Ξέρουν οι Ευρωπαίοι και οι άλλοι θεσμικοί μας εταίροι ποιος μπορεί και ποιος δεν μπορεί, ποιος είναι αξιόπιστος, ποιος δεσμεύεται, ποιος μπορεί να κάνει τη δουλειά. Βεβαίως, ο ελληνικός λαός είναι αυτός που επιλέγει. Δεν τους τρομάζουν οι πολιτικές αλλαγές. Οι κυβερνήσεις πέφτουν στην Ευρώπη, εκλογές γίνονται συνεχώς. Υπάρχουν κυβερνήσεις υπηρεσιακές, συνεργατικές, μειοψηφίας. Το δράμα της χώρας είναι ότι δεν μπορεί να βρεθεί λύση ούτε δημοκρατικά, ούτε μέσα από τις εκλογές, η οποία να είναι αξιόπιστη.
Θα πάει ο κ. Σαμαράς να διαπραγματευτεί. Θα πάει ο κ. Σαμαράς να προβάλει τις ιδέες του. Να πάει. Πρέπει όμως να του δώσει εντολή ο ελληνικός λαός προκειμένου να πάει εκεί. Διότι εάν ο ελληνικός λαός κάνει αυτή την επιλογή, βεβαίως, όλοι θα τη σεβαστούμε. Προς το παρόν όμως ο ελληνικός λαός έχει δώσει μια εντολή στο ΠΑΣΟΚ να κυβερνήσει τον τόπο από το 2009 μέχρι το 2013. Και εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να τιμήσουμε την εντολή αυτή.
Αν η χώρα έχει ένα πλεονέκτημα, το πλεονέκτημα αυτό είναι η κοινοβουλευτική και πολιτική της σταθερότητα. Θα μου πείτε, το έχω πει πολλές φορές, στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα, όμως η ιστορία διδάσκει ότι πάρα πολλές φορές οι λαοί επιλέγουν δημοκρατικά το αδιέξοδο. Αυτό είναι το πρόβλημα, αυτό είναι το δράμα. Έχει λοιπόν, πολύ μεγάλη σημασία να σηκώσουμε το βάρος της ευθύνης μας. Έχει πάρα πολύ μεγάλη σημασία να ξέρουμε πως ό,τι λέμε ακούγεται. Εάν η Αντιπολίτευση είχε άλλη στάση, εάν η Αντιπολίτευση είχε άλλη θέση, αν έλεγε άλλα πράγματα θα βοηθούσε την Κυβέρνηση και τη χώρα στη διαπραγμάτευση.
Δεν είναι δυνατόν να ζούμε αυτή την άδικη και παράλογη κατάσταση. Δεν είναι δυνατόν να υπάρχει έστω και ένας άνθρωπος στη χώρα αυτή, πολιτικός, δημοσιογράφος, πολίτης, αναλυτής που να πιστεύει ότι υπάρχει μια Κυβέρνηση, η Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, η οποία ελαφρά τη καρδία με ικανοποίηση εφαρμόζει μια πολιτική περικοπών μισθών και συντάξεων, εφαρμόζει μια πολιτική που θίγει το εισόδημα και προκαλεί ύφεση. Λες και έχουμε κάνει μια επιλογή οικεία και ελευθέρα βουλήσει ή λες και χαιρόμαστε επειδή κάνουμε τις επιλογές αυτές.
Κυρίες και κύριοι βουλευτές, οι επιλογές αυτές είναι απολύτως αναγκαίες δυστυχώς. Γιατί μας τις επιβάλλει η Τρόικα; Όχι. Γιατί με τον τρόπο αυτό μπορούμε να βγούμε επιτέλους από τη διαρθρωτική μας κρίση.
Έχω κάνει μια διάκριση εδώ, την οποία θέλω να επαναλάβω. Πράγματι, εάν χρηματοδοτούσαμε μόνοι μας με τους πόρους του ελληνικού λαού, με τα ετήσια έσοδα του κρατικού προϋπολογισμού ένα πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής, αυτό θα το κάναμε να αναπτύσσεται όχι σε τρία ή τέσσερα χρόνια, αλλά σε δέκα χρόνια. Θα μπορούσε η προσαρμογή αυτή να είναι πιο ήπια. Όταν, όμως, δανείζεσαι, όταν εξαρτάσαι από τις αγορές ακόμη και τώρα πρέπει να αποδεχθείς και την άποψη του δανειστή, γιατί διαμορφώνεται μια διαπραγμάτευση και ένας συσχετισμός. Συσχετισμός, στον οποίο βεβαίως, όπως ξέρουμε, το ισχυρό μέρος είναι αυτό που καλείται να πληρώσει, όχι αυτό που καλείται εισπράξει. Αυτό έχει πάρα πολύ μεγάλη σημασία.
Επίσης, η δημοσιονομική προσαρμογή, η οποία ελέγχεται από τις αγορές καθημερινά μέσα από τα περιβόητα spreads των ομολόγων του ελληνικού δημοσίου, μπορεί να φαίνεται κάτι θεωρητικό και απόμακρο, γιατί είμαστε εκτός αγορών, όμως, δυστυχώς, αυτά τα τεράστια μεγέθη τα οποία ακούμε των spreads και των CDS επηρεάζουν την αποτίμηση της αξίας των εγγυήσεων μέσω των οποίων χρηματοδοτούνται οι ελληνικές τράπεζες. Αυτό με τη σειρά του επηρεάζει τη ρευστότητα, την πιστωτική επέκταση, τα χρήματα που πέφτουν στην αγορά.
Άρα, ο τρόπος με τον οποίο αντιδρά, θετικά ή αρνητικά, η παγκόσμια αγορά απέναντι στο τι συμβαίνει στην Ελλάδα, στο αν η δημοσιονομική προσαρμογή αποδίδει αποτελέσματα ή δεν αποδίδει, είναι κάτι το οποίο έχει άμεση πρακτική επίπτωση στις επενδύσεις, στα δάνεια, στη λειτουργία της αγοράς ακινήτων και οικοδομής, στο τι χρήμα πέφτει στην αγορά.
Το μεγάλο πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας είναι η ρευστότητα. Αν, λοιπόν, θέλουμε να βοηθήσουμε τις επιχειρήσεις, αν θέλουμε να βοηθήσουμε την πραγματική οικονομία, πρέπει να επιμείνουμε στη δημοσιονομική προσαρμογή, γιατί έτσι οι αγορές θα αποσυμφορήσουν τη ρευστότητα και γιατί η πλήρης εφαρμογή του προγράμματος, όπως έχει αποφασιστεί στις 21 Ιουλίου, θα μας δώσει την ευχέρεια να ενισχύσουμε τη ρευστότητα με πολύ μεγαλύτερα ταμειακά διαθέσιμα του ελληνικού δημοσίου και άρα, με εκπλήρωση των ληξιπρόθεσμων υποχρεώσεών μας απέναντι στην αγορά και οι τράπεζες θα έχουν την ευχέρεια να κινηθούν τελείως διαφορετικό τρόπο. Θα σπάσει ο φαύλος κύκλος της υστέρησης της ρευστότητας. Δεν υπάρχει τίποτα σημαντικότερο από αυτό για την προοπτική του κάθε άνεργου, του κάθε εργαζόμενου και του κάθε επιχειρηματία.
Υπάρχει τώρα το άλλο σκέλος του προγράμματος, το σκέλος των διαρθρωτικών αλλαγών. Χρειαζόμαστε πίεση από το εξωτερικό για να καταλάβουμε ότι δεν έχουμε μια καλή δημόσια διοίκηση, ένα καλό εκπαιδευτικό σύστημα, ένα καλό σύστημα παροχής υπηρεσιών υγείας; Χρειάζεται πίεση από το εξωτερικό για να αντιληφθούμε ότι χρειαζόμαστε περιστολή των δημοσίων δαπανών, ένα εξυπνότερο, φιλικότερο, καλύτερο κράτος στην υπηρεσία του πολίτη, που να μην απομυζά πόρους από τον ιδιωτικό τομέα; Χρειάζεται να μας το λένε από το εξωτερικό για να αντιληφθούμε ότι χρειαζόμαστε εθνική ανταγωνιστικότητα, γιατί είναι αδιανόητο η χώρα να έχει 5,5% ύφεση και 10% έλλειμμα ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών; Είναι δυνατόν να έχουμε πρωτοφανή ύφεση για τρίτη χρονιά; Είναι δυνατόν να δανειζόμαστε και να αγοράζουμε εισαγόμενα και να υπάρχει πλεονάζουσα ζήτηση επειδή υπάρχει έλλειψη ανταγωνιστικότητας και ανεξέλεγκτη παραοικονομία;
Αυτή είναι η κατάσταση της χώρας και το πώς φτάσαμε εδώ δεν είναι ζήτημα των τελευταίων δύο ετών ή των προηγούμενων πέντε ετών. Είναι ένα ζήτημα που μπορεί να ξεκινήσει από πάρα πολύ βαθιά, από το πώς συγκροτήθηκε το νέο ελληνικό κράτος, από το πώς γεννήθηκε πρώτα το κράτος και μετά η κοινωνία και η οικονομία.
Εδώ, έχω πει πολλές φορές ότι με αφορμή το νέο Εθνικό Φορολογικό Σύστημα πρέπει να ξαναγνωριστούμε όλοι μέσα από έναν καθρέφτη, που είναι το φορολογικό σύστημα. Να δούμε πώς έχουμε κάνει το κράτος σε αυτό, αλλά και την κοινωνία και την οικονομία. Αυτό συμβαίνει στην Ευρώπη. Δεν αμφισβητείται καμία κυβέρνηση και καμία αποτελεσματικότητα σε επίπεδο μηνών. Αμφισβητείται, δυστυχώς, η εθνική ικανότητα να βγούμε από την κατάσταση αυτή και να αποκτήσουμε την αυτοπεποίθηση, την ανταγωνιστικότητα και τη σταθερότητα που απαιτείται.
Το ερώτημα στο οποίο καλούμαι να απαντήσω εγώ ως Υπουργός που εκπροσωπεί τη χώρα στα κρίσιμα αυτά συμβούλια, το ερώτημα στο οποίο καλείται στο δικό του υψηλότερο επίπεδο να απαντήσει συνεχώς ο Πρωθυπουργός τους τελευταίους είκοσι τρεις μήνες είναι αν η χώρα θέλει και αν η χώρα μπορεί.
Χώρα δεν είναι μόνο η Κυβέρνηση. Χώρα δεν είναι μόνο η κυβερνητική πλειοψηφία. Χώρα δεν είναι μόνο το Κοινοβούλιο. Χώρα είναι και η αντιπολίτευση. Χώρα είναι τα συνδικάτα. Χώρα είναι τα Μέσα Ενημέρωσης. Χώρα είναι ο επιχειρηματικός κόσμος. Χώρα είναι οι διανοούμενοι και η ακαδημαϊκή κοινότητα. Όλοι είμαστε στη χώρα. Όλοι πρέπει να πείθουμε ότι έχουμε τη δυνατότητα, τη βούληση, την αποφασιστικότητα, την ενότητα, τη συναίνεση. Αυτό είναι το ερώτημα που θέτουν: «πράγματι θέλετε;»
Όταν ακούν την αντιπολίτευση να λέει αυτά που λέει, λένε: «Υπάρχει συνέχεια; Υπάρχει βούληση; Υπάρχει δέσμευση; Μπορείτε;». Όταν ακούν ορισμένους συνδικαλιστικούς ηγέτες να λένε αυτά που λένε, το ερώτημα είναι: Μα, πώς, με ποια κοινωνία, με ποιους εργαζόμενους;
Θα μου πείτε: «Μπορεί κάποιος να δέχεται να του κόβουν το μισθό ή τη σύνταξη αδιαμαρτύρητα;». Όχι, βέβαια. Ποιος θέλει να υφίσταται τέτοιες περικοπές; Ποιος μπορεί να τις κάνει ευχαρίστως; Και ποιος μπορεί να τις ανεχθεί; Αλλά είμαστε υπό φυσιολογικές συνθήκες; Το θέμα είναι αν θα εφαρμόσουμε την πολιτική τη φιλολαϊκή του ενός κόμματος ή την πιο φιλολαϊκή του άλλου κόμματος, αν θα κάνουμε δημοπρασία παροχών και υποσχέσεων; Δεν είναι αυτό το θέμα. Το θέμα είναι αν μπορούμε να βγούμε από την περιδίνηση, να διαχειριστούμε την εθνική ανάγκη.
Δείτε τώρα τον παραλογισμό: Αν η Κυβέρνηση διαπραγματευθεί προκειμένου να υπερασπιστεί την εθνική οικονομία, την ανάγκη ανάσχεσης της ύφεσης, την ανάγκη να μην κάνουμε περαιτέρω περικοπές εισοδημάτων, ακούγονται από παντού, δεξιά και αριστερά, φωνές κριτικής: «Γιατί διαπραγματεύεστε και αυτό μπορεί να δυσαρεστεί τους συνομιλητές σας και την Τρόικα»; Όταν η Κυβέρνηση δεν θέτει τα θέματα αυτά και όλα κυλούν ομαλά στις θέσεις με τους θεσμικούς ετέρους και πιστωτές, η κριτική είναι: «Μα, τι κάνετε; Αποδέχεστε να σας υπαγορεύουν τις λύσεις»;
Τι από τα δύο ισχύει; Μπορούμε να κάνουμε μια παύση; Μπορούμε να κάνουμε ενός λεπτού σιγή και να σκεφτούμε τι ακριβώς λέμε ο ένας στον άλλο στη χώρα αυτή κάθε πρωί και κάθε απόγευμα; Μπορούμε λίγο να σκεφτούμε με ισορροπημένο, νηφάλιο και ψύχραιμο τρόπο και να δούμε τι είναι το σωστό; Το σωστό είναι αυτό που κάνουμε εμείς, που λέμε την αλήθεια, που παρουσιάζουμε τα πράγματα με έναν πικρό, αλλά ειλικρινή τρόπο; Ή το σωστό είναι να δίνεις την υπόσχεση ότι όλα θα γίνουν εξαιρετικά, θα υπάρξει μια αναδιαπραγμάτευση, θα απαλειφθούν τα βάρη, όλα θα γίνουν με πολύ μεγάλη άνεση, χωρίς κανείς να συμβάλει σε τίποτα; Ποιος μπορεί να το πιστέψει αυτό τώρα, εν έτει 2011;
Βλέπω αυτή την ιστορία με την ΕΛΣΤΑΤ, πόσο ήταν το έλλειμμα του 2009. Μα, στο πρόγραμμα στήριξης, λόγω απειλής χρεοκοπίας, είχαμε μπει πολύ πριν προκύψει το ζήτημα αν το έλλειμμα είναι 13,4% ή 15,5%. Κοιτάξτε, όμως, που είναι το στερεότυπο. Ότι μας φταίει μια διεθνής συνομωσία και θα έρθει ένα θαύμα και θα μας σώσει. Η χώρα καθηλώνεται και αδρανοποιείται μεταξύ της θεωρίας της συνωμοσίας και της προσδοκίας του θαύματος. Δεν είναι έτσι. Δεν είναι μια συνωμοσία, η οποία έγινε κάποια στιγμή για να πέσει η Βυζαντινή Αυτοκρατορία μεταξύ Λατίνων και Οθωμανών. Ούτε είναι το θαύμα του ξανθού γένους που θα έρθει να μας σώσει. Εμείς φταίμε για τον εκτροχιασμό και εμείς μόνοι μας με τη δουλειά μας και τις θυσίες μας, με τον ιδρώτα του ελληνικού λαού, με συνοχή, με ενότητα, θα βρούμε τη λύση.
Το θαύμα θα γεννηθεί εδώ. Θα το γεννήσουμε εμείς οι Έλληνες με τον κόπο μας, με τη δουλειά μας, με τη συστηματική εφαρμογή ενός εθνικού σχεδίου. Καλλιεργείται τώρα ξανά ο μύθος ότι επίκειται ο Αρμαγεδών, ότι θα έρθει μια νέα δέσμη μέτρων που μας υπαγορεύουν με το πιστόλι στον κρόταφο. Δεν πρόκειται περί αυτού.
Έχουμε δεσμεύσεις, έχουμε ένα Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα Δημοσιονομικής Προσαρμογής που το ψήφισε, με συνείδηση του τι κάνει, η Βουλή στις 29 Ιουνίου και είμαστε υποχρεωμένοι να εφαρμόσουμε αυτό το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα Δημοσιονομικής Προσαρμογής.
Πρέπει να πάρουμε και συμπληρωματικά μέτρα; Ναι, πρέπει να πάρουμε και συμπληρωματικά μέτρα. Τι μέτρα σε σχέση με τα έσοδα; Μέτρα που δεν ανεβάζουν συνολικά τον πήχυ των δημοσίων εσόδων, αλλά υποκαθιστούν τη μειωμένη απόδοση μέτρων, τα οποία είχαν υπολογιστεί με πιο αισιόδοξο τρόπο, αλλά λόγω της ύφεσης, λόγω της δυσπραγίας, λόγω της αδυναμίας των διοικητικών μηχανισμών, δεν μπορούμε να έχουμε την απόδοση που θέλουμε να έχουμε.
Έτσι δικαιολογείται το ειδικό τέλος στα ακίνητα που εισπράττεται μέσω της ΔΕΗ, ένα τέλος που έχω πει –και το ξαναλέω τώρα- ότι είναι βαρύ, αλλά δίκαιο, γιατί αφορά μια συσσωρευμένη περιουσία των ιδιωτών, των νοικοκυριών, των επιχειρήσεων, μια περιουσία σε ακίνητα, μια περιουσία που το 2009 η Τράπεζα της Ελλάδος την αποτιμούσε σε αγοραία αξία ενός τρισεκατομμυρίου ευρώ. Και επειδή αυτή η αξία χρειάζεται αγορά και ενεργό οικονομία σε κίνηση προκειμένου να υπάρχει, αν θέλουμε να διαφυλάξουμε και να αποκαταστήσουμε την αξία της ακίνητης περιουσίας των Ελλήνων και των Ελληνίδων, πρέπει να πληρώσουμε ένα μικρό ασφάλιστρο κινδύνου 2‰ (δύο τοις χιλίοις) σε σχέση με την περιουσία αυτή για να διατηρήσουμε τη δυνατότητα να υπάρξει ξανά στο μέλλον αυτή η κολοσσιαία επένδυση, που έχει γίνει από τον ιδρώτα και το περίσσευμα ή το υστέρημα ανάλογα με το ποιος είσαι, αν δουλεύεις ως μισθωτός ή αν έχεις εύκολα κέρδη μέσα στην παραοικονομία. Αυτή είναι η πραγματικότητα.
Χρειάζονται και άλλα μέτρα; Ναι, χρειάζονται και άλλα μέτρα. Διαπραγματευόμαστε όχι μόνο το κλείσιμο του Προϋπολογισμού του 2011, όχι μόνο τον Προϋπολογισμό του 2012, αλλά συνολικά το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα και το 2013 και το 2014. Καταρχάς, εφόσον συζητούμε για το πρόγραμμα μέχρι το 2014, συζητούμε για το νέο πρόγραμμα, γιατί το παλιό πρόγραμμα είχε ορίζοντα μέχρι τα μέσα του 2013.
Εφαρμόζονται οι αποφάσεις του Ιουλίου που συνιστούν το πλαίσιο, που τόσο πολύ, «διαφήμισε» η Ευρωζώνη ως απάντηση στην πίεση των αγορών; Η απάντηση καταρχάς πρέπει να δοθεί από την ίδια την Ευρωζώνη, γιατί η δέσμη των αποφάσεων που Ιουλίου ήταν η καλύτερη, η πιο συστηματική και ολοκληρωμένη απάντηση που μπόρεσε να δώσει η Ευρωζώνη στο κερδοσκοπικό τμήμα των αγορών που είχε θέσει στο στόχαστρο τον σκληρό πυρήνα του ευρώ, χώρες όπως η Ισπανία και η Ιταλία.
Μας ενδιαφέρει η απόφαση του Ιουλίου; Μας ενδιαφέρει υπαρξιακά. Η απόφαση αφορά και την Ελλάδα, αλλά όχι μόνο την Ελλάδα. Ο νέος ρόλος του EFSF, οι νέοι μηχανισμοί αφορούν πρωτίστως την Ευρώπη ως τέτοια και τις μεγάλες χώρες του σκληρού πυρήνα του ευρώ.
Είμαστε εμείς, η Ελλάδα, πρόβλημα για την Ευρωζώνη; Είμαστε και λόγω δημοσιονομικού εκτροχιασμού και λόγω δομών της οικονομίας και λόγω μειωμένης ανταγωνιστικότητας. Δεν είμαστε όμως το πρόβλημα, το κεντρικό πρόβλημα. Είμαστε ένα πρόβλημα ανάλογα με το μέγεθός μας. Είμαστε –το επαναλαμβάνω- το 2% του δημοσίου χρέους της Ευρωζώνης. Αν η Ευρωζώνη δεν στείλει το μήνυμα ότι μπορεί να λύσει το ελληνικό πρόβλημα, δεν μπορεί να στείλει μήνυμα για κανένα θέμα.
Εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε τα πάντα για να ανταποκριθούμε στις δικές μας υποχρεώσεις; Είμαστε. Θα ήμασταν αξιόπιστοι και αποτελεσματικοί αν λέγαμε ότι περιμένουμε να κάνουν οι εταίροι μας το δικό τους καθήκον απέναντί μας χωρίς εμείς να τηρούμε τις υποχρεώσεις μας απέναντί τους; Θα ήμασταν ανεύθυνοι και αναξιόπιστοι.
Αυτό που κάνουμε μας προσφέρει προστασία; Βοηθάει σε κάτι τη χώρα άμεσα; Βεβαιότατα. Διότι ακόμη και αν δεν μας ζητούσαν το 2012 να φθάσουμε σε πρωτογενή πλεονάσματα, εμείς μόνοι μας έπρεπε να αποφασίσουμε την επιτάχυνση της δημοσιονομικής προσαρμογής για να φθάσουμε το ταχύτερο δυνατό σε πρωτογενή πλεονάσματα. Είναι θεμελιώδες αυτό.
Είναι η καμπύλη εντυπωσιακή; Η καμπύλη είναι εντυπωσιακότατη. Το 2009 είχαμε πρωτογενές έλλειμμα € 24 δισεκατομμύρια. Το 2010 το πρωτογενές έλλειμμα μειώθηκε στα € 11 δισεκατομμύρια. Το 2011 μειώνεται περίπου στο € 1,8, ας πούμε € 2 δισεκατομμύρια. Το 2012 θα έχουμε € 3 δισεκατομμύρια πρωτογενές πλεόνασμα. Από το δεύτερο τρίμηνο μπορούμε να φθάσουμε σε πρωτογενή πλεονάσματα.
Αλλάζει η στάση των αγορών. Αυτό σημαίνει ότι θα γυρίσουμε στις αγορές; Όχι. Σημαίνει, όμως, ότι θα πέσουν τα spreads, άρα οι τράπεζές μας θα χρηματοδοτούνται φθηνότερα κι ευκολότερα, άρα η οικονομία θα έχει μεγαλύτερη ρευστότητα και επομένως οι επιχειρήσεις θα μπορούν να αντλούν ρευστότητα με μεγαλύτερη ευκολία. Θα ξεκινήσει η εφαρμογή του νέου προγράμματος, θα πάρουμε τα χρήματα που απαιτούνται για την εφαρμογή του προγράμματος. Τα δικά μας διαθέσιμα θα πέσουν στην αγορά και στο τραπεζικό σύστημα.
Ποιοι είναι οι πυλώνες αυτού του προγράμματος;
- Το δάνειο από τους εταίρους, που είναι 119 δισεκατομμύρια ευρώ συν 45 δισεκατομμύρια ευρώ που περισσεύουν από το πρώτο δάνειο, δηλαδή περίπου € 165 δισεκατομμύρια.
- Είναι το δικό μας πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων, που πρέπει να συγκεντρώσει 28 δισεκατομμύρια μέχρι το 2014, δηλαδή περίπου το 1/10 των όσων παίρνουμε δανεικά.
- Επίσης, είναι και το κολοσσιαίο πρόγραμμα συμμετοχής του ιδιωτικού τομέα, στο οποίο μετέχουν εξήντα χώρες, 400 τράπεζες, ασφαλιστικές εταιρείες κι ασφαλιστικά ταμεία, το PSI. Το PSI είναι ζωτικό, διότι αυτό μας επιτρέπει να μετακυλίσουμε ή να επεκτείνουμε ομόλογα συνολικής ονομαστικής αξίας περίπου 130 δισεκατομμυρίων ευρώ από τώρα μέχρι το 2020, για περίοδο τριάντα ετών, δηλαδή μέχρι το 2050 περίπου, με οριοθετημένο μέσο επιτόκιο κάτω του 5% και με εγγύηση από το EFSF, που αλλάζει την ποιότητα των ομολόγων που θα εκδώσει το Ελληνικό Δημόσιο.
Αυτό είναι η βάση της βιωσιμότητας του ελληνικού δημοσίου χρέους. Ακούω και διαβάζω, όπως κι εσείς, πάρα πολλά σχόλια, πάρα πολλές προτάσεις, πάρα πολλές αμφισβητήσεις. Αυτό είναι το μοντέλο που έχει επεξεργαστεί η Ευρωζώνη, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και το διεθνές τραπεζικό σύστημα και το έχουμε συμφωνήσει.
Εμείς έχουμε μια θεμελιώδη επιλογή -το είπα και χθες σε μία δήλωσή μου- υπάρχει μία ιστορικού χαρακτήρα επιλογή που συνιστά την εθνική στρατηγική: Η Ελλάδα είναι και θα είναι πάντα μέλος της Ευρωζώνης και μέλος της ζώνης του ευρώ. Αυτό τι σημαίνει; Αυτό σημαίνει ότι η Ευρωζώνη ξέρει πάρα πολύ καλά ότι το ελληνικό πρόβλημα, σύμφωνα με τις αποφάσεις του Ιουλίου, θα λυθεί, λύνεται στο πλαίσιο της Ευρωζώνης και μόνο στο πλαίσιο της Ευρωζώνης.
Εμείς αναγνωρίζουμε και τιμούμε τη δέσμη των αποφάσεων της 21ης Ιουλίου. Κάνουμε και θα κάνουμε τα πάντα. Δεν θα θέσουμε σε κίνδυνο τη μοίρα της χώρας, τη θέση της μέσα στην Ευρωζώνη, την ανταγωνιστικότητά της, τις προοπτικές των παιδιών της, την αξία της περιουσίας των Ελλήνων, τις δουλειές, το επίπεδο ζωής και τα μεταπολεμικά επιτεύγματα γιατί θα διστάσουμε να κλείσουμε το έλλειμμα του 2011 ή του 2012 με διαφορά μισό τοις εκατό του Α.Ε.Π., για παράδειγμα. Όχι, η χώρα δεν θα περάσει στη φάση του υπαρξιακού κινδύνου για ζητήματα της τάξεως του 0,5% ή του 1% του ελληνικού ΑΕΠ που είναι μηδαμινή ποσότητα για τα δεδομένα της ευρωζώνης και της παγκόσμιας οικονομίας. Αυτή είναι η μία επιλογή.
Βλέπω αυτή την ακατάσχετη «μετρολογία». Ο ελληνικός λαός, κυρίες και κύριοι Βουλευτές, ταλαιπωρείται οικονομικά, ταλαιπωρείται ηθικά, ταλαιπωρείται συναισθηματικά. Η χώρα είναι στενοχωρημένη. Η χώρα είναι απογοητευμένη και απαισιόδοξη, δεν είναι όμως ηττοπαθής, δεν είναι μοιρολατρική. Η χώρα είναι αξιοπρεπής και υπερήφανη. Υφιστάμεθα μία κρίση –επαναλαμβάνω ότι μας εκβιάζουν οι αγορές και μας ταπεινώνουν οι καταστάσεις- αλλά είμαστε όλοι αποφασισμένοι να βγούμε από αυτή την περιδίνηση.
Το να δημιουργούμε κάθε μέρα μία απειλητική ατμόσφαιρα, μία ζοφερή ατμόσφαιρα -ότι δεν θα υπάρχουν μισθοί, ότι δεν θα υπάρχουν συντάξεις, ότι θα επιβληθούν βάρη τα οποία θα είναι δυσβάσταχτα- είναι μία ψυχολογική επιβάρυνση, η οποία τελικά επιδεινώνει την οικονομική κατάσταση. Αν κάποιος θέλει να πάει να κάνει μία δουλειά, μία μικρή επένδυση, δεν θα την κάνει. Αν κάποιος θέλει να καταναλώσει ένα ποσό για τις ανάγκες του ή για τον οικογενειακό του σχεδιασμό, δεν θα το κάνει. Εάν κάποιος θέλει να ξαναφέρει τα χρήματά του στις ελληνικές τράπεζες, ευτυχώς θα το κάνει, γιατί έχει αντιληφθεί ότι το ελληνικό τραπεζικό σύστημα είναι απολύτως εγγυημένο και πολλαπλά ασφαλισμένο μέσα στην Ευρωζώνη και από πλευράς κεφαλαίων και από πλευράς ρευστότητας.
Αλλά στην πραγματική οικονομία τα πράγματα δεν είναι έτσι. Δυστυχώς, υπάρχει διστακτικότητα, αναβλητικότητα, φόβος. Κάνουμε μεγάλη ζημιά στον εαυτό μας. Υπάρχει, νομίζω, μία αυτοκτονική διάθεση. Δεν πρέπει να αφήσουμε τον εαυτό μας ως έθνος και ως κοινωνία να οδηγηθεί σε αυτή την ψυχολογική κατάσταση.
Τα μέτρα τα διαπραγματευόμαστε πολύ σκληρά με βάση τρία κριτήρια:
- Το πρώτο κριτήριο σας το ανέλυσα δια μακρόν. Είναι η ανάγκη για τη σωτηρία της χώρας, χωρίς πολιτικό κόστος, χωρίς αίσθηση πολιτικού κόστους, με αίσθηση ιστορικής και εθνικής ευθύνης. Η χώρα πρέπει να σωθεί. Πρέπει να κάνουμε ό,τι πρέπει, προκειμένου να σταματήσει η αμφισβήτηση για το εάν η χώρα, για το εάν το έθνος των Ελλήνων θέλει και μπορεί να σταθεί ανταγωνιστικά και ισότιμα μέσα στην Ευρώπη. Αυτό είναι το πρώτο κριτήριο.
- Το δεύτερο κριτήριο είναι οι ανάγκες και οι αντοχές των απλών ανθρώπων. Προσπαθούμε να συμφωνήσουμε σε λύσεις που θα είναι όσο γίνεται λιγότερο επώδυνες. Δεν θα είναι εύκολες, θα είναι οδυνηρές. Αλλά εάν μπορούμε να κάνουμε κάτι που περνάει από το χέρι μας, προκειμένου το οποιοδήποτε μέτρο, η οποιαδήποτε απόφαση να είναι λιγότερο επώδυνη, να μην έχετε καμία αμφιβολία ότι θα εξαντλήσουμε τα όρια.
- Και το τρίτο κριτήριο είναι ότι θα πρέπει ό,τι κάνουμε να οδηγεί σε ανάσχεση της ύφεσης και σε ενίσχυση της πραγματικής οικονομίας για να έχουμε επιχειρήσεις, επενδύσεις, δουλειές. Και επαναλαμβάνω, το σημαντικότερο από αυτή την άποψη είναι να λειτουργήσει το πρόγραμμα και να αλλάξουν τα επίπεδα ρευστότητας.
Πρέπει να συνδυάσουμε αυτά τα τρία κριτήρια. Δεν είναι εύκολη η στάθμιση, δεν είναι εύκολος ο συνδυασμός.
Δεν έχουμε περιθώρια για πολλά πράγματα στα έσοδα. Έχουμε το τέλος ακινήτων που είναι και ένα προγεφύρωμα προς το Εθνικό Φορολογικό Σύστημα, έχουμε το Εθνικό Φορολογικό Σύστημα, που θα έρθει μέσα στον Οκτώβριο για ψήφιση με όλα τα χαρακτηριστικά που έχω πει, της δικαιοσύνης, της ισορροπίας, της κοινωνικής ευαισθησίας, κυρίως όμως, της περιστολής της φοροδιαφυγής, γιατί έτσι γεννιέται η πραγματική δικαιοσύνη.
Από εκεί και πέρα, έχουμε τις δαπάνες –όλοι μιλούν για δαπάνες στην Ελλάδα- για μικρότερες δαπάνες και μικρότερο κράτος. Δαπάνη στην Ελλάδα σημαίνει μισθοί και συντάξεις του δημοσίου, προνοιακά επιδόματα, επιχορηγήσεις Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης, επιχορηγήσεις φορέων κοινωνικής ασφάλισης, επιχορηγήσεις φορέων παροχής υπηρεσιών υγείας και λειτουργικές δαπάνες. Οι λειτουργικές δαπάνες είναι 7 δισεκατομμύρια στα 70. Είναι το 10%. Το 90% της δαπάνης είναι τα άλλα που σας είπα.
Όταν, λοιπόν, μιλάμε για δαπάνες, μιλάμε για πολύ συγκεκριμένα κεφάλαια του προϋπολογισμού. Στο πλαίσιο αυτού του προϋπολογισμού και στο πλαίσιο αυτής της χώρας, αυτής της οικονομίας, αυτής της κοινωνίας, αυτής της ικανότητας της χώρας να συγκεντρώνει δημόσια έσοδα πρέπει να κάνουμε όσο γίνεται πιο σταθμισμένες, υπεύθυνες και δίκαιες επιλογές να σώσουμε τη χώρα, να δώσουμε απάντηση στα στερεότυπα, τα οποία προσβάλλουν τη χώρα, να σταματήσουμε τις κερδοσκοπικές επιθέσεις, να προστατεύσουμε περιουσίες, εισοδήματα και προοπτικές, να μην θίξουμε υπέρμετρα τον απλό άνθρωπο και ιδίως τα μεσαία και χαμηλά εισοδήματα και να δώσουμε πνοή στην πραγματική οικονομία.
Δείτε πόσες παραμέτρους έχει το σύστημα που καλούμαστε να διαχειριστούμε. Είναι εύκολο; Όχι, δεν είναι καθόλου εύκολο. Είναι πάρα πολύ δύσκολο. Πώς το αντιμετωπίζει αυτό κανείς; Το αντιμετωπίζει συμβατικά, το αντιμετωπίζει με αντιπολιτευτικό και συνδικαλιστικό λόγο; Είναι μια επιλογή. Ας την κάνουν όσοι θέλουν.
Εμείς κάνουμε μια άλλη επιλογή. Είναι εύκολη αυτή η επιλογή για την Κυβέρνηση; Είναι πάρα πολύ δύσκολη. Είναι εύκολη αυτή η επιλογή για τους Βουλευτές του ΠΑΣΟΚ; Ακόμη δυσκολότερη! Γιατί ο Πρωθυπουργός και τα μέλη της Κυβέρνησης είναι προβεβλημένα επώνυμα πολιτικά στελέχη. Ο Πρωθυπουργός ταυτίζεται με αυτή την ιστορική περίοδο της χώρας. Εγώ ως Υπουργός Οικονομικών κάνω ό,τι μπορώ για να αντεπεξέλθω σε ένα εθνικό καθήκον.
Οι Βουλευτές που σηκώνουν το βάρος αυτής της εντολής και αυτών των δύσκολων αποφάσεων μπορεί να μην διεκδικούν μια θέση στην ιστορία της χώρας, αλλά μια θέση αξιοπιστίας και τιμής στις περιφέρειές τους, στο περιβάλλον τους, στην οικογένειά τους και κυρίως διεκδικούν να έχουν ήσυχη και καθαρή τη συνείδησή τους.
Ε, δεν υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό για τη συνείδηση οποιουδήποτε πολίτη από το να έχει βοηθήσει στη σωτηρία της χώρας. Αυτό δεν κρίνεται με πολιτικούς, εκλογικούς και συγκυριακούς όρους. Αυτό κρίνεται με όρους ιστορικούς. Αυτός είναι ο πόλεμος της γενιάς μας και τον πόλεμο της γενιάς μας πρέπει να τον κερδίσουμε. Θα τον κερδίσουμε!
2. Α’ απάντηση στην ομιλία Γ. Καρατζαφέρη – ΛΑΟΣ
Κύριε Πρόεδρε, είμαι πάρα πολύ αμφίθυμος διότι συμβαίνει το εξής παράδοξο. Συμφωνώ με όλη την ομιλία του κυρίου Προέδρου του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού πλην της κατάληξης.
Ενώ ο Πρόεδρος του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού λέει ότι πρέπει να κάνουμε μία πανεθνική προσπάθεια και να βγάλουμε τη χώρα από την κρίση, ενώ αντιλαμβάνεται πάρα πολύ καλά ότι πρέπει να εκπληρώσουμε τις υποχρεώσεις που έχουμε έναντι των θεσμικών μας εταίρων και πρέπει να πείσουμε ότι η χώρα και θέλει και μπορεί να βγάλει το κεφάλι έξω από το νερό για να μην πνιγεί, καταλήγει με ένα κήρυγμα «ελάτε να καταψηφίσουμε το χαράτσι», δηλαδή το ειδικό τέλος επί των ακινήτων που θα εισπραχθεί μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ.
Μα, εάν δεν επιβληθεί και δεν εφαρμοστεί το μέτρο αυτό, εάν δεν εισπραχθεί το προϋπολογιζόμενο ποσό, δεν πρόκειται να κλείσει ο προϋπολογισμός του 2011, ούτε να συνταχθεί ο προϋπολογισμός του 2012. Εάν θέλουμε να σώσουμε τη χώρα, πρέπει οπωσδήποτε να αναπληρώσουμε τη μειωμένη απόδοση των ισχυόντων έως σήμερα μέτρων τα οποία πρέπει να οδηγήσουν σε συνολικά έσοδα € 54 δισεκατομμυρίων και προκειμένου να φθάσουμε στο ίδιο ποσό των € 54 δισεκατομμυρίων χωρίς να απορροφήσουμε περισσότερα ποσά από την αγορά, από την πραγματική οικονομία, πρέπει να εισπράξουμε αυτό το ειδικό τέλος, το οποίο έχει τα εξής προσόντα:
- Πρώτον, εισπράττεται εκτός φορολογικού μηχανισμού.
- Δεύτερον, είναι βαρύ μεν, αλλά απολύτως αναλογικό και δίκαιο γιατί συλλαμβάνει όλη την ακίνητη περιουσία -δηλωμένη και αδήλωτη, νόμιμη και αυθαίρετη- όλη την ακίνητη περιουσία που μπορεί να είναι προϊόν εισοδήματος που έχει αποταμιευθεί και έχει συγκροτήσει μία περιουσία και είναι φορολογημένο, ή εισοδήματος που έχει προκύψει μέσα από φοροδιαφυγή και παραοικονομικές δραστηριότητες.
- Πρόκειται για ένα μέτρο, το οποίο λαμβάνει υπ’ όψιν την κοινωνική διαίρεση του χώρου, επιβαρύνει τα ακριβά ακίνητα περισσότερο από τα φθηνά ανάλογα με την περιοχή και ανάλογα με την τιμή ζώνης.
Εάν δεν γίνει αυτό, δεν μπορούμε να πετύχουμε τους αριθμητικούς στόχους. Τόσο απλά. Απολύτως απλά, διότι αυτά είναι τα έσοδα, αυτές είναι οι δαπάνες και αυτό είναι το έλλειμμα.
Λέει τώρα ο κύριος Πρόεδρος του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού: «Υιοθετήστε την άποψη του Προέδρου της Νέας Δημοκρατίας και διαπραγματευτείτε». Μα ο Αρχηγός της Αντιπολίτευσης είναι πολιτειακός παράγοντας, έχει ο ίδιος άμεσες επαφές με την Τρόικα. Βλέπει αρχηγούς κομμάτων και Πρωθυπουργούς που ανήκουν στην ευρύτερη οικογένεια του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος. Έχει πει τις απόψεις του κι έχουν αξιολογηθεί οι απόψεις του. Ο κ. Σαμαράς έχει το ίδιο επίπεδο ενημέρωσης για το τι συμβαίνει στο Eurogroup και στην Ευρωζώνη με τον Πρωθυπουργό και την Κυβερνητική Επιτροπή. Τον έχω ενημερώσει πλήρως και σε βάθος, όπως και τους άλλους πολιτικούς αρχηγούς. Τον ενημέρωσα δεύτερο, αμέσως μετά τον Πρωθυπουργό. Θεώρησε σκόπιμο να αναπτύξει μία πρόταση γεμάτη από φοροαπαλλαγές και παροχές.
Ποιος μπορεί να διαφωνήσει; Ποιος θα είχε αντίρρηση με ένα πρόγραμμα φοροαπαλλαγών και κοινωνικών παροχών και διευκολύνσεων; Είναι, όμως, τώρα η περίοδος για να συζητούμε με τέτοιους όρους; Με συμβατικούς, πολιτικούς και κομματικούς όρους να κάνουμε πλειοδοσία τέτοιων υποσχέσεων και τέτοιων παροχών; Εμείς δεν θα θέλαμε να διακηρύξουμε ένα πρόγραμμα φοροαπαλλαγών και παροχών; Δεν θα ήμασταν ευτυχείς, δεν θα ήμασταν συμπαθητικοί; Θα ήμασταν όμως ανεύθυνοι, επικίνδυνοι, καταστροφικοί αν το κάναμε εμείς, γιατί είμαστε Κυβέρνηση. Η αντιπολίτευση θεωρεί ότι έχει μία μεγαλύτερη ελευθεριότητα, μία άνεση γιατί εκφράζεται ως αντιπολίτευση. Αυτό όμως πρέπει να σταματήσει.
Το έχουμε κάνει όλοι το λάθος αυτό. Δεν υπάρχει περιθώριο επανάληψης αυτής της πρακτικής. Ό,τι λες ως Αντιπολίτευση οφείλεις να το πράττεις ως Κυβέρνηση. Ό,τι λες ως Αντιπολίτευση καταγράφεται και αξιολογείται ως μία παράμετρος της συνολικής και συλλογικής στάσης της χώρας. Έτσι διαμορφώνεται η εντύπωση ότι η χώρα δεν θέλει και δεν μπορεί. Πρέπει να βοηθήσουμε όλοι -Κυβέρνηση, Αντιπολίτευση και κοινωνία- για να αποδείξουμε ότι η χώρα και θέλει και μπορεί.
Τα πράγματα είναι καθαρά, απλά, βαριά, δύσκολα. Πρέπει να πάρουμε αποφάσεις. Δεν υπάρχει περιθώριο εξισορρόπησης. Δεν μπορεί να έχουμε και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο. Δυστυχώς, δεν γίνεται. Τελείωσε η εποχή αυτή.
Δεν είναι δυνατόν, πράγματι, να έχουμε έλλειμμα 10% στο εμπορικό μας ισοζύγιο, επειδή οι Έλληνες, όπως είπα και προηγουμένως, δανείζονται και αγοράζουν εισαγόμενα. Αν αντιστρέψουμε τη διαστρωμάτωση του ισοζυγίου μας, αν σκεφθούμε πώς μπορούμε να καλύψουμε το έλλειμμα, διαμορφώνουμε το νέο μοντέλο ανάπτυξης της χώρας, το πού πρέπει να προσανατολιστούμε, για να καλύψουμε το έλλειμμα ανταγωνιστικότητας και το έλλειμμα παραγωγής που έχουμε.
Τα πράγματα, λοιπόν, είναι δεδομένα. Είναι μέσα στο τραπέζι και πρέπει όλοι να τα αντιληφθούμε και όλοι να βάλουμε τα χέρια μας και να πιάσουμε τα κάρβουνα. Δεν γίνεται κάποιοι να πιάνουν τα αναμμένα κάρβουνα και κάποιοι να παρακολουθούν απ’ έξω, θεωρώντας ότι είναι ευτυχείς, επειδή δεν τους έτυχε η δυσκολία της διαχείρισης της κρίσης. Πρέπει όλοι να κινηθούμε ενιαία, συλλογικά, συναινετικά, εθνικά. Όλα τα άλλα φοβούμαι ότι είναι απολύτως περιττά. Είναι εκτός θέματος.
3. Β’ απάντηση στην παρέμβαση Γ. Καρατζαφέρη – ΛΑΟΣ
Ζητώ συγνώμη που απασχολώ και πάλι τη Βουλή, αλλά τίθενται θέματα που πρέπει να απαντηθούν, γιατί η οποιαδήποτε καθυστέρηση στην απάντηση μπορεί να δημιουργήσει παρεξηγήσεις.
Κατ’ αρχάς, κύριε Πρόεδρε, σας ευχαριστώ για τα καλά λόγια που πάντα λέτε για μένα και για τα αισθήματά σας. Θέλω να σας διαβεβαιώσω ότι είμαι πολύ ψύχραιμος και πολύ ήρεμος. Ενεργώ απλώς με συνείδηση της ιστορικότητας των στιγμών και της ευθύνης που έχουμε όλοι μας. Και είναι μία ευθύνη όχι συμβατική, αλλά μία ευθύνη που έχει εθνικά χαρακτηριστικά.
Έχουμε απλώς την επιθυμία και νιώθουμε την ανάγκη να μοιραστούμε την ευθύνη αυτή με όλους τους Έλληνες, με όλη την Αίθουσα της Βουλής των Ελλήνων, με όλο το Έθνος. Νομίζω ότι αυτό δεν είναι ένδειξη αδυναμίας ή νευρικότητας, αλλά είναι εκδήλωση του αισθήματος της κοινωνικής και εθνικής αλληλεγγύης, πάνω στο οποίο βασίζεται η έννοια του Έθνους και κάθε Έθνους, πολύ περισσότερο του ελληνικού.
Θέσατε θέματα πολύ σημαντικά σε σχέση με τις τράπεζες. Αναφέρθηκα στις τράπεζες. Θέλω να ξεκινήσω και πάλι από το προφανές και αυτονόητο, απευθυνόμενος στους καταθέτες:
Γίνεται πολύ μεγάλη συζήτηση για την κρίση, το βάθος και τις προοπτικές της. Το ελληνικό τραπεζικό σύστημα είναι αναπόσπαστο τμήμα του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος. Η Τράπεζα της Ελλάδος είναι τμήμα του Ευρωσυστήματος. Το Ευρωσύστημα, με βάση τις αποφάσεις του Ιουλίου, αλλά και γιατί αυτό είναι ζωτικό για την ίδια την υπόστασή του, καλύπτει πλήρως το ελληνικό τραπεζικό σύστημα. Είναι διασφαλισμένες οι ανάγκες χρηματοδότησης, είναι διασφαλισμένες οι ανάγκες κεφαλαιακής ενίσχυσης.
Το νομοσχέδιο που ψηφίζει η Βουλή, βεβαίως, περιλαμβάνει την τροπολογία για το ειδικό τέλος ακινήτων. Όμως, το νομοσχέδιο αυτό στην πραγματικότητα διαμορφώνει ένα σύγχρονο πλαίσιο για την εξυγίανση του τραπεζικού συστήματος, διευρύνει το ρόλο του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, μεταφέρει στην ελληνική έννομη τάξη μία δέσμη οδηγιών πάρα πολύ κρίσιμων για το χρηματοοικονομικό τομέα και κυρώνει το νέο θεσμικό πλαίσιο του EFSF.
Αυτό που κάνουν τα άλλα κοινοβούλια μέσα στο Σεπτέμβριο μέχρι τις αρχές Οκτωβρίου και αποτελεί μία πηγή διαρκούς ανησυχίας και συζήτησης για εμάς, η ελληνική Βουλή το κάνει και χαίρομαι γιατί το κάνει σήμερα με ευρυτάτη συναίνεση.
Ο κ. Σαμαράς μπορεί από τη Θεσσαλονίκη να μίλησε για φοροαπαλλαγές και για παροχές, αλλά για να είμαι δίκαιος τάχθηκε υπέρ της ανάγκης επιτάχυνσης της διαδικασίας ψήφισης του Προϋπολογισμού, όπως κι εσείς. Διευκόλυνε στο παρελθόν, τον Ιούνιο, την ψήφιση με τη διαδικασία του επείγοντος του μεσοπροθέσμου προγράμματος και του εφαρμοστικού νόμου, όπως κι εσείς έχετε σε πάρα πολλές περιπτώσεις διευκολύνει τη λήψη καθοριστικών αποφάσεων. Ψηφίζει τώρα η Νέα Δημοκρατία επί της αρχής ένα θεσμικό νομοσχέδιο. Είναι καλοδεχούμενο αυτό. Ψηφίζει η Αντιπολίτευση -και θέλω να πιστεύω κι εσείς κύριε Πρόεδρε του Λαϊκού Ορθοδόξου Συναγερμού με το κόμμα σας- την κύρωση του θεσμικού πλαισίου του EFSF.
Είναι σημαντικό να έχουμε να προβάλουμε στο εξωτερικό πράξεις συναίνεσης. Και η πιο μικρή και η πιο συμπτωματική πράξη συναίνεσης μας διευκολύνει στη διαπραγμάτευση, διευκολύνει τον ελληνικό λαό. Οποιαδήποτε αμφισβήτηση επιλογών που βρίσκονται στην καρδιά των σχέσεών μας με τους θεσμικούς μας εταίρους, αποδυναμώνει πολιτικά τη χώρα και επιβαρύνει τη θέση και της οικονομίας και του κάθε Έλληνα πολίτη. Τα πράγματα είναι τόσο απλά.
Λέτε για την BlackRock. Η BlackRock είναι μία επιλογή της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, μία επιλογή που έγινε τον Απρίλιο. Γιατί η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα έκανε την επιλογή αυτή; Γιατί τα ποσά, με τα οποία έχει χρηματοδοτήσει το ελληνικό τραπεζικό σύστημα και εξακολουθεί να το χρηματοδοτεί, είναι πάρα πολύ μεγάλα, υπερβαίνουν τα 110 δισεκατομμύρια ευρώ. Ποιος εγγυάται τα ποσά αυτά; Τα εγγυάται, κατά το πλείστον, το ελληνικό Δημόσιο, δηλαδή ο Έλληνας πολίτης. Όποιο συμφέρον και ενδιαφέρον έχει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να γνωρίζει την πραγματικότητα και να επιβάλει μία κεφαλαιακή σταθερότητα και στερεότητα στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα, άλλο τόσο ενδιαφέρον και ακόμη μεγαλύτερο έχει το ελληνικό Δημόσιο και ο ελληνικός λαός που είναι, μέσω των φορολογικών του υποχρεώσεων, ο τελευταίος εγγυητής όλων αυτών των ποσών. Άρα, αυτά που θα προκύψουν είναι επωφελή.
Μπορεί να γίνουν και παράπλευρες κινήσεις οι οποίες είναι βλαπτικές για την ελληνικότητα σημαντικών επιχειρήσεων ή και τραπεζών; Ναι, μπορούν. Και γι’ αυτό ο βασικός μοχλός ενίσχυσης είναι το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, που είναι φορέας υπό τον έλεγχο του Δημοσίου και της Τράπεζας της Ελλάδος. Το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας χρησιμοποιεί κονδύλια του προγράμματος στήριξης, αλλά είναι ελληνικό κρατικό νομικό πρόσωπο και μέσω του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας θα ενισχυθούν οι ελληνικές τράπεζες, όχι για να αλλάξει ο ιδιωτικός τους χαρακτήρας. Δεν κρατικοποιούμε τις τράπεζες. Τις στηρίζουμε, τις καθιστούμε ανταγωνιστικές και έτσι θέλουμε να είναι μοχλοί ανάπτυξης μέσα από τη ρευστότητα που θα αποκτήσει ξανά το σύστημα.
Γιατί οι τράπεζες υπάρχουν χάριν των καταθετών και χάριν των επιχειρήσεων, υπάρχουν για να μεσολαβούν μέσα από τη μόχλευση μεταξύ του καταθέτη, ο οποίος εμπιστεύεται την τράπεζα, και του επιχειρηματία, ο οποίος αγωνίζεται να κάνει κάτι για την οικονομία και τον εαυτό του, να δημιουργήσει θέσεις εργασίας, ή για το νοικοκυριό που θέλει να βοηθηθεί κυρίως στην προοπτική μιας καλής κατοικίας, αξιοπρεπούς και ανθρώπινης. Αυτά τα απλά πράγματα πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας και να τα διασφαλίσουμε.
Το ίδιο και για τις ιδιωτικοποιήσεις. Ποιος άλλος θεσμός κινείται με τόση διαφάνεια; Πού αλλού υπάρχουν διοικητικά συμβούλια τέτοιας διακομματικής σύνθεσης και τέτοιας διεθνούς εποπτείας με παρατηρητές της Ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, με τη Βουλή να κρίνει τα πάντα, με το Ελεγκτικό Συνέδριο.
Αλλά, μην φοβάστε. Δεν πρόκειται η παρούσα κατάσταση του Χρηματιστηρίου να επηρεάσει τις κρίσιμες επιλογές μας. Σας έχω εξηγήσει πάρα πολλές φορές ότι έχουμε τη δυνατότητα να ενσωματώσουμε μελλοντικές χρηματιστηριακές υπεραξίες. Έχουμε τη δυνατότητα να κινηθούμε σ’ αυτή την πρώτη φάση με προγράμματα ιδιωτικοποιήσεων, τα οποία δεν εξαρτώνται από το χρηματιστήριο και τα οποία μπορεί να είναι πάρα πολύ επωφελή και για το δημόσιο ταμείο και για τις προοπτικές ανάπτυξης της χώρας. Γιατί η ιδιωτικοποίηση δεν είναι μόνο ταμειακό πρόγραμμα. Είναι και ταμειακό πρόγραμμα, αλλά είναι κυρίως αναπτυξιακό. Συνδέεται με επενδύσεις, με νέες θέσεις εργασίας, με την ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας.
Σ’ αυτά πρέπει να συναινέσουμε, να ομονοήσουμε, να συνεννοηθούμε. Αυτή είναι η βάση. Η συνεννόηση και η κοινή λογική είναι η βάση της εθνικής μας προσπάθειας.
4. Γ’ απάντηση στην παρέμβαση Γ. Καρατζαφέρη – ΛΑΟΣ
Ως προς την Εθνική Τράπεζα να πω μια κουβέντα, γιατί είναι ένα ευαίσθητο ζήτημα. Για τα θέματα αυτά, κύριε Πρόεδρε του Ορθόδοξου Λαϊκού Συναγερμού, δεν χρειάζεται να κάνουμε δημόσιες συζητήσεις και μάλιστα στο Κοινοβούλιο. Η Κυβέρνηση θα κάνει αυτά που πρέπει να κάνει στο πλαίσιο του Κοινοτικού Δικαίου και στο πλαίσιο του προγράμματος στήριξης.
Είναι γνωστό ότι το Δημόσιο, μέσω των ασφαλιστικών ταμείων, έχει την υπερέχουσα θέση στη γενική συνέλευση της Εθνικής Τράπεζας. Κι αυτό είναι κάτι που αντιλαμβανόμαστε όλοι πόσο σημαντικό είναι για την εθνική οικονομία και πάντα με σεβασμό στις προδιαγραφές του κοινοτικού δικαίου και του δικαίου του ανταγωνισμού.
Σε σχέση με τα κόμματα και την Αγροτική Τράπεζα, δεν ξέρω μήπως έχετε προβλήματα με την Επιτροπή Ανταγωνισμού της Ευρωπαϊκής Ένωσης αν αγοράσετε και το ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία μαζί. Πιστεύω ότι με βάση το αρχικό στεγαστικό πρόγραμμα που είχατε ως Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός, θα πρέπει να αγοράσετε την πολυκατοικία στην οποία στεγάζεται. Οπότε εμείς να διαφυλαχτούμε ως ΠΑΣΟΚ.
5. Απάντηση στην ομιλία Α. Τσίπρα - ΣΥΡΙΖΑ
Κύριε Πρόεδρε, όλα όσα ανέφερε ο Πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, ο κ. Τσίπρας, για την περίοδο από το Σεπτέμβριο του 2009 έως το Μάιο του 2010, οπότε κι άρχισε η εφαρμογή του προγράμματος, έχουν τεθεί πολλές φορές στην Αίθουσα αυτή κι έχουν απαντηθεί από τον Πρωθυπουργό, με τρόπο ο οποίος νομίζω ότι είναι ανεπίδεκτος περαιτέρω αμφισβητήσεων και συζητήσεων. Θα έχει ο κ. Τσίπρας την ευκαιρία κι άλλες φορές να λάβει απευθείας από τον Πρωθυπουργό την απάντηση που έχει ξανακούσει.
Ας έρθω λίγο στα θέματα τα οποία ετέθησαν για τη συγκυρία. η οποία είναι εξαιρετικά κρίσιμη. Ας μη συνεχίζουμε να καλλιεργούμε μύθους, κύριε Πρόεδρε του ΣΥΡΙΖΑ, σε σχέση με τις ληξιπρόθεσμες οφειλές. Δώσαμε στη δημοσιότητα τον κατάλογο των επιχειρήσεων που έχουν συσσωρευμένα ληξιπρόθεσμα χρέη προς το Δημόσιο ύψους € 32 δισεκατομμυρίων, για να δει ο ελληνικός λαός ποιες είναι οι επιχειρήσεις αυτές και τι πραγματικές δυνατότητες είσπραξης έχουμε.
Θα ήμουν πραγματικά ευτυχής εάν μπορούσαμε να εισπράξουμε το 1/10 των ποσών αυτών, ώστε να απαλύνουμε το βάρος του ελλείμματος για το 2011 και για το 2012. Και θα δείτε, τώρα που θα δοθεί στη δημοσιότητα και ο κατάλογος των φυσικών προσώπων μεγαλοοφειλετών, πόσο δύσκολη είναι η κατάσταση και τι μύθοι και «φούσκες» έχουν δημιουργηθεί, δυστυχώς, επειδή η φορολογική διοίκηση και επειδή η νομοθετική πρακτική ολόκληρων δεκαετιών δεν έχει κόψει το γόρδιο δεσμό όλων αυτών των πρακτικών, οι οποίες βρίσκονται στην καρδιά της οικονομίας και της παραοικονομίας.
Η κοινωνία μας, όμως, κύριε Πρόεδρε του ΣΥΡΙΖΑ, είναι πολύπλοκη, διότι δεν είναι μόνο οι επιχειρηματίες, που οφείλουν πολλά στο ελληνικό Δημόσιο, αυτοί που έχουν ακίνητη περιουσία. Για να αντιληφθείτε πόσο πολύπλοκο είναι το φαινόμενο που έχουμε να διαχειριστούμε, τώρα, καθώς επεξεργαζόμαστε το νέο Εθνικό Φορολογικό Σύστημα και τη ρύθμιση για το ειδικό τέλος ακινήτων, επιχειρούμε να διασταυρώσουμε τα στοιχεία της Γενικής Γραμματείας Πληροφοριακών Συστημάτων για την ακίνητη περιουσία με τα στοιχεία του ΟΑΕΔ για τους μακροχρόνια και επιδοτούμενους άνεργους. Και προέκυψε χθες ένας πρώτος κατάλογος –ενδεικτικός- με πενήντα ονόματα επιδοτουμένων ανέργων, εκ των οποίων αρκετοί μακροχρόνια άνεργοι, που έχουν ακίνητη περιουσία από 1,5 έως 4 εκατομμύρια ευρώ, οι οποίοι πολύ φυσιολογικά είναι εγγεγραμμένοι άνεργοι και εισπράττουν το επίδομα ανεργίας.
Φυσικά, η συντριπτική πλειονότητα –η συντριπτική πλειονότητα!- των καταγεγραμμένων ανέργων είναι άνθρωποι του μεροκάματου, άνθρωποι που με τον ιδρώτα τους προσπαθούν να ζήσουν τις οικογένειές τους. Γι’ αυτό προσπαθούμε να τους αντιμετωπίσουμε με ένα διαφορετικό τρόπο, όπως και τους πολύτεκνους, όπως και τους ανάπηρους, μέσα στη ρύθμιση που θα ψηφιστεί από τη Βουλή την Πέμπτη, αύριο.
Ας αντιληφθούμε, όμως, την πολυπλοκότητα και την αντιφατικότητα της ελληνικής κοινωνίας και των πρακτικών που έχουν αναπτυχθεί. Πρέπει όλα αυτά να τα ξαναδούμε, πρέπει πραγματικά να ξαναγνωριστούμε.
Σε σχέση με την Ελληνική Στατιστική Αρχή. Η Ελληνική Στατιστική Αρχή είναι ανεξάρτητη αρχή, η οποία εξαρτάται από τη Βουλή και η οποία είναι εντεταγμένη στο δίκτυο των ανεξάρτητων ευρωπαϊκών στατιστικών υπηρεσιών υπό τον τελικό έλεγχο της Eurostat. Με ρωτάτε: «Σε ποια άλλη χώρα οι ελλειμματικές για τρία τουλάχιστον συνεχόμενα χρόνια ΔΕΚΟ, που το έλλειμμά τους χρηματοδοτείται κατά περισσότερο από 50% από το ελληνικό Δημόσιο, εντάσσονται στη Γενική Κυβέρνηση και υπολογίζονται στο έλλειμμα της Γενικής Κυβέρνησης»; Σε όλες τις χώρες που καταγράφει ο αρμόδιος Επίτροπος κ. Olli Rehn στη γραπτή απάντηση που έδωσε στον Ευρωβουλευτή του κόμματός σας, τον κ. Χουντή. Αναζητήστε την απάντηση του Επιτρόπου του κ. Rehn προς τον κ. Χουντή και θα δείτε από ποια χρονιά, σε ποια χώρα γίνεται αυτό.
Δεν χρειάζεται να σας απαντήσω εγώ, έχετε ρωτήσει την Κομισιόν και έχετε πάρει απάντηση από τον Επίτροπο, που εποπτεύει, της Eurostat. Γίνεται, λοιπόν, σε όλες τις χώρες που έχουν αυτό το δημοσιονομικό πρόβλημα.
Τώρα σε σχέση με τη Δημοκρατία. Ζούμε σ’ ένα σύστημα αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Η αντιπροσωπευτική δημοκρατία παρέχει σε κάθε κυβέρνηση ένα μαχητό, θεσμικό τεκμήριο νομιμοποίησης: το εκλογικό σώμα. Το εκλογικό σύστημα συγκροτεί το Κοινοβούλιο, το Κοινοβούλιο παρέχει την εμπιστοσύνη του προς μια κυβέρνηση. Τη νομιμοποίηση την κερδίζεις κάθε μέρα ή την χάνεις ορισμένες μέρες.
Τι σημαίνουν οι περιοδικές εκλογές; Γιατί προβλέπονται στα δημοκρατικά αντιπροσωπευτικά συστήματα παντού στον κόσμο περιοδικές εκλογές και μάλιστα στα προεδρικά συστήματα δεν υπάρχει καν η δυνατότητα διάλυσης της Βουλής, στις χώρες που κυριαρχούν στον κόσμο, όπως είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Γαλλία στην Ευρώπη; Γιατί;
Γιατί οι κυβερνήσεις, που μπορεί να βρεθούν αντιμέτωπες με απρόοπτες καταστάσεις και βαθιές κρίσεις, κρίνονται εν τέλει εκ του αποτελέσματος σε σύντομο χρονικό διάστημα, αλλά δεν κρίνονται θεσμικά, εκλογικά κάθε μέρα, ούτε όποτε το θέλει η Αντιπολίτευση.
Η Αξιωματική Αντιπολίτευση δεν είμαι βέβαιος ότι ζητάει εκλογές, αλλά ζητάτε εσείς εκ μέρους της ελάσσονος εντιπολίτευσης, εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ. Ζητάτε εκλογές, με ποια κυβερνητική πρόταση, κύριε Πρόεδρε της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ; Τι προτείνετε στον ελληνικό λαό; Ποιος του λέτε ότι πρέπει να τον κυβερνήσει και προς ποια κατεύθυνση;
Πρέπει να δώσετε μια απάντηση. Ζητάτε εκλογές, ζητάτε την εντολή του ελληνικού λαού για να κυβερνήσετε; Φαντάζομαι ότι έχετε συνείδηση των μεγεθών και δεν έχετε αυτήν τη σκέψη. Μιλάμε σοβαρά, είστε ένας άνθρωπος υπεύθυνος που ηγείστε ενός πολιτικού κόμματος. Πείτε, λοιπόν, ευθέως στον ελληνικό λαό, τι του προτείνετε για την επομένη των εκλογών, να τον κυβερνήσει ποιος, με ποια υπευθυνότητα, με ποιο πρόγραμμα και να τον πάει που; Απαντήστε.
