Το γεγονός αυτό αφορά και κάποιες περιοχές, που θεωρούνται «γεωτόποι», έχουν ειδικά δηλαδή περιβαλλοντικά ή ανθρωπογενή χαρακτηριστικά (π.χ. παλαιά μεταλλεία) ή έχουν άμεση σχέση και με την κτηνοτροφία.
Η Ελλάδα, εξήγησε η κ.Καφαντάρη, είναι μία από τις πρωτοπόρες χώρες στην ίδρυση του ευρωπαϊκού δικτύου γεωπάρκων, τα οποία πλέον εντάσσονται επίσημα από τον Νοέμβριο του 2015 κάτω από την αιγίδα της UNESCO. Πέντε περιοχές της Ελλάδας συγκαταλέγονται σε αυτά τα πάρκα, στα 120 παγκόσμια γεωπάρκα: το απολιθωμένο δάσος της Λέσβου, ο Ψηλορείτης της Κρήτης, η περιοχή της Σητείας, ο Εθνικός Δρυμός Βίκου-Αώου, το Εθνικό Πάρκο Χελμού-Βουραϊκού.
Η ίδια επεσήμανε ότι είναι ομιχλώδες το τοπίο και ζήτησε να υπάρξει θεσμική εθνική κατοχύρωση των γεωπάρκων και καθορισμός των δραστηριοτήτων, που μπορούν να γίνουν μέσα σ΄ αυτά. «Πρέπει να υπάρξει άρση της σύγχυσης μεταξύ διοικητικών, ελεγκτικών και εκπαιδευτικών ερευνητικών αρμοδιοτήτων μεταξύ των φορέων και καταβολή κάθε δυνατής προσπάθειας για συνεργασία και σύμπλευση με την πραγμάτωση της προστασίας», τόνισε η βουλευτής.
Ο αναπληρωτής υπουργός Περιβάλλοντος εξήγησε πως η διαδικασία ένταξης είναι απλούστερη από τις περιοχές Natura, στις οποίες εντάσσονται τα περισσότερα γεωπάρκα. Υπενθύμισε πως σε μια περιοχή Natura απαιτείται πρώτα από όλα ειδική περιβαλλοντική μελέτη και προεδρικό διάταγμα, το οποίο καθορίζει τις ζώνες χρήσεις.
Ο κ.Τσιρώνης πρόσθεσε πως «από εκεί και πέρα χρειάζεται φυσικά και το διαχειριστικό σχέδιο, το οποίο θα ποσοτικοποιεί από αυτές τις ζώνες τι μπορεί και σε τι ποσότητα μπορεί να γίνεται, όπως για παράδειγμα σε σημαντικά δάση, ότι επιτρέπεται η βόσκηση αλλά σε τι βαθμό».
