Βουλή

Βουλή , 10/4/2012

ΟΜΙΛΙΑ

ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ  ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ

ΠΡΟΕΔΡΟΥ  ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ

ΣΤΗ  ΒΟΥΛΗ

Κυρίες και κύριοι Βουλευτές, η σημερινή συνεδρίαση της Βουλής είναι ουσιαστικά η τελευταία αυτής της κοινοβουλευτικής περιόδου. Θεωρώ υποχρέωσή μου αυτή την ημέρα και καθώς από αύριο μπαίνουμε στην τελική ευθεία των εκλογών, να επιχειρήσω μια σύνοψη για το τι έγινε τα τελευταία δυόμιση χρόνια, για το που βρισκόμαστε, για το πού βαδίζει η χώρα.

Τι έγινε από το 2009, για την ακρίβεια από το 2008 και μετά στην Ελλάδα; Φάνηκε όχι η κρίση, αλλά το μεγάλο το απροσδόκητο βάθος της κρίσης. Φάνηκε ότι δυστυχώς οδηγήθηκε σε αδιέξοδο ένα ολόκληρο μοντέλο οργάνωσης, όχι μόνο της οικονομίας αλλά και του κράτους και της ίδιας της κοινωνίας. Κληθήκαμε στην πραγματικότητα να επανεξετάσουμε όλα όσα είχαν συμβεί τις προηγούμενες τέσσερις δεκαετίες. Τέθηκαν υπό αμφισβήτηση κατακτήσεις και κεκτημένα της μεταπολεμικής Ελλάδας.

Όταν συζητάμε για την περίοδο αυτή και για το βάθος της κρίσης, μακάρι -και το εννοώ- το ζήτημα να ήταν η αναδρομική κατανομή πολιτικών ευθυνών μεταξύ των δυο κομμάτων που άσκησαν σε όλη αυτή την περίοδο την εξουσία στην Ελλάδα, μεταξύ του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας.

Το ΠΑΣΟΚ ασκεί αυστηρή, οξεία αυτοκριτική και πρέπει να είμαστε πολύ πιο ειδικοί, πολύ πιο συγκεκριμένοι και πολύ πιο θαρραλέοι στην ανάληψη της δικής μας πολιτική ευθύνης, συλλογικής και ατομικής για λάθη, για εσφαλμένες εκτιμήσεις, για δημαγωγικές υποσχέσεις, για καθυστερήσεις, για αμφιθυμίες, για παλινδρομήσεις.

Δεν βλέπω δυστυχώς την  ίδια διάθεση από την άλλη πλευρά. Πίσω από τις ευθύνες και την αυτοκριτική διάθεση του ΠΑΣΟΚ, κρύβεται μια παγερή παλαιοκομματική στάση της Νέας Δημοκρατίας και προσωπικά του κ. Σαμαρά, που δεν βρίσκει να πει τίποτε για την περίοδο 2004-2009 για τη Κυβέρνηση Καραμανλή, της οποίας ο ίδιος ήταν μέλος.

Η Ελλάδα παραδόθηκε καταχρεωμένη και διαλυμένη και σίγουρα θα έπρεπε να έχουμε κινηθεί με πολύ μεγαλύτερο θάρρος, με πολύ μεγαλύτερη ταχύτητα να έχουμε αποφύγει ορισμένες υποσχέσεις προεκλογικές οι οποίες δημιούργησαν εσφαλμένη εντύπωση και καλλιέργησαν φρούδες ελπίδες. Αλλά το ζήτημα τώρα είναι να δούμε πώς τοποθετούμαστε απέναντι στο μέλλον, ποια είναι η ευθύνη μας απέναντι στις νέες γενιές για το αύριο.

Την ευθύνη μας σε σχέση με το χτες την αναλαμβάνουμε ακέραιη και θα μου επιτρέψετε να πω ότι είναι άχαρο να δαπανούμε δυνάμεις και επιχειρήματα σε αυτή την αναδρομική ιστορική μάχη, η οποία όμως είναι παιδαγωγικού και ηθικού χαρακτήρα. Γιατί ο πολίτης περιμένει να δει αν έχουμε το θάρρος να πούμε μια αλήθεια, που όλοι μας καταλαβαίνουμε.

Κυρίες και κύριοι Βουλευτές, δεν έχουμε πει ολοκληρωμένα την ιστορία στη χώρα μας για το πού ήμασταν και πού φτάσαμε. Και αυτό μας εμποδίζει να πούμε ολοκληρωμένα και την ιστορία για το πού βαδίζουμε, για το που μπορούμε να βαδίσουμε με ασφάλεια. Γιατί στόχος είναι να κατοχυρώσουμε τις έως εδώ κατακτήσεις, να προστατέψουμε τις μεγάλες θυσίες που έγιναν και να οδηγηθούμε με ασφάλεια στην οριστική υπέρβαση της κρίσης.

Και δεν ακούγεται η ιστορία που λέμε γιατί η αυτοκάθαρση του πολιτικού συστήματος και του πολιτικού κόσμου δεν έγινε δυστυχώς με τον τρόπο που έπρεπε να γίνει, με πειστικό τρόπο. Κινηθήκαμε πάρα πολύ διστακτικά στον τομέα αυτό και φυσικά δεν κινήθηκαν οι μηχανισμοί για τον καταλογισμό ευθυνών σε πολλούς άλλους χώρους πέραν της πολιτικής, που έχουν ευθύνη για το κατάντημα του τόπου και έχουν αποκομίσει τεράστια οφέλη από το κατάντημα του τόπου.

Δεν θα ακολουθήσω την τακτική της υπεκφυγής μέσω της εναλλαγής των κομμάτων στη θέση της Κυβέρνησης και στη θέση της Αντιπολίτευσης. Αυτό το παλαιοκομματικό συμβατικό πινγκ-πονγκ ευθυνών και υποσχέσεων χωρίς αντίκρισμα, μας οδήγησε εδώ που μας οδήγησε. Φτάνει!

Τα τελευταία δυόμιση χρόνια, η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ σήκωσε δυσανάλογο πολιτικό βάρος, ένα ιστορικό φορτίο. Κατέστη ο αμνός, ο αίρων τας αμαρτίας δεκαετιών ολόκληρων. Πήραμε λοιπόν σκληρά μέτρα, μη δημοφιλή, αντιλαϊκά, μέτρα που έχουν προκαλέσει την οργισμένη αντίδραση της ελληνικής κοινωνίας. Πράγματι τα πήραμε.

Και το πρώτο ερώτημα, το κορυφαίο ερώτημα, είναι εάν πήραμε μέτρα τα οποία μπορούσαμε να έχουμε αποφύγει, εάν πήραμε κάποιο μέτρο το οποίο αδίκησε πολίτες, εάν πήραμε κάποιο μέτρο το οποίο μείωσε το επίπεδο ζωής και τις προσδοκίες κάποιας κατηγορίας Ελλήνων πολιτών, ενώ θα μπορούσαμε να έχουμε αποφύγει να πάρουμε την απόφαση αυτή.

Εάν είχαμε κινηθεί νωρίτερα, αν δεν είχαμε αφήσει να φτάσει η χώρα στην κατάσταση που ήταν το 2009, ναι πολλά από τα δύσκολα και σκληρά μέτρα, θα μπορούσαμε να τα έχουμε αποφύγει. Από το 2009 και μετά δυστυχώς έπρεπε να κάνουμε δύσκολες, πολλές φορές τραγικές σταθμίσεις.

Και φτάνει στα όριά του το αντιπροσωπευτικό πολιτικό σύστημα όταν βρίσκεται αντιμέτωπο με τέτοια διλήμματα υπαρξιακά για την εθνική οικονομία, για την κοινωνική συνοχή, για την  υπόσταση της πατρίδας.

Τι διαλέγεις; Το λαό που διαμαρτύρεται, που νιώθει να αδικείται, να πιέζεται ή αυτό που λέγεται Έθνος, αυτό που λέγεται επόμενες γενιές, που λέγεται προσδοκία και προοπτική της πατρίδας μας. Τραγικό ιστορικό δίλημμα του αντιπροσωπευτικού συστήματος, του κάθε Βουλευτή, του κάθε πολιτικού στελέχους όταν έχει να κάνει αυτήν την επιλογή ανάμεσα στη φωνή και την οργή του λαού και τη μοίρα του τόπου.

Έπρεπε, λοιπόν, να πάρουμε πολύ δύσκολες αποφάσεις, και πήραμε τις αποφάσεις αυτές, πολλές από τις οποίες ήταν απλά επιβεβλημένες έξωθεν γιατί είχαμε ανάγκη και έχουμε ανάγκη από ξένη χρηματοδότηση για να καλύψουμε το δημοσιονομικό μας κενό και να πετύχουμε τη δημοσιονομική προσαρμογή.

Το έχω πει πολλές φορές από τη θέση αυτή: Εάν διαλέγαμε μόνοι μας ένα μοντέλο δημοσιονομικής προσαρμογής και μπορούσαμε να το χρηματοδοτήσουμε μόνοι μας, αυτήν την προσαρμογή θα την κάναμε ήπια, σταδιακά, σε δέκα χρόνια, χωρίς να προκαλούμε ύφεση, χωρίς να παίρνουμε σκληρά μέτρα περικοπής εισοδημάτων, και ιδίως συντάξεων και μισθών και ιδίως μεσαίων και χαμηλών.

Δυστυχώς δεν μπορούμε ακόμη και τώρα να κάνουμε μόνοι μας την επιλογή σε σχέση με το δρόμο και την ταχύτητα της δημοσιονομικής προσαρμογής. Ήδη όμως αυτή έχει πάει μέχρι τις αρχές του 2015 αντί για το 2012-2013 και θα σας πω ποια είναι η πρότασή μου για τη συνέχεια.

Στον δεύτερο πυλώνα όμως των διαρθρωτικών αλλαγών, στον πυλώνα που μας οδηγεί σε ένα σύγχρονο ανταγωνιστικό κράτος, σε ένα νέο παραγωγικό μοντέλο, σε μια οικονομία που μπορεί να σταθεί με ισότιμο τρόπο μέσα στην Ευρώπη και μέσα στον κόσμο, οι αποφάσεις έπρεπε να ληφθούν με δική μας πρωτοβουλία χθες, έπρεπε να έχουν ληφθεί προχθές. Καθυστερούμε, ακόμη και τώρα. Καθυστερούμε σε σχέση με τις διαρθρωτικές αλλαγές, και οι διαρθρωτικές αλλαγές είναι αυτές που μας κατοχυρώνουν και μας οχυρώνουν σε σχέση με την πίεση που υφιστάμεθα για τα εισοδήματα, για μέτρα τα οποία έχουν άμεση ή έμμεση επίπτωση στα εισοδήματα.

Κυρίες και κύριοι Βουλευτές, έχουμε διανύσει το μεγαλύτερο μέρος του δρόμου προς την οριστική υπέρβαση της κρίσης. Έχουμε κάνει μια τεράστια προσπάθεια. Έχουμε διανύσει ένα δρόμο που ξεπερνά τα 2/3 της συνολικής απόστασης.

Ξεκινήσαμε -σας το θυμίζω για πολλοστή φορά- το 2009 με ένα πρωτογενές έλλειμμα. Το πρωτογενές έλλειμμα της διαχείρισης εκείνης της χρονιάς ήταν ύψους 24,5 δισεκατομμυρίων ευρώ και είμαστε τώρα δυόμισι χρόνια μετά σε ένα πρωτογενές έλλειμμα του 2012 μόλις 2 δισεκατομμυρίων ευρώ.

Είμαστε ένα βήμα πριν τα πρωτογενή πλεονάσματα και στόχος είναι να φτάσουμε σε πρωτογενές πλεόνασμα 9 δισεκατομμυρίων ευρώ το 2015, δηλαδή πλεόνασμα 4,5 ποσοστιαίων μονάδων του ΑΕΠ και να μείνουμε στο επίπεδο αυτό μαζί με μία μέση θετική αύξηση του ΑΕΠ κάθε χρόνο 2,6%, ώστε η χώρα να καταστεί βιώσιμη, ανταγωνιστική, θεσμικά ισότιμη, κυρίαρχη, αξιοπρεπής. Και ο Έλληνας να είναι σίγουρος και ασφαλής και να ξαναβρεί αυτά που έχασε και κυρίως τα όνειρα των παιδιών του.

Κάναμε επίσης σημαντικές διαρθρωτικές αλλαγές: Άνοιγμα επαγγελμάτων, μεταρρύθμιση στα Πανεπιστήμια, δραστικές αλλαγές στην υγεία, περιορισμός της φαρμακευτικής δαπάνης, συνταγογράφηση, βιωσιμότητα του ασφαλιστικού συστήματος, αλλαγές στη φορολογική διοίκηση, τα προγεφυρώματα προς το νέο εθνικό φορολογικό σύστημα.

Όλα αυτά δυστυχώς κρύβονται πίσω από μια δύσκολη πραγματικότητα που τη ζούμε και την ξέρουμεΑνεργία, κλείσιμο επιχειρήσεων, ύφεση, μείωση της ρευστότητας. Αλλά και απόσυρση 70 δισεκατομμυρίων ευρώ από τις καταθέσεις των Ελλήνων πολιτών, από τα οποία 16 δισεκατομμύρια ευρώ πήγαν στο εξωτερικό, κάποια δαπανήθηκαν για να ζήσουν οικογένειες και επιχειρήσεις ή για να πληρωθούν φορολογικές υποχρεώσεις, πολλά όμως υπάρχουν και πρέπει να γυρίσουν στις ελληνικές τράπεζες για να στηρίξουν την οικονομία.

Παρ' όλα αυτά, με κόπους, με βάσανα, με αδικίες, με λάθη, φτάσαμε στο νέο πρόγραμμα, στη νέα δανειακή σύμβαση, στο PSI, στη δραστική μείωση του χρέους, στην αλλαγή της δημοσιονομικής ταυτότητας της Ελλάδας.

Θα ρωτήσω για μια ακόμη φορά: Τι διαλέγει ο κ. Σαμαράς και η Νέα Δημοκρατία; Ποιος έκανε το PSI; Το έκανε η Νέα Δημοκρατία, ο κ. Σαμαράς ή το έκανε η κυβέρνηση που ασκεί τώρα την εξουσία στηριζόμενη στα δύο κόμματα; Μήπως το έκανε ο Λουκάς Παπαδήμος μαζί με εμένα ως Υπουργό Οικονομικών; Ποιος διαπραγματεύθηκε; Τι σήμαινε η σκληρή διαπραγμάτευση μεταξύ Σεπτεμβρίου και Οκτωβρίου 2011;

Δεν έχω μιλήσει ποτέ για τα όσα συνέβησαν στα τέλη Αυγούστου του 2011. Γιατί απεχώρησε και πώς απεχώρησε η Τρόικα; Ποιο ήταν το ζητούμενο; Τι σημαίνει πραγματική διαπραγμάτευση για να πετύχεις ένα στόχο, να προστατεύσεις τον πολίτη και τη χώρα; Δηλαδή να οδηγήσεις τα πράγματα στη δραστική μείωση του δημοσίου χρέους, γιατί χωρίς μείωση του δημοσίου χρέους οι προσπάθειές μας σε σχέση με το έλλειμμα, τα μέτρα σε σχέση με τη φορολογία, τα μέτρα σε σχέση με τα έκτακτα τέλη και η μείωση των δαπανών δεν σήμαινε τίποτα.

Έπρεπε να αποκτήσουμε το δοχείο μέσα στο οποίο να μπαίνουν και να πιάνουν τόπο οι θυσίες των πολιτών. Και το καταφέραμε αυτό πηγαίνοντας τελικά στη συμφωνία της 26^ης Οκτωβρίου, δηλαδή στο νέο PSI, στη μείωση κατά 53,5% του δημοσίου χρέους.

Ποια ήταν η στάση της Νέας Δημοκρατίας τον Ιούλιο που έγινε το πρώτο βήμα και τον Οκτώβριο που κάναμε το δεύτερο βήμα με σκληρή διαπραγμάτευση Σεπτέμβριο και Οκτώβριο για μια συνολική λύση; Μια στάση «ναι μεν αλλά», επαμφοτερίζουσα. Οι λύσεις, έλεγε ο κ. Σαμαράς, είναι «αναπόφευκτες». Ήταν η «αναπόφευκτη» επιλογή. Για μας ήταν το προϊόν μιας σκληρής διαπραγμάτευσης και μιας ολοκληρωμένης στρατηγικής.

Ήταν κρυμμένος πίσω από μας από τις 11 Νοεμβρίου και μετά, όταν μου έδωσε η Νέα Δημοκρατία και εμένα προσωπικά ως Υπουργό Οικονομικών ψήφο εμπιστοσύνης για να εκπροσωπήσω τη χώρα, να διαπραγματευθώ και να πετύχω τη μείωση του χρέους.

Ποιες είναι λοιπόν οι διαφορές του νέου προγράμματος σε σχέση με το αρχικό; Πέντε τεράστιες διαφορές:

1.      Δραστική μείωση του χρέους και η βιωσιμότητά του.  Τώρα πια είναι στο 116% το 2020.

2.      Δραστική  μείωση των τόκων και άρα του ετήσιου κόστους εξυπηρέτησης. Άρα, διευκολυνόμαστε στο να πετύχουμε τους στόχους μας σε σχέση με το έλλειμμα.

3.      Επανακεφαλαιοποίηση και εξυγίανση των τραπεζών και άρα αλλαγή των επιπέδων ρευστότητας για να κινηθεί ο μηχανισμός της πραγματικής οικονομίας. Έτσι πάμε στην ανάπτυξη και όχι με ευχές ή λόγια.

4.      Κάλυψη εκ μέρους των θεσμικών μας εταίρων ότι θα είμαστε χρηματοδοτημένοι και στηριγμένοι μέχρι την επάνοδο στις αγορές, όποτε κι αν γίνει η επάνοδος στις αγορές, και μετά το 2015.

5.      Ολοκληρωμένο σχήμα αναπτυξιακής στήριξης της πραγματικής οικονομίας από τους Ευρωπαίους εταίρους. Θα μιλήσουμε γι' αυτό.

Παρ' όλα αυτά, παρ' όλα τα επιτεύγματα, ενόψει των δυσκολιών και λόγω των δυσκολιών και λόγω των αδικιών και λόγω των λαθών, ο κόσμος φοβάται, φοβάται και διστάζει να πιστέψει, ακόμη και να ακούσει. Αλλά κυρίες και κύριοι Βουλευτές, ο  κόσμος, ο Έλληνας πολίτης πρέπει να ακούσει για να καταλάβει. Τι από τα δύο ισχύει; Η νέα συμφωνία διασφαλίζει τη θέση της χώρας στο ευρώ ή παρά τη νέα συμφωνία η χρεοκοπία είναι αναπόφευκτη;

Πιστεύουν δυστυχώς πολλοί συμπολίτες μας πως η χρεοκοπία είναι αναπόφευκτη παρά τη νέα συμφωνία. Άρα τι σημαίνει αυτό, κατά τη λογική  όσων πιστεύουν κάτι τέτοιο; Πρέπει να κινηθούμε εκτός συμφωνίας, εκτός Ευρώπης, εκτός ευρώ εφόσον ούτως ή άλλως η χρεοκοπία είναι αναπόφευκτη; Είναι αυτό μια προσέγγιση; Είναι μια προσέγγιση για το μέλλον και τη μοίρα των Ελλήνων;

Ή μήπως πρέπει να πάμε σε επαναδιαπραγμάτευση με χειριστές τους εκπροσώπους της πιο ακραίας και ανεύθυνης δημαγωγίας που δεν έχουν να πουν τίποτα συγκεκριμένο αλλά απλώς κραυγάζουν ζητώντας να εκπροσωπηθούν στην επόμενη Βουλή, τίποτε άλλο. Ή η λύση που προτείνει το ΠΑΣΟΚ: εφαρμογή της συμφωνίας και αναζήτηση συγκεκριμένων βελτιώσεων. Εφαρμογή μιας συμφωνίας που με ασφαλή τρόπο μας οδηγεί στην οριστική υπέρβαση της κρίσης.

Η απάντηση αυτή έχει κι ένα παράρτημα που αφορά τις πολιτικές και κοινωνικές συμπεριφορές. Μίλησα ήδη στο Εθνικό Συμβούλιο του  ΠΑΣΟΚ για τον ορατό κίνδυνο εκφασισμού της  κοινωνίας και το επαναλαμβάνω αυτό στην αίθουσα της Βουλής, γιατί αυτή η αίθουσα δεν πρέπει να φιλοξενήσει εκπρόσωπους του εκφασισμού και νοσταλγούς του ναζισμού.

Κυρίες και κύριοι Βουλευτές, μας ρωτάνε οι πολίτες «Τι θα γίνει τον Ιούνιο;» και αυτό είναι κάτι, που πρέπει να το απαντήσουμε αλλά πρέπει να το απαντήσουμε όλοι. Και εμείς που προτείνουμε ένα πολύ συγκεκριμένο και ασφαλή δρόμο και αυτοί που αμφιρρέπουν και αυτοί που προτείνουν τον αντίθετο δρόμο και αυτοί που δεν προτείνουν κανένα δρόμο.

Τι θα γίνει λοιπόν τον Ιούνιο.

Για να φτάσουμε στον Ιούνιο πρέπει να εκτελεστεί με συνέπεια ο προϋπολογισμός του '12. Πρέπει να πετύχουμε τους στόχους σε σχέση με τα έσοδα, τη μείωση των δαπανών και δεν πρέπει να χαλαρώσουμε αυτό το μήνα των εκλογών. Είναι πολύ σημαντικό να λειτουργεί το κράτος, να λειτουργεί η Δημόσια Διοίκηση, να εκτελείται ο προϋπολογισμός. Τις αποκλίσεις θα τις πληρώσουν οι πολίτες και θα τις πληρώσουν ακριβά. Δεν πρέπει οι εκλογές να γίνουν τμήμα του προβλήματος, πρέπει να γίνουν τμήμα της λύσης.

Υπάρχουν επίσης ψηφισμένα, ισχύοντα, γνωστά μέτρα, του 2ου εξαμήνου. Αυτά τα ξέρουν οι πολίτες, τα έχει ψηφίσει η Βουλή με ευρεία πλειοψηφία. Άρα το ζητούμενο είναι αποφάσεις που θα ληφθούν μετά τις εκλογές για μέτρα που πρέπει να εφαρμοστούν το 2013 και το 2014, τα επόμενα δυο χρόνια έως την ολοκλήρωση του προγράμματος.

Το βασικό δίλημμα είναι εάν θα επιμείνουμε σε διαρθρωτικές αλλαγές και σε μείωση δαπανών μέσω διαρθρωτικών αλλαγών: μικρότερο κράτος, μικρότερος δημόσιος τομέας, καλύτερα στοχευμένες κοινωνικές δαπάνες, ή αν θα πάμε στην λανθασμένη και άδικη λύση της οριζόντιας περικοπής μισθών και συντάξεων.

Εάν θέλουμε να αποφύγουμε -και δική μας ηθική υποχρέωση είναι να αποφύγουμε την εύκολη λύση των οριζόντιων και άδικων περικοπών- τότε πρέπει να επιμείνουμε στις διαρθρωτικές αλλαγές, στην αναλυτική επισκόπηση δαπανών, σε μείωση λειτουργικών αλλά κι άλλων δαπανών, οι οποίες μας επιτρέπουν να δώσουμε μια ανάσα στον ελληνικό λαό και να βρούμε λύσεις στο δημοσιονομικό πρόβλημα μέχρι το 2014.

Η Νέα Δημοκρατία λέει «Έχω ένα μεγάλο κατάλογο ισοδύναμων μέτρων, έχω ισοδύναμα μέτρα 18 δισ. ευρώ», τα έλεγε αυτά ο κ. Σαμαράς από το Ζάππειο 1 και 2, αν θυμάστε. Και όταν τώρα, που πήγαμε να κλείσουμε το νέο πρόγραμμα αναζητούσαμε 325 εκατομμύρια ευρώ για να το κλείσουμε, όπως θυμάστε και καθυστερούσαμε επί μέρες και νύχτες -σε ολονυκτίες στο Μέγαρο Μαξίμου όπου διαπραγματευόταν ο κ. Σαμαράς κρυμμένος πίσω από εμένα!- του είπαμε να μας δώσει δυο συγκεκριμένες προτάσεις ισοδύναμων μέτρων και μας είπε «Οι προσλήψεις στο δημόσιο αντί για 1:5 να είναι 1:10 και να αυξήσουμε τη φορολογία στα τυχερά παιχνίδια του ΟΠΑΠ».

Οι προσλήψεις επανήλθαν τώρα από 1:10 στο 1:5, επειδή το ζητάει η Τρόικα γιατί θεωρεί ότι θα καταρρεύσει λειτουργικά η Αστυνομία και ο Στρατός εάν δεν πάμε στο 1:5. Και το όφελος, γιατί οι προσλήψεις θα μειωθούν κατά 3.000, είναι λιγότερο από 100 εκατομμύρια ευρώ εάν εφαρμοστεί άψογα η λύση αυτή.

Ό,τι δε κερδίσουμε από την αύξηση της φορολογίας στα παιχνίδια του ΟΠΑΠ θα το χάσουμε από το μέρισμα  που παίρνει το δημόσιο ως μέτοχος, ή από το τίμημα που θα πάρει εάν ιδιωτικοποιηθεί ο ΟΠΑΠ εν όλω ή εν μέρει. Δηλαδή τζίφος!

Επιχείρησα να δω αν υπάρχει διατυπωμένη άλλη πρόταση και δεν υπάρχει καμία άλλη συγκεκριμένη πρόταση. Για τις φορολογικές προτάσεις θα μιλήσουμε, εκεί είναι ακόμη πιο τραγικό το αδιέξοδο.

Σήμερα θεωρώ υποχρέωσή μου να προτείνω απευθυνόμενος στη Βουλή και στον ελληνικό λαό πέντε συγκεκριμένα σημεία, που μπορούν να κάνουν πολύ πιο φιλικό και αναπτυξιακό το περιβάλλον του Ιουνίου για τον ελληνικό λαό και ιδίως για τον πιο αδύναμο πολίτη.

-          Σημείο πρώτο. Μπορούμε να διεκδικήσουμε και να πετύχουμε την επέκταση της εφαρμογής του προγράμματος, όχι μέχρι 31 Δεκεμβρίου 2014 αλλά μέχρι 31 Δεκεμβρίου 2015. Ήδη το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο έχει αποφασίσει χρηματοδότηση 8,2 δισ. ευρώ για το 2015, έχει πολύ μεγάλη σημασία η προσαρμογή να γίνει πιο ήπια και να κατανεμηθεί ο στόχος σε τρία, αντί για δυο χρόνια.

-          Σημείο δεύτερο. Πρέπει να αξιοποιήσουμε τη μεγάλη επιτυχία του PSI, μεγαλύτερη της αναμενόμενης. Γιατί το σχέδιο έχει λάβει ως βάση υπολογισμού συμμετοχή στο PSI 95% των ιδιωτών. Ήδη έχουμε ξεπεράσει το 97% και τείνουμε στο 100%. Άρα έχουμε μια διαφορά 2 και πλέον μονάδων του ΑΕΠ στην πραγματικότητα, γιατί μιλάμε για 105 δισ. ευρώ περίπου, τα οποία είναι πάρα πολύ κρίσιμα.

-          Σημείο τρίτο. Πρέπει να περιοριστούν -και μπορούν να περιοριστούν- οι τελικές ανάγκες ανακεφαλαιοποίησης των Τραπεζών. Τα διαθέσιμα κεφάλαια είναι έως 50 δις και ήδη επεξεργαζόμαστε προτάσεις με ασφάλεια για το τραπεζικό σύστημα, που ούτως ή άλλως θα τελεί υπό τον στρατηγικό έλεγχο του βασικού του μετόχου που είναι το δημόσιο. Μπορεί να χρειαστούμε λιγότερα, αρκετά λιγότερα τελικά για την ανακεφαλαιοποίηση, με ένα συνδυασμό μέτρων σε συνεργασία με τους εταίρους μας και έτσι να έχουμε κι άλλο τράτο σε σχέση με το δημοσιονομικό πλαίσιο μέσα στο οποίο κινούμαστε.

-          Σημείο τέταρτο. Οι περιβόητες αναπτυξιακές πρωτοβουλίες της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και των Ευρωπαίων εταίρων μας. Επικοινωνώ κι εγώ με τον κ. Barroso που στις 18 Απριλίου, μετά το Πάσχα, θα παρουσιάσει το ολοκληρωμένο σχέδιο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Συζητούμε με την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων, έχουμε τους πόρους του ΕΣΠΑ, έχουμε τις διμερείς επαφές με πολλές χώρες όπως η Γερμανία, η Γαλλία κι άλλες χώρες για επενδύσεις. Έχουμε τις ιδιωτικοποιήσεις που αν μας βοηθήσει λίγο η Ευρωπαϊκή Επιτροπή μπορούν να γίνουν μοχλός ιδιωτικών επενδύσεων, ανάπτυξης και δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας χωρίς νέα ιδιωτικά μονοπώλια.

-          Θέλουμε όμως πολύ συγκεκριμένα πράγματα από τη Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Θέλουμε να μην παρεμποδίζονται οι ενέργειές μας για νομικούς λόγους, κυρίως μέσα από το συνεχή έλεγχο και επανέλεγχο των περιβόητων κρατικών ενισχύσεων, οι οποίες είναι απολύτως νόμιμες και ελεγμένες. Και στέλνουμε επιστολή στον κ. Barroso με πολύ συγκεκριμένες εκκρεμότητες, για τις οποίες περιμένουμε θετική απάντηση και στήριξη από τις Υπηρεσίες της Επιτροπής. Τα κονδύλια υπάρχουν και είναι κατά βάση τα κονδύλια του ΕΣΠΑ. Υπάρχουν οι δυνατότητες της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων, το θέμα είναι η γραφειοκρατία και η αντίληψη που έχουμε για το κοινοτικό Δίκαιο. Αυτό μπορεί να αλλάξει τα πράγματα σε σχέση με την ανάπτυξη, σε σχέση με την ανάσχεση της ύφεσης. Έτσι θα πέσει χρήμα στην αγορά μαζί με την επιστροφή των καταθέσεων στις Τράπεζες.

-          Σημείο πέμπτο. Απόλυτη και καθαρή προστασία χαμηλοσυνταξιούχων και χαμηλόμισθων, δίχτυ προστασίας έτσι ώστε κανένας Έλληνας να μην νιώσει ότι είναι μοναχικός και εγκαταλελειμμένος, ότι έχει πέσει μόνος του χωρίς στήριξη θύμα της κρίσης.

Σας θυμίζω τον λογαριασμό αντιστήριξης. Σας θυμίζω ότι αν πετύχουμε, όπως έχουμε δεσμευτεί, κάπως αυξημένα έσοδα από πόρους προηγούμενων οικονομικών ετών από τη μάχη κατά της φοροδιαφυγής, από την απόδοση των μέτρων της φορολογικής διοίκησης, μπορούμε να εξασφαλίσουμε σε συνεργασία με την Τοπική Αυτοδιοίκηση και την Κοινωνία των Πολιτών, ένα πραγματικά αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης επί του συγκεκριμένου, στο επίπεδο της γειτονιάς, της τοπικής κοινωνίας.

Το ζήτημα είναι, κυρίες και κύριοι Βουλευτές, να μας πει καθαρά ο ελληνικός λαός τι θέλει. Θέλει να κυβερνηθεί ο τόπος με σταθερότητα και ασφάλεια; Με σχέδιο; Με ένα εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης που παρουσιάζουμε; Ή θέλει να ακολουθήσουμε ένα άγνωστο και επικίνδυνο δρόμο;

Υπάρχουν στην πραγματικότητα τρεις προτάσεις:

-          Υπάρχει η πρόταση του λεγόμενου πολιτικού συνδικαλισμού. Κόμματα χωρίς πρόταση εξουσίας, με τυφλές και αδιέξοδες απόψεις, χωρίς ευθύνη εφαρμογής. Είναι το μέτωπο των ασύμπτωτων δυνάμεων της δημαγωγίας και του αδιεξόδου. Εκεί συνυπάρχουν δυνάμεις καθαρά αντιευρωπαϊκές και δυνάμεις δήθεν ευρωπαϊκές που θέλουν Ευρώπη, χωρίς προσπάθεια, χωρίς συμφωνία, χωρίς όρους λειτουργίας.

-          Η δεύτερη πρόταση είναι η πρόταση του κ. Σαμαρά. Ακούσατε φαντάζομαι χτες τη συνέντευξη που έδωσε ο κ. Σαμαράς στον κ. Πρετεντέρη. Ποια είναι η πρόταση; Η πρόταση είναι ούτε λίγο ούτε πολύ ότι θέλει οπωσδήποτε να είναι Πρωθυπουργός. Ευγενής προσωπική φιλοδοξία. Θέλει αυτοδυναμία ή ακόμη και χωρίς αυτοδυναμία θέλει παντοδυναμία χωρίς όρους ως Πρωθυπουργός με δική του Κυβέρνηση. Δηλαδή η λύση του είναι: η Νέα Δημοκρατία μόνη, χωρίς στήριξη, χωρίς συμμαχίες και χωρίς επίγνωση κινδύνων, καταστάσεων και προβλημάτων να αναλάβει την ηγεσία της χώρας. Αυτό  προτείνει η Νέα Δημοκρατία.

-          Είναι και η τρίτη πρόταση, η πρόταση του ΠΑΣΟΚ. Εμείς λέμε: θέλουμε νίκη στις εκλογές, δηλαδή θέλουμε να έχουμε την πρώτη θέση και τον καθοριστικό ρόλο στις εξελίξεις ώστε να πετύχουμε τη συσπείρωση των δυνάμεων που θα σταθούν υπεύθυνα απέναντι στην κρίση και τα προβλήματα. Θέλουμε να διαμορφώσουμε μια συμμαχία δυνάμεων υπευθυνότητας, μεταρρυθμίσεων και αλληλεγγύης.

Οι εκλογές, κυρίες και κύριοι Βουλευτές, πρέπει να είναι η αρχή της υπέρβασης και όχι η αρχή του αδιεξόδου. Η ώρα της απόφασης είναι τώρα. Τώρα διαμορφώνονται οι συσχετισμοί, τώρα κρίνονται τα πάντα, κρίνονται οι επόμενες δεκαετίες.

Θα διχάσουμε το λαό; Θα μείνουμε εγκλωβισμένοι σε μια παλαιοκομματική συμβατική προσέγγιση ή θα ενώσουμε δυνάμεις, θα μιλήσουμε υπεύθυνα, ειλικρινά, αληθινά και θα βρούμε λύσεις οι οποίες είναι προοδευτικές και εφαρμόσιμες;

Εναπόκειται στους Έλληνες πολίτες να κρίνουν και να αποφασίσουν. Η απόφασή τους έχει ιστορική βαρύτητα πρωτοφανή. -