Αθήνα, 30 Ιουνίου 2011
ΟΜΙΛΙΑ
ΑΝΑΠΛΗΡΩΤΗ ΥΠΟΥΡΓΟΥ
ΠΑΝΤΕΛΗ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ
ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ
Συζήτηση στη Βουλή του Σχεδίου Νόμου του Υπουργείου Οικονομικών "Επείγοντα μέτρα εφαρμογής του Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Προσαρμογής 2012-2015"
Κύριε Πρόεδρε, δεν θα μπορούσα να διανοηθώ ότι θα έχω τον αναλογούντα χρόνο, διότι θα απεδείκνυα εν τοις πράγμασι ότι είμαι εχθρός του κατεπείγοντος, το οποίο θεωρώ ότι είναι το πρέπον και το αρμόζον για την περίπτωση, αν ακολουθούσα το παράδειγμα των συναδέλφων που προλάλησαν. Και εκτός από τους συναδέλφους που προλάλησαν, οφείλω να σας πω ότι και οι ακούσαντες «ελάλησαν» με πολλά απ’ αυτά που ειπώθηκαν! Αγαπητοί συνάδελφοι, επειδή έγιναν και φιλοσοφικές αναφορές στον Αριστοτέλη, στον Γκράμσι και σε διάφορους άλλους, αφού σας διαβεβαιώσω για τη σοβαρή προσοχή που δίνω πάντοτε στους προσωκρατικούς, θα ξεκινήσω με δύο έννοιες, τη συναίνεση και τον εκβιασμό, οι οποίες συζητιώνται πάρα πολύ εδώ. Και βεβαίως δεν θα είμαι θεωρητικός. Θα αναφερθώ στο Μεσοπρόθεσμο. Όταν λέμε «συναίνεση» μας απαντούν ότι «την έχουμε τη συναίνεση», διότι σε πολλά μέτρα απ’ αυτά τα οποία προτείνουμε συμφωνούν. Κι αυτό το κάνουν οι συνάδελφοι παρά το ότι ανήκουν σε άλλα κόμματα κ.λπ. Κατ’ αρχήν, η συναίνεση δεν απευθύνεται σε συναδέλφους άλλων Κομμάτων. Απευθύνεται σε όλα τα μέλη του Κοινοβουλίου. Και δεν ζητούμε συναίνεση στην μεταξύ μας συνεννόηση γιατί αυτό είναι πάρα πολύ λίγο. Νομίζετε ότι η απαίτηση του κόσμου είναι να συνεννοηθούμε ως Κόμματα μεταξύ μας; Ο κόσμος αυτό το θεωρεί τόσο ελάχιστο και τόσο ανεπαρκές που έχει στρέψει τα μάτια του αλλού. Όταν λέμε «συναίνεση», εννοούμε κάτι διαφορετικό, να συνεννοηθούμε για το τι συζητάμε και τι προσπαθούμε να κάνουμε και για να δούμε εν συνεχεία αν συμφωνούμε ή δεν συμφωνούμε. Εμείς αυτό το οποίο λέμε με επιμονή εδώ και καιρό είναι ότι η Ελλάδα έπρεπε να κάνει μια αναγκαστική προσγείωση κάτω από δυσμενείς καιρικές συνθήκες και με σκοπό –όχι να συντριβεί- να έχει τις ελάχιστες δυνατές απώλειες κατά το δύσκολο αυτό εγχείρημα και βεβαίως για να απογειωθεί στη συνέχεια. Όμως, εδώ δεν συμφωνούμε. Εδώ γίνονται διάφορες περιγραφές. Άλλοι περιγράφουν μια ομαλή πτήση, υποβάλλουν ερωτήματα για την ποιότητα του σέρβις, υποβάλλουν διάφορες διαμαρτυρίες για το υψηλό κόμιστρο και βεβαίως ουδείς ενδιαφέρεται για το πώς –μετά την αναγκαστική προσγείωση και αφού θα έχουμε περιορίσει τις ζημιές και τα ανθρώπινα θύματα- θα μπορέσουμε να απογειωθούμε ξανά. Περιγράφετε στην πραγματικότητα μια άλλη κατάσταση, η οποία δεν υπάρχει. Άρα, δεν έχετε καμμία συναίνεση. Συναίνεση δεν είναι να συζητάμε. Βεβαίως, συζητάμε. Ούτε περιορίζεται η συναίνεση στο να μην σπάμε τα κεφάλια μας μεταξύ μας. Αυτό υπάρχει. Φθάνει; Δεν φθάνει. Σας ζητάμε να μιλάμε λογικά, να συμφωνούμε στο τι κάνουμε. Εσείς δεν συμφωνείτε στο τι κάνουμε. Εσείς νομίζετε ότι εδώ γίνεται κάτι άλλο. Όμως, έχω να σας πω ότι συμβαίνει και κάτι πολύ χειρότερο. Όχι απλώς περιγράφετε μια κατάσταση που δεν υπάρχει, αλλά ασκείτε και κερδοσκοπία επ’ αυτής. Προφητεύετε καταστροφή, προφητεύετε δηλαδή ότι θα γίνει η καταστροφή και έχετε συνδέσει και την πολιτική σας τύχη με την επιβεβαίωση της καταστροφής. Ελπίζετε δηλαδή προφητεύοντας καταστροφές να γίνει αυτοδικαιούμενη η προφητεία και να επιβεβαιωθείτε κομματικά. Τι νόημα έχει αυτό το πράγμα; Αν υποθέταμε ότι θα επιτρέπαμε να συμβεί αυτό το πράγμα, θα είχε κανένα νόημα; Μήπως πρέπει από τώρα να σας απονείμουμε όλα τα παράσημα για την καταστροφολογία και να απεμπολήσετε το δικαίωμα να την ασκείτε; Παρακαλώ θερμότατα σε τόσο κρίσιμες καταστάσεις να επικεντρωθούμε σε αυτό το οποίο συμβαίνει. Και αυτό που συμβαίνει δεν υπηρετείται με αυτό το πάρα πολύ κακόηχο που ακούω συνέχεια που δείχνει, δυστυχώς, ότι ορισμένοι από εμάς ή δεν έχουν προσέξει τι ακριβώς συζητάμε ή το κάνουν επίτηδες. Ακούω να λέγεται ότι μετά το Μνημόνιο 1 ήρθε το Μνημόνιο 2. Τι σχέση έχει η μεσοπρόθεσμη στρατηγική με μνημόνιο; Το Μνημόνιο ήταν μια δανειακή σύμβαση, με πολύ δυσάρεστους, επαχθείς και εν πολλοίς απαράδεκτους όρους, οι οποίοι έγιναν για έναν και μόνο σκοπό, για να μπορεί η χώρα να δανείζεται γιατί δεν μπορούσε να δανειστεί. Ακούω να λέγεται ότι απέτυχε το Μνημόνιο. Γιατί; Σταμάτησε η δανειοδότηση; Βεβαίως, αν κάποιος απέδιδε εις το Μνημόνιο και άλλες δικές του προσδοκίες, βεβαίως απέτυχε. Αλλά αυτό -ξέρετε- είναι πάρα πολύ εύκολο. Οι Γάλλοι το λένε «designer l’ adversaire». Περιγράφεις έναν αντίπαλο που δεν υπάρχει και λες «άμα δεν τον ήξερες, απέτυχες». Όμως, ο σκοπός δεν ήταν αυτός. Ο σκοπός ήταν, επειδή οι προηγούμενοι άφησαν το αεροπλάνο από καύσιμα, να βρούμε κάπου καύσιμα, για να μην πέσει και σκοτωθούμε όλοι. Αυτό ήταν το Μνημόνιο και μέχρι στιγμής δεν πέσαμε και δεν σκοτωθήκαμε. Η πραγματικότητα είναι αυτή όσο δυσάρεστη και αν είναι για τους καταστροφολόγους. Ωστόσο, το Μεσοπρόθεσμο ως σχέδιο στρατηγικής δεν έχει καμμία σχέση με δάνειο. Ξανάκουσα τα «περί της συμβάσεως, περί του δανείου». Το Μεσοπρόθεσμο είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Είναι ένα σχέδιο που καθορίζει τους επόμενους προϋπολογισμούς -πράγματι- αλλά στηρίζεται σε τέσσερα διαφορετικά ποδάρια. Ένα από αυτά τα ποδάρια είναι το δάνειο, το οποίο πράγματι θα έλθει. Ένα δεύτερο είναι τα έσοδα, τα οποία κάποια στιγμή πρέπει να κάνουμε σαν κράτος -εδώ θα αναφερθώ ιδιαίτερα στις παρατηρήσεις της Αντιπολίτευσης- και τα οποία πρέπει να αθροιστούν σε ένα συγκεκριμένο ποσό μαζί με τα έσοδα που θα έχουμε από πωλήσεις, από αποκρατικοποιήσεις -όπως θέλετε πείτε τις- από ιδιωτικοποιήσεις και θα δούμε τι είναι αυτό. Όμως, βεβαίως, δεν τελειώνει εκεί η ιστορία. Δεν είναι ακριβώς αυτό το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα. Έχουμε και άλλα πράγματα στη μέση. Έχουμε ακόμη και το μη οριστικοποιημένο σχέδιο επενδυτικής στήριξης της Ελλάδας. Υπάρχουν πόροι, οι οποίοι ήδη είτε από το Ε.Σ.Π.Α. είτε με άλλους τρόπους, θα έλθουν εδώ για να γίνει αυτό που εσείς λέτε ότι δεν γινόταν μέχρι τώρα που ήταν η ανάπτυξη, γιατί η ανάπτυξη δεν είναι απλώς μια διακήρυξη, την οποία προσυπογράφουμε όλοι. Η απάντηση που δεν δινόταν ποτέ ήταν πού θα βρεθούν τα λεφτά για να γίνει η ανάπτυξη. Η ανάπτυξη γίνεται αφού βάλεις λεφτά, αφού γίνουν επενδύσεις –δημόσιες κατ’ αρχήν και επακολουθήσουν και οι ιδιωτικές, αφού ενθαρρυνθούν- και βρουν δουλειές οι άνθρωποι. Αφού δεν υπήρχαν λεφτά, πώς θα γινόταν αυτό; Σας λέμε ότι στο Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα υπάρχει και η επενδυτική στήριξη, όπως επίσης και η υποχρέωση -και είναι το τέταρτο σκέλος, το οποίο πάλι το υποτιμάτε, το αποσιωπάτε και δεν ξέρω για ποιο λόγο- το οποίο αφορά στις υποχρεώσεις ξένων πιστωτικών ιδρυμάτων -θα ακολουθήσουν και ελληνικά- να αποδεχθούν μια διαφορετική μεταχείριση των ομολόγων του ελληνικού δημοσίου. Τι σχέση έχει αυτό με μνημόνιο; Πώς το αποκαλείτε μνημόνιο; Και να σας πω και κάτι άλλο; Έχετε χάσει και το μέτρημα. Κάθε φορά που γινόταν αλλαγή στο πρώτο μνημόνιο το αριθμούσατε μετά μανίας. Αν θυμάμαι καλά, είχατε φτάσει να ονομάσετε μία από τις πολλές αναθεωρήσεις μνημόνιο 4. Τώρα, πώς το κάνατε 2 και το φέρατε πίσω; Και κατηγορείτε την Κυβέρνηση για επικοινωνιακούς λόγους και επικοινωνιακούς στόχους; Νομίζω όμως ότι τα θέματα είναι λίγο πιο σοβαρά απ’ αυτά. Για να τα δούμε όμως λίγο από πιο κοντά από αυτά. Προβλέπεται ότι θα αποτύχουμε και θα χρειαστούν καινούργιες θυσίες, το ακούω αυτό κατά κόρον. Εγώ έχω να σας πω το εξής: Είναι στο χέρι μας, πριν απ’ όλα στο χέρι του ελληνικού λαού αλλά και της Κυβέρνησης να μην έρθουν καινούργιες θυσίες. Αλλά να είμαστε ξηγημένοι και σας πούμε και πώς το βλέπουμε. Το πρώτο είναι ότι πρέπει κάποια στιγμή η άμεση φορολογία να αποδίδει. Διότι παρά τη θέση της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης να μειωθούν οι φόροι συλλήβδην, δεν είμαστε υπέρ του να μειωθούν οι άμεσοι φόροι, έτσι για να είμαστε πολύ καθαροί μαζί σας. Η απόδοση της άμεσης φορολογίας στην Ελλάδα είναι η χαμηλότερη από όλες τις χώρες, στις οποίες καταγράφονται τέτοιοι δείκτες. Χωρίς τον υπολογισμό της φοροδιαφυγής είναι 9% επί του δηλούμενου εισοδήματος. Και αν υπολογιστεί και η φοροδιαφυγή είναι 2,3% του εισοδήματος, που πραγματοποιείται. Τι συντελεστές να κατεβάσουμε στην άμεση φορολογία, μπορείτε να μου εξηγήσετε; Ο λόγος που έχουμε τόσο υψηλή έμμεση φορολογία, την οποία πράγματι πρέπει να κατεβάσουμε και την οποία πράγματι ορισμένες διατάξεις εδώ δεν την κατεβάζουν, είναι ότι είναι τόσο χαμηλή η άμεση φορολογία. Μη λέτε λοιπόν συλλήβδην, «Όλη η φορολογία πρέπει να κατέβει», διότι δεν πρέπει να κατέβει. Το δεύτερο είναι ότι πρέπει κάποια στιγμή να αποδίδει η δημόσια περιουσία, η οποία είναι σε μεγάλο βαθμό εγκαταλελειμμένη και καταπατημένη. Γιατί όταν κάποιος πάει να το κινήσει αυτό ανακαλύπτουμε όλες τις δυσλειτουργίες; Και γιατί σας κάνει εντύπωση όταν ένας αντισυμβαλλόμενος σε μια μεγάλη σύμβαση που κάνει το ελληνικό δημόσιο δεν έχει το δικαίωμα να είναι καχύποπτος, ότι όλες αυτές οι δυσκολίες οι νομικές που υπάρχουν, η έλλειψη διάθεσης που υπάρχει, είναι σκόπιμες. Και πρέπει να έχει κάποια εγγύηση ότι εδώ δεν θα χρησιμοποιηθούν οι πολεοδομικές διατάξεις, οι οποίες πρέπει να αλλάξουν, εκ του πονηρού για να μη γίνει τίποτα. Διότι βεβαίως εγώ συμφωνώ ότι το Ελληνικό δεν πρέπει να γίνει σπίτια και μπάζα. Αλλά με ενοχλεί αφόρητα ότι έχουν περάσει πάνω από δέκα χρόνια που είναι στα χάλια που είναι σήμερα. Αυτό γιατί δεν ενοχλεί κανέναν; Δεν πρέπει να αντιμετωπιστεί αυτό; Πάμε και στο επόμενο. Υπάρχει παραγωγική βάση του δημοσίου; Ασφαλώς και υπάρχει. Το πρόβλημα είναι ότι δεν είναι ιδιωτική και δεν αποδίδει; Όχι, αυτό είναι λάθος. Αλλά πρέπει κάποια στιγμή η βάση αυτή η παραγωγική να αρχίσει να αποδίδει, όχι ζημίες, αλλά πρέπει να αποδίδει προϊόντα και υπηρεσίες. Και τέλος, το κοινωνικό κράτος πρέπει να παρέχει περισσότερες και πιο ποιοτικές υπηρεσίες. Εάν αυτά τα τέσσερα τα πετύχουμε, όχι αύριο, μεθαύριο και αρχίσουμε και τα βάζουμε σε μία βάση, τότε βεβαίως δεν χρειάζονται νέες θυσίες. Είναι απολύτως βέβαιο. Για να τελειώνει, λοιπόν, αυτή η συζήτηση, ως συζήτηση-πλαίσιο, με το μνημόνιο λύσαμε ζητήματα δανεισμού. Με το μεσοπρόθεσμο σχέδιο προσπαθούμε να λύσουμε -και θα λύσουμε, μην έχετε καμιά αμφιβολία, δεν θα επιβεβαιωθούν οι προσδοκίες σας- το πρόβλημα της εξυπηρέτησης του χρέους, που είναι άλλος στόχος. Και θα απομείνει σε εμάς -και κατά προτίμηση χωρίς τη βοήθεια τρίτων- να λύσουμε ένα σοβαρό πρόβλημα, που έχουμε εμείς και δεν το έχει κανένας άλλος, που είναι το ότι έχουμε πολύ μεγάλο χρέος. Αλλά για να μπορέσουμε να λύσουμε αυτό το ζήτημα που σημαίνει ότι η χώρα θα έχει απογειωθεί, πρέπει προηγουμένως το σκάφος να μην έχει συντριβεί. Και σας παρακαλώ πολύ όλες οι παρατηρήσεις που κάνετε, να λαμβάνετε υπόψη ότι αυτή είναι η βάση της συζήτησης. Διότι αλλιώς πράγματι, δεν υπάρχει καμιά συναίνεση εκ μέρους σας. Και αυτό θεωρώ ότι είναι ό,τι λιγότερο χρειαζόμαστε σήμερα. Τα υπόλοιπα επί των άρθρων.
