Ομιλία Θ.Δρίτσα, Κοιν.εκπροσώπου ΣΥ.ΡΙΖ.Α στο σχέδιο νόμου
«Εθνική Σχολή Δικαστικών Λειτουργών και άλλες διατάξεις»
(αναφορά στην κατάληψη της Νομικής)
Τρίτη 25 Ιανουαρίου 2011
Μόνη συζήτηση επί της αρχής, των άρθρων και του συνόλου του σχεδίου νόμου: «Εθνική Σχολή Δικαστικών Λειτουργών και άλλες διατάξεις».
ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΔΡΙΤΣΑΣ: Ευχαριστώ , κύριε Πρόεδρε.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, όταν πριν από λίγη ώρα ο Ειδικός Αγορητής του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού επιχείρησε να αναμασήσει γνωστά και συνηθισμένα τεχνάσματα δημιουργίας τεχνητής στόχευσης για διάφορα πράγματα που γίνονται στην Ελλάδα και χαρακτήρισε ως καθοδηγητή της παρουσίας των μεταναστών στη Νομική Σχολή το ΣΥ.ΡΙΖ.Α., αντέδρασα με θυμό και χαρακτήρισα αυτή του την επιλογή ως συνειδητή προβοκάτσια και περί αυτού επρόκειτο.
Όμως, δεν θα επιμείνω σ’ αυτό, γιατί πράγματι μια και μιλάμε για δικαιοσύνη και για σχέδιο νόμου του Υπουργείου Δικαιοσύνης, χρειάζεται να έχουμε το μέτρο.
Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. δεν έχει οργανώσει τέτοιου είδους πράγματα, αλλά δεν πρόκειται περί αυτού. Απέναντι στα φαινόμενα και στα γεγονότα έχει σημασία πώς στέκεται κάποιος και από εκεί καθορίζονται όλα. Δεν υπάρχουν υποκινητές και οργανωτές παράνομων πράξεων. Αυτή είναι η γνωστή φασίζουσα κατασταλτική λογική όλων των ανελεύθερων καθεστώτων. Υπάρχουν γεγονότα, υπάρχουν φαινόμενα, υπάρχουν πραγματικότητες γύρω μας, μπροστά μας, δίπλα μας σε κάθε στιγμή. Και απέναντι σ’ αυτές έχει σημασία πώς στέκεται κάποιος.
Έτσι, λοιπόν, μπορούμε να έχουμε το μέτρο. Πράγματι, διακόσιοι περίπου μετανάστες εγκαταστάθηκαν σε ένα τμήμα του κτηρίου της Νομικής Σχολής, στο οποίο δεν ασκούνται εκπαιδευτικές λειτουργίες –είναι υπό ανακαίνιση- δεν εμποδίζουν την εκπαιδευτική διαδικασία, δεν παραβιάζουν καμμία άλλη ελευθερία, δικαίωμα ή λειτουργία οποιουδήποτε άλλου και αυτό έγινε με σχεδόν ομόφωνη έγκριση συνέλευσης και απόφαση του φοιτητικού συμβουλίου της Νομικής Σχολής.
ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΠΛΕΥΡΗΣ: Δεν υπάρχουν αυτά!
ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΔΡΙΤΣΑΣ: Αυτά είναι κατατεθειμένα γεγονότα. Δεν έχει σημασία. Δεν θα κάνουμε τώρα διαπραγμάτευση για το τι έγινε και τι δεν έγινε. Εν πάση περιπτώσει, αυτά έχουν ανακοινωθεί.
ΠΡΟΚΟΠΗΣ ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΣ: Υπάρχει απόφαση πλειοψηφίας;
ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΠΛΕΥΡΗΣ: Η ΠΑΣΠ και η ΔΑΠ διαφωνούν.
ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΔΡΙΤΣΑΣ: Και η ΠΑΣΠ και η ΔΑΠ έχουν βάλει τις υπογραφές τους, όπως και άλλες παρατάξεις.
ΠΡΟΚΟΠΗΣ ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΣ: Ψήφισαν υπέρ αυτών;
ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΔΡΙΤΣΑΣ: Όμως, δεν είναι εκεί το πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, ότι δίπλα ακριβώς σ’ αυτό το χώρο της Νομικής Σχολής κάθε βράδυ τουλάχιστον τριάντα Έλληνες και στον ευρύτερο χώρο πάνω από διακόσιοι και στο Λεκανοπέδιο Αττικής μερικές χιλιάδες κοιμούνται στο δρόμο σε χαρτόνια, σε καθεστώς πλήρους εξαθλίωσης.
Αν αυτοί οι άνθρωποι κάποια στιγμή ενωθούν, κάποια στιγμή αισθανθούν ότι πρέπει να διεκδικήσουν και μπουν στη Νομική Σχολή και πουν «εδώ θέλουμε να ζεσταθούμε, θέλουμε να ζήσουμε, θέλουμε να σωθούμε» -συνήθως είναι τόσο εξαθλιωμένοι που δεν διεκδικούν ούτε τη ζωή τους- εκεί τι θα πει η ελληνική Βουλή, τα ελληνικά κόμματα, η ελληνική πολιτεία; Τι θα πει;
Και ελάτε τώρα να μου πείτε ποια διαφορά υπάρχει. Εργαζόμενοι είναι αυτοί οι μετανάστες στα χωράφια, στις οικοδομές, σε ένα σωρό παρακατιανές δουλειές χωρίς ένσημα, χωρίς κανονική αμοιβή, χωρίς τίποτα και χωρίς δικαίωμα να υπάρχουν, ενώ προσφέρουν. Δεν έχουν το δικαίωμα να φύγουν στη χώρα της Ευρώπης που επιθυμούν για να συνενωθούν με τις οικογένειές τους που βρίσκονται εκεί, όπως δεν έχουν και δικαίωμα να καταλάβουν πώς μπορούν να συνεννοηθούν με την ελληνική πολιτεία και να δουν τι θα κάνουν. Αυτά δεν υπάρχουν ως δικαιώματα.
Και όταν αυτό οξύνεται σε βαθμό τρέλας, αυτοί οι άνθρωποι αποφασίζουν –γιατί, απ’ όσο ξέρω, ήταν στα Χανιά και ύψωναν τη φωνή τους στο δημαρχείο των Χανίων και κανείς δεν τους άκουσε, όπως και στο κτήριο του Ο.Τ.Ε. των Χανίων και κανείς δεν τους άκουσε- να έρθουν στην Αθήνα, όπως καλή ώρα, είχαν έρθει τότε και οι αγρότες. Και ήρθαν να πουν «κοιτάξτε μας!», «ακούστε μας!», «πεθαίνουμε!».
Περί αυτού πρόκειται. Νομίζετε, λοιπόν, ότι χρειάζεται υποκινητής και καθοδηγητής; Νομίζετε ότι χρειάζεται σχέδιο απίστευτων δυνάμεων; Πείτε μου! Ο κύριος Υπουργός Δικαιοσύνης είναι έγκριτος νομικός, όπως άλλωστε και ο κ. Παυλόπουλος. Αλήθεια, ποιο αδίκημα μπορεί να στοιχειοθετηθεί; Το άσυλο;
Μα, υπάρχει απόφαση της εκπαιδευτικής κοινότητας. Και στο κάτω-κάτω η εκπαιδευτική κοινότητα πρέπει να αφεθεί να λειτουργήσει ως τέτοια και να μπορέσει να χειριστεί και τα ζητήματα του ασύλου.
Όλη αυτή η φοβική, τρομερή και φοβερή –υστερική, θα έλεγα- εκστρατεία καναλιών, πολιτικών Κομμάτων και φοβικών συνδρόμων θα πρέπει να γίνει, για να τους τσακίσουμε αυτούς τους ανθρώπους και για να δακτυλοδείξουμε και το ΣΥΡΙΖΑ, ως το μεγάλο ένοχο, που μπορεί και οργανώνει όλα αυτά εις βάρος της ελληνικής κοινωνίας, της πολιτείας, του νόμου, της τάξης και δε συμμαζεύεται. Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να προχωρήσω άλλο σε αυτό.
Για το νόμο περί ευθύνης Υπουργών έγινε αναφορά και με την ευκαιρία της τροπολογίας που έχει κατατεθεί.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, πράγματι, όταν έγινε η τροποποίηση του Συντάγματος και επί τη βάσει της τροποποίησης του Συντάγματος ψηφίστηκε αυτός ο νόμος περί ευθύνης Υπουργών που ισχύει, τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά. Πράγματι, εκείνος ο νόμος σε δύο σημεία του θεωρήθηκε πρόοδος.
Το ένα σημείο ήταν ότι τη μία βουλευτική περίοδο για την παραγραφή την έκανε δύο -ο κ. Παυλόπουλος, που είναι δάσκαλος, τα ξέρει, βέβαια, πολύ καλύτερα και μπορεί να τα εξηγήσει- ενώ ίσχυε επί πολλές δεκαετίες πριν. Επίσης, άνοιγε το δρόμο, ώστε η τελική κρίση, η τελική δίκη να γίνει από φυσικούς δικαστές και όχι από Βουλευτές και δικαστήρια, όπου συμμετέχουν μέλη του Κοινοβουλίου. Αυτό τότε θεωρήθηκε πρόοδος και κάποιοι εκπρόσωποι, ακόμη και των δυνάμεων της Αριστεράς, έδωσαν σε ορισμένα σημεία θετική ψήφο.
Πολύ γρήγορα οι ραγδαίες εξελίξεις αποδόμησαν πλήρως τη δημοκρατία στον τόπο μας, τον κοινωνικό έλεγχο, τη δυνατότητα της πολιτικής να επιβάλει επί της οικονομίας τη βούληση της δημοκρατικά συντεταγμένης πολιτείας. Μέσα στο πνεύμα του αστισμού, του καπιταλιστικού συστήματος και του αστικού κράτους, όταν εξαφανίστηκε πολύ γρήγορα και με ραγδαίο ρυθμό, ετέθη το θέμα. Μάλιστα ετέθη πρώτα από την Αριστερά ότι αυτό δεν μπορεί να συνεχίζεται.
Δεν μπορεί αυτός ο πολιτικός κόσμος, αυτοί οι πολιτικοί θεσμοί να είναι συμβατοί με τα αισθήματα κοινωνικής δικαιοσύνης και να ανταποκρίνονται στην απαίτηση της κοινωνίας για πλήρη διαφάνεια, για διαύγεια, για ισοτιμία, για ισονομία και για όλα αυτά. Από εκεί έχουν ξεκινήσει όλα αυτά τα ζητήματα.
Πράγματι, τώρα είμαστε στη στιγμή που δεν χωρούν τα μπαλώματα. Χρειάζονται πολύ ριζικές αλλαγές και, κυρίως, χρειάζονται πολιτικές αλλαγές και αλλαγές συσχετισμού τέτοιες που η κυριαρχία των κεφαλαίων, η κυριαρχία των αγορών να καθυποταχθεί μέχρι του σημείου της πλήρους νίκης της δημοκρατίας, της κοινωνικής χειραφέτησης και της επιβολής των κοινωνιών πάνω στις αγορές. Εδώ θα κριθούν οι πολιτικές και τα Κόμματα. Ούτε στο νόμο ούτε στο έτσι ούτε στο αλλιώς.
Επ’ αυτού χρειάζονται οι προτάσεις και όχι τα μπαλώματα και οι προσχηματικοί λόγοι. Απ’ αυτήν την άποψη, είναι άλλο αυτό και άλλο κάθε ελεγχόμενος Υπουργός να έχει το δικαίωμα, ως κάθε πολίτης και αυτός, να υπερασπιστεί τον εαυτό του, την τιμή του, την αξιοπρέπειά του και όλα αυτά, αυτήν την ελάχιστη δυνατότητα που δίνει η σχετική διατύπωση της παραγράφου 5 του άρθρου 86 του Συντάγματος, που επικαλείται ο κ. Κοντός και ελπίζω να την επικαλεστούν και όλοι οι υπόλοιποι.
Πραγματικά μέσα σε αυτό το πλαίσιο εμείς, από τη μεριά μας, όχι μόνο δεν έχουμε κανένα λόγο να μην τη δεχθούμε, αλλά και στο πόρισμά μας –στο πόρισμα της Επιτροπής Βατοπεδίου- την έχουμε δώσει ως διέξοδο και την έχουμε συμπεριλάβει ως δυνατότητα υπεράσπισης του κάθε ανθρώπου, είτε έχει κάνει Υπουργός είτε είναι εργάτης. Όμως, αυτό σε πλαίσιο ισονομίας, ισοτιμίας και αναγνώρισης των δικαιωμάτων και των κατηγορουμένων, που είναι βασική παράμετρος της δημοκρατίας.
(Στο σημείο αυτό κτυπάει το κουδούνι λήξεως του χρόνου ομιλίας του κυρίου Βουλευτή)
Δώστε μου μόνο δύο λεπτά, κύριε Πρόεδρε, αν έχετε την καλοσύνη. Παρασύρθηκα από τα σημαντικά ζητήματα της επικαιρότητας και άφησα πίσω το ίδιο το σχέδιο νόμου.
ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΚΑΣΤΑΝΙΔΗΣ (Υπουργός Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων): Τα ανέπτυξε ο κ. Μουλόπουλος, οπότε εντάξει.
ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΔΡΙΤΣΑΣ: Ακριβώς. Έχω ήδη απολύτως καλυφθεί από την επαρκέστατη αγόρευση του συναδέλφου και συντρόφου κυρίου Μουλόπουλου. Όμως, μιλάμε για τη μορφωτική επάρκεια των δικαστών και τη Σχολή Δικαστών.
Δικαστής, Χρήστος Σαρτζετάκης, ετών 32. Δεν μιλώ για τον Πρόεδρο. Δεν είναι της παρούσης. Εφάρμοσε τους νόμους, ως ανακριτής. Με τον ίδιο τρόπο θα μπορούσε ένας άλλος έγκυρος, αξιόπιστος, μορφωμένος, εκπαιδευμένος δικαστής να οδηγήσει την υπόθεση σε εντελώς διαφορετική κατεύθυνση.
Θα μου πείτε: «Ε, και;» Συμβαίνουν αυτά. Δεν θέλω τη μεμονωμένη περίπτωση της υπόθεσης Λαμπράκη και του Χρήστου Σαρτζετάκη να την κάνω αυθαίρετα και συνολικά γενικευμένη αντιπαράθεση. Όχι. Θέλω, όμως, να πω ότι η εκπαίδευση των δικαστών δεν είναι μόνο –που πρέπει να είναι και κατά τούτο αναγνωρίζουμε τα θετικά σημεία αυτού του νομοσχεδίου και το καταψηφίζουμε και σταθήκαμε και στεκόμαστε επί της αρχής στο παρόν ακριβώς γι’ αυτό το λόγο- ζήτημα επιμόρφωσης και στήριξης των μορφωτικών δυνατοτήτων του κάθε δικαστή και του δικαστικού σώματος στο σύνολό του, που αυτό είναι απαραίτητο.
Πράγματι, πρέπει να είναι γνώστες της επιστήμης τους, των παραμέτρων, της νομολογίας, του καθετί. Η ευρύτητα, όμως, της γνώσης συνδέεται με αυτό που λέμε «προσήλωση σε δημοκρατικές αρχές και κοινωνική τριβή». Αυτό, λοιπόν, απαιτεί μια άλλου είδους εκπαίδευση και κατά τούτο το ελάχιστο της συμμετοχής ακαδημαϊκών καθηγητών είναι θετικό. Όχι κατ’ ανάγκη, γιατί είναι καλύτεροι από κάποιους δικαστές που θα δικάσουν κ.λπ. -μπορεί να μην είναι- αλλά γιατί δεν εντάσσεται στην ιεραρχία η εκπαίδευση με αυτόν τον τρόπο. Διότι οι δάσκαλοι-δικαστές ανήκουν σε ένα ιεραρχημένο σύνολο, το οποίο γεννά εξαρτήσεις, το οποίο περιορίζει την ελευθερία, τη δημοκρατικότητα, την ανεξαρτησία, ακόμη και ανάμεσα στη σχέση δασκάλου και μαθητή, εκπαιδευτή και εκπαιδευόμενου.
Οι αρχές, λοιπόν, και οι διεργασίες που γεννούν φρόνημα ανεξάρτητο, γενναίο και δημοκρατικό, που μπορεί να καταλαβαίνει τις ανάγκες της κοινωνίας, τι είναι δικαιοσύνη πραγματικά για την κοινωνία και όχι τι λέει το γράμμα του νόμου, είναι μια εκπαίδευση που δεν μπορεί να τη δώσει απλώς και μόνο η αναβαθμισμένη τεχνοκρατικά εκπαιδευτική διαδικασία.
Είμαστε στην εποχή –και τελειώνω με αυτό, κύριε Πρόεδρε- που το Μεικτό Ορκωτό Δικαστήριο πλέον θεωρείται επιλήψιμο. Θεωρείται ότι έχει κλείσει τον κύκλο του. Γενικώς, τι τους θέλουμε τους πολίτες να δικάζουν; Αγράμματοι είναι νομικά και επιρρεπείς συναισθηματικά στις πραγματικότητες της δίκης και των κατηγορουμένων.
Μία από τις μεγαλύτερες κατακτήσεις της γαλλικής επανάστασης βρίσκεται, πλέον, σε παρακμή και σε κρίση. Σε πάρα πολλές υποθέσεις, πλέον, έχει καταργηθεί το Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο και όπου ακόμα διατηρείται, η σύγχρονη, τρέχουσα και περιρρέουσα ατμόσφαιρα δεν το βλέπει και με καθόλου καλό μάτι. Και είναι το πιο μεγάλο σχολείο για την ελληνική κοινωνία –και τελειώνω μ' αυτό- που δυστυχώς επηρεάζεται και αντί να σπεύδει με συναίσθηση ευθύνης να γίνει ένορκος, όταν καλείται, κοιτάει να το αποφύγει, γιατί δεν γνωρίζει η συντριπτική πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας ότι αυτό είναι μίας τεράστιας σημασίας δημοκρατική κατάκτηση και μια αναβάθμιση και της παιδείας και της γνώσης και του πολιτισμού και της δημοκρατίας.
Αυτά δεν μπορεί να τα λύσει το νομοσχέδιο με αυτή τη προσέγγιση, είναι πολύ πίσω -δεν μπορεί να τα λύσει βέβαια κανένα νομοσχέδιο- αλλά τουλάχιστον δεν δίνει το σήμα προς αυτή την κατεύθυνση και γι’ αυτό δεν μπορούμε και να το υπερψηφίσουμε. Έχουμε μια ισορροπημένη στάση και στεκόμαστε στο παρόν και νομίζω ότι είναι πάρα πολύ σοβαρή αυτή η στάση μας.
Ευχαριστώ πάρα πολύ.
(Χειροκροτήματα από την πτέρυγα του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς)
