Μόνη συζήτηση επί της αρχής, των άρθρων και του συνόλου του σχεδίου νόμου: «Σύστημα προστασίας και ασφάλισης της αγροτικής δραστηριότητας».
ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΔΡΙΤΣΑΣ:
Θα μου επιτρέψετε κύριε Υπουργέ, πριν μπω στο συζητούμενο σχέδιο νόμου, να κάνω μία αναφορά σε ένα ζήτημα που έχει πάρει οξύτατες διαστάσεις και που δεν συνδέεται άμεσα με το νομοσχέδιο αλλά έμμεσα -όπως θα αναφερθώ και παρακάτω- συνδέεται με την απουσία συνολικής δημόσιας κρατικής πολιτικής στον αγροτικό τομέα και σε όλα τα επίπεδα. Μιλάω για την ερήμωση της γης εξαιτίας της ανεξέλεγκτης βόσκησης χωρίς σύστημα, χωρίς προβλέψεις, χωρίς καθοδήγηση, χωρίς βοήθεια πάρα πολλών κτηνοτρόφων σε όλη την Ελλάδα και ιδιαίτερα σε νησιωτικές περιοχές.
Είναι ένα θέμα που δεν απασχολεί την επικαιρότητα τόσο πολύ, όμως αποτελεί μία απειλή και ίσως και μία πραγματικότητα μη αναστρέψιμη πια για ορισμένες περιοχές, κατάργησης όχι μόνο του φυσικού περιβάλλοντος και εξουθένωσής του, αλλά και των βασικών δυνατοτήτων αναπαραγωγής, ακόμα και της ίδιας της κτηνοτροφίας και άλλων παραγωγικών δραστηριοτήτων.
Είναι ένα θέμα για το οποίο δεν χρειάζονται κατασταλτικά μέτρα, δεν χρειάζονται εξαγγελίες και νομοθεσίες. Χρειάζεται άσκηση πολιτικής και όπου απαιτείται και συμπλήρωση της νομοθεσίας, κυρίως όμως, υποβοήθηση με μία οργανωμένη παρέμβαση των κτηνοτρόφων για να μπορούν να ανταπεξέλθουν και να μην αφήνονται ή να μην εξαναγκάζονται σε τρόπους αναπαραγωγής και τροφής των ζώων τους, με όρους του 14ου αιώνα, να μην πω όρους που καμμία σύγχρονη οργάνωση, παραγωγική διαδικασία δεν μπορεί να το ανεχθεί.
Προχωρώ στο σχέδιο νόμου. Κυρία Υπουργέ, πράγματι εξαγγείλατε πριν από λίγο ότι σύντομα με νομοθετική ρύθμιση από την πλευρά του κυρίου Παπακωνσταντίνου και του κυρίου Σαχινίδη θα υπάρξει η ανάληψη από την πλευρά του κράτους. Θα πρέπει να αποσαφηνιστούν διάφορα ζητήματα αλλά εν πάση περιπτώσει αυτή είναι η βασική εξαγγελία και η βασική κατεύθυνση των ελλειμμάτων του ΕΛΓΑ.
Παρά το γεγονός ότι ήδη και στην εισαγωγική έκθεση αναφέρονται τα ελλείμματα αυτά ως προϊόν των παθογενειών του πολιτικού συστήματος, όπως και εύστοχα επεσήμανε η Ειδική μας Αγορήτρια, κυρία Ηρώ Διώτη, εν τούτοις αυτή η εξαγγελία γεννά ερωτηματικά. Μπορεί να δίνει μία λύση αυτή τη στιγμή αποφόρτισης της πίεσης από τα ελλείμματα αυτά, αλλά δεν δείχνει από τη μεριά σας -και είναι συμβατό αυτό με το υπόλοιπο νομοσχέδιο- μία πραγματική πολιτική βούληση παρέμβασης στις αιτίες των ελλειμμάτων.
Έχουμε παρακρατούμενες εισφορές υπέρ του ΕΛΓΑ, που δεν αποδίδονται στις ΔΟΥ επί σειρά ετών και που σ’ αυτές οφείλονται σε ένα μεγάλο βαθμό τα ελλείμματα, όπως επίσης οφείλονται στο ότι δεν έχουν δοθεί οι προβλεπόμενες και αναγκαίες κρατικές ενισχύσεις στον ΕΛΓΑ για τις αποζημιώσεις των αγροτών. Επίσης υπάρχει ένας ευρύτατος, να μην πω φαυλοκρατούμενος, να πω όμως με πολλά ερωτηματικά χώρος των κατ’ εξαίρεση αποζημιώσεων με κυβερνητικές αποφάσεις επίσης επί σειρά ετών και με διαφορετικές κυβερνήσεις. Θα παραμείνει και αυτός ανέλεγκτος;
Όταν υπάρχουν αποκρύψεις στοιχείων, όταν υπάρχουν όλα αυτά τα δεδομένα στα οποία οφείλεται το έλλειμμα, δεν μπορεί να είναι τόσο απλή η ικανοποίηση της πιεστικής κατάστασης στην οποία βρίσκεται ο ΕΛΓΑ, η εξαγγελία ότι τα αναλαμβάνει ο κρατικός προϋπολογισμός, γιατί ο κρατικός προϋπολογισμός είναι χρήματα του ελληνικού λαού. Δεν έχουμε ανάγκη μεταθέσεων του βάρους πάλι από μία ειδική κατηγορία του πληθυσμού στο σύνολο του πληθυσμού.
Και με ειδική επιβάρυνση πάλι των λαϊκότερων στρωμάτων, των φτωχότερων στρωμάτων, έχουμε ανάγκη μίας ουσιαστικής παρέμβασης στις πολιτικές που προκαλούν τα ελλείμματα. Κατά τη γνώμη σας, αυτή η ουσιαστική παρέμβαση συγκροτείται με αυτό το σχέδιο νόμου και τις προβλέψεις του. Εμείς έχουμε μία άλλη άποψη, θα προχωρήσω σ’ αυτό.
Όμως, πέραν των όσων είπα ήδη για τα ελλείμματα, υπάρχει και το ζήτημα των δανείων. Τα δάνεια αυτά που έχει συνάψει ο ΕΛΓΑ επί σειρά ετών με διάφορες τράπεζες, δεν πρέπει να επανεξεταστούν; Δεν πρέπει να τεθούν στην επανεξέταση του ύψους των επιτοκίων, των όρων του δανεισμού, της επαναδιαπραγμάτευσης δηλαδή με τις τράπεζες αυτών των χρεών; Δεν είναι επίσης, ένας τομέας για τον οποίο η Κυβέρνηση πρέπει να ενεργοποιήσει τέτοιου είδους πολιτικές για να αντιμετωπίσει το δάνειο;
Θέλω να πω και κλείνω αυτήν την αναφορά μου στα ζητήματα των ελλειμμάτων ότι δεν αρκεί η μεταφορά της ευθύνης ανάληψης εξόφλησης των χρεών και των τόκων -που χειροκροτήθηκε μάλιστα η εξαγγελία αυτή και από την πλευρά των Βουλευτών της πλειοψηφίας- για να ικανοποιηθεί το περί δικαίου αίσθημα, η ισονομία, η διαφάνεια, η ανασυγκρότηση των πολιτικών που ασκούνται προς αυτήν την κατεύθυνση.
Απαιτούνται μια σειρά ζητήματα, τα οποία ήδη ανέφερα και ίσως και πολλά άλλα.
Προχωρώ τώρα στο ζήτημα που κεντρικά εισάγει αυτό το σχέδιο νόμου ως προς την ασφάλιση των γεωργικών εκμεταλλεύσεων της γεωργικής παραγωγής. Συμφωνώ και εγώ -και ακριβώς από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ κάνουμε την ίδια σκέψη- ότι μοιάζει πολύ αυτή η ρύθμιση με τη ρύθμιση που έγινε με τον ασφαλιστικό νόμο στις συντάξεις και στο σύστημα συνταξιοδότησης των εργαζομένων.
Οι τρεις πυλώνες ασφάλισης στην πραγματικότητα ανοίγουν τον δρόμο για τον περιορισμό της κρατικής παρέμβασης, για τον περιορισμό της κοινωνικής ευθύνης και της κοινωνικής λειτουργίας της προστασίας των αγροτών και της αγροτικής τους παραγωγής και προσανατολίζει την κάλυψη των ζημιών στην αγορά και στις λειτουργίες της αγοράς. Έμμεσα, ίσως, σε αυτήν την φάση, τμηματικά θα έλεγα, το εισάγει αυτή τη στιγμή, στην πραγματικότητα όμως το θεσμοθετεί προς αυτήν την κατεύθυνση και δεν μπορεί να υπάρχει καμμία αμφιβολία ως προς αυτό. Αυτή είναι μια βασική δική μας κριτική.
Και αυτό δεν είναι μόνο ότι έχει ένα έντονο εξ ορισμού και στη ρίζα του ταξικό χαρακτήρα. Διότι η μικρή αγροτική παραγωγή εξαναγκαστικά και μάλιστα ακριβώς με την προσθήκη της υποχρεωτικής και προαιρετικής προσέγγισης, θα αποδεχθεί τα χαμηλά επίπεδα κάλυψης των κινδύνων της αγροτικής παραγωγής και θα επιβαρύνει ακόμη περισσότερο το ήδη επιβαρυμένο κόστος παραγωγής, θα γίνει λιγότερο δηλαδή βιώσιμη η αγροτική παραγωγή. Ίσως σε ένα γενικότερο σχεδιασμό αυτό θα μπορούσε να το αντιμετωπίσει κανείς. Αλλά στη σφαίρα της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και της ιδιωτικής παραγωγικής διαδικασίας η μόνη διέξοδος είναι ο σώζον εαυτόν σωθήτω. Και πώς ο αδύναμος να σωθεί με τις ατομικές του δυνάμεις; Είναι καταδικασμένος να εξαφανιστεί και να αναζητήσει άλλες λύσεις, ενώ είναι παραγωγός, ενώ έχει μια ολόκληρη ιστορική οικογενειακή διαδρομή πολλή σημαντική, αξιοποιήσιμη και στις σύγχρονες συνθήκες.
Με αυτές τις κατευθύνσεις, λοιπόν, δεν είναι μόνο ότι οξύνονται οι κοινωνικές αντιθέσεις, αναδιανέμεται ο πλούτος, συγκεντρωποιείται ο πλούτος και του αγροτικού τομέα σε όλο και λιγότερες κεφαλαιουχικές συγκροτήσεις και όλο και περισσότερο οι εργαζόμενοι παραγωγοί, επί του προκειμένου στον αγροτικό τομέα, απαξιώνονται. Κεντρική συνέπεια αυτών των επιλογών είναι ότι καταργείται η δυνατότητα του κράτους και της Πολιτείας ως έκφραση της δημοκρατικής βούλησης των πολιτών μιας οργανωμένης δημοκρατικής κοινωνίας, να σχεδιάζει με συνολικό τρόπο τις παρεμβάσεις εκείνες που θα δίνουν τη δυνατότητα να αξιοποιούνται με κριτήρια κοινωνικού οφέλους οι παραγωγικές διαδικασίες. Είναι αδύνατον ένα δημοκρατικό κράτος με αυτού του είδους τις ρυθμίσεις και με αυτού του είδους τις επιλογές και με αυτού του είδους τις υποκλίσεις στους κανόνες της αγοράς να έχει ρόλο δημοκρατικό, να έχει ρόλο κοινωνικό, να έχει ρόλο αναπτυξιακό.
(Στο σημείο αυτό κτυπάει το κουδούνι λήξεως του χρόνου ομιλίας του κυρίου Βουλευτή)
Είναι αδύνατον και αυτό το βλέπουμε πια σε όλα τα κράτη, όταν φτάνουν ακόμα και οι πιο νεοφιλελεύθερες φωνές της ακαδημαϊκής ή της πολιτικής κοινότητας να θέτουν πια το ζήτημα ότι μια τράπεζα μπορεί να κυβερνήσει μια χώρα. Και απέναντι σε αυτό δεν μπορεί να επικαλούμαστε την κρίση ή τη δημοσιονομική ανεπάρκεια, διότι ακριβώς αυτές οι πολιτικές αναπαράγουν και βαθαίνουν περισσότερο την κρίση.
Απαιτείται, λοιπόν -και στον τομέα που ασχολείται αυτό το σχέδιο νόμου- οι έννοιες της ανταποδοτικότητας της ασφάλισης της αγροτικής παραγωγής να εμπεριέχουν ή να κυριαρχούνται θα έλεγα από τη δική μας πλευρά και από τη δική μας προσέγγιση, από κοινωνικά κριτήρια και όχι από κριτήρια σχέσης, εισφοράς και ανταπόδοσης μετρημένο σε χρήμα, σε ευρώ, σε κέρδη.
Τελειώνω –και σας ευχαριστώ, κύριε Πρόεδρε- ακριβώς με το ότι ένα είναι το μέγεθος που θα πρέπει να επιδιώκει το Κράτος. Το μέγεθος της συνολικής κοινωνικής ωφελιμότητας και όχι της τμηματοποίησης των ατομικών ρυθμίσεων στην ανταγωνιστική κοινωνία, την οποία ξέρουμε ότι σε αυτή ζούμε. Αλλά δεν μπορεί να αποδέχεται ένα κράτος ότι αυτή θα την αποδεχθεί και θα την ενισχύσει κιόλας προς κατευθύνσεις που σιγά-σιγά -και ήδη έχει συντελεστεί- δεν θα μπορεί να ελέγχει τίποτα. Σ’ αυτήν την άποψη η κριτική μας δεν είναι απλώς και μόνο σε κάποιες ειδικές ρυθμίσεις –θα επανέλθουμε και αύριο στην κατ’ άρθρων συζήτηση- είναι ένας συνολικός προσανατολισμός, στον οποίο διολισθαίνει πλέον το σοσιαλιστικό ΠΑ.ΣΟ.Κ. απολύτως…
Και υπηρετεί πολιτικές οι οποίες θα έχουν με βεβαιότητα συνέπειες πολλαπλές για τη χώρα, αλλά και αποδόμησης όχι μόνο του πολιτικού συστήματος, αλλά και της ίδιας της σοσιαλιστικής παράδοσης που έχει αυτό το Κόμμα το οποίο κυβερνά σήμερα τη χώρα.
Ευχαριστώ.
Λεπτομέρειες στη συνδρομητική σελίδα του VOULI.NET | Αίτηση Συνδρομητή
