ΟΜΙΛΙΑ
ΠΕΤΡΟΥ ΕΥΘΥΜΙΟΥ
ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΟΥ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΥ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ
ΣΤΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΕΡΓΑΣΙΑΣ
ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ
«ΕΓΓΥΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑΚΗ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ»
Κύριε Πρόεδρε, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι σε περιόδους κρίσης, πριν απ’ όλα κρίνονται οι ηγεσίες. Κρίνονται τα μέταλλά της, η ποιότητά της, κρίνονται και οι λαοί. Έχουμε αυτή την περίοδο της μεγάλης κρίσης μία απόλυτα θετική ένδειξη που είναι η βαθιά ωριμότητα του ελληνικού λαού και είναι οι εποχές οι ηγεσίες να αποδειχθούν σ’ αυτήν την ωριμότητα με τις δικές τους στάσεις, με τις δικές τους επιλογές, με τις δικές τους υπεύθυνες τοποθετήσεις.
Η Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ εξ αρχής συνειδητοποίησε το μέγεθος και το είδος της κρίσης. Συνειδητοποίησε ότι η Ελλάδα οδηγήθηκε με τα δικά της λάθη στο να είναι το εύκολο θύμα μιας διεθνούς συγκυρίας που αλλάζουν οι συσχετισμοί οικονομικής και πολιτικής ισχύος στο παγκόσμιο επίπεδο.
Δώσαμε τη λαβή και δώσαμε τη λαβή, γιατί είμαστε η μόνη χώρα της Ευρωζώνης που ήταν ταυτόχρονα με ένα έλλειμμα 13,6% απ’ ό,τι αποδείχθηκε, με ένα δημόσιο χρέος που είχε εκτιναχθεί στα 300 δισεκατομμύρια και ακόμα χειρότερο, στο να μην παρέχει εγγύηση ότι έχει τις δικές της δυνάμεις να βγει από αυτές τις Συμπληγάδες Πέτρες. Διότι τα 6 χρόνια διακυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας καταβαραθρώθηκε 35 ολόκληρες θέσεις η ανταγωνιστικότητα της χώρας. Αν δείτε την κατάταξη πήγαμε από την 35η, στην 71η, θέση πίσω από την Νιγηρία. Αυτό μας κατέστησε την αχίλλειο πτέρνα της Ευρωζώνης. Μας κατέστησε το πειραματόζωο των μεγάλων κερδοσκοπικών παιχνιδιών που αναπτύχθηκαν. Και αυτή τη στιγμή, εάν μιλάμε για τη συνδρομή, είναι γιατί δημιουργήθηκε ένας μηχανισμός που η Ευρώπη δεν τον είχε προβλέψει, ενώ οι κερδοσκόποι τον είχαν διαγνώσει. Η Ευρώπη φτιάχτηκε μέσα στα φρου-φρου, φτιάχτηκε σε μία αίσθηση του Καντίντ, του Βολτέρου, ότι θα ζούμε διαρκώς στο καλύτερο δυνατό κόσμο. Φτιάχτηκε η Ευρωζώνη, ως Νομισματική Ένωση, χωρίς οικονομική ένωση και φυσικά χωρίς πολιτική ένωση. Και φτιάχτηκε σαν να μην υπήρχε ποτέ ενδεχόμενο να υπάρξει κρίση. Ήταν στην κυριολεξία μέσα στα ροζ μπον-μπον. Και όταν ήρθε η επίθεση, το κλειδί για οποιοδήποτε υπεύθυνο ηγέτη της Ελλάδας, ήταν να δείξει ότι το ελληνικό πρόβλημα, το υπαρκτό, που έχει ευθύνη με ονοματεπώνυμο πως δημιουργήθηκε ότι δεν είναι όμως μόνο πρόβλημα της Ελλάδας. Είναι η χρήση της Ελλάδας ως μέσο διεμβολισμού του ευρώ. Πέτυχε ο Έλληνας Πρωθυπουργός αυτό το δύσκολο εγχείρημα; Και λέω δύσκολο, γιατί όλοι εδώ μέσα πια έχουμε πείρα της Ευρώπης. Πόσο μέσο χρόνο θέλει μία οδηγία; Ποτέ δεν θέλει λιγότερο από δύο χρόνια. Πόσο χρόνο χρειάζονται οι αλλαγές των συνθηκών; Ποτέ καμία δεν χρειάστηκε λιγότερο από 10 χρόνια. Και όμως, μέσα σε 1,5 μήνα, αυτή η διαρκής επιμονή της ελληνικής Κυβέρνησης και του Πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου προσωπικά, σε όλα τα κέντρα δύναμης, σ΄ αυτή την Ευρώπη αυτών των ρυθμών, δημιούργησε με το σταθμό της 11ης Φεβρουαρίου και το σταθμό της 25ης Μαρτίου, το μηχανισμό τον πολιτικό και οικονομικό της συνδρομής. Η συνδρομή προσδιορίστηκε από την Ευρωπαϊκή Ένωση, ως τριπλή. Ενοποιημένα οι δύο πόλοι της Ευρώπης το Eurogroup και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, και επιστράτευσε η Ευρώπη μαζί το ΔΝΤ. Αυτή είναι η αναντίρρητη πραγματικότητα των γεγονότων και χωρίς καμία μα καμία υπερβολή, θα ήθελα να συνειδητοποιήσουμε όλοι ακούγοντας ορισμένες πολιτικές δυνάμεις, αν αντιλαμβάνονται με όσα είπαν σήμερα σ’ αυτή την αίθουσα, αν θα μπορούσαν να τα πουν, αν δεν υπήρχε ο μηχανισμός συνδρομής. Αν έχουν συνειδητοποιήσει τι θα σήμαινε η συζήτηση σήμερα και η πραγματικότητα στο Ελληνικό Κοινοβούλιο, αν δεν είχε επιτευχθεί ο μηχανισμός συνδρομής. Στην κυριολεξία, «αλλού ξημερωμένοι». Όσοι επικρίνουν σήμερα αυτό, που, αν δεν είχε συμβεί, σήμερα μάλλον αυτή η Αίθουσα εδώ δεν θα υπήρχε με αυτό τον τρόπο, όπως και η χώρα με αυτόν τον τρόπο. Άρα το χρέος της στη χώρα, αυτή η Κυβέρνηση το έπραξε.
Δεύτερον, όπως σωστά τόνισαν πάρα πολλοί σ’ αυτή την αίθουσα, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι όταν υπάρχει πόλεμος - γιατί αυτό συμβαίνει πόλεμος είναι- είναι ενεργός και θέλει η κάθε πλευρά να φθάσει στην ακραία λογική συνέπεια. Οι κερδοσκόποι έχουν επενδύσει γιγάντια και θέλουν να κερδίσουν. Δυστυχώς πάντα σε κάθε χώρα, σε όλες τις εποχές υπήρχαν οι Εφιάλτες. Κάποτε ήταν έτσι, κάποτε ήταν κουκουλοφόροι, τώρα είναι παπαγαλάκια. Πρέπει στη χώρα μας να χάσουν οι κερδοσκόποι, όπως και στην Ευρώπη και να κερδίσει η χώρα μας και οι Έλληνες. Και αυτό αναλογεί σε όλους μας, να ξέρουμε ότι τα θεμελιώδη είναι κατοχυρωμένα και να έχουμε στο μυαλό μας, όταν έρχεται η φιλική συμβουλή «πάρε τα λεφτά σου από την Τράπεζα», ότι η αφετηρία αυτής της συμβουλής, μπορεί να είναι κάποιος που από αυτή τη συμβουλή θα κερδίσει εις βάρος όλων και της χώρας μας. Και να είμαστε σε αυτό κατηγορηματικοί, ότι όπως σωστά τονίστηκε μιλάμε πέρα από την υγεία, τη δυνατότητα του ελληνικού τραπεζικού συστήματος για την εγγύηση που παρέχει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Και οι Έλληνες πρέπει να ξέρουν ότι οι χειραγωγοί της κερδοσκοπίας πρέπει να ηττηθούν και είναι κομμάτι του καθενός μας να πετύχουμε αυτή την ήττα. Υπάρχει θέμα ότι κάθε πράξη μας σφραγίζει την πορεία των γεγονότων και είναι δεδομένο και οριστικό ότι πάρα πολλές φορές υπάρχει το σύνδρομο της εθνικής τύφλωσης.
Υπάρχει αυτό που το ζήσαμε επανειλημμένα στην ιστορία, ότι με ανιδιοτέλεια, με πάθος, με πίστη σε ιδέες, οδηγούμε τη χώρα εκεί που την πάει στο αντίθετο των συμφερόντων της και ότι πάρα πολλές φορές, αντικειμενικά, οι φίλοι του λαού καταλήγουν σε πολιτικές που είναι εχθρικές προς το λαό.
Είμαστε στο μικροσκόπιο στο σύνολό μας. Όχι μόνο η Ελληνική Κυβέρνηση. Όταν, λοιπόν, αυτή η χώρα πρέπει να αποδεικνύει ότι μπορεί μόνη της να αντιμετωπίσει τα πάντα, ακριβώς για να μην έχει ανάγκη ούτε εγγυητές των δανείων της, ούτε εγγυητές της συμμετοχής της στους διεθνείς θεσμούς, όταν το 20% του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος είναι ο τουρισμός, όποιος δίνει το διεθνές σήμα «μην έρθετε σε αυτήν τη χώρα», τραυματίζει καίρια την έξοδο από την κρίση. Δεν τραυματίζει αφηρημένα τους ανθρώπους του τουρισμού, κλονίζει ένα από τα θεμέλια της παραγωγικής, της αναπτυξιακής δυνατότητας αυτής της χώρας.
Αυτό να το συνειδητοποιήσουμε ότι ισχύει για όλα. Όταν οι Υπουργοί κυνηγιούνται από γραφείο σε γραφείο, η αίσθηση που μεταδίδεται είναι σε ποια χώρα θα έχεις φερεγγυότητα ότι θα ισχύσουν όσα δεσμεύεται, όταν δεν μπορεί να ασκηθεί το στοιχειώδες κυβερνητικό έργο;
Θέλω να τονίσω ότι η εθνική μας ιστορία θα έπρεπε να είναι μεγάλο σχολειό. Γιατί σε όλα πήγαμε με πολλαπλάσιο κόπο και αίμα, γιατί πάρα πολλές φορές οι ηγεσίες μας δεν είχαν αυτή τη σωφροσύνη. Έχουμε ξεχάσει ότι ακόμα και στην Επανάσταση του ’21 είχαμε δύο εμφυλίους στη διάρκεια της Επανάστασης. Και γι’ αυτό αποκτήσαμε κολοβή ανεξαρτησία. Ένα κράτος μέχρι τη Μελούνα. Την αποκτήσαμε την ανεξαρτησία με τη Ναυμαχία του Ναυαρίνου, δηλαδή με τη συνδρομή των στόλων των Δυνάμεων.
Πολλές φορές αυτά που ακούμε εδώ στην Αίθουσα, ως άλλη προοπτική, μου θυμίζουν λίγο κάποιο μεγάλο παράδειγμα του Μακρυγιάννη. Καθώς άκουγα αγορητές, θυμάμαι -ο Μακρυγιάννης είχε δεκαέξι τραύματα, τα κουβαλούσε σε όλη του τη ζωή- κάτι που μας αφορά όλους για την κρίση, έναν έξοχο στίχο του Ντίνου Χριστιανόπουλου που λέει: «Καημένε Μακρυγιάννη, τσάκισες το χέρι σου για να χορεύουν σέικ τα καλόπαιδα».
Αφήστε με να ολοκληρώσω, κύριε Λαφαζάνη.
Γι' αυτό είμαστε εδώ, γιατί δεν τιμάμε τίποτα από αυτά που μας έφεραν εδώ.
Και δεύτερο είναι ότι και μέσα στην Επανάσταση υπήρχαν δύο κατηγορίες αγωνιστών. Αυτοί που έβαλαν μπροστά να διώξουμε τους Τούρκους και να ελευθερωθούμε και αυτοί που ήταν ποικιλότροπα «τσάμπα μάγκες». Πρωτοστατούσαν στους εμφυλίους για το λουφέ. Δήλωναν στρατεύματα τριών χιλιάδων και είχαν τριάντα, αλλά ήταν εύχρηστοι απ’ όλους τους Μαυροκορδάτους, τους Φαναριώτες, ήταν προς όλες τις κατευθύνσεις.
Και όπως συμβαίνει με όλους αυτούς, ήταν λιγότερο εμφανείς στις μάχες κατά των Τούρκων και πολύ θαρραλέοι στις μάχες του εμφυλίου που είχαν και λουφέ. Και ένας απ’ αυτούς, υπάρχει ένας έξοχος διάλογος στο Μακρυγιάννη, τον κάλεσε μία φορά να μετάσχει σε αυτές τις «τσάμπα μαγκιές». Και του είπε ο Μακρυγιάννης: «Εσύ είσαι πολύ αφοβέρηγος, εγώ είμαι φοβεριγμένος», εννοώντας ότι πρέπει να σταθμίζουμε κάθε κίνησή μας σε σχέση με τι πάει μπροστά, τον κύριο στόχο της πατρίδας μας, όχι τι πάει μπροστά, την αίσθηση ότι κάνουμε εμείς την κίνησή μας και μετά «γαία πυρί μειχθήτω.»
Εγώ θα ήθελα να ακούσω πολύ πιο ολοκληρωμένα κάποιες απόψεις, όπως άκουσα από τον κ. Λαφαζάνη που προηγήθηκε. Όπως, ακούσαμε από την κυρία Παπαρήγα που δεν κάνει την τιμή να παρίσταται στο Κοινοβούλιο, διότι ως γνωστόν αφ’ης εξεστόμισε τη μία και μόνη αλήθεια, δεν χρειάζεται να δοκιμαστεί σε κανέναν διάλογο. Αλλά αυτό μας είπε εδώ και η κυρία Παπαρήγα.
Η κυρία Παπαρήγα μας είπε μάλιστα ότι καυχάται, επί λέξει. Καυχιέται που τα διεθνή μέσα ενημέρωσης έδειχναν τον αποκλεισμό του κρουαζιερόπλοιου ΖΕΝΙΘ, τους 950 Ισπανούς και τους 50 Αυστραλούς, να αποτελούν το διεθνές σήμα «Μην διανοηθείτε να έρθετε στην Ελλάδα». Είπε η κυρία Παπαρήγα «καυχόμαστε που το πετύχαμε. »
Άκουσα, λοιπόν, τη θέση να ανατιναχθεί αυτή η πορεία, να πει η Ελληνική Κυβέρνηση, το ελληνικό πολιτικό σύστημα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο «σας ανατινάζουμε, φύγετε, δεν σας θέλουμε». Κατάλαβα, λοιπόν, το πρώτο σκέλος της στρατηγικής. Μάλιστα, άρα ορθά. Να τα γκρεμίσουμε όλα. «Φύγετε, δεν σας θέλουμε, δεν μας νοιάζετε».
Το δεύτερο σκέλος είναι, όμως, αυτό που αφορά τον ελληνικό λαό. Το πρώτο το καταλαβαίνω. Φύγετε όλοι, μένουμε μόνοι και αντιμετωπίζουμε τα θέματα έξω από την Ευρώπη, έξω από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, έξω από το ΝΑΤΟ, από όλα. Είμαστε εδώ, λοιπόν, μόνοι ανάμεσά μας, στα σύνορά μας.
Φεύγουν αυτοί. Το μετά; Πρέπει να εξηγηθεί. Πρέπει να ειπωθεί. Τούτων όλων ούτως δοθέντων, πώς πορεύεται η πατρίδα; Πώς οργανώνει τα συμφέροντά της; Πώς αναπτύσσει την οικονομία της; Πώς διασφαλίζει τα εθνικά της συμφέροντα; Με ποιες συμμαχίες; Θα απευθυνθεί σε άλλες δυνάμεις; Πρέπει να περιγραφούν, πρέπει να ονοματιστούν. Ποιες είναι αυτές;
Γι’ αυτό, λοιπόν, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, πριν απ’ όλα, πρέπει να επικεντρώσουμε εντελώς διαφορετικά τις πολιτικές μας συμπεριφορές.
Κλείνω εδώ, κύριε Πρόεδρε. Είμαι ακριβώς στον χρόνο όπως όλοι οι άλλοι Κοινοβουλευτικοί Εκπρόσωποι.
Είναι αυτονόητο ότι πρέπει να αλλάξουμε γλώσσα και συμπεριφορά και ουσία στην πολιτική μας πράξη και στάση. Η χώρα χρειάζεται μία εθνική και κοινωνική συνεννόηση. Αυτό χρειάζεται, τίποτε άλλο. Ό,τι δεν είναι υποταγμένο σε μία εθνική και κοινωνική συνεννόηση, δεν βοηθά τη χώρα, δεν βοηθά τον ελληνικό λαό και κυρίως, δεν βοηθά τους ασθενέστερους. Γιατί ένα γκρέμισμα της χώρας, τους μόνους που δεν θα θίξει είναι οι καπιταλιστές, οι οποίοι θα αποσυρθούν στις Ελβετίες, στα Λονδίνα, στη Νέα Υόρκη και θα κοιτάνε τους υπόλοιπους να θέλουν να ανασυγκροτήσουν τη χώρα από το μηδέν.
Χρειάζεται εθνική και κοινωνική συνεννόηση με τα Κόμματα, με τα συνδικάτα, με την κοινωνία σε μίνιμουμ και μάξιμουμ στόχους ταυτόχρονα, ώστε να ξανακερδίσουμε αυτό που ήδη έπρεπε να έχουμε στο μυαλό μας ότι κάποτε το πετύχαμε και το χάσαμε.
Και εκεί, όντως, πρέπει να δούμε ευθύνες για όλους, να ξανακερδίσουμε τη θέση μας στον κόσμο εν ισοτιμία, όπως μας αναλογεί, όπως μας αξίζει, με εθνική υπερηφάνεια, με εθνική αξιοπρέπεια, γιατί ακριβώς εμείς θα έχουμε πάει μπροστά τη δικιά μας πατρίδα, με τις δικές μας δυνάμεις.
Αυτό είναι πρόταγμα, όχι του ΠΑΣΟΚ Είναι πρόταγμα της Ελλάδας, είναι πρόταγμα της ελληνικής κοινωνίας και γύρω από αυτή τη θέση, πάνω σ' αυτό το πρόταγμα της εθνικής και κοινωνικής συνεννόησης, θα κριθούμε όλοι. Εμείς ανοίξαμε αυτόν το δρόμο με την όλη στάση μας, την όλη συμπεριφορά μας, την πρακτική μας σε όλα τα επίπεδα και θέλουμε να ελπίζουμε ότι αυτή θα είναι η κοινή στάση όλων, γιατί ένα αφορά όλους μας, ο λαός μας, η πατρίδα μας και όχι τα Κόμματά μας ή οι εαυτοί μας.
Σας ευχαριστώ.
