ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΩΝ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΑΝΟΥ ΚΑΜΜΕΝΟΥ ΣΤΗΝ ΟΛΟΜΕΛΕΙΑ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ ΚΑΤΑ ΤΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΤΗΣ ΚΥΡΩΣΗΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΙΚΟΥ ΠΡΟΫΠΟΛΟΓΙΣΜΟΥ ΤΟΥ 2014

ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΩΝ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΑΝΟΥ ΚΑΜΜΕΝΟΥ ΣΤΗΝ ΟΛΟΜΕΛΕΙΑ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ ΚΑΤΑ ΤΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΤΗΣ ΚΥΡΩΣΗΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΙΚΟΥ ΠΡΟΫΠΟΛΟΓΙΣΜΟΥ ΤΟΥ 2014

«Σας άφησαν μόνο, κύριε Στουρνάρα, ε; Κρίμα!

Κύριε Πρόεδρε, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, αναρωτήθηκε από το βήμα προηγουμένως ο αντιπρόεδρος της κυβερνήσεως αν τους θεωρούμε ηλιθίους ή μαζοχιστές.

Ακούγοντας τα 10 τελευταία βήματα που πρότεινε ο κ. Βενιζέλος, αν προσθέσουμε και τα 18 σημεία που υποσχέθηκε ο κ. Σαμαράς προεκλογικά και φέρουμε την εικόνα μίας οικογένειας που παρακολουθεί τηλεόραση, αν βέβαια έχει ρεύμα και δεν έχει κοπεί ή ραδιόφωνο, με ένα μαγκάλι, ενός ανέργου, ενός ανθρώπου που έχει χάσει τη δουλειά του και τα οράματά του και ακούει ότι θα πρέπει να είναι πανευτυχής και ότι η Ελλάδα λόγω της εξαιρετικής πολιτικής που ασκεί η κυβέρνηση των μνημονίων είναι σε πολύ καλύτερη φάση από τη Σουηδία ή τη Σιγκαπούρη και ακούει τις θριαμβολογίες για το τι πετύχαμε, αυτό λέγεται σαδισμός, κ. Βενιζέλο. Δεν είναι ούτε ηλιθιότητα ούτε μαζοχισμός.

Είναι σαδισμός απέναντι σε ένα λαό στον οποίο επί τρία χρόνια ασκείτε μια πολιτική εξαθλίωσής του και του λέτε από το βήμα της Βουλής ότι πρέπει να είναι κι ευτυχής και να σας χειροκροτήσει. Αλλά θα μου πείτε, πριν από λίγο σας χειροκρότησαν οι συνάδελφοι της Νέας Δημοκρατίας. Σας χειροκρότησαν οι συνάδελφοι της Νέας Δημοκρατίας όταν είπατε ακόμα μια φορά για το έλλειμμα του 2009 της κυβέρνησης Καραμανλή, υποστηρίζοντας αυτά που λέει ο κ. Στουρνάρας και αυτά που λέει ο κ. Γεωργίου της ΕΛΣΤΑΤ, ότι, δηλαδή, η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή και ο Κώστας Καραμανλής ως πρωθυπουργός εξαπάτησαν τον ελληνικό λαό αλλοιώνοντας τα στατιστικά στοιχεία. Και σας χειροκροτούν. Αφού, λοιπόν, σας χειροκροτούν, κ. Βενιζέλο, δίκαιο είναι να φαντάζεστε ότι μπορεί να σας χειροκροτεί και ο ελληνικός λαός.

Τα πράγματα όμως είναι πολύ διαφορετικά. Ο συγκεκριμένος τακτικός προϋπολογισμός του 2014 είναι μια νέα πράξη στην τραγωδία που εξελίσσεται στην πατρίδα μας. Στον προϋπολογισμό αυτό, για πρώτη φορά μετά από 22 χρόνια, δεν υπάρχουν εγγεγραμμένοι κυβερνητικοί βουλευτές. Εξαντλήθηκε ο κατάλογος, γιατί κανείς πια δεν μπορεί να στηρίξει αυτόν τον προϋπολογισμό, που αυτοαναιρείται αν τον διαβάσει κανείς προσεκτικά.

Ακούσαμε για θυσίες που έγιναν και αποδίδουν έργο. Ακούσαμε για την παρατεταμένη ύφεση που έφερε κοινωνική κρίση, αλλά βάσει των εκθέσεων ήρθε η ώρα της εξόδου από την κρίση. Και το ακούμε αυτό από την ίδια κυβέρνηση, η οποία σε αυτή την αίθουσα, σε αυτό το βήμα, διά στόματος του πρωθυπουργού, είχε μιλήσει για το καράβι που γύριζε τον κάβο. Ο κάβος δεν εφάνη.

Ούτε τα Κύθηρα και τα Αντικύθηρα φαίνονται, κ. Στουρνάρα. Πριν από λίγο με πήρε ο πρόεδρος των Κυθήρων και των Αντικυθήρων και μου είπε ότι αποφάσισε η κυβέρνηση να κόψει τα κονδύλια για το καράβι και να υπάρχει ένα δρομολόγιο από τον Πειραιά. Αυτή είναι η πολιτική που επιβάλλετε!

Ακούσαμε τον πρωθυπουργό στον παρελθόν να μας μιλάει για «απογειώσεις» που έρχονται μετά την Άνοιξη. Καμία απογείωση. Συνεχίζεται η πτώση του αεροσκάφους και η συντριβή του ελληνικού λαού.

Ο συγκεκριμένος προϋπολογισμός αποτελεί ένα μόρφωμα κρατικού προϋπολογισμού που καταδυναστεύει τους πολίτες που εξέλεξαν εσάς ως αντιπροσώπους, που καλείστε να τον ψηφίσετε, κύριοι συνάδελφοι, και υποθηκεύει με δυσβάσταχτα δάνεια και χρέη τις μέλλουσες γενιές.

Μάλιστα, για πρώτη φορά, αναφέρεται στη σελίδα 140 του κρατικού προϋπολογισμού, ότι οι μέλλουσες γενιές δεσμεύονται μέχρι το 2057.

Το καταθέτω στη Βουλή, για να είναι προσβάσιμο στους συναδέλφους που θα θέλουν να δουν κάποια από τα έγγραφα, όπως ο κ. Βενιζέλος που με ιδιαίτερη προσοχή μελετά τα έγγραφα που καταθέτει ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως.

Είναι ένας τακτικός προϋπολογισμός που ανέρχεται στα 117 δισεκατομμύρια ευρώ. Μας λέτε ότι δεν αποτελεί πλέον έναν προϋπολογισμό όπως οι προϋπολογισμοί της μεταπολιτεύσεως, αλλά ότι είναι ένας προϋπολογισμός που έχει πλεόνασμα. Αν δει όμως κανείς με ιδιαίτερη προσοχή τα πιστωτικά έσοδα, θα δει ότι για να μπορεί αυτός ο προϋπολογισμός να φτάσει τα 117 δισεκατομμύρια ευρώ περιέχει ένα κονδύλι της τάξεως των 63,5 δισεκατομμυρίων ευρώ ως έσοδα τα οποία προκύπτουν από δάνεια και βαφτίζονται πιστωτικά έσοδα. Δηλαδή, για να ισοσκελιστεί ο προϋπολογισμός αυτός, για να ισοσκελιστούν τα έσοδα και οι δαπάνες του προϋπολογισμού καταχωρήθηκε το 54% των εσόδων που προέρχονται από δάνεια, τα οποία συνιστούν μελλοντικές υποχρεώσεις και δεν αποτελούν περιουσιακά στοιχεία.

Η ιστορία, λοιπόν, των ελλειμματικών προϋπολογισμών δεν σταματά στον προϋπολογισμό του 2014, αλλά επεκτείνεται χρονικώς και πιο πίσω.

Εάν δουν οι Έλληνες πολίτες τι ακριβώς συμβαίνει και αν πρέπει κάποια στιγμή να τους πούμε ότι πρέπει να ακούσουν μία αλήθεια διαφορετική από αυτή που μεταδίδουν τα κανάλια της κυβέρνησης, τα οποία τρέφονται με διαφημίσεις τραπεζών που ανήκουν μετοχικά στο ΤΧΣ, δηλαδή στο κράτος, πρέπει να τους πούμε ότι οι προϋπολογισμοί του 2013 και του 2012, για την ισοσκέλιση τους, εμπεριέχουν ως έσοδα πιστωτικά δάνεια της τάξεως των 75,6 δισεκατομμυρίων και 130,5 δισεκατομμυρίων, αντίστοιχα, του 2013 και του 2012.

Το αποτέλεσμα των πιστωτικών εσόδων των προϋπολογισμών και των τριών ετών 2012, 2013, 2014, ανέρχεται στο κολοσσιαίο ποσό για την ελληνική οικονομία των 270 δισεκατομμυρίων, που είναι απόρροια του πρώτου και του δεύτερου μνημονίου, των δανειακών συμβάσεων, της εθνικής υποτέλειας και της εξαθλίωσης της ελληνικής κοινωνίας. Γι’ αυτό και ο ξένος Τύπος μιλάει πλέον για μία Ελλάδα που θα χρειαστεί 200 χρόνια να ξεχρεώσει.

Κι επειδή του αρέσουν του κ. Βενιζέλου τα έγγραφα, καταθέτω στη Βουλή δημοσίευμα της Wall Street Journal, της 10ης Οκτωβρίου του 2013.

Η κυβέρνηση, εν τούτοις, και παρ’ όλα αυτά, ισχυρίζεται ότι υπάρχει ένα πλεόνασμα το 2013 κι ένα μεγαλύτερο το 2014, που εν μέρει αποτελεί  την αύξηση των φόρων, την περικοπή των δαπανών της κοινωνικής περίθαλψης, της υγείας, της καθυστέρησης πληρωμής περίπου 6,5 δισεκατομμυρίων ληξιπροθέσμων οφειλών του δημοσίου που δεν φαίνονται πουθενά και που καταγράφονται εκτός προϋπολογισμού και ο πρωθυπουργός θριαμβολογεί.

Έστω κι αν θριαμβολογεί, αφαιρουμένων των δανείων, αφαιρουμένων των 6,5 αυτών δισεκατομμυρίων, είναι απορίας άξιον πώς υπάρχει πρωθυπουργός στον κόσμο - ούτε στη Σιγκαπούρη και στη Σουηδία υπάρχει βεβαίως - ο οποίος θριαμβολογεί στη Βουλή, στο Κοινοβούλιο, όταν το ΑΕΠ της χώρας του θα συρρικνωθεί κατά 4%, στα 183 δισεκατομμύρια για το 2013, το δημόσιο χρέος θα αυξηθεί στο 175,5% του ΑΕΠ, η ανεργία θα ξεπεράσει το εφιαλτικό επίπεδο του 28% και όταν πραγματική κηλίδα στο μέλλον της Ελλάδος αποτελεί το δυσβάσταχτο χρέος, τα αιώνια κυλιόμενα δάνεια, που οφείλει η χώρα στους πιστωτές της.

Θα πρέπει να διερωτηθεί ο σκεπτόμενος πολίτης πώς είναι δυνατόν η ελληνική κοινωνία να «φέσωσε» με χρέος ύψους 270 δισεκατομμυρίων ευρώ μέσα σε μία τριετία, ενώ στην πλειονότητα οι πολίτες, όλος ο ελληνικός λαός, την ίδια στιγμή έχει οδηγηθεί στην εξαθλίωση;

Τα 270 αυτά δισεκατομμύρια πού είναι; Γιατί τα χρεώθηκε; Εδώ, λοιπόν, λέμε την αλήθεια στον ελληνικό λαό που κρύβουν οι πάντες. Αυτά τα 270 δισεκατομμύρια ευρώ, ουσιαστικά, η κυβέρνηση των μνημονίων, κατ’ εντολήν της τρόικας και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, τα πέρασε από το έλλειμμα των τραπεζών στο έλλειμμα των πολιτών. Γι’ αυτό θα πρέπει να αντιληφθούν οι Έλληνες πολίτες ότι η συγκεκριμένη συγκυβέρνηση κάνει αυτό που είπε πολύ προσεκτικά ο κ. Βενιζέλος, ο οποίος είπε απευθυνόμενος στην αντιπολίτευση: «Τι θέλετε; Να κλείσουν οι τράπεζες»; Μα, εδώ δεν είμαστε βουλευτές εκπροσωπώντας τραπεζίτες, είμαστε βουλευτές εκπροσωπώντας πολίτες.

Ναι, λοιπόν. Για μας, τον πρώτο λόγο έχουν οι πολίτες, οι Έλληνες πολίτες, που έχουμε υποχρέωση να προστατεύσουμε και όχι οι τραπεζίτες.

Τα 270 δισεκατομμύρια ευρώ των τριών ετών πού βρίσκονται; Είναι στις καταθέσεις; Όχι, 165 δισεκατομμύρια είναι οι καταθέσεις. Μπήκαν σε επενδύσεις; Ποτέ. Έγιναν δημόσια έργα; Τι κάλυψαν; Δεν κάλυψαν απολύτως τίποτα.

Η αλήθεια και η σκληρή πραγματικότητα είναι ότι η Ελλάδα από το 2000 μέχρι το 2013 έχει πληρώσει σε χρεολύσια και τόκους 431 δισεκατομμύρια ευρώ. Ως παράδειγμα της τοκογλυφικής πρακτικής των αλληλέγγυων εταίρων μας τα 150 δισεκατομμύρια ευρώ οφείλονται αποκλειστικά σε τόκους εξυπηρέτησης του χρέους, δηλαδή ένα υπέρογκο ποσό για την αμοιβή των δανειστών κι όχι για την οικονομική ανάπτυξη της χώρας. Καταθέτω τη σελίδα 142 του κρατικού προϋπολογισμού.

Μόνο την τελευταία τετραετία 2009 με 2013 οι πληρωμές σε τόκους του δημοσίου χρέους ανέρχονται ως βοήθεια, όπως τη χαρακτηρίζουν οι κοινοτικοί εταίροι μας, προς την Ελλάδα σε 50 δισεκατομμύρια ευρώ. Κέρδισαν από τόκους αυτά τα τέσσερα χρόνια 50 δισεκατομμύρια ευρώ, με τη συναίνεση της ελληνικής Κυβέρνησης, στο όνομα του ελληνικού λαού.

Βεβαίως, οι τόκοι αυτοί πληρώνονται με τους φόρους, με τις μειώσεις μισθών, με τις μειώσεις συντάξεων, μειώνονται με τις δαπάνες για την υγεία και μετατρέπουν τον Έλληνα πολίτη ως Ιφιγένεια εν Αυλίδι. Τι έφταιξε ο Έλληνας πολίτης για να μετατραπεί η χώρα του σε δουλοπαροικία του χρέους και να επωμιστεί αυτός το δυσβάσταχτο χρέος των 270 δισεκατομμυρίων που προήλθε πρωτίστως από τις τεράστιες ζημιές των δήθεν ελληνικών τραπεζών, τις οποίες κοινωνικοποίησαν μέσω του προϋπολογισμού;

Οι τράπεζες αυτές είναι οι τράπεζες οι οποίες συνεχίζουν και σήμερα-παρότι οι μετοχές τους βρίσκονται στο Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, δηλαδή στον ελληνικό λαό-να πληρώνουν αυτούς που συντηρούν την Κυβέρνηση και υποθάλπουν τους απατεώνες, τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, τα ελεγχόμενα από τους εργολάβους.

Διαβάζετε, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι της Νέας Δημοκρατίας, οπωσδήποτε τον ιστότοπο του Πρωθυπουργού και των συνεργατών του. Το απόγευμα ανέβηκε στη σελίδα αυτή του κ. Βασίλη Ζήση με τίτλο «Δάνειο πάνω στο δάνειο για την ΠΗΓΑΣΟΣ» η είδηση ότι με δανεισμό ύψους 178 εκατομμυρίων συνεχίζει προς το τέλος τους έτους η ΠΗΓΑΣΟΣ ΕΚΔΟΤΙΚΗ έναντι 160 εκατομμυρίων στις αρχές του ίδιου έτους, την ώρα που τα έσοδα της εταιρείας μειώθηκαν κατά 57 εκατομμύρια ευρώ. Νέο δάνειο στην ΠΗΓΑΣΟΣ! Το καταθέτω για τα Πρακτικά.

Οι τράπεζες, λοιπόν, αυτές των οποίων αναλαμβάνει ο ελληνικός λαός την ανακεφαλαιοποίησή τους, παρότι ανήκουν στο Τ.Χ.Σ., δηλαδή στον ελληνικό λαό, και οι τραπεζίτες, συνεχίζουν να παίζουν με τους εργολάβους. Αύριο το ίδιο θα κάνουν με τον Ψυχάρη, αυτό που έχουν κάνει ήδη με τελειωμένες επιχειρήσεις, όπως ο ΔΟΛ. Μεθαύριο θα το κάνουν με το κανάλι. Παραμεθαύριο θα το κάνουν με όλους εκείνους οι οποίοι αναλαμβάνουν τον πόλεμο λάσπης. Αυτό δεν είναι δημοκρατία. Αυτό είναι μέσα προπαγάνδας που πληρώνονται παράνομα από μία Κυβέρνηση η οποία παραχωρεί την εξουσία και την εθνική κυριαρχία στις τράπεζες.

Και επειδή έχουμε μια κακιά συνήθεια στους ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ, να κρατάμε σημειώσεις, διάβαζα την ομιλία του κ. Σαμαρά πέρυσι στον Προϋπολογισμό από αυτό εδώ το βήμα. Από τα Πρακτικά διαβάζω τι είπε, επί λέξει: «Τώρα με την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών θα φύγει η αβεβαιότητα, θα επιστρέψει ξανά η ρευστότητα και θα ανοίξουν οι κάνουλες του τραπεζικού δανεισμού. Έτσι θα μπορέσει να γίνει και η ρύθμιση των οφειλών για τους δανειολήπτες. Αυτό από μόνο του θα είναι μια μεγάλη ανάσα».

Συνεχίζει ο κ. Σαμαράς από αυτό εδώ το βήμα, πέρυσι στον Προϋπολογισμό: «Ακόμα θα μπορέσουν να πάρουν κεφάλαιο κίνησης οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις, αλλά και να ξεκινήσουν τα μεγάλα έργα. Όλα αυτά δεν μπορούσαν να γίνουν χωρίς ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Και αυτό θα είναι πρόσθετη ανάσα».

Οι κρουνοί άνοιξαν, οι κάνουλες της χρηματοδότησης άνοιξαν ή έχουν βγει στο σφυρί όλες οι ελληνικές επιχειρήσεις; Ή ο μικρομεσαίος επαγγελματίας ξεροσταλιάζει μέρες γιορτών στο άδειο μαγαζί του, έχοντας το άγχος ότι θα πάει μέσα γιατί δεν αντέχει να πληρώσει το ΦΠΑ, δεν έχει να πληρώσει τον εργαζόμενο, δεν τα βγάζει πέρα να πληρώσει την επιταγή; Γιατί η χρηματοδότηση των τραπεζών που η κυβέρνηση επιτρέπει στους τραπεζίτες να δίνουν, πάει μόνο στα διαπλεκόμενα συμφέροντα για τα οποία νομοθετεί αποκλειστικά η κυβέρνηση αυτή.

Από αυτόν τον προϋπολογισμό μπαίνουν δύο δισεκατομμύρια ευρώ φόροι. Και μόνο αύριο χαρίζει αύριο 3 δισεκατομμύρια 132 εκατομμύρια ευρώ με το νομοσχέδιο για τους αυτοκινητόδρομους, στους ίδιους εργολάβους, οι οποίοι εξαπάτησαν τον ελληνικό λαό, οι οποίοι δεν κράτησαν τις σημαντικές τους υποχρεώσεις σε αυτοχρηματοδοτούμενα έργα, δηλαδή έργα τα οποία πληρώνει και η Ευρωπαϊκή Ένωση.

Γι’ αυτούς νομοθετεί. Δεν νομοθετεί, κύριοι συνάδελφοι, για αυτό που ζητήσατε κάποιοι εξ υμών, με εντιμότητα, θα πω εγώ, την προστασία δηλαδή των δανειοληπτών της πρώτης κατοικίας, των ψηφοφόρων σας. Δεν έρχεται να προστατεύσει το κεραμίδι του Έλληνα πολίτη και το χωράφι του αγρότη.

Όταν, όμως πρόκειται για τον εργολάβο, δίνει εισπράξεις από διόδια 861 εκατομμύρια ευρώ. Μέχρι το τέλος των συμβάσεων άλλα 600 εκατομμύρια ευρώ. Δίνει αποζημιώσεις για καθυστερήσεις 360 εκατομμύρια ευρώ. Δίνει διαφυγόντα έσοδα από διόδια 167 εκατομμύρια ευρώ. Δίνει πρόσθετα κονδύλια για την κάλυψη χρηματοδοτικών κενών των συμβάσεων 1,144 δις ευρώ. Αυτή είναι η αλήθεια.

Η αλήθεια είναι, λοιπόν, ότι την ώρα που εξαθλιώνεται ο ελληνικός λαός, την ώρα που από τον «Δημόκριτο» κόβετε 620 εκατομμύρια που πληρώνουν την έρευνα, δηλαδή την παραμονή σ’ αυτόν εδώ τον τόπο των νέων παιδιών που έρχονται να υπηρετήσουν την πατρίδα τους και να αποτελέσουν το μέλλον της χώρας, κόβετε αυτά τα 620 και την ίδια στιγμή πάτε και χαρίζετε τρία δισεκατομμύρια στους εργολάβους. Αντί να καταγγείλετε τις συμβάσεις τους και να τους στείλετε στον εισαγγελέα.

Προσέξτε, γιατί εδώ θα μπει μέσα ο εισαγγελέας. Να μπουν όλοι στο παιχνίδι και να επανέλθουν οι εκπτώσεις των δημοσίων έργων στο 40% και στο 50% κι όχι στο 5% που είναι σήμερα. Διότι αυτό έχετε κάνει. Ελέγχετε δε με τους τραπεζίτες και σε ποιους δίνουν τη δυνατότητα να συμμετέχουν σε διαγωνισμούς. Μόνο στους ιδιοκτήτες Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Μόνο στο ελεγχόμενο καρτέλ, για το οποίο η Επιτροπή Ανταγωνισμού «κάνει την πάπια». Το μελετά. Δύο χρόνια μελετά, ενώ θα έπρεπε να έχει παρέμβει και να τους έχει μπλοκάρει.

Γι’ αυτήν την Ευρώπη μιλάμε; Γι’ αυτήν την Ευρώπη των αλληλέγγυων; Εγώ, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, αναζητώντας τα κείμενα της εντάξεως της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, στην ΕΟΚ τότε, διάλεξα ένα κομμάτι από την ομιλία του Κωνσταντίνου Καραμανλή το 1979, όταν υπέγραφε την είσοδο της χώρας στην Ευρώπη των εθνών-κρατών.

Έλεγε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής: «Απευθυνόμενος προς τους κορυφαίους Ευρωπαίους, δεν νομίζω ότι έχω ανάγκη να εξάρω τη σημασία της ευρωπαϊκής ενότητας. Εκείνο, όμως, που θα ήθελα ιδιαίτερα να τονίσω, είναι ότι για πρώτη φορά στην ιστορία θα δημιουργηθεί μία τόσο μεγάλη κοινότητα εθνών που βασίζεται στην ελεύθερη συγκατάθεση, στην ισότιμη συνεργασία και στον αμοιβαίο σεβασμό».

Αυτή είναι η κοινότητα και η Ευρωπαϊκή Ένωση του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Είναι η κοινότητα των εθνών και όχι η κοινότητα των τραπεζών.

Αυτή είναι κοινότητα στην οποία πιστεύουμε. Αυτή είναι Ευρώπη που πιστεύουμε κι όχι η Ευρώπη της Μέρκελ, όχι η Ευρώπη του Βεστερβέλε, ο οποίος περιφέρεται στις πλατείες της Ουκρανίας για να χρηματοδοτήσει οργανώσεις οι οποίες δήθεν μιλούν για την ευρωπαϊκή ενοποίηση και το μέλλον της Ουκρανίας σε βάρος της συμφωνίας την οποία θα κάνει με τη Ρωσία.

Αυτή είναι η αλήθεια. Διότι θέλει η Γερμανία να υποδουλώσει τους λαούς, όπως δεν μπόρεσε στον Πρώτο και το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο θέλει να ελέγξει τις οικονομίες των χωρών με τη νέα τάξη πραγμάτων και τους τραπεζίτες. Αυτό το παιχνίδι παίζετε, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, αν ψηφίσετε το σημερινό Προϋπολογισμό.

Μάλιστα, τα στοιχεία, των προϋπολογισμών αυτών των τριάντα ετών, δείχνουν ότι το πραγματικό δημοσιονομικό χρέος από τα 270 δισεκατομμύρια που έχει η Ελλάδα είναι 35 δισεκατομμύρια ευρώ και το υπόλοιπο των 235 δισεκατομμυρίων συνιστά καθαρά τραπεζικό χρέος, το οποίο εντάχθηκε με τις ευλογίες της πολιτικής ηγεσίας του τόπου και τις παροτρύνσεις της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.

Αυτή είναι η νέα Ευρώπη που δεν έχει καμία σχέση με την Ευρώπη των εθνών-κρατών. Είναι η Ευρώπη των τραπεζιτών.

Βεβαίως, επειδή μιλήσατε για την Ευρωζώνη, θα σας πω ότι εμείς είμαστε υπέρ της Ευρωζώνης και της ευρωπαϊκής ενοποίησης, αλλά δεν θα πληρώσει το μέλλον δεκαπέντε γενεών την επιβίωση της Ευρωζώνης. Ας την πληρώσουν εκείνοι που έχουν κέρδη από τους λαούς και όχι οι λαοί οι οποίοι καλούνται να πληρώσουν αυτή την ενοποίηση με τη στέρηση της ελευθερίας τους και με την κατάργηση της ιδιωτικής περιουσίας.

Με άλλα λόγια, η χαριστική βολή de facto της χρεοκοπίας της Ελλάδος προέρχεται από το χρηματοπιστωτικό σύστημα της χώρας που εποπτεύει η Τράπεζα της Ελλάδος, μια ανώνυμη εταιρεία που η συντριπτική πλειοψηφία των μετόχων παραδόξως μετά από ογδόντα πέντε χρόνια λειτουργίας της, παραμένει ακόμα άγνωστη στον ελληνικό λαό και αυτό αποτελεί ύβρη του Δημοκρατικού πολιτεύματος. Αποτελεί ύβρη του Δημοκρατικού Πολιτεύματος το να ζητάμε επίσημα τα στοιχεία από την Τράπεζα της Ελλάδος και για τις μετοχές και για τα CDS και για το ποιοι έβγαλαν τα λεφτά στο εξωτερικό -που τα κατέχει απόλυτα- για να φορολογηθούν πραγματικά και να αρνείται να τα δώσει.

Ξέρετε όμως, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, τι λέει το άρθρο 48 του καταστατικού το οποίο επικαλέστηκαν οι κεντρικοί τραπεζίτες για να μην μας δώσουν στοιχεία; «Ούτε εν τω Κεντρικώ Καταστήματι, ούτε επί τοις Υποκαστήμασιν αυτής δικαιούται αντιπρόσωπος του Δημοσίου να ερευνά τα βιβλία της Τραπέζης». Αυτή είναι, λοιπόν, όλη η ιστορία. Όλη η ιστορία είναι ο έλεγχος των τραπεζών στους λαούς και στα έθνη. Ο έλεγχος των τραπεζών που έχει επιτευχθεί πολλές φορές στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Βεβαίως ξεκινάει μια αντίσταση του λαού απ’ όλες τις χώρες και της Ευρώπης αλλά και των Ηνωμένων Πολιτειών. Βλέπουμε τι συμβαίνει στις Ηνωμένες Πολιτείες. Βλέπουμε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες μετά τη μεγάλη κρίση του 1930 είχαν την τύχη να έχουν ένα πολύ μεγάλο ηγέτη, τον Πρόεδρο Ρούσβελτ, ο οποίος διακήρυξε το «New Deal», τη νέα συμφωνία.

Τέτοια νέα συμφωνία πρέπει να κάνουμε, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, μια νέα συμφωνία που θα βάλει στο πλάι τους τραπεζίτες και θα προτάξει τα δικαιώματα των πολιτών.

Το κατάφεραν οι Ηνωμένες Πολιτείες με έναν πρόεδρο χτυπημένο από πολιομυελίτιδα σε ένα αναπηρικό καρότσι, ο οποίος έφερε πίσω το όραμα. Γιατί, όραμα έχει αυτός ο λαός και το όραμα είναι να δουλέψουμε σκληρά, να αλλάξουμε όλο το δημόσιο τομέα μας γιατί είναι στραβός. Να τον αλλάξουμε. Να φορολογηθούμε λογικά, αλλά να προστατεύσει το κράτος την περιουσία μας και να λειτουργούμε προς όφελος της εθνικής κυριαρχίας της χώρας και όχι προς όφελος των κερδών των τραπεζών.

Αυτό το «New Deal» θα πρέπει να το κάνουμε υπηρετώντας και τις τέσσερις ελευθερίες που ο Φραγκλίνος Ρούσβελτ στην περίφημη ομιλία του περιέγραψε:

Την πρώτη που είναι η ελευθερία της ομιλίας και της έκφρασης παντού στον κόσμο. Είναι μια ελευθερία η οποία καταπατάται.

Σας καλώ την Τετάρτη να ψηφίσετε την άρση ασυλίας μου γιατί τόλμησα να αναφέρω τον κ. Πάχτα στις Σκουριές επειδή πότιζε αρσενικό τα παιδιά και επειδή –λέει- προκάλεσα σε ιδιωτική συζήτηση τους πολίτες να τον λιντσάρουν. Και η Εισαγγελέας, αφού διάβασε το tweet του κ. Μουρούτη, συμβούλου του πρωθυπουργού, αφού έκανε προκαταρκτική –καλώς την έκανε- μου στέρησε το δικαίωμα που έχω βάσει του άρθρου 20 του Συντάγματος να καταθέσω έγγραφες εξηγήσεις. Γιατί λέει; Για να μην με προσβάλει! Αυτή είναι η κατάργηση της ελευθερίας της ομιλίας και του λόγου, την οποία θα τη ζήσουμε με αντιτρομοκρατικά μέτρα που θα πάρουν απέναντι σε όλους μας. Έχουμε όλοι σειρά στο ταμείο αυτό.

Έτσι γίνονται οι χούντες και η χούντα αυτή γίνεται με τη μέθοδο του βατράχου. Δεν μας πετάνε σαν βατράχια στο καυτό νερό, μας βάζουν στην κατσαρόλα και αρχίζουν και ζεσταίνουν το νερό μέχρι να λιποθυμήσουμε και να μην μπορούμε να αντιδράσουμε.

Η δεύτερη αρχή, κατά τον Ρούσβελτ, είναι η ελευθερία από την ένδεια, από τη φτώχεια που παγκοσμίως σημαίνει οικονομικούς όρους, που θα εξασφαλίσουν σε κάθε έθνος μια υγεία εν καιρώ ειρηνικής ζωής για τους κατοίκους σε όλο τον κόσμο.

Το κράτος και στις πιο φιλελεύθερες κοινωνίες έχει υποχρέωση να προστατέψει τον φτωχό, έχει υποχρέωση να περιθάλψει τον άρρωστο που δεν έχει τη δυνατότητα να πληρώσει το ταμείο του. Είναι υποχρέωση του κράτους να προστατέψει τον πολίτη και τα δικαιώματά του.

Η τρίτη αρχή είναι η ελευθερία από το φόβο και αυτήν την ελευθερία από το φόβο πρέπει να την αντιμετωπίσουμε μέσα σ’ αυτήν την αίθουσα. Οι απειλές τις οποίες δέχονται οι πολίτες που τολμούν να διαφωνήσουν, λέγονται κομματικές διαγραφές και διαπόμπευση από τα μέσα ενημέρωσης. Διεγράφη χθες ο γραμματέας της ΔΑΚΕ ιδιωτικού τομέα για δεύτερη φορά, γιατί είπε την άποψή του.

Γιατί έπρεπε να φοβάται ότι θα απομονωθεί. Γιατί θα πάρουν διαφημίσεις από την Εθνική Τράπεζα τα σαββατιάτικα «παπαγαλάκια» και θα τον απειλήσουν ακόμα και με φωτογραφίες του παιδιού του! Αυτό κάνουν. Αυτοί είναι που ελέγχουν ουσιαστικά μέσω του φόβου την εξουσία.

Θα πρέπει αυτόν τον φόβο να τον αντιμετωπίσουμε, όπως αντιμετωπίστηκε από το New Deal. Γιατί το New Deal προχώρησε και σε συγκεκριμένους νόμους που πλέον επανέρχονται στον κόσμο, κτυπώντας την ασυδοσία των τραπεζών. Ένας δημοκρατικός γερουσιαστής, ο Carter Glass από τη Βιρτζίνια και ένας άλλος ο Henry Steagall το 1932 έφεραν νομοθεσία επί Προέδρου Ρούσβελτ προκειμένου να διαχωριστεί ο λόγος των εμπορικών τραπεζών με τις τράπεζες εκείνες οι οποίες κάνουν πράξεις στο λεγόμενο καζίνο του καπιταλισμού, αντιμετωπίζοντας το μεγάλο κραχ της Wall Street με το περίφημο Banking Holidays, τις διακοπές των τραπεζών. Αυτή η νομοθεσία Glass-Steagall ουσιαστικά έβαλε στο περιθώριο τους κερδοσκόπους από το 1930 μέχρι το 1999.

Πάμε τώρα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Δεκάδες γερουσιαστές –είχα την τύχη πολλούς από αυτούς να τους συναντήσω- επαναφέρουν τη νομοθεσία Glass-Steagall, γιατί αν σκάσει η Ελλάδα, θα σκάσει η Ιταλία, η Ισπανία, η Πορτογαλία, η Γαλλία, η Γερμανία και οι Ηνωμένες Πολιτείες. Πρέπει να σκάσουμε τη φούσκα των κερδοσκόπων πριν αυτοί σκάσουν τη φούσκα των πολιτών.

Επαναφορά, λοιπόν, της νομοθεσίας Glass - Steagall. Και οι ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ αναλαμβάνουμε ενόψει των Ευρωεκλογών, να κάνουμε σημαία αυτή τη νομοθεσία μαζί με άλλα ευρωπαϊκά κόμματα και πολίτες και πολιτικούς, ζητώντας να ψηφίσουν οι πολίτες υπέρ της λογικής και της πολιτικής των τραπεζών ή υπέρ της λογικής των πολιτών, των ανθρώπων, των παιδιών μας, του μέλλοντος.

Η Ελλάδα αυτό που χρειάζεται, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, είναι ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ. Και εδώ θα πρέπει να δούμε τη μεγάλη διαφορά. Τι έκανε το σχέδιο Μάρσαλ μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και τι κάνει σήμερα η Ευρωζώνη και οι λεγόμενοι σύμμαχοι; Οι πραγματικοί σύμμαχοι ήταν αυτοί που από τις Ηνωμένες Πολιτείες  το 1947 με το σχέδιο Μάρσαλ σε δεκαέξι χώρες της Ευρώπης μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο έδωσαν οικονομική βοήθεια χωρίς αντάλλαγμα και τόκους, για να μπορέσουμε να ξαναχτίσουμε την οικονομία μας. Και ξαναχτίστηκε η οικονομία.

Μόνο τα «Liberty», που πήραν τότε Έλληνες πλοιοκτήτες και απλοί ναυτικοί, έκαναν την Ελλάδα την πρώτη δύναμη στη ναυτιλία. Έγιναν εγκαταστάσεις.

Ακόμα και όταν αμφισβητήθηκε από τον Μολότοφ. Αν κάνω κάτι λάθος, πείτε το μου, γιατί δεν τα ξέρω καλά αυτά. Θυμάμαι ότι ο Στάλιν πρώτα το δέχθηκε και εν συνεχεία ο Μολότοφ αρνήθηκε τη συμμετοχή, γιατί θεωρήθηκε ότι είναι ένα σχέδιο που θα μπορούσε να επηρεάσει.

Όμως, το σχέδιο Μάρσαλ έχει ιδιαίτερη σημασία.

Όχι, θα ρωτήσω τον κ. Κολλά που διορίσατε προχθές και ο οποίος έβαζε φωτιές στην κυβέρνηση Μητσοτάκη και ανέτρεπε τα λεωφορεία ξεβρακώνοντας κόσμο στο δρόμο, που διόρισε η Νέα Δημοκρατία. Αυτόν θα ρωτήσω.

Το σχέδιο Μάρσαλ είναι αυτό το οποίο χρειαζόμαστε και μάλιστα χρησιμοποιώντας τους φυσικούς μας πόρους.

Αντί να κατασχεθούν ουσιαστικά τα πετρέλαιά μας και το φυσικό μας αέριο από τους δανειστές, όπως επιδιώκουν να κάνουν, θα πρέπει τώρα να διαπραγματευτούμε με τις δύο δυνάμεις, οι οποίες έχουν και τη δυνατότητα αμυντικής ισχύος, τη Ρωσία και τις Ηνωμένες Πολιτείες, τη δυνατότητα εκδόσεως ομολόγων μελλοντικών κερδών για τον ορυκτό πλούτο της χώρας, προκειμένου να προχωρήσουμε σε διαγραφή του χρέους - και χαίρομαι, κύριε Τσίπρα, που το αναφέρατε σήμερα σαν διαγραφή του χρέους - του επονείδιστου και επαχθούς χρέους, να προχωρήσουμε ουσιαστικά σε ένα new deal και ενωμένος ο ελληνικός λαός να προχωρήσει στην ανασύνταξη της κοινωνίας και της εθνικής οικονομίας.

Ψηφίζοντας, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, τον Προϋπολογισμό ή αρνούμενοι τη ψήφο, δεν είναι μια πράξη κομματικής πειθαρχίας, είναι μια πράξη εθνικής ευθύνης. Είναι μια πράξη εθνικής ευθύνης που έχουμε πλέον ατομικά και όχι κομματικά. Δεν αποτελεί αποστασία να ψηφίζεις κατά τη συνείδησή σου και κατά τη συνείδηση εκείνων των οποίων εκπροσωπείς. Προδοσία αποτελεί το κάνεις ακριβώς το αντίθετο, να αγνοήσεις τους πολίτες που εκπροσωπείς και να υπηρετήσεις εκείνους οι οποίοι πληρώνουν το σύστημα της μεταπολίτευσης από τα «μαύρα» ταμεία της SIEMENS, προκειμένου να ελέγχουν τους πολιτικούς που κάποια στιγμή θα χρησιμοποιήσουν.

Εύχομαι οι δυνάμεις αυτού εδώ του τόπου να πούμε το μεγάλο «όχι». Γιατί οι μέρες που έρχονται, αν συνεχίσει η πολιτική αυτή, θα είναι μέρες με δάκρυ, με αίμα, θα είναι μέρες κατασχέσεων σπιτιών, εξαθλίωσης πολιτών, μέρες που κάποιοι θέλουν να τις οδηγήσουν σε μέρες αίματος, αλλά εμείς πρέπει να τις οδηγήσουμε σε μέρες ελπίδας, επανερχόμενοι πάλι στους πραγματικούς μας συμμάχους και όχι σε εκείνους που εκμεταλλεύονται την πατρίδα μας».