ΟΜΙΛΙΑ
ΕΥΗΣ ΧΡΙΣΤΟΦΙΛΟΠΟΥΛΟΥ
ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗΣ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΥ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ
ΚΑΤΑ ΤΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΠΡΟΫΠΟΛΟΓΙΣΜΟΥ ΤΟΥ 2013
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, ο Προϋπολογισμός που καλούμαστε να ψηφίσουμε είναι ίσως ο κρισιμότερος των τελευταίων ετών. Η σπουδαιότητα των προκλήσεων –επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος, αντιμετώπιση του εξωτερικού χρέους, παραμονή στο ευρώ, επάνοδος στην ανάπτυξη- αντανακλά το μέγεθος της ιστορικής ευθύνης. Απέναντι σ’ αυτό το εθνικό διακύβευμα έχει μεγάλη σημασία για τη στάση του κάθε Βουλευτή η πολιτική εντιμότητα, η πρόταξη του εθνικού συμφέροντος και εντέλει η συνείδηση του καθενός από μας.
Εμείς που συμμετέχουμε σ’ αυτήν την προσπάθεια στηρίζοντας την τρικομματική κυβέρνηση ψηφίσαμε τον εφαρμοστικό νόμο σε μία τελευταία κυριολεκτικά προσπάθεια να κρατήσουμε τη χώρα ζωντανή στην Ευρωζώνη. Και απ’ ό,τι φαίνεται, και αυτός ο Προϋπολογισμός θα υπερψηφιστεί. Σημασία όμως έχει να εφαρμοστεί. Η χώρα χρειάζεται πολιτική σταθερότητα και η Κυβέρνηση χρειάζεται χρόνο αλλά και πολιτική τόλμη για να εφαρμόσει τις αναγκαίες διαρθρωτικές αλλαγές με διαχειριστική αποτελεσματικότητα και με ενάργεια και περισσή εργατικότητα. Θα είμαστε δίπλα, ελέγχοντας, προτρέποντας, στηρίζοντας.
Η εντιμότητα όμως και η ειλικρίνεια μάς επιβάλλουν να παραδεχθούμε το μεγάλο βάρος του υπερβολικού δημοσίου χρέους. Παραμένει μείζον πρόβλημα. Η διαχείριση του δημοσίου χρέους και η πορεία προς τη βιωσιμότητα του δημοσίου χρέους δεν μπορεί παρά να είναι θεμελιώδης στόχος.
Για αυτό και η διαπραγμάτευση σε υψηλότατο πολιτικό επίπεδο που πρέπει να επακολουθήσει της ψήφισης των μέτρων και του προϋπολογισμού, δυστυχώς δεν προηγήθηκε, όπως είχαμε εμείς προτείνει. Πρέπει όμως αυτή η υψηλή πολιτική διαπραγμάτευση να στοχεύσει στη βιωσιμότητα του χρέους πάνω απ’ όλα, είτε με αναπτυξιακή ρήτρα για την αποπληρωμή του είτε με τη μείωση των επιτοκίων δανεισμού, είτε με τη μερική διαγραφή του χρέους είτε με ένα πλέγμα τέτοιων μέτρων και πολιτικών διμερώς συμφωνημένων, όχι μονομερώς, όπως με περισσή αυτοπεποίθηση –για να μην πω δυστυχώς με τσάμπα μαγκιά- μας λένε από τα αριστερά και από τα δεξιά άκρα της Αντιπολίτευσης.
Το ξέρουν καλά ότι μια μονομερής στάση, μια μονομερής απόφαση δεν θα σημάνει τίποτα άλλο παρά την ασύντακτη χρεοκοπία αυτοστιγμεί. Πού οδηγούν λοιπόν τη χώρα; Τι όνειρα πουλούν στους πολίτες;
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, η ψήφιση του εφαρμοστικού νόμου δεν ήταν μόνο ένα προαπαιτούμενο για την επόμενη δόση και την αποτροπή της πτώχευσης. Ό,τι κάναμε από την πλευρά μας ήταν ό,τι μπορούσε να γίνει, ό,τι ήταν εφικτό στα όρια πραγματικά, για να μην πω ότι υπερβήκαμε τα όρια των αντοχών της κοινωνίας και της οικονομίας μας. Τώρα όμως έχουμε στην πολιτική διαπραγμάτευση τη δυνατότητα να επικαλεστούμε την ανάγκη αλληλεγγύης σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο και να πετύχουμε περισσότερα από όσα χρειάζονται για να μπορέσει η χώρα να μείνει σταθερά βιώσιμη μέσα στην Ευρωζώνη και να ξεπεράσει το πρόβλημα του χρέους. Μιλώ για αναπτυξιακή βοήθεια, για επιμήκυνση, για όλα εκείνα τα εργαλεία που θα μας επιτρέψουν μια ομαλή πορεία μέσα στην Ευρώπη.
Στο μέτωπο της Αντιπολίτευσης τα γνωρίζουν αυτά. Είτε λοιπόν εθελοτυφλούν επικίνδυνα, είτε τζογάρουν για το μέλλον του τόπου έναντι πολιτικών και κομματικών οφελών. Πολλές φορές αρθρογραφούν και σε γερμανικές εφημερίδες προδικάζοντας το τέλος της Κυβέρνησης και σπέρνοντας στην ουσία τρόμο στις αγορές και υπονομεύοντας τη θέση της χώρας, η οποία χρειάζεται τώρα πολιτική σταθερότητα.
Ποια είναι η πρόταση αλήθεια; Ποια είναι η εναλλακτική πρόταση που έχει ακουστεί; Εκλογές. Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, θα κάνω μια πρόβλεψη. Αν αύριο γίνουν εκλογές λοιπόν και ας υποθέσουμε ότι αύριο έρχεται η Αξιωματική Αντιπολίτευση ως πρώτο κόμμα και επιχειρήσει να κάνει μια συγκυβέρνηση, εγώ προβλέπω ότι θα βρεθεί στην ίδια θέση που βρέθηκε η Νέα Δημοκρατία, η οποία αναγκάστηκε να κάνει στροφή 180 μοιρών αρχικώς από την αντιμνημονιακή πολιτική, μετέπειτα από την πολιτική της εκλογολαγνείας, των Ζαππείων, των ισοδυνάμων μέτρων -πολιτική στροφή 180 μοιρών- και να υιοθετήσει σκληρά μέτρα έτσι ώστε να βγάλει τη χώρα απ’ αυτό τον κίνδυνο.
Σ’ αυτή τη στροφή η Νέα Δημοκρατία βρήκε έναν αρωγό. Βρήκε εμάς ως αρωγό. Μην γελάτε καθόλου, μην ενοχλείστε. Είναι πάρα πολύ σοβαρά τα πράγματα.
Βρήκε λοιπόν εμάς πολιτικούς αρωγούς, τον προαιώνιο πολιτικό αντίπαλο γιατί; Γιατί βάλαμε πλάτη παρά το κόστος και τη θυσία που υφιστάμεθα ακόμα και τώρα για να σωθεί η χώρα.
Άρα, λοιπόν, κύριοι της Αντιπολίτευσης και δη της Αξιωματικής, πού πάτε τη χώρα; θα κάνετε την κωλοτούμπα; Βεβαίως θα έχετε κερδίσει τις εκλογές. Η χώρα όμως έχει ακόμα να δώσει πέντε εκλογικούς μήνες στο βωμό των φιλοδοξιών των αρχηγών και να έχουμε άλλες πολιτικές πιρουέτες από τον κ. Τσίπρα; Εκτός και αν ακούσετε κάποιες από τις αριστερές σας συνιστώσες που σας προτρεπουν στη μονομερή διαγραφή του χρέους και για την ασύντακτη πορεία προς τη χρεοκοπία, δηλαδή στην Αργεντινή που πολλοί από τους δικούς συντρόφους εζήλωσαν.
Άρα, λοιπόν, η χώρα δεν χρειάζεται αυτού του είδους τις σπέκουλες. Η χώρα χρειάζεται να βαδίσει σταθερά και στο ευρωπαϊκό μέτωπο με σκληρή διαπραγμάτευση και στο εσωτερικό μέτωπο, επιτυγχάνοντας ταχύτατα τις διαρθρωτικές αλλαγές και την αντιμετώπιση της ανομίας, που τίθεται εμπόδιο σε κάθε διαρθρωτική αλλαγή.
Τις διαρθρωτικές αλλαγές έπρεπε να τις έχουμε κάνει για εμάς, για τους εαυτούς μας, για τη χώρα μας, για τα παιδιά μας. Να τις έχουμε κάνει όχι τώρα, αλλά τα χρόνια της αμεριμνησίας, τα χρόνια, κύριε Παυλόπουλε, του μεταολυμπιακού δημοσιονομικού εκτροχιασμού, που φαίνεται ότι ο κ. Παυλόπουλος τον ξέχασε και λυπάμαι γι’ αυτό. Λυπάμαι πάρα πολύ, αλλά έλειπε φαινεται από τη χώρα τα πεντέμισι εκείνα χρόνια. Δεν ήταν τα μόνα. Διότι εδώ οφείλουμε να είμαστε ειλικρινείς την ώρα της κρίσης και να είμαστε όλοι ειλικρινείς και εμείς στο ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία και η ΔΗΜΑΡ που στηρίζει την Κυβέρνηση.
Εγώ θα σταματήσω να μιλώ, κύριε Πρόεδρε, αμέσως, ελπίζοντας ότι και η Αντιπολίτευση κάποια στιγμή θα συναισθανθεί το μεγάλο της χρέος. Θα σταματήσω την ομιλία μου, αναφέροντας μόνο μια ρήση του Μακρυγιάννη: «Αγωνιζόμαστε πολλοί μαζί και φκιάνουμε. Είμαστε εις το εμείς και όχι εις το εγώ». Ας ακολουθήσουμε το παράδειγμα του Μακρυγιάννη.
