Αθήνα, 7 Μαΐου 2010
ΟΜΙΛΙΑ
ΦΙΛΙΠΠΟΥ ΣΑΧΙΝΙΔΗ
ΥΦΥΠΟΥΡΓΟΥ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ
ΣΤΗ ΔΙΑΡΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΥΠΟΘΕΣΕΩΝ
(6 ΜΑΪΟΥ 2010)
ΔΙΑΜΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑΕπεξεργασία και εξέταση του σχεδίου νόμου του Υπουργείου Οικονομικών «Επανακαθορισμός των επιδομάτων εορτών Χριστουγέννων και Πάσχα και του επιδόματος αδείας για τους συνταξιούχους και βοηθηματούχους του Δημοσίου»
Κύριοι συνάδελφοι,
Η σημερινή συζήτηση γίνεται μέσα σε ένα βαρύ κλίμα, καθώς χθες τρεις τραπεζικοί υπάλληλοι δολοφονήθηκαν άνανδρα από νεαρούς κουκουλοφόρους, οι οποίοι στο όνομα κάποιας υποτιθέμενης πάλης στο όνομα των εργαζομένων, πιστεύουν ότι μπορούν να σκοτώνουν εργαζόμενους για να διασφαλίσουν τα δικαιώματα αυτών.
Η σημερινή και η αυριανή μέρα είναι οι πιο κρίσιμες στην μεταπολιτευτική περίοδο της χώρας. Η σημερινή συζήτηση στην Ολομέλεια, αλλά και στην αρμόδια Επιτροπή είναι οι πιο καθοριστικές για τη μελλοντική πορεία της χώρας. Το πού θα βρεθεί η χώρα στα επόμενα 10, 20, 30 χρόνια το αποφασίζουμε σήμερα. Το πού θα βρίσκεται το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων μέσα στα επόμενα χρόνια το αποφασίζουμε επίσης σήμερα. Είναι τόσο σημαντικές αυτές αποφάσεις που θα παρθούν, που εύλογα μπορεί να υποθέσει κανείς ότι οι τριακόσιοι της Βουλής θα κληθούν να απαντήσουν στο μέλλον γιατί ψήφισαν με τον τρόπο που ψήφισαν. Θα ερωτηθούν από την κοινωνία, από τους ψηφοφόρους τους, αλλά και από την ίδια την οικογένειά τους «τι ψήφισες στη Βουλή στις 6 και 7 Μαΐου του 2010, όταν συζητήθηκε η συμφωνία για την ενίσχυση αγοράς από τον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης;».
Έχοντας ακούσει τους συναδέλφους από όλες τις πτέρυγες καταλήγω στις εξής απαντήσεις.
Άκουσα προηγουμένως στην ολομέλεια τον αρχηγό της Ν.Δ. να λέει ότι “Καταψηφίζουμε το νομοσχέδιο, γιατί καταψηφίζουμε τα μέτρα που το συνοδεύουν”. Τα χρήματα που «έρχονται» με το νομοσχέδιο τα θέλει η Ν.Δ. ή όχι; Αν όχι, θα ήθελα κύριοι συνάδελφοι, να μας πείτε, πώς ακριβώς πιστεύετε ότι μπορεί να ανταποκριθεί η χώρα στην υποχρέωση που έχει να ξεπληρώσει το δάνειο της τάξεων των 10 δισ. για το ομόλογο στις 19 Μαΐου 2010; Εκτός αν έμμεσα με τη στάση σας αυτή υπαγορεύετε σε εμάς να τηρήσουμε μια στάση που λέει “Μην ψηφίσετε και εσείς αυτή τη συμφωνία και αφήστε να κηρύξει η χώρα στάση πληρωμών”. Πιθανόν να είναι μια σκέψη που κάνετε. Δεν μπορώ να ερμηνεύσω την στάση σας, γι' αυτό και κάνω υποθέσεις.
Εάν πάλι η Ν.Δ. θέλει η χώρα να πάρει αυτά τα μέτρα και κρυφά ελπίζει ότι θα περάσει το νομοσχέδιο, τότε θα έλεγα ότι έχει τη συμπεριφορά του λαθρεπιβάτη. Δηλαδή, θέλει να ανεβεί στο λεωφορείο, αλλά δεν θέλει να πληρώσει εισιτήριο.
Με τις θέσεις που διατύπωσε το ΚΚΕ, δεν θα ασχοληθώ γιατί είναι πάγια προσανατολισμένο στην άποψη: “Οποιαδήποτε κρίση είναι καλή διότι μας δίνει τη δυνατότητα να διαμορφώσουμε προοπτικές ανατροπής”. Σέβομαι την άποψή του. Επίσης, προσπαθώ να καταλάβω ποια είναι η άποψη του ΣΥΡΙΖΑ γιατί εναντιώνεται στο νομοσχέδιο, αλλά δεν μας διευκρίνισε αν έχει κάποια άλλη λύση, την οποία θα μπορούσαμε να συζητήσουμε.
Επανέρχομαι στις θέσεις της Ν.Δ.. Αναγνωρίζω ότι έχει ένα πρόβλημα, δεν θέλει να ψηφίσει το νομοσχέδιο. Έστω όμως και αυτή την ύστατη στιγμή δεν θα έπρεπε να αναγνωρίσετε, αφού τελικά αποδεικνύεται, ότι μέσα από αυτό το μηχανισμό η χώρα θα καταφέρει να εξασφαλίσει εκείνα τα αναγκαία ποσά για να μπορέσει να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της;
Όπως ξέρετε αυτός ο μηχανισμός δεν υπήρχε και είναι το αποτέλεσμα των πρωτοβουλιών της Κυβέρνησης. Δεν θα έπρεπε αυτή την τελευταία στιγμή να αναγνωρίσετε ότι είχε δίκιο η Κυβέρνηση που έλεγε ότι μόνο στο εσωτερικό της Ευρώπης μπορεί να δοθεί η λύση στο πρόβλημα που προέκυψε από την κερδοσκοπική επίθεση σε βάρος των ομολόγων;
Σας ακούω το τελευταίο διάστημα να έχετε εντρυφήσει στη συμπεριφορά και την πορεία των ομολόγων και αρχίζετε να διατυπώνετε άποψη για το πώς κινήθηκαν αυτά, πώς κινήθηκαν οι διάφοροι οίκοι αξιολόγησης. Αλλά το επιχείρημα που επικαλείστε στη δημόσια συζήτηση έχει μια μικρή αδυναμία. Λέτε ότι όλα αυτά που συνέβησαν στην Ελλάδα είναι το αποτέλεσμα των αδυναμιών της πολιτικής της Κυβέρνησης του ΠΑ.ΣΟ.Κ.. Δεν μας εξηγείτε, όμως, γιατί αυτοί οι οίκοι αξιολόγησης υποβαθμίζουν την πιστοληπτική ικανότητα των υπολοίπων κρατών μελών της Ε.Ε. και γιατί τα επιτόκια στις υπόλοιπες χώρες της Ε.Ε. έχουν τιναχθεί στα ύψη; Εκεί δεν υπάρχει η Κυβέρνηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ.. Εγώ να δεχθώ, λοιπόν, ότι εδώ το πρόβλημα μπορεί να έχει προκύψει από κάποια ζητήματα που έχουν σχέση με τις επιλογές της Κυβέρνησης του ΠΑ.ΣΟ.Κ., στις άλλες όμως χώρες της Ε.Ε. τι ακριβώς έχει συμβεί;
Δυστυχώς, δεν είστε έτοιμοι να απαντήσετε γιατί όλος αυτός ο μύθος τον οποίο θέλετε να δημιουργήσετε αποσκοπεί σε ένα και μόνο πράγμα: Να αποφύγετε να αναλάβετε τις ευθύνες σας για το γεγονός ότι η χώρα έχει φτάσει σε αυτό το σημείο. Η Ν.Δ. αποσιωπά την εξαετή διακυβέρνηση της.
Δεν ισχυρίστηκα ούτε θα ισχυριστώ ποτέ ότι η σημερινή λύση είναι ευχάριστη. Ούτε, βέβαια, θα ισχυριστώ ότι είναι μονόδρομος. Γιατί ακούω πολλές φορές από κάποιους της αριστερής αντιπολίτευσης να λένε ότι το ΠΑ.ΣΟ.Κ. επικαλείται ότι τα μέτρα τα οποία παίρνει είναι μονόδρομος. Ποτέ δεν ισχυρίστηκα κάτι τέτοιο. Σ' αυτή την περίπτωση υπάρχει και ο δρόμος της χρεοκοπίας. Και τα κόμματα τα οποία δεν θέλουν να ψηφίσουν αυτό το νομοσχέδιο, κάθε φορά που λένε όχι σε αυτή την επιλογή, προφανώς είναι υπέρ της χρεοκοπίας της χώρας. Δεν μας έχουν προτείνει κάποιον τρίτο ή τέταρτο δρόμο.
Η Κυβέρνηση συνειδητά επέλεξε να μην οδηγήσει τη χώρα σε χρεοκοπία. Προσπαθήσαμε να δώσουμε τη μάχη και όχι μόνο να τη δώσουμε, αλλά και να αντιμετωπίσουμε αυτή την κατάσταση ως ευκαιρία, διότι σήμερα η Ελλάδα βρίσκεται σε ένα μεταίχμιο. Σε μια στιγμή ιστορικών προκλήσεων και αποφάσεων.
Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια κρίση που είναι πρωτοφανής για τη σύγχρονη οικονομική μας ιστορία και σε αυτή τη στιγμή όλοι μας αναλαμβάνουμε τις ιστορικές μας ευθύνες. Οφείλουμε να μιλήσουμε με ειλικρίνεια απέναντι στον ελληνικό λαό. Σήμερα το κράτος έχει περιέλθει σε ουσιαστική αδυναμία πρόσβασης στις αγορές κεφαλαίου, προκειμένου να αντλήσει κεφάλαια για να εξυπηρετήσει τις δανειακές του ανάγκες οι οποίες λήγουν. Η διατήρηση των οικονομικών του λειτουργιών, όπως αυτές αναπτύσσονταν έως σήμερα, θα καταστεί αδύνατη εάν δεν αντιμετωπιστεί αυτή η κατάσταση. Οι λόγοι γι' αυτό το αδιέξοδο είναι πολλοί.
Ο πιο σημαντικός είναι η απροθυμία της ελληνικής οικονομίας να διεκδικήσει με αξιώσεις το μερίδιο που της αναλογεί από το διεθνή καταμερισμό του πλούτου, στηριζόμενη σε ένα ξεπερασμένο και διαστρεβλωμένο υπόδειγμα συνεχούς κρατικού επεκτατισμού και αλόγιστης δημοσιονομικής επέκτασης ανεξάρτητα από την πορεία της οικονομίας.
Αποτέλεσμα αυτού του μοντέλου είναι η λανθασμένη κατανομή των παραγωγικών πόρων και η παρούσα κρίση επιβεβαιώνει αυτή την αστοχία. Τα συστημικά χαρακτηριστικά του αδιεξόδου δεν είναι δημοσιονομικά. Έχουν πολλαπλά και σύνθετα χαρακτηριστικά. Είναι το δημογραφικό πρόβλημα που, όχι μόνο στην Ελλάδα, τις προσεχείς δεκαετίες θα προκαλέσει τρομερές πιέσεις στα ασφαλιστικά συστήματα, αλλά και στη δημοσιονομική σταθερότητα. Είναι η χαμηλή αποδοτικότητα των παρεχόμενων υπηρεσιών του συστήματος υγείας και η διαρκής συσσώρευση ανεξέλεγκτων χρεών των νοσοκομείων. Οι χρονίζουσες δυσλειτουργίες στο δημόσιο τομέα και η ακαταλόγιστη σπατάλη των δημοσίων πόρων. Είναι το βαρύ πέπλο της ανομίας που συστηματικά καταστρέφει ό,τι δημιουργικό έχει να παρουσιάσει αυτός ο τόπος. Είναι ένας ιδιότυπος κρατικοδίαιτος ιδιωτικός τομέας που έχει αναπτύξει ένα υπόγειο πλέγμα διαδρομών με τη δημόσια διοίκηση. Είναι, τέλος, η διαρκώς επιδεινούμενη ανταγωνιστικότητα της χώρας στο διεθνή χώρο και η αποδυνάμωση του παραγωγικού δυναμικού της.
Η Ελλάδα σήμερα έχει ένα χρέος που ξεπερνά τα 300 δισ. ευρώ. Και όμως, αυτή η πραγματικότητα δεν προβλημάτισε μέχρι σήμερα την ελληνική κοινωνία, η οποία, ατάραχη, απαιτεί να διατηρήσει διαχρονικά το ίδιο και καλύτερο επίπεδο ευημερίας, το οποίο, όμως, δε στηρίζεται στις πραγματικές παραγωγικές βάσεις της οικονομίας, αλλά στο δανεισμό. Είναι προφανές ότι αυτό δεν είναι βιώσιμο ούτε για την Ελλάδα, αλλά ούτε και καμία άλλη χώρα. Η ψευδαίσθηση του πλούτου που είχε μέχρι σήμερα καλλιεργηθεί, θα πρέπει να αντικατασταθεί από μια υπεύθυνη κοινωνική στάση για την ατομική, αλλά και για την συλλογική προκοπή και ευημερία. Είναι αντιληπτό ότι το ίδιο το Κράτος δεν μπορεί να συνεχίσει με αυτό το πρότυπο.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Στις κρίσιμες στιγμές που διανύουμε, καλούμαστε να πάρουμε τις αποφάσεις μας. Ένα είναι σίγουρο, ότι μέσα από αυτό το στενό πέρασμα θα περάσουμε όλοι και στην αντίπερα όχθη θα είμαστε όλοι. Το οφείλουμε στην ιστορία της πατρίδας μας. Το οφείλουμε στους εαυτούς μας και στις γενιές που θα έρθουν. Το ερώτημα, όμως, στο οποίο θα καλούνται να απαντήσουν όλοι όσοι είναι μέσα σε αυτήν την αίθουσα είναι “Ποιοι θα συνεισφέρουν σε αυτήν την προσπάθεια για να περάσουν απέναντι και ποιοι θα περάσουν απέναντι ως λαθρεπιβάτες”.
