Αθήνα, 7 Μαΐου 2010
ΟΜΙΛΙΑ
ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ
ΣΤΗΝ ΟΛΟΜΕΛΕΙΑ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ
ΣΤΗΝ ΕΠΙ ΤΗΣ ΑΡΧΗΣ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΣΧΕΔΙΟΥ ΝΟΜΟΥ
«ΜΕΤΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΟΥ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΥ ΣΤΗΡΙΞΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΑΠΟ ΤΑ ΚΡΑΤΗ-ΜΕΛΗ ΤΗΣ ΖΩΝΗΣ ΤΟΥ ΕΥΡΩ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΟ ΤΑΜΕΙΟ»
(6 ΜΑΪΟΥ 2010)
Κυρίες και κύριοι Βουλευτές, θα ξεκινήσω με το αυτονόητο, που είναι ότι όλοι σ’ αυτήν την Αίθουσα αντιλαμβανόμαστε την κρισιμότητα των στιγμών. Και αν υπήρχαν κάποιοι που δεν το καταλάβαιναν, νομίζω πώς οι χθεσινές κινητοποιήσεις, με την ανησυχία του κόσμου και την αγωνία του για το μέλλον, αλλά και η χθεσινή, απροκάλυπτη προσπάθεια εκμετάλλευσης από περιθωριακές ομάδες και οι δολοφονίες, το έκαναν απολύτως σαφές σε όλους.
Μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον, θέλω κατ’ αρχάς να εξηγήσω γιατί αυτό το νομοσχέδιο έχει έλθει με τη διαδικασία του κατεπείγοντος. Και η εξήγηση είναι εξαιρετικά απλή. Γιατί σε λιγότερο από δύο εβδομάδες, λήγει ένα ομολογιακό δάνειο 9 δισ. ευρώ. Γιατί το ταμείο του Κράτους δεν έχει αυτά τα χρήματα. Γιατί, σήμερα που μιλάμε, η χώρα δεν μπορεί να τα δανειστεί από τις ξένες αγορές. Και γιατί ο μόνος τρόπος για να αποφύγει η χώρα την πτώχευση και τη στάση πληρωμών, είναι να πάρει τα χρήματα από τους Ευρωπαίους εταίρους μας και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Είναι τόσο απλά τα πράγματα. Και για να πάρουμε αυτά τα χρήματα, πρέπει να συμφωνήσουμε σε ένα τριετές πρόγραμμα οικονομικής πολιτικής, το οποίο είναι και προαπαιτούμενο. Σε όλη την Ευρώπη, τα Κοινοβούλια διαφόρων χωρών ψηφίζουν αυτές τις μέρες για να στηρίξουν την Ελλάδα. Το Ελληνικό Κοινοβούλιο θα κάνει το δικό του καθήκον; Το Ελληνικό Κοινοβούλιο θα δείξει ότι δεσμεύεται για την υλοποίηση αυτού του προγράμματος; Αυτό είναι το ερώτημα, στο οποίο πρέπει να απαντήσουν όλες οι πολιτικές ομάδες στη Βουλή.
Σήμερα, λοιπόν, ζητάμε αυτό το προαπαιτούμενο πρόγραμμα οικονομικής πολιτικής. Επαναλαμβάνω, τα χρήματα δεν έρχονται από μόνα τους. Αυτά τα 110 δισ. ευρώ αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι ενός προγράμματος πολιτικής και αυτό για έναν πάρα πολύ απλό λόγο. Αυτοί που μας δανείζουν θέλουν τις εξασφαλίσεις τους, θέλουν να είναι σίγουροι ότι η Ελλάδα, που είναι στο χείλος του γκρεμού, έχει πάρει στα σοβαρά τη διάσωσή της. Θέλουν να ξέρουν ότι όλοι οι Έλληνες, όχι απλώς η ελληνική Κυβέρνηση, αλλά συνολικά η ελληνική κοινωνία, με τις δυνατότητες του ο καθένας, θα συμβάλλουν για να σωθεί το Κράτος από τη χρεοκοπία και για να ξαναχτιστεί η οικονομία.
Το πρόγραμμα που προτείνουμε σήμερα στους Έλληνες πολίτες δεν είναι εύκολο, είναι δύσκολο και για πολλούς πολίτες είναι οδυνηρό. Μπορούσαμε να το είχαμε αποφύγει; Θα μπορούσαμε να είχαμε επιχειρήσει να συνεχίσουμε μόνοι μας, να κηρύξουμε μόνοι μας πτώχευση και στάση πληρωμών. Μάλιστα, είναι μια επιλογή που προτείνεται από διάφορες μερίδες. Να πούμε «δεν έχω να πληρώσω» και να βάλουμε τη χώρα σε μια δεκαετία ύφεσης και απόλυτης εξαθλίωσης, ιδιαίτερα των πιο φτωχών στρωμάτων του πληθυσμού.
Η Κυβέρνηση επέλεξε να μη βιώσει η χώρα αυτήν την εμπειρία. Επιλέξαμε τη δύσκολη λύση, επιλέξαμε να κάνουμε αυτό που θα έκανε κάθε οικογένεια αν έφθανε η χρεοκοπία στο κατώφλι της. Να περικόψουμε δαπάνες, έστω και οδυνηρά. Να επιχειρήσουμε να αυξήσουμε τα έσοδα απ’ όπου μπορούμε και έτσι να μην κηρύξουμε στάση πληρωμών.
Επιλέξαμε να ζητήσουμε στήριξη, για να έχουμε το χρόνο να λύσουμε τα προβλήματα μας, για να αλλάξει αυτή η χώρα, για να μπορέσουμε να διορθώσουμε τα προβλήματα και να σταθούμε στα πόδια μας. Ναι, με θυσίες, με συνεισφορά απ’ όλους, ακόμα και από τους αδύναμους πολίτες, που όλοι το ξέρουμε και το ξέρει καλύτερα απ’ όλους η Κυβέρνηση ότι δεν φταίνε για τη σημερινή κατάσταση της χώρας.
Μπορούσαμε να έχουμε αποφύγει όλη αυτή την κατάσταση; Όχι απλώς τη στάση πληρωμών τώρα, αλλά όλη αυτήν την κατάσταση στην οποία έχει βρεθεί η χώρα; Ναι, αν εδώ και έξι χρόνια αυτή η χώρα παρήγαγε εισόδημα. Αν αντί να θεωρεί ανάπτυξη το δανεισμό, αντί να θεωρεί ανάσες ανάπτυξης την επιδότηση των εισαγωγών αυτοκινήτων, αν είχε δώσει πραγματική ανάσα στη δημιουργικότητα και στην παραγωγικότητα του Έλληνα, αν είχε βασιστεί στους ρυθμούς ανάπτυξης που παρέλαβε το 2004 και αντί να αναδιανείμει τον πλούτου υπέρ των λίγων, είχε φροντίσει να δημιουργήσει θέσεις απασχόλησης μέσα από μία υγιή οικονομία και όχι να κλείνει τα στόματα των πολιτών με ρουσφετολογικούς διορισμούς και με stage.
Αν εδώ και έξι χρόνια, αντί να αυξήσει τις δαπάνες στο Δημόσιο, είχε κάνει έστω και λίγη οικονομία, αν δεν είχε φτάσει τις δημόσιες δαπάνες στα 120 δισ. ευρώ, το μισό ΑΕΠ της χώρας. Αν δεν είχε παραδώσει ένα έλλειμμα πάνω από 30 δισ. ευρώ και ένα χρέος 300 δισ. ευρώ, αν δεν είχε κοροϊδέψει όλον τον κόσμο με ψεύτικα στοιχεία, αν δεν είχε επιχειρήσει να κρύψει τα προβλήματα κάτω απ’ το χαλί.
Αν είχε κάνει έστω και μία προσπάθεια να διορθώσει προβλήματα, που όλοι ξέρουμε ότι μάς ταλανίζουν εδώ και δεκαετίες. Αν δεν είχε γεμίσει το θεσμικό πλαίσιο της χώρας με διατάξεις που ευνοούν λίγους, αν δεν είχε κάνει μία κρατικοδίαιτη οικονομία ακόμα πιο κρατικοδίαιτη, ακόμα πιο γραφειοκρατική, ακόμα πιο πελατειακή.
Ακούμε σήμερα την παράταξη της «καταλληλότερης κυβέρνησης» των τελευταίων έξι ετών να παραδίδει μαθήματα οικονομίας, την παράταξη που αρνείται ότι άφησε πίσω της το έλλειμμα, την παράταξη που εξευτέλισε τη χώρα και την αξιοπρέπεια των Ελλήνων, λέγοντας ψέματα σε όλο τον κόσμο για το ποια είναι η πραγματική κατάσταση.
Την παράταξη που πολλαπλασίασε τις δαπάνες, διπλασίασε τα χρέη, δημιούργησε στα έξι χρόνια που διακυβέρνησε όσο χρέος είχε η ελληνική Πολιτεία από συστάσεως του Ελληνικού Κράτους. Αυτή η παράταξη, σήμερα, δίνει μαθήματα οικονομίας. Η παράταξη, που σήμερα νίπτει τας χείρας της, δεν απολογείται για τίποτα και δεν αναγνωρίζει καμία ευθύνη. Ψάχνει να βρει ποιανού παιδί είναι το έλλειμμα και το χρέος και δεν ζητάει ούτε μία συγγνώμη για τα έξι χρόνια που πέρασαν.
Αντιλαμβάνομαι και τη θέση του Κομμουνιστικού Κόμματος και του ΣΥΡΙΖΑ. Διαφωνώ απολύτως μαζί τους, αλλά αντιλαμβάνομαι ότι τελικά, αυτό που τους ενδιαφέρει, είναι να δημιουργηθεί μια άλλη κατάσταση για τη χώρα. Το καταλαβαίνω, όταν ακούω το Κομμουνιστικό Κόμμα ότι θέλει σήμερα το απόγευμα να περικυκλώσει τη Βουλή, το καταλαβαίνω όταν βλέπω το ΠΑΜΕ να κατεβάζει σημαίες στην Ακρόπολη. Τα καταλαβαίνω όλα αυτά ως μια λογική, μια συγκεκριμένη λογική απολύτως καταστροφική για τη χώρα, απολύτως ανεύθυνη. Αλλά είναι μια λογική.
Αυτό που δεν καταλαβαίνω από την πλευρά της Νέας Δημοκρατίας είναι τι νομίζουν ακριβώς ότι κάνουν με τη σημερινή θέση την οποία έχουν πάρει. Κυρίες και κύριοι Βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας, δεν μπορείτε να είστε «και με τον αστυφύλαξ και με το χωροφύλαξ». Δεν γίνεται να έρχεστε εδώ σήμερα και να λέτε «καταψηφίζουμε το νομοσχέδιο, αλλά μπορεί να υπερψηφίσουμε μερικά άρθρα». Καταψήφιση του νομοσχεδίου σημαίνει, με πολύ απλά λόγια, ότι λέτε «ναι, η χώρα να πάει στη χρεωκοπία». Να βγείτε και να το πείτε καθαρά στους πολίτες αυτό. Αυτό προτείνετε σήμερα στους πολίτες! Τίποτε άλλο! Και σταματήστε να κρύβεστε πίσω από τα λόγια. Αναγνωρίστε τις ευθύνες που έχετε.
Αν καθυστερήσαμε; Είναι καθυστέρηση να φτιάχνεις έναν Προϋπολογισμό, που συντάχθηκε χωρίς να ξέρουμε καν ποιο είναι το πραγματικό έλλειμμα, αλλά για πρώτη φορά στην ιστορία του ελληνικού Κράτους να προβλέπει μείωση δαπανών και σοβαρή αύξηση των εσόδων; Είναι καθυστέρηση να φτιάχνεις ένα Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης, που επιχειρεί να βάλει τάξη στο Κράτος και στην οικονομία και το οποίο ψηφίζεται, απολύτως, από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή;
Είναι καθυστέρηση να έχεις ανοίξει όλα τα προβλήματα, όλα τα μέτωπα; Είναι καθυστέρηση ο αγώνας που δίνουμε εδώ και έξι μήνες για να ξανακερδίσει η χώρα την έστω και ελάχιστη πολιτική στήριξη από τους Ευρωπαίους εταίρους της, τους ίδιους εταίρους που μέχρι πριν από μερικούς μήνες κοροϊδεύαμε με ψεύτικα στοιχεία; Είναι καθυστέρηση να προσπαθήσουμε να προλάβουμε τα χειρότερα, εξασφαλίζοντας ότι στην έσχατη ώρα θα υπήρχε, όπως υπάρχει σήμερα, ένας μηχανισμός να στηρίξει την οικονομία και να μην μείνει η Ελλάδα απολύτως ξεκρέμαστη; Είναι καθυστέρηση το γεγονός ότι καταφέραμε να μην μείνουμε μόνοι στην Ευρώπη;
Παλέψαμε, εδώ και έξι μήνες, να τα βάλουμε με τα συμπτώματα, να ξεκινήσουμε από τις ρίζες και τις αιτίες των προβλημάτων, με ένα πρόγραμμα που πάνω απ’ όλα επιχειρούσε να αντιμετωπίσει τα διαρθρωτικά προβλήματα, την αδιαφάνεια, την πελατειακή διαχείριση των χρημάτων των Ελλήνων, τη φοροδιαφυγή, την πελατειακή διαχείριση στο φορολογικό σύστημα. Σε κάθε πρόβλημα που πηγαίναμε να λύσουμε, βρίσκαμε πίσω του δεκάδες σκελετούς.
Αναλάβαμε τη διακυβέρνηση με μια δέσμευση. Να κάνουμε αλλαγές. Κυβερνάμε επτά μήνες, όχι έξι χρόνια. Και σε αυτούς τους επτά μήνες έχουμε ανοίξει το μέτωπο της αξιοπιστίας, το μέτωπο της φορολογίας, το μέτωπο της δημοσιονομικής διαχείρισης, το μέτωπο του ασφαλιστικού, δεκάδες ζητήματα που είχαν βαλτώσει.
Έχουμε έναν Προϋπολογισμό που εκτελείται καλύτερα από τις προβλέψεις. Έχουμε σε περίοδο ύφεσης αύξηση των εσόδων από τον ΦΠΑ, διότι πλέον ο κόσμος ζητά αποδείξεις. Έχουμε μια βελτίωση στα δημοσιονομικά μας. Αλλά δεν έχουμε το χρόνο, δεν μας δίνεται ο χρόνος. Και γι’ αυτό βρισκόμαστε εδώ σήμερα, με αυτό το συγκεκριμένο πρόγραμμα, το οποίο προτείνουμε στην Ελληνική Βουλή και στους Έλληνες πολίτες.
Να θυμίσω ότι ζητάμε δανεικά από χώρες που επίσης έχουν ελλείμματα, ζητάμε δανεικά από χώρες, οι οποίες επίσης είναι αντικείμενο κερδοσκοπικών επιθέσεων. Και για να μπορέσουμε να τα έχουμε, θα πρέπει να τους πείσουμε ότι κι εμείς βάζουμε τάξη στο σπίτι μας.
Σας διαβεβαιώνω ότι δεν ήταν εύκολο ούτε απλό να κάνουμε αυτήν τη διαπραγμάτευση απέναντι σε θεσμούς που έχουν αποφασίσει να εξαντλήσουν την αυστηρότητά τους με μια χώρα που συστηματικά δεν κάνει αυτά που λέει και λέει ψέματα.
Αυτή ήταν η αφετηρία μας. Ήταν μια αφετηρία, όπου έπρεπε να εξηγήσουμε πώς είναι δυνατόν σε μία χρονιά, το 2009, που υποτίθεται πως είχαν «παγώσει» οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων, το μισθολόγιο στο δημόσιο τομέα να έχει αύξηση πάνω από 10%. Έπρεπε να εξηγήσουμε πώς είναι δυνατόν αυτό το ασφαλιστικό σύστημα να είναι βιώσιμο, όταν τους τελευταίους τρεις μήνες του 2009 ο Υπουργός Οικονομικών αναγκάστηκε κάθε μήνα να εκδίδει μία επιταγή 300 εκατ. ευρώ, για να πληρωθούν οι συντάξεις. Και απέναντι σε αυτά, υπήρχε η απαίτηση: «Θα περικόψετε το 13ο και 14ο μισθό στο δημόσιο τομέα. Θα περικόψετε τη 13η και 14η σύνταξη στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα». Και καταφέραμε να περισώσουμε ό, τι μπορούσαμε, για να στηρίξουμε τους χαμηλόμισθους στο δημόσιο τομέα, για να στηρίξουμε τις χαμηλές συντάξεις στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα.
Κυρίες και κύριοι Βουλευτές, αναλαμβάνουμε την ευθύνη να εφαρμόσουμε ένα πρόγραμμα που αποτελεί το τελευταίο χαρτί της χώρας μας, για να μπορέσουμε στα τρία χρόνια που έρχονται να κάνουμε όσα δεν έγιναν σε αυτή τη χώρα εδώ και δεκαετίες. Επιλέξαμε και ζητήσαμε να συμπεριληφθούν στο πρόγραμμα αυτό μεγάλες διαρθρωτικές αλλαγές στο Κράτος, στον κρατικό Προϋπολογισμό, στο φορολογικό σύστημα, να είναι η προϋπόθεση για την εκταμίευση των κονδυλίων. Επιλέξαμε να κριθούμε από την προσπάθεια αντιμετώπισης της φοροδιαφυγής. Επιλέξαμε να κριθούμε από την προσπάθεια που θα κάνουμε για το νοικοκύρεμα του κράτους, τις σπατάλες στο Δημόσιο.
Επιλέξαμε να κριθούμε από το πόσο θα μπορέσουμε να ενεργοποιήσουμε τα διαρθρωτικά ταμεία για να εισρεύσουν χρήματα στη χώρα μας. Επιλέξαμε να κριθούμε από το πώς θα αλλάξουμε το περιβάλλον μέσα στο οποίο θα δημιουργηθεί μια υγιής επιχειρηματικότητα, πώς θα απελευθερωθεί η δημιουργικότητα του Έλληνα. Επιλέξαμε να κριθούμε από την προσπάθεια που κάνουμε να αλλάξει αυτή η χώρα νοοτροπία. Αυτές είναι οι επιλογές που κάνουμε.
Ζητάμε σήμερα τη συμβολή από όλους τους πολίτες. Ζητάμε από τους εταίρους μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο τη στήριξη, ώστε να έχουμε το χρόνο για να αποδείξουμε ότι αυτή η χώρα έχει πάρει τις αποφάσεις της για να αλλάξει. Σκοπεύουμε στο τέλος αυτής της τριετίας να αφήσουμε πίσω μας μια χώρα πολύ καλύτερη από αυτή που παραλάβαμε, πολύ καλύτερη από αυτή που έχουμε σήμερα. Μία χώρα που δεν θα είναι έρμαιο των δανειστών της και των διαθέσεων των κερδοσκόπων. Ένα Κράτος που θα μπορεί να λειτουργεί για όλους τους πολίτες, που θα εγγυάται δικαιώματα και θα μπορεί να επιβάλλει υποχρεώσεις.
Είναι πια στα χέρια του Ελληνικού Κοινοβουλίου το εάν θα προχωρήσουμε με αυτό το πρόγραμμα ή το εάν θα αφήσουμε τη χώρα να καταρρεύσει. Είναι πλέον απόφαση του Ελληνικού Κοινοβουλίου το εάν θα δώσουμε αυτή τη μάχη, με αυτές τις θυσίες ή το εάν θα πειραματιστούμε με το επόμενο στάδιο. Είναι στα χέρια του Κοινοβουλίου το εάν θα δώσουμε όλοι μαζί τη μάχη για μια καλύτερη χώρα.
Είναι επιλογή όλων των Βουλευτών σε αυτή την Αίθουσα να αποποιηθούν κάθε ευθύνη, να καταψηφίσουν αυτή την προσπάθεια ή μαζί να παλέψουμε, για να μην ξαναβρεθούμε στο ίδιο σημείο. Είναι επιλογή κάποιων κομμάτων να αποφασίσουν εάν θα αφήσουν τη χώρα μόνη της σε αυτή την προσπάθεια, εάν θα κρύψουν βαθιά το κεφάλι τους μέσα στην άμμο ή εάν θα αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα.
Η Κυβέρνηση αναλαμβάνει σήμερα την ευθύνη και ξέρει πολύ καλά πως αναλαμβάνει κι ένα πολύ μεγάλο πολιτικό κόστος. Να είστε απολύτως ξεκάθαροι σε ένα πράγμα: Το κόστος αυτό, το αναλαμβάνουμε με απόλυτη συναίσθηση. Το αναλαμβάνουμε, γιατί πιστεύουμε ότι η λύση για την ελληνική οικονομία περνάει μέσα από αυτό το πρόγραμμα, από αυτές τις αλλαγές και από αυτή τη χρηματοδότηση του δημοσίου χρέους της χώρας. Η Κυβέρνηση αναλαμβάνει την ευθύνη και το κόστος να εφαρμόσει το δυσκολότερο πρόγραμμα οικονομικής πολιτικής που έχει εφαρμοστεί ποτέ στη χώρα. Ένα πρόγραμμα που ζητά θυσίες και προσπάθειες.
Ένα πρόγραμμα που μας δεσμεύει όλους ηθικά και πολιτικά να πετύχει, έστω και να χρειαστεί να προχωρήσουμε μόνοι μας, χωρίς τη στήριξη από το υπόλοιπο πολιτικό σύστημα, το οποίο αρνείται να αναλάβει τις ευθύνες τους. Αλλά σίγουρα με τη στήριξη των πολιτών, στους οποίους εγγυόμαστε ότι δεν θα αφήσουμε καμία θυσία να πάει χαμένη.
Ευχαριστώ πολύ.
