Αθήνα 13 Φεβρουαρίου 2012
Από την πρώτη στιγμή που μπήκα στην πολιτική τρία πράγματα είχα ξεκαθαρίσει με τον εαυτό μου και αυτά αποτέλεσαν την πυξίδα μου και καθοδηγούν τις πράξεις μου.
Το πρώτο είναι ότι η πατρίδα αποτελεί τον σκοπό και το κόμμα το μέσο.
Δεν χρησιμοποιούμε την πατρίδα για να υπηρετήσουμε το κόμμα αλλά το κόμμα για να υπηρετήσουμε την πατρίδα. Αυτό πιστεύω, αυτό κάνω και αυτό έκανα και χθες, με την καταψήφιση της δανειακής σύμβασης.
Το δεύτερο είναι ότι δεν ανήκω σε ένα κόμμα ή σε έναν αρχηγό, όσο και αν τον σέβομαι και τον εκτιμώ, αλλά ανήκω στον απλό άνθρωπο που με επέλεξε, που με εξέλεξε, που κατέθεσε τις προσδοκίες του επάνω μου. Αυτόν τον νησιώτη και ακρίτα της Λέσβου, της Λήμνου και του Αϊ Στράτη, με τον οποίο έχω ζυμωθεί και συνταυτισθεί και θα συνεχίσω να τον υπηρετώ με όλες μου τις δυνάμεις.
Τρίτον, από την Πολιτική χωρίς Ήθος προτιμώ το Ήθος χωρίς Πολιτική.
Για όσα, τέλος, έγιναν χθες, θα μας κρίνει όλους η ιστορία. Εγώ κινήθηκα με μόνο γνώμονα το εθνικό συμφέρον και έχω την συνείδηση μου ήσυχη. Επισυνάπτω το κείμενο της ομιλίας που θα είχα εκφωνήσει στην Ολομέλεια της Βουλής, αν δεν είχε επιλεγεί η συγκεκριμένη διαδικασία για την διεξαγωγή της συζήτησης, που μου το απαγόρευσε. Το κείμενο εξηγεί τους λόγους του δικού μου «ΌΧΙ».
Αθήνα 12 Φεβρουαρίου 2012
ΚΕΙΜΕΝΟ ΟΜΙΛΙΑΣ
Η τακτική της σαλαμοποίησης έχει καταστεί επίκαιρη με έναν ιδιαίτερα επώδυνο τρόπο στην Ελλάδα. Μέρα με την ημέρα βλέπουμε να κόβεται και μία φέτα από την εθνική μας κυριαρχία, από την εθνική μας ανεξαρτησία, από την εθνική μας αξιοπρέπεια, από το δικαίωμα μας να αποφασίζουμε, από την δυνατότητα του λαού μας να μας κρίνει και να αποφασίζει. Η λαϊκή κυριαρχία, η ίδια η δημοκρατία μας χάνεται, φέτα φέτα, κομμάτι κομμάτι. Κάθε ημέρα και από λίγο, κάθε ημέρα και ένα σκαλοπάτι πιο κάτω στου χαμού τον δρόμο. Πολλά μικρά πικρά «ναι», και μεγάλα εκβιαστικά διλλήματα που κάνουν τα μικρά πικρά ναι πιο ευκολοχώνευτα και το μεγάλο όχι πιο δύσκολο. Και στο τέλος τι μένει; Ένα τίποτα, μένουμε εμείς και είμαστε ένα τίποτα, μένει η χώρα μας και είναι ένα τίποτα. Τίποτα, τίποτα, τίποτα.
Κάθε υποχώρηση και γινόμαστε πιο αδύναμοι, Κάθε υποχώρησή μας και οι απέναντι γίνονται πιο δυνατοί, πιο έτοιμοι, πιο αποφασισμένοι. Γιατί η υποχώρησή μας ενσωματώνεται στο ήθος μας και καθορίζει τις προσδοκίες τους. Όταν ξέρεις, ότι ο άλλος απέναντι σου δεν έχει άμυνες, δεν έχει τσαγανό, δεν έχει ψυχή να σου πει όχι, τότε γιατί να μην του ζητήσεις τα πάντα. Ξέρετε γιατί αντιμετωπίζουμε Λύκους; Αντιμετωπίζουμε λύκους επειδή αποφασίσαμε εμείς να γίνουμε τα πρόβατα. Εμείς τους κάναμε λύκους
και μετά διερωτόμαστε γιατί μας κατασπαράζουν;
Πέρασαν δύο χρόνια, δύο χρόνια επιβολής και οικονομικού πολέμου και αντί να προετοιμαστούμε εμείς προετοιμάστηκαν αυτοί. Αντί να φτιάξουμε εμείς τις άμυνες μας, ετοίμασαν αυτοί τις δικές τους. Ποιος έχει φροντίσει για την διατροφική εξασφάλιση του πληθυσμού της χώρας σε περίπτωση που καταρρεύσει το διεθνές εμπόριο; Ποιος έχει φροντίσει για την στοιχειώδη ανασύνταξη κρίσιμου παραγωγικού ιστού; Ποια είναι η οργάνωση και η κινητοποίηση της οικονομίας εν πολέμω. Η στοιχειώδης άμυνα! Την έχουμε; Εάν την έχουμε, για μία σειρά από ζητήματα δεν έχουμε να φοβόμαστε, εάν δεν την έχουμε ποιός φταίει; Γιατί κάποιος φταίει!
Δεν μπορούμε να διάγουμε ως ανοχύρωτη πολιτεία με μηδενικές άμυνες και μετά να αναρωτιόμαστε γιατί δεν μας σέβονται; Με μηδενική δυνατότητα αποτροπής ποιος να σε σεβαστεί; Και γιατί να σε σεβαστεί;
Αυτό που περιμέναμε, αυτό που κάθε άνθρωπος περιμένει από την ηγεσία της πατρίδας του είναι να την ισχυροποιήσει, να εξισορροπήσει την ισχύ των αντιπάλων. Να μην επιτρέψει να δημιουργηθούν καταστάσεις που θέτουν τον λαό και την χώρα σε ομηρεία. Ο σωστός πολιτικός, έχοντας εξασφαλίσει τις άμυνες της πατρίδας, πάει έξω και τους τρίζει τα δόντια και γυρίζει πίσω στον κυρίαρχο λαό που τον εξέλεξε και χτυπάει προσοχές. Δεν πάει έξω να χτυπάει προσοχές και μετά να έρχεται εδώ να μας τρίζει τα δόντια. Να μας κάνει τον μάγκα εξ ονόματος της τρόικας. Να γίνεται αχθοφόρος των εκβιαστικών διλλημάτων των ξένων.
Τι κάνατε δύο χρόνια τώρα για να ανατρέψετε τα εκβιαστικά διλλήματα; Τι κάνατε για να τα ακυρώσετε; Τι κάνατε για να οχυρώσετε την χώρα; Και το κυριότερο; τι δεν κάνατε. Αυτό που ακούμε, αυτό που βιώνουμε είναι η παραδοχή της ήττας, η εκλογίκευση της ήττας, η προσπάθεια να μας κάνετε να καταπιούμε την ήττα. Την απόλυτη ήττα, την τελειωτική ήττα. Μία ήττα στην οποία εσείς μας οδηγήσατε, μία ήττα χωρίς πόλεμο, μια ήττα χωρίς αντιστάσεις. Γιατί αντιμετωπίζουμε αυτά τα εκβιαστικά διλλήματα σήμερα; Γιατί κάποιοι δεν έπραξαν το καθήκον τους, δεν προετοίμασαν τις άμυνες της χώρας, και αυτοί οι κάποιοι πρέπει να πληρώσουν και όχι με ένα ακόμα «ναι» να μας παίζουν τους σωτήρες, όπως κάνουν σήμερα.
Κύριοι συνάδελφοι, έφτασε η στιγμή για το μεγάλο ΌΧΙ. Ο Πρόεδρος Παπαδόπουλος, στην ημικατεχόμενη Κύπρο, κοίταξε τον λαό στα μάτια, ύψωσε το ανάστημα του, είπε το μεγάλο ΟΧΙ και έσωσε την πατρίδα. Αψήφησε τις Κασσάνδρες, αψήφησε τον ξένο παράγοντα και οδήγησε την χώρα στην δικαίωση και την ευημερία.
Τα εκβιαστικά διλλήματα που ακούμε σήμερα τα ακούσαμε και χθες και θα τα ακούσουμε και αύριο. Και αυτοί που τα δημιούργησαν, αυτοί που δημιούργησαν αυτή την αισχρή κατάσταση αντί να ψάξουν να βρουν πέτρα να κρυφτούν παραμένουν στην θέση τους: αυτάρεσκοι και ανεύθυνοι νομείς της εξουσίας. Αυτά πρέπει να τελειώσουν. Ο λαός της πατρίδας μας δεν θέλει να βλέπει τον βουλευτή του οσφυοκάμπτη και εθελόδουλο, άβουλο αχθοφόρο των εκβιαστικών διλημμάτων της τρόικας. Έχουμε το ιερό καθήκον να υπερασπιστούμε την εθνική μας αξιοπρέπεια να υπερασπιστούμε την Ελλάδα.
Για εμένα η σημερινή απόφαση είναι απόφαση ζωής. Είναι η ώρα του μεγάλου δικού μου ΌΧΙ και θα το πω με όλη την ψυχή μου, με όλο το είναι μου: Στην Ελλάδα δεν επιλέγουμε τύραννους, αρνούμαστε την τυραννία με το όποιο κόστος, την όποια συνέπεια.
