ΕΙΔΙΚΗ ΗΜΕΡΗΣΙΑ ΔΙΑΤΑΞΗ
ΤΗΣ ΟΛΟΜΕΛΕΙΑΣ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ
Συζήτηση επί της προτάσεως του Προέδρου της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς κ. Αλέξης Τσίπρα, σχετικά με τις συνέπειες που προκύπτουν από τη χρήση πυρηνικής ενέργειας, με αφορμή τη συμπλήρωση 25 χρόνων από την πυρηνική καταστροφή στο Τσερνόμπιλ και το πρόσφατο πυρηνικό ατύχημα στην Ιαπωνία.
ΛΙΤΣΑ ΑΜΜΑΝΑΤΙΔΟΥ-ΠΑΣΧΑΛΙΔΟΥ: Ευχαριστώ, κύριε Πρόεδρε.
Είναι σημαντική η επισήμανση που κάνατε, κύριε Πρόεδρε, για τα ατυχήματα, αλλά δεν είναι μόνο αυτά.
Σήμερα, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, συζητούμε το σοβαρότατο θέμα της πυρηνικής ενέργειας, μια συζήτηση που προκάλεσε ο ΣΥΡΙΖΑ και έχει ιδιαίτερη βαρύτητα με όλα αυτά που συμβαίνουν.
Πριν από χρόνια, το Τσέρνομπιλ αντιμετωπίστηκε με μια ψυχροπολεμική υπεροψία και με το βασικό επιχείρημα ότι τέτοια ατυχήματα δεν μπορούν να συμβούν σε δυτικού τύπου ή σε εξελιγμένους αντιδραστήρες. Εν τω μεταξύ, κύριε Πρόεδρε, η «GREENPEACE» κάνει λόγο για 800 περιστατικά διαρροής ραδιενέργειας σε όλο τον κόσμο τα τελευταία είκοσι πέντε χρόνια.
Η καταστροφή στη Φουκοσίμα, σε μια χώρα με αξιοζήλευτη οργάνωση, όπως η Ιαπωνία, άρχισε ευτυχώς να επιφέρει ρήγματα, εξαιτίας της καταστροφής που έγινε, στην απολυτότητα του τρόπου σκέψης που αφορούσε τα πυρηνικά και να διαμορφώνει τάσεις αλλαγής, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το λόμπι της πυρηνικής ενέργειας δεν παραμένει ισχυρό. Φαίνεται, όμως, να έγινε περισσότερο αποδεκτό πως δεν υπάρχει ασφαλής πυρηνική ενέργεια, πως όσο και αν εξελιχθεί η ανθρώπινη τεχνολογία, η πιθανότητα ενός μεγάλου σεισμού, ιδιαίτερα σε χώρες σεισμογενείς σαν την Ιαπωνία ή και την πατρίδα μας, αφήνει πάντα ανοικτό το ενδεχόμενο ενός ολέθριου πυρηνικού ατυχήματος.
Υπάρχει, όμως, μία ελπιδοφόρα μεταστροφή που εκδηλώθηκε τους τελευταίους μήνες. Εν τάχει να πω ότι είναι: το δημοψήφισμα στην Ιταλία, η απόφαση της Γερμανίας να παύσει όλους, δηλαδή και τους 17 πυρηνικούς αντιδραστήρες που λειτουργούν στο έδαφός της μέχρι το 2022, η απόφαση της Ελβετίας να μην προχωρήσει σε κατασκευή νέων πυρηνικών αντιδραστήρων, καθώς και το αποτέλεσμα πρόσφατης δημοσκόπησης στη Γαλλία, όπου το 62% των πολιτών δηλώνουν αντίθετοι στη λειτουργία πυρηνικών σταθμών.
Εάν τα παραπάνω είναι ενθαρρυντικές ενδείξεις, υπάρχει πάντα και η άλλη πλευρά. Εάν στις χώρες του καπιταλιστικού κέντρου διαβλέπουμε μια τάση για αλλαγή προσανατολισμού αναφορικά με τα πυρηνικά, οι χώρες της περιφέρειας, αναπτυσσόμενες και με μεγάλες ενεργειακές ανάγκες, φαίνεται να εντείνουν το ενδιαφέρον τους για τη χρήση της πυρηνικής ενέργειας.
Η πλευρά αυτή αφορά την Ελλάδα, θέλοντας και μη, καθώς το σύνολο των γειτονικών μας χωρών διαθέτουν πυρηνικούς αντιδραστήρες ή έχουν δείξει διάθεση να αποκτήσουν δικά τους πυρηνικά προγράμματα.
Στις βαλκανικές χώρες ήδη υπάρχουν πυρηνικοί αντιδραστήρες σε λειτουργία, όπως είναι η Βουλγαρία, Ρουμανία, Σλοβενία, οι οποίες έχουν δείξει κατά καιρούς και ενδιαφέρον για επεκτάσεις. Επιπλέον δημιουργία αντιδραστήρων έχει σχεδιαστεί ή συζητηθεί από την Αλβανία, την Κροατία και τα Σκόπια.
Από την άλλη πλευρά υπάρχει το μεγάλο ζήτημα της πυρηνικής προοπτικής της Τουρκίας, η οποία σχεδιάζει δύο ή τρεις σταθμούς, στη Σινώπη, το Ακούγιο και ενδεχομένως το Κιρκλαρελί. Παρόμοιο ενδιαφέρον άλλωστε έχει δείξει και η Αίγυπτος στα νότια της χώρας μας.
Φέρνοντας τον πυρηνικό χάρτη της περιοχής στο νου είναι σαφές ότι η χώρα μας βρίσκεται περικυκλωμένη από τις πυρηνικές προοπτικές των γειτόνων της, σε μια περιοχή μάλιστα εξαιρετικά σεισμογενή. Προκύπτει συνεπώς εκ των πραγμάτων η αναγκαιότητα λήψης μέτρων, ακόμα και αν η ίδια χώρα δεν έχει επιλέξει τη συγκεκριμένη μορφή ενέργειας.
Τι, όμως, επιβεβαίωσε η περίπτωση της Ιαπωνίας; Ότι είναι μύθος η ασφαλή λειτουργία των πυρηνικών αντιδραστήρων. Ότι η εξέλιξη της πυρηνικής τεχνολογίας δεν μπορεί να αποκλείσει κανένα πυρηνικό ατύχημα. Ότι ένα πυρηνικό εργοστάσιο συνιστά μια απειλή, χωρίς σύνορα.
Το ερώτημα, λοιπόν, που να ανακύπτει είναι κατά πόσο η απόφαση εγκατάστασης πυρηνικών αντιδραστήρων συνιστά αποκλειστικά εσωτερικό ζήτημα μιας χώρας, όταν οι επιπτώσεις από μια διαρροή ή ένα ατύχημα θα αφορούν μια ευρύτερη γεωγραφική περιοχή.
Προφανώς στην κοινωνία της διακινδύνευσης μια ενεργειακή επιλογή που θέτει σε πιθανό κίνδυνο την ασφάλεια των γειτόνων, δεν είναι μια ακόμα ελεύθερη επιλογή που κατοχυρώνεται από την κρατική κυριαρχία, αφού πρέπει να διασφαλίζεται και το δικαίωμα των γειτόνων στην ασφάλεια.
Σε πρόσφατη σχετική ερώτηση του ευρωβουλευτή του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. του Νίκου του Χουντή, η απάντηση της Κομισιόν για τους δυνητικούς κινδύνους από ένα ατύχημα στον πυρηνικό σταθμό Τσερναβόντα ήταν ότι η κύρια ευθύνη για την πυρηνική ασφάλεια ανήκει στον φορέα εκμετάλλευσης του πυρηνικού σταθμού, ενώ ο εθνικός φορέας ρύθμισης της ασφάλειας είναι αρμόδιος για τη διασφάλιση της θέσπισης των απαραίτητων προδιαγραφών και απαιτήσεων και για τον έλεγχο της εφαρμογής τους. Δηλαδή η Κομισιόν ουσιαστικά μας δηλώνει ότι είναι αναρμόδια. Τελικά για τις ζωές των ευρωπαίων πολιτών είναι δυνατόν να είναι αρμόδια εντός των πλαισίων της Ευρωπαϊκής Ένωσης μόνον η Κυβέρνηση της Ρουμανίας;
Η Ελλάδα ως χώρα που έχει προ πολλού απορρίψει το ενδεχόμενο εγκατάστασης πυρηνικών αντιδραστήρων στο έδαφος της, μπορεί και πρέπει να τεθεί επικεφαλής διεθνούς εκστρατείας, τόσο για την αποτροπή κατασκευής νέων πυρηνικών αντιδραστήρων, όσο και για την κατάργηση των υφιστάμενων. Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορεί να περιορίζεται στην απλή έκφραση του προβληματισμού και της ανησυχίας, ούτε να επαφίεται στην τήρηση των ήδη υπογεγραμμένων συμφωνιών.Η πρωτοβουλία θα πρέπει να δημιουργεί ευρωπαϊκούς και παγκόσμιους στόχους για τη σταδιακή μείωση της χρήσης πυρηνικής ενέργειας και να διαμορφώσει ένα ηγεμονικό πλαίσιο συνεργασίας, ώστε να μπορέσουν αυτοί να γίνουν αποδεκτοί.
Φυσικά, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι και κύριοι Υπουργοί, όλα αυτά επαφίενται στην πολιτική βούληση της Κυβέρνησης και πρέπει να μας απαντήσετε, αν είναι στις δικές σας προθέσεις.
Ευχαριστώ.
