ΠΡΟΤΑΣΗ ΝΟΜΟΥ
ΑΙΤΙΟΛΟΓΙΚΗ ΕΚΘΕΣΗ
στην πρόταση νόμου «Ουσιαστική Αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ποντίων από το Ελληνικό Κράτος και Προώθηση της Διεθνούς Αναγνώρισής της»
Προς την Βουλή των Ελλήνων
Ο Νόμος 2193/1994 (ΦΕΚ 32 Α΄) καθώς και το Προεδρικό Διάταγμα 99/1994 (ΦΕΚ 78 Α΄) ορίζουν την 19η Μαΐου ως ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου και καθορίζουν τον χαρακτήρα, το περιεχόμενο, τους φορείς και τους τρόπους οργάνωσης των σχετικών εκδηλώσεων. Ωστόσο, ενώ ορίζουν ημέρα μνήμης δεν αναγνωρίζουν σαφώς το ίδιο το γεγονός της Γενοκτονίας, αφού δεν αναφέρεται καν ο αυτουργός αυτής και δεν καθιερώνουν την αναγκαία συνθήκη μιας τέτοιας αναγνώρισης, δηλαδή την προώθησή της διεθνώς. Επίσης, εν τοις πράγμασι δεν υφίσταται καμία αναγνώριση και κανένας σεβασμός προς τα θύματα, όταν Έλληνες αξιωματούχοι τιμούν τους υπευθύνους της Γενοκτονίας των Ποντίων.
Η απόφαση της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων της Βουλής των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ για αναγνώριση της Γενοκτονίας των Αρμενίων αλλά και η απόφαση του Σουηδικού Κοινοβουλίου για αναγνώριση των Γενοκτονιών των Ποντίων, Αρμενίων και άλλων λαών από το τουρκικό κράτος κατά τις δύο πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα είναι γεγονότα που συνθέτουν μια ευνοϊκή συγκυρία για διεθνή προώθηση τέτοιων σημαντικών ζητημάτων για την ανθρωπότητα πού αφορούν την αποδοχή της ιστορικής αλήθειας, το δικαίωμα των λαών στην μνήμη και το σεβασμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Είναι λοιπόν επιβεβλημένο όσο ποτέ άλλοτε και για την Ελλάδα η επίσημη αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου (και κατ’ επέκταση των Ελλήνων της Θράκης και της Ιωνίας), η σαφής καταδίκη της Τουρκίας, η προώθηση του ζητήματος διεθνώς και η δημιουργία ανάλογου φορέα.
Το ελληνικό κράτος μέχρι τώρα, δυστυχώς, με το πρόσχημα της εξομάλυνσης των ελληνοτουρκικών διαφορών περιορίσθηκε σε μία πολιτική στείρας μνήμης και υποβαθμισμένων εκδηλώσεων-μνημοσύνων, χωρίς να αγγίξει τον πυρήνα του ζητήματος που είναι η διεθνοποίησή του. Από την άλλη πλευρά, η Τουρκία πλαστογραφεί την ιστορική πραγματικότητα προωθώντας διεθνώς την άποψη ότι υπήρξε «γενοκτονία» των Τούρκων από τους Ποντίους, όπως άλλωστε πράττει και με τους Αρμενίους, προπαγανδίζοντας προκλητικά τα ψευδή περί «αιματηρής αρμενικής τρομοκρατίας».
Η εξόντωση όμως του Ποντιακού Ελληνισμού κατά την περίοδο 1916-1923 από το τουρκικό καθεστώς πληροί όλα τα στοιχεία μιας Γενοκτονίας, έτσι όπως αυτή ορίζεται και από τον ΟΗΕ, και ως τέτοια πρέπει να αναγνωρισθεί διεθνώς. Αξίζει να σημειωθεί ότι η υιοθετημένη από τα κράτη-μέλη του ΟΗΕ Σύμβαση για την Πρόληψη και Τιμωρία του Εγκλήματος της Γενοκτονίας έχει λάβει ως βάση για τον ορισμό της εννοίας της γενοκτονίας την ιστορική εμπειρία των γενοκτονιών αρχικά των Ελλήνων, των Αρμενίων και των Ασσυρίων στις αρχές του 20ου αιώνα από το τουρκικό καθεστώς και μετέπειτα αυτήν των Εβραίων του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Η ιστορική αλήθεια λοιπόν δεν πρέπει να παραποιείται λόγω πολιτικών σκοπιμοτήτων και τα εκατοντάδες χιλιάδες θύματα να παραμένουν ηθικώς αδικαίωτα. Η ανάδειξη και διεθνοποίηση της εν λόγω Γενοκτονίας υπερβαίνει τον Ποντιακό Ελληνισμό, αφορά όλους τους Έλληνες και έχει μία πανανθρώπινη εμβέλεια λόγω της προσφοράς του ελληνοποντιακού στοιχείου στον παγκόσμιο πολιτισμό και θα πρέπει να αποτελεί ζωτικό στοιχείο μιας ελληνικής εξωτερικής πολιτικής που σέβεται την Ιστορία του ελληνικού Έθνους και την αλήθεια. Η γνώση και η ζωντανή και γόνιμη μνήμη της ιστορικής αλήθειας βοηθούν στην κατανόηση του παρόντος και συντελούν στην καλύτερη προετοιμασία του μέλλοντος για τον ελληνικό λαό αλλά και για όλον τον πολιτισμένο κόσμο. Η σκόπιμη αποσιώπηση ποτέ δεν βοηθά την αδελφοποίηση και την προσέγγιση των λαών και των εθνών. Αντιθέτως, η αναγνώριση, η αμοιβαία κατανόηση, η διατήρηση της μνήμης και ο σεβασμός στην ατομική και συλλογική ανθρώπινη αξιοπρέπεια συντελούν στην επίλυση των διαφορών και στον δρόμο της ειρήνης και της προόδου.
Αθήνα, 18 Μαΐου 2011
