ΕΙΣΗΓΗΣΗ Θ.ΔΡΙΤΣΑ ΣΤΗΝ ΕΠΙΚΑΙΡΗ ΕΡΩΤΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥ.ΡΙΖ.Α.ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΡΓΑΣΙΑΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ, 15.01.2010
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑΤο λόγο έχει ο κ. Θεόδωρος Δρίτσας, Βουλευτής Πειραιώς του ΣΥ.ΡΙΖ.Α..
ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΔΡΙΤΣΑΣ: Ευχαριστώ, κύριε Πρόεδρε.
Στο λιμάνι του Πειραιά ένας δημόσιος οργανισμός χρόνια τώρα, ειδικά τα τελευταία χρόνια, προσπάθησε να οργανώσει μια δημόσια παρέμβαση οργάνωσης του λιμανιού μαζί με τους Δήμους του Πειραιά, τους παραλιμένιους Δήμους. Συν τω χρόνω μπήκαν οι νέες ιδέες της ανάπτυξης με βάση την κερδοφορία και τον παγκόσμιο ανταγωνισμό. Αποτέλεσμα είναι αυτά που έχουμε ζήσει με την εκχώρηση του λιμανιού στους ιδιώτες και με την αναγκαστική αποστράτευση του παραγωγικού δυναμικού μέσω της εθελουσίας εξόδου για την οποία κατηγορούνται οι εργαζόμενοι.
Οι Δήμοι όλης της Ελλάδας μέσα από τις επισφαλείς θέσεις εργασίας, μέσα από τις πολλαπλές κατατμήσεις των εργασιακών δικαιωμάτων έχουν χάσει την ταυτότητά τους και τη σχέση τους με τις κοινωνίες που εκπροσωπούν. Δεν μπορούν να έχουν οργάνωση παραγωγικής παρέμβασης στην πόλη ούτε καν να οργανώσουν ένα έργο με αυτεπιστασία μικρής κλίμακας, πολύ περισσότερο για την καθαριότητα ή για όλα αυτά.
Οι ναυτικοί. Μέσα από μια σειρά παρεμβάσεων ενίσχυσης του διεθνούς κερδοσκοπικού ανταγωνισμού έχουμε την ανεργία των ναυτικών. Αυτό τι σημαίνει; Παύει η Ελλάδα να είναι ναυτική χώρα, τη στιγμή που ο πολιτισμός της, η ιστορία της, οι λιμενικές σχέσεις στηρίζονται σ’ αυτήν την ιδιότητα και σ’ αυτήν την ταυτότητα.
Θέλω να πω ότι αυτή η εικοσαετία έβαλε μπρος αυτήν τη σκληρή νεοφιλελεύθερη προσαρμογή κάθε οικονομίας στο διεθνές ανταγωνιστικό περιβάλλον. Το υπερασπίστηκε τότε ο κ. Μητσοτάκης, το υπερασπίστηκε ο κ. Σημίτης και ακολούθησαν σιγά-σιγά οι επόμενες κυβερνήσεις. Τώρα, όμως, φτάσαμε στον πάτο. Τώρα φτάσαμε στην πλήρη αποκάλυψη τι σημαίνει αυτό, στην πλήρη εξαχρείωση των κοινωνικών σχέσεων, στην πλήρη εξαφάνιση της δυνατότητας κάθε εργαζόμενου να είναι περήφανος για τη δουλειά του, στην πλήρη αδυναμία των νέων να αποκτήσουν αυτοπεποίθηση. Και αυτό πια δεν είναι ένα επιμέρους κοινωνικό πρόβλημα. Δεν είναι ένα πρόβλημα οικονομίας, είναι ένα πρόβλημα δημοκρατίας, είναι ένα κεντρικό πολιτικό πρόβλημα. Γι’ αυτό η σημερινή επίκαιρη ερώτηση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. δεν θίγει απλά και μόνο ένα οξύ επίκαιρο πρόβλημα, αλλά θέτει τη ρίζα της αναδιοργάνωσης και της ανασύνταξης της χώρας μας και της ελληνικής κοινωνίας.
Και προς αυτήν την κατεύθυνση, κύριε Πρόεδρε, πρέπει να απαντήσει –έπρεπε να είχαν απαντήσει και οι προηγούμενες κυβερνήσεις- και η σημερινή. Σ’ αυτό το διεθνές ανταγωνιστικό περιβάλλον, όπως εκφράζεται μέσα από την οργάνωση της Ευρώπης και από το Σύμφωνο Σταθερότητας ποια θα είναι η θέση μας; Γιατί για παράδειγμα γίνεται τόσος ντόρος και τόσος λόγος για τα ελλείμματα ή για τον ένα ή τον άλλο δείκτη -και υπεκφεύγει της υποχρέωσης των χωρών να απολογηθούν και να ελεγχθούν- της ανεργίας; Γιατί στο Σύμφωνο Σταθερότητας δεν υπάρχει δεσμευτικό όριο για το δείκτη της ανεργίας; Λέω μια ιδέα. Είναι τόσο παράλογη, είναι τόσο εξωφρενική; Δεν είναι καθόλου. Είναι πάρα πολύ πραγματική, βαθιά και βάσιμη. Όμως και αν βγει από αυτόν το διεθνή κερδοσκοπικό ανταγωνισμό και γι’ αυτό θεωρείται παράνομη, θεωρείται δευτερεύουσας σημασίας, γιατί για να κτιστεί όλος αυτός ο γυάλινος πύργος, όλη αυτή η κερδοσκοπική καπιταλιστική φούσκα, χρειάζεται συμπίεση του κόστους εργασίας και όχι μόνο του μη μισθολογικού, και του μισθολογικού.
Από κάθε άποψη λοιπόν η επερώτησή μας πρέπει να απαντηθεί όχι με επιμέρους αγωνίες του κυρίου Υπουργού, τις οποίες αναμένω να μας εξηγήσει σε πόσο δύσκολη κατάσταση είναι η ελληνική οικονομία και πόσες προσπάθειες θα καταβάλλει, αλλά στο αν σκοπεύει αυτή η Κυβέρνηση εν πάση περιπτώσει να κάνει ρίξεις, διότι ο σοσιαλισμός ή η βαρβαρότητα και το δίπολο που επικαλέστηκε πριν τις εκλογές ο σημερινός Πρωθυπουργός, είναι προ των πυλών και δεν μπορεί να υπεκφύγει κανείς.
Οι κοινωνικές εκρήξεις που αναμένονται είναι γνωστές. Δεν τις λέει ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α., τις λένε οι εγκυρότεροι αναλυτές και οι εγκυρότερες σχολές επιστημονικής έρευνας και καταγραφής της δυναμικής όχι μόνο της ελληνικής, αλλά και της ευρωπαϊκής και της παγκόσμιας κοινωνίας.
Προς αυτήν την κατεύθυνση λοιπόν μια λύση υπάρχει, η αποκατάσταση της χαμένης τιμής της εργασίας και η αποκατάσταση της σταθερής ποιοτικής και αξιοπρεπούς εργασίας ως μοχλός ανάπτυξης, όπου η ανάπτυξη πλέον θα είναι συνώνυμη και ταυτόσημη με την έννοια της προόδου και με την έννοια της δημοκρατίας και δεν θα είναι δείκτες, αριθμοί, κέρδη και αν περισσέψει κάτι μέσα από την ανάπτυξη της κερδοφορίας θα σας το μοιράσουμε παιδιά!
Αυτή είναι η μεγάλη και τεράστια διαφορά μιας πολιτικής πρότασης της Αριστεράς, η οποία διεκδικεί όμως αυτήν τη στιγμή τη διακριτότητα μιας εναλλακτικής πρότασης βιώσιμης, διότι οι προτάσεις που κατατίθενται από τα ιεραρχία και τα επιτελεία των Βρυξελλών δεν είναι καν βιώσιμες. Είναι καταστροφικές και στηρίζονται μόνο στη φούσκα των κερδοσκοπικών βλέψεων.
Ευχαριστώ, κύριε Πρόεδρε, για την ανοχή σας. Τελειώνω λέγοντας ότι η πρόοδος στηρίζεται στην κοινωνία των εργαζομένων και όχι στην κοινωνία των κερδών. Ευχαριστώ πολύ.
ΔΕΥΤΕΡΟΛΟΓΙΑ
ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Γρηγόριος Νιώτης): Ο κ. Θεόδωρος Δρίτσας έχει το λόγο να δευτερολογήσει για τρία λεπτά.
ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΔΡΙΤΣΑΣ: Ευχαριστώ, κύριε Πρόεδρε.
Με τις πολλαπλές προσδοκίες που δημιούργησε αυτή η Κυβέρνηση και φτάνοντας στο τέλος αυτής της συζήτησης που κάναμε σήμερα για τις εργασιακές σχέσεις, διαπιστώνουμε για μία ακόμη φορά ότι αναλώνεται σε διαπιστώσεις, για να καλύψει την απόσταση αυτών των προσδοκιών από την πραγματικότητα που καλλιεργεί και είναι διατεθειμένη να αντιμετωπίσει και πολύ συχνά πολύ σωστές διαπιστώσεις, χωρίς να αναλαμβάνει το ρίσκο των ευθυνών που προκύπτουν από αυτές.
Είπε ο κύριος Υπουργός, κάτι συγκλονιστικό, ότι η ανεργία στην Ελλάδα έχει τα πιο σκληρά κοινωνικά χαρακτηριστικά, διότι χιλιάδες άνθρωποι κατατάσσονται, μέσα από σειρά δεδομένων που προκύπτουν, στην κατηγορία των ανεπιθύμητων. Αυτή είναι μία διαπίστωση εκρηκτική, κύριε Πρόεδρε και δεν έχει τη συνεπαγωγή της. Αντίθετα έχει την κατηγορία ότι εμείς δήθεν δεν προβάλλαμε εναλλακτικές προτάσεις και δεν καταθέσαμε δημιουργική σχέση για την αντιμετώπιση του ζητήματος.
Μα, η σταθερή σχέση εργασίας είναι παραγωγική σχέση εργασίας. Και επιμένουμε ότι πρέπει να καταργηθούν και οι νόμοι και να διεκδικήσουμε σε όλα τα επίπεδα την αλλαγή των εργασιακών σχέσεων, ακριβώς για να στηρίξουμε μια άλλου είδους ανάπτυξη. Γιατί οι θέσεις εργασίας δεν είναι το ζητούμενο αλλά η θέση των εργαζομένων μέσα στην παραγωγική διαδικασία. Οι εργαζόμενοι είναι άνθρωποι-παραγωγοί, είναι πρώτη ύλη, είναι καύσιμη ύλη. Και ταυτόχρονα είναι δημιουργοί. Αν έτσι δεν αντιμετωπιστούν οι εργαζόμενοι και αντιμετωπίζονται ως θέσεις εργασίας σε μια βέβαια ηγεμονεύουσα κεφαλαιοκρατική λογική κερδοσκοπικού χαρακτήρα, είναι φυσικό να θεωρείται η αριστερά ότι δεν κάνει προτάσεις. Διότι βέβαια, δεν θα κάνουμε προτάσεις για τις χρηματιστηριακές φούσκες πως θα γίνουν καλύτερες. Είναι προφανές για τα τραπεζικά ομόλογα.
Απ’ αυτή την άποψη θέλω να πω, κύριε Πρόεδρε, και στο συνάδελφο του ΛΑ.Ο.Σ. ότι δεν είχαμε καθόλου υποκριτική στάση. Σε όλες μας τις τοποθετήσεις οι μετανάστες είχαν πρωτεύουσα θέση, γιατί ακριβώς είναι το υποδεέστερο, το φτωχότερο, το πλέον εκμεταλλευόμενο τμήμα των εργαζομένων και στη χώρα μας και ακριβώς χρησιμοποιείται από κάθε εκμεταλλευτικό σύστημα, ως το κοινωνικό δυναμικό που μπορεί να υποβαθμίσει όλα τα δικαιώματα του συνόλου των εργαζομένων. Το ίδιο συμβαίνει με τους ανέργους, τους Έλληνες ανέργους.
ΑΣΤΕΡΙΟΣ ΡΟΝΤΟΥΛΗΣ: Αυτό σας λέμε και δεν μπορείτε να το καταλάβετε.
ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΔΡΙΤΣΑΣ: Είναι κλασική μαρξιστική ανάλυση, κύριε συνάδελφε, αυτό. Δεν χρειαζόμαστε μαθήματα από εσάς.
ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Γρηγόριος Νιώτης): Παρακαλώ, κύριε Ροντούλη!
ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΔΡΙΤΣΑΣ: Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να καταλάβετε ότι οι μετανάστες υπάρχουν, είναι άνθρωποι και δεν φταίνε αυτοί, φταίει ο καπιταλισμός. Επιτέλους να το πω έτσι πολύ σχηματικά. Αν δεν το καταλάβετε αυτό, θα σπέρνετε την ξενοφοβία, τα φοβικά σύνδρομα και θα διαλύετε κάθε στοιχείο πολιτισμού σ’ αυτή τη χώρα. Γιατί ακριβώς δημαγωγείτε με βάση τα φοβικά σύνδρομα. Και αυτό είναι δηλητήριο, είναι το αυγό του φιδιού. Μην το υπηρετείτε άλλο. Λοιπόν περί αυτού πρόκειται.
Απ’ αυτή την άποψη –και τελειώνω κύριε Πρόεδρε- χρειαζόμαστε μια ψύχραιμη συζήτηση πλήρους ανατροπής των κριτηρίων της παραγωγικής ανάπτυξης της χώρας, στηριγμένη στην εργασία και στους ανθρώπους. Και αυτό είναι πραγματική λύση, υπαρκτή, δεν είναι θεωρία. Και νομίζω ότι οι προτάσεις που έκαναν όλοι οι συνάδελφοι και ο Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος και ο Πρόεδρος του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ο Αλέξης Τσίπρας, έδειξαν προς ποια κατεύθυνση πρέπει να κινηθούμε. Δεν μπορούμε να περιμένουμε άλλο. Πρέπει να κινηθούμε γρήγορα προς τέτοιου είδους κατευθύνσεις, αναβάθμισης της εργασίας ως παραγωγικής βάσης.
Ευχαριστώ, κύριε Πρόεδρε.
