Πέμπτη, 22 Σεπτεμβρίου 2011
Κεντρική ομιλία και παρέμβαση του Αντιπροέδρου της Κυβέρνησης και Υπουργού Οικονομικών, κ. Ευάγγελου Βενιζέλου, στην απογευματινή συζήτηση στην Ολομέλεια της Βουλής για το σχέδιο νόμου του Υπουργείου Οικονομικών: “Ενισχυμένα μέτρα εποπτείας και εξυγίανσης πιστωτικών ιδρυμάτων, ρύθμιση θεμάτων χρηματοπιστωτικού χαρακτήρα”
1. Κεντρική ομιλία
Κυρίες και κύριοι Βουλευτές, επειδή βρίσκομαι στη συνεδρίαση του Κοινοβουλευτικού Τομέα Εργασίας του ΠΑΣΟΚ δεν είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω εδώ στη Βουλή την παρέμβαση που έκανε πριν από λίγο ο Πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, κ. Τσίπρας. Με πληροφόρησε, όμως, ο συνάδελφος κ. Σαχινίδης για το περιεχόμενο αυτής της τοποθέτησης.
Είναι, λοιπόν, μια ευκαιρία, απευθυνόμενος στη Βουλή των Ελλήνων, να σας ενημερώσω για τη συνάντησή μου με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Ο κύριος Πρόεδρος της Δημοκρατίας ζήτησε να ενημερωθεί από εμένα, ως Υπουργό των Οικονομικών, για την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε, για τις διεθνείς εξελίξεις, για τα ανοιχτά θέματα της διαπραγμάτευσης, για τις προοπτικές της χώρας.
Θεωρώ ότι έχω απέναντι στον ελληνικό λαό, απέναντι στη Βουλή και βεβαίως απέναντι στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας τη θεμελιώδη υποχρέωση της απόλυτης ειλικρίνειας. Αυτό που εγώ γνωρίζω και αντιλαμβάνομαι, οφείλω να το πω στον ελληνικό λαό γιατί τίποτα δεν είναι πιο επικίνδυνο από την άγνοια, από τον εξωραϊσμό, από την αποφυγή της αλήθειας.
Επιδιδόμαστε κατά συνήθεια και δυστυχώς κατ’ επάγγελμα σε αυτό το αδιέξοδο άθλημα του εξωραϊσμού και της μετατόπισης του πεδίου της αντιπαράθεσης; Δυστυχώς, ναι, επί δεκαετίες. Και βαρυνόμαστε όλοι με την ευθύνη αυτή.
Κυρίες και κύριοι Βουλευτές, δεν υπάρχουν περιθώρια ούτε για σιωπές ούτε για εξωραϊσμούς, ούτε για μετάθεση κρίσιμων απαντήσεων στο μέλλον. Τώρα είναι η στιγμή των αποφάσεων, τώρα είναι η στιγμή της αλήθειας.
Είπα στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ότι δυστυχώς υπάρχει μία αντίφαση. Ο ελληνικός λαός υφίσταται επί χρόνια τώρα μεγάλες θυσίες. Η χώρα βιώνει για τρίτη χρονιά μια βαθιά ύφεση. Κλείνουν επιχειρήσεις, απολύονται άνθρωποι, μειώνονται μισθοί, μειώνονται συντάξεις, περικόπτονται οι προοπτικές απασχόλησης των παιδιών μας και στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα, άνθρωποι με προσόντα μένουν εκτός αγοράς εργασίας, επικρατεί ανασφάλεια και απαισιοδοξία.
Αυτό είναι η κρίση; Θα μπορούσε να οριστεί έτσι η κρίση, ότι αυτό που βιώνουμε είναι η κρίση. Δυστυχώς, αυτό που βιώνουμε είναι το αποτέλεσμα της ιστορικής μας μεταπολιτευτικής αμεριμνησίας, είναι το αποτέλεσμα του δημοσιονομικού εκτροχιασμού.
Αυτά που βιώνουμε είναι το αποτέλεσμα ενός υπερδιογκωμένου δημόσιου χρέους, μιας γιγαντιαίας παραοικονομίας, μιας αθεράπευτης αδυναμίας του κράτους να λειτουργήσει, μιας αγοράς που είναι αγκυλωμένη, μιας κοινωνίας που είναι δυστυχώς συνηθισμένη σε πρακτικές οι οποίες δεν μπορούν πια να δώσουν απάντηση στις προκλήσεις του διεθνούς ανταγωνισμού. Αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί.
Αυτή, όμως, η περιγραφή της κατάστασης τώρα πια δεν είναι η περιγραφή της κρίσης, δεν είναι η εικόνα της κρίσης. Εάν θέλετε να μιλήσουμε με άλλες λέξεις, μπορεί να είναι η οικονομική κρίση, αλλά δεν είναι η οικονομική κατάρρευση, δεν είναι η χρεοκοπία. Το ότι πτωχαίνουν οι Έλληνες, δεν είναι ταυτόσημο με την πτώχευση της χώρας.
Αυτό που τώρα υφιστάμεθα, αυτό που τώρα υφίστανται οι Έλληνες, αυτό που αναγκαζόμαστε να κάνουμε, δηλαδή να πάρουμε και να ανακοινώσουμε πριν από λίγο καιρό αποφάσεις αδιανόητες πριν από λίγο καιρό, σκληρές, με πολιτικό και ψυχολογικό κόστος, είναι ο θώρακας προστασίας που πρέπει να υψωθεί προκειμένου να μην καταρρεύσει η χώρα.
Αυτό που προσδίδει ένα δραματικό χαρακτήρα σε αυτές τις αποφάσεις, είναι το γεγονός ότι αν πετύχουμε, το πιθανότερο είναι να μείνει στη μνήμη των Ελλήνων αυτό που υπέστησαν ως θυσία: η περικοπή των εισοδημάτων, οι απολύσεις, η μείωση των συντάξεων, το κλείσιμο των επιχειρήσεων.
Αυτό που θα έχουμε πετύχει -να σώσουμε τη χώρα- δεν θα εξειδικευθεί, δεν θα εξατομικευθεί, δεν θα συνδεθεί με την προσωπική κατάσταση του κάθε Έλληνα και της κάθε Ελληνίδας. Και μπορεί και να μας μείνει η ιστορική ευθύνη δύσκολων και δυσάρεστων αποφάσεων. Εμείς, όμως, στη συνείδησή μας θα ξέρουμε ότι κερδίσαμε τον πόλεμο και ότι η χώρα δεν κατέρρευσε.
Δεν θα έχουμε την πλήρη ιστορική απόδειξη, γιατί δεν θα έχει ζήσει κανείς το σκηνικό της κατάρρευσης. Και δεν θα ήθελα να το ζήσει αυτό η χώρα. Προτιμώ να μας μείνει η ευθύνη ότι περικόψαμε μισθούς και συντάξεις και ότι χτυπήσαμε τα χαμηλά και μεσαία εισοδήματα, παρά να μας ακολουθεί το στίγμα ότι μπορούσαμε να σώσουμε τη χώρα και δεν τη σώσαμε.
Εάν, όμως, αποτύχουμε, εάν χάσουμε τον πόλεμο αυτό, τότε θα περιττεύει να έρθουμε και να πούμε «σας τα λέγαμε, δεν μας ακούγατε». Γιατί δεν θα έχει νόημα καμιά πολιτική και κομματική αντιδικία. Δεν θέλουμε να δικαιωθούμε σε αυτού του είδους την κομματική αντιπαράθεση. Είναι κάτι το αδιάφορο.
Εξαρτώμεθα από αποφάσεις που δεν μπορούμε να πάρουμε μόνοι μας. Υπάρχουν, όμως, αποφάσεις που μπορούμε να πάρουμε μόνοι μας. Να είμαστε συνεπείς στις υποχρεώσεις μας, να επιτύχουμε τους δημοσιονομικούς στόχους, να αποστομώσουμε όλους αυτούς που καθημερινά αναπαράγουν το στερεότυπο ότι η Ελλάδα δεν μπορεί, ότι η Ελλάδα οδηγείται στην πτώχευση, ότι η Ελλάδα κακώς είναι στην Ευρωζώνη.
Δεν μπορεί να είμαστε ο αποδιοπομπαίος τράγος, δεν μπορεί να είμαστε κάθε μέρα το κεντρικό θέμα στα διεθνή μέσα ενημέρωσης. Δεν το αντέχει αυτό η περηφάνια μας, η αξιοπρέπειά μας, η ιστορία μας. Δεν γίνεται αυτό. Είναι αντιπαραγωγικό, αντιαναπτυξιακό, άδικο. Αυτό πρέπει να σταματήσει.
Δεν μπορούμε να δώσουμε σε κανέναν το άλλοθι ότι φταίει η Ελλάδα, ότι η Ελλάδα είναι το κεντρικό πρόβλημα της ευρωπαϊκής και της διεθνούς οικονομίας. Δεν είναι! Δεν το δικαιολογούν τα μεγέθη του χρέους και της οικονομίας.
Εξαρτώμεθα, όμως, από άλλους, γιατί στηριζόμαστε στα δάνεια και τη βοήθεια των άλλων και στις αξιολογήσεις των άλλων. Και αυτοί οι άλλοι καλούνται να πάρουν αποφάσεις πολύ κρίσιμες, να προστατεύσουν τις χώρες τους, τα πολιτικά τους συστήματα, το ρόλο τους σε κυβερνήσεις, να σώσουν τα τραπεζικά τους συστήματα. Άρα καλούνται να πάρουν αποφάσεις για το αν διαθέσουν χρήματα για την Ελλάδα ή, για παράδειγμα, για τα εθνικά τους τραπεζικά τους συστήματα.
Εμείς, σε αυτήν την πολύ δύσκολη οικονομική συγκυρία που ταλανίζει μεγάλες χώρες, όλη την Ευρωζώνη, τις Ηνωμένες Πολιτείες, το διεθνές τραπεζικό σύστημα, πορευόμαστε με εγγυημένες και ασφαλείς τις ελληνικές τράπεζες και με άξονα τις αποφάσεις της 21ης Ιουλίου. Αυτό που τώρα κρίνεται, δεν είναι η έκτη δόση. Αυτό που τώρα κρίνεται, είναι το αν θα εφαρμοστεί ένα νέο πρόγραμμα, που δίνει οριστική και μακροπρόθεσμη απάντηση στο δυσβάσταχτο βάρος του ελληνικού δημόσιου χρέους, μέσα σε ένα πλαίσιο, όμως, γενικευμένης κρίσης δημοσίου χρέους στην Ευρωζώνη και διεθνώς.
Είδατε την προχθεσινή έκθεση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου για τη δυναμική του χρέους στην Ευρώπη και στον κόσμο. Και, όπως είπα και στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, υπάρχουν και ατυχήματα. Μπορεί λόγω καθυστερήσεων, λόγω θεσμικών αδυναμιών, να βρεθούμε σε αδιέξοδο, χωρίς κανείς να το έχει σχεδιάσει και χωρίς κανείς να το θέλει πλήρως.
Δεν μπορούμε μόνοι μας να πάρουμε καμία απόφαση, γιατί χρειαζόμαστε τους εταίρους μας, χρειαζόμαστε την Ευρωζώνη, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, για να διατηρήσουμε το επίπεδο της ζωής των Ελλήνων. Τώρα δεν δικαιολογείται άγνοια, δεν δικαιολογείται καθυστέρηση, δεν δικαιολογείται καμία, μα καμία, δευτερεύουσα τριβή. Πρέπει να είμαστε εστιασμένοι.
Είπε ο κ. Τσίπρας ότι μίλησα χθες για δημοκρατικό αδιέξοδο και σήμερα για την Αργεντινή. Και στην Αργεντινή υπήρξε παρέμβαση αντιδημοκρατική του στρατού. Εγώ μίλησα για την Αργεντινή, αναφερόμενος στην κατάρρευση των δομών, του χρηματοοικονομικού συστήματος και της πραγματικής οικονομίας. Μίλησα για την Αργεντινή, αναφερόμενος στο γεγονός, ότι μια πλούσια χώρα, με μεγάλες πλουτοπαραγωγικές πηγές, με φυσικούς πόρους, με έναν θαυμάσιο πρωτογενή τομέα -για λόγους νομισματικούς, λόγω της σύνδεσης με το δολάριο και επειδή το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο άλλαξε τη γραμμή του, σε σχέση με την Αργεντινή- οδηγήθηκε σε μία κατάσταση η οποία ήταν πραγματικά δραματική. Δραματική, αδιέξοδη. Διαλύθηκε ο κοινωνικός και οικονομικός ιστός.
Για τους λόγους αυτούς, είπα χθες ότι στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα, αλλά δυστυχώς δημοκρατικά μπορεί να επιλεγεί το αδιέξοδο. Και έκανα και πολύ συγκεκριμένο το τι εννοώ. Ο κ. Τσίπρας ζήτησε χθες εκλογές και του είπα «ζητάτε εκλογές, πείτε στον ελληνικό λαό, τι λύση του προτείνετε για την επομένη των εκλογών. Ποιον πρωθυπουργό, ποια κυβέρνηση, ποια πολιτική»;
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ είχε μία δυναμική να σχηματίσει κυβέρνηση και να γίνει ο κ. Τσίπρας πρωθυπουργός, θα θεωρούσα απολύτως εύλογη και θεμιτή την πρόκληση που απευθύνει στην Κυβέρνηση ο κ. Τσίπρας, αλλά είμαι σίγουρος ότι έχει υπ’ όψιν του μεγέθη και είναι ρεαλιστής. Δεν εννοεί αυτό, ούτε εννοεί μία κυβέρνηση της παραδοσιακής Αριστεράς και της ανανεωτικής Αριστεράς. Εννοεί κάτι άλλο. Τι; Τι είναι αυτό που θέλει ως πολιτική, δημοκρατική, άμεση λύση για τη χώρα; Για να εφαρμοστεί ποια πολιτική; Για να γίνει ποια συζήτηση με την τρόικα; Για να γίνει τί σε σχέση με το έλλειμμα, σε σχέση με τους στόχους του 2011 και του 2012, σε σχέση με το δημόσιο χρέος;
Ο κ. Σαμαράς λέει «θα πάω να επαναδιαπραγματευθώ και θα επαναδιαπραγματευθώ στη βάση εκτεταμένων φοροαπαλλαγών και παροχών». Μάλιστα. Αυτό είναι μία άποψη. Ο καθένας μπορεί να την αξιολογήσει για το πόσο υπεύθυνη, ρεαλιστική και ασφαλής είναι. Και την αξιολογεί αυτήν την άποψη του κ. Σαμαρά και η Ευρώπη και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Η Ευρώπη την αξιολογεί και θεσμικά και πολιτικά. Και ξέρετε πως αντιδρά.
Εδώ πρέπει να συνεννοηθούμε μεταξύ μας. Το μεγαλύτερο δημοκρατικό πρόβλημα, η πραγματική δημοκρατική παρέκκλιση, είναι μία δημοκρατία που παραμένει αδύναμη, μια δημοκρατία που δεν μπορεί να αποφασίσει, μία δημοκρατία που δεν μπορεί να αναλάβει τις ιστορικές της ευθύνες. Και είναι αυτό που έλεγαν οι Βουρβόνοι: la légalité nous tue, η νομιμότητα μας σκοτώνει.
Η χώρα δεν μπορεί να πεθάνει, κυρίες και κύριοι Βουλευτές. Είναι πολύ άδικο και σκληρό να περιμένουν όλοι από το ΠΑΣΟΚ να πάρει τις αποφάσεις μόνο του και να κρύβονται πίσω από το γεγονός ότι έτυχε κάποιοι να είναι στην Κυβέρνηση και κάποιοι να είναι στην Αντιπολίτευση. Και επειδή ο χρόνος είναι πυκνός, οι 23 μήνες είναι πολλοί, κάποιοι νομίζουν ότι είναι 23 χρόνια, διεγράφησαν οι ευθύνες της περιόδου 2004-2009 και όλα μετρούν από το Σεπτέμβριο του 2009. Αυτό κι αν είναι ιστορική αδικία. Αλλά δεν είναι η ώρα τώρα για να κάνουμε τέτοιου είδους απολογισμούς και συγκρίσεις. Το θέμα δεν είναι ούτε οι τελευταίοι είκοσι τρεις μήνες, ούτε τα προηγούμενα έξι χρόνια. Το θέμα είναι το μέλλον και η υπόσταση της χώρας.
Λοιπόν, η δημοκρατική νομιμότητα θα σώσει τη χώρα. Η πλειοψηφία της Βουλής θα σηκώσει το βάρος, θα πάρει της αποφάσεις, θα πάρει το πολιτικό κόστος. Η χώρα θα σωθεί, θα προχωρήσουμε. Θα δυσαρεστήσουμε και θα πικράνουμε ανθρώπους που αγαπάμε. Θα δυσαρεστήσουμε και θα πικράνουμε πρόσκαιρα ανθρώπους του καθημερινού μόχθου, ανθρώπους με χαμηλά και μεσαία εισοδήματα.
Ελπίζουμε και προσδοκούμε σύντομα όλες οι Ελληνίδες και όλοι οι Έλληνες να καταλάβουν ότι αυτό που κάνουμε έχει αρχή, μέση και τέλος, έχει λογική, υπηρετεί έναν εθνικό στόχο, υπηρετεί το συμφέρον της πατρίδας και το συμφέρον των οικογενειών, των επιχειρήσεων, των εργαζομένων, των συνταξιούχων, των ανέργων. Το ελπίζουμε και το ευχόμαστε. Και να σας πω και κάτι; Ακόμη κι αν δεν μας το πιστώσει κανείς αυτό, στη συνείδησή μας εμείς θα ξέρουμε ότι αποφύγαμε την κατάρρευση, ότι αποφύγαμε την καταστροφή.
Αυτή είναι η φωνή της δημοκρατικής νομιμότητας, της κοινοβουλευτικής ευθύνης, του πολιτικού ήθους, της ιστορικότητας των στιγμών. Αυτή είναι η γραμμή του Πρωθυπουργού και της Κυβέρνησης. Και χαίρομαι γιατί τώρα στη μακρά συνεδρίαση του Κοινοβουλευτικού Τομέα Εργασίας του ΠΑΣΟΚ ακούστηκαν αγωνιώδεις και υπεύθυνες φωνές, εμφανίστηκαν οι Βουλευτές του ΠΑΣΟΚ να σηκώνουν ένα σταυρό του μαρτυρίου. Αλλά υπάρχει ένας στέρεος κοινός παρανομαστής: Δεν θα αφήσουμε τη χώρα να πέσει. Δεν θα αφήσουμε τη χώρα να τα παίξει όλα κορόνα-γράμματα, επειδή εμείς δεν πήραμε μέτρα ύψους 1% ή 1,5% του ελληνικού Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος.
Όχι, δεν θα ταπεινωθεί και δεν θα καταρρεύσει η χώρα για ένα ή δύο δισεκατομμύρια, τα οποία πρέπει να συγκεντρώσουμε για να φτάσουμε στο στόχο των πρωτογενών πλεονασμάτων το 2012 και να θωρακίσουμε την ελληνική οικονομία. Όχι. Αυτή είναι η απάντηση που επιβάλλει το Σύνταγμα, το γενικό συμφέρον, η Κοινοβουλευτική Δημοκρατία και η ιστορική στιγμή.
Όσα φέρνει η στιγμή δεν τα φέρνει ο χρόνος. Αυτό μας έτυχε τώρα. Αυτός είναι ο πόλεμος της γενιάς μας. Αυτή είναι η ιστορική ερώτηση, το μεγάλο δίλημμα που μας τίθεται και έτσι θα απαντήσουμε. Αυτό είναι για εμάς το θέμα. Μπορεί για άλλους το θέμα να είναι να ξαναμπούν στη Βουλή ή να αυξήσουν λίγο τα εκλογικά τους ποσοστά, για άλλους το θέμα να είναι να επιστρέψουν όσο γίνεται συντομότερα στα έδρανα της Κυβέρνησης, όλες αυτές οι επιλογές είναι θεμιτές, είναι όμως άλλης εποχής, άλλης στιγμής, άλλου επιπέδου.
Εύχομαι και ελπίζω να ξανασυναντηθούμε όλοι σε αυτή την Αίθουσα και να εκπέμψουμε ένα εθνικό μήνυμα στην ίδια συχνότητα, που είναι μία συχνότητα συναίνεσης, ευθύνης και προοπτικής. Προς το παρόν το κάνουμε μόνοι μας και παίρνουμε την ευθύνη και το βάρος. Τους περιμένουμε όλους και υπάρχουν θετικές ενδείξεις.
Πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι χθες η Βουλή των Ελλήνων κύρωσε τη νέα σύμβαση για το Μηχανισμό Χρηματοπιστωτικής Στήριξης της Ευρωζώνης, για το EFSF, με πλειοψηφία που υπερβαίνει τους 265 Βουλευτές, με πλειοψηφία που υπερβαίνει όχι τα 3/5, αλλά τα 2/3 σύμφωνα με το άρθρο 28 του Συντάγματος.
Θέλω να ευχαριστήσω και τη Νέα Δημοκρατία και το Λαϊκό Ορθόδοξο Συναγερμό για το γεγονός αυτό, γιατί μας επιτρέπει να πούμε στους Ευρωπαίους εταίρους μας ότι ενώ περιμένουμε άλλα δεκαέξι Κοινοβούλια να ψηφίσουν για εμάς, εμείς τουλάχιστον ψηφίσαμε για τον εαυτό μας με τόσο μεγάλη πλειοψηφία, έστω το θεσμικό πλαίσιο του EFSF. Αυτό είναι κάτι πολύ σημαντικό. Είναι ένα μήνυμα θετικό, συναινετικό, υπεύθυνο. Πάντα θα αποθησαυρίζω τις πιο δημιουργικές και συναινετικές στιγμές.
Κατά τα λοιπά, κάποια στιγμή θα κάνουμε τον απολογισμό αυτής της περιόδου. Ελπίζω να έχουμε και την πολυτέλεια και την άνεση και να μας βοηθήσει η τύχη και ο Θεός να είμαστε καλά και να το κάνουμε αυτό. Ας περάσουμε τον κάβο τώρα.
2. Παρέμβαση στην ομιλία Α. Τσίπρα (ΣΥΡΙΖΑ)
Ειλικρινά, είναι πάρα πολύ δύσκολη η θέση μου να πρέπει να σχολιάσω τον Αρχηγό ενός Κόμματος, ο οποίος από του Βήματος της Βουλής αναφέρθηκε στο ενδεχόμενο παύσης πληρωμών της χώρας και αδυναμίας ή άρνησης ικανοποίησης διεθνών υποχρεώσεων της χώρας. Θέλω να ελπίζω ότι αυτό ήταν ένα σχήμα λόγου, χωρίς ουσιαστικό πολιτικό περιεχόμενο.
Επίσης, είναι πάρα πολύ δύσκολο να σχολιάσω την τοποθέτηση του Προέδρου της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος μας έδωσε το σενάριο της ελεγχόμενης πτώχευσης της χώρας εντός του ευρώ και το παρουσίασε στον ελληνικό λαό και στη Βουλή των Ελλήνων, ελαφρά τη καρδία, σαν να μη συμβαίνει τίποτα!
Όση ώρα ακούω τον κύριο Πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ να μιλάει, αναρωτιέμαι εάν θέλει πραγματικά να υιοθετήσουμε την πολιτική του ή όλα αυτά λέγονται με εντυπωσιακή ευκολία, επειδή είναι δεδομένο ότι το ΠΑΣΟΚ έχει αποφασίσει να σηκώσει το σταυρό του μαρτυρίου και να λάβει δύσκολες ιστορικές αποφάσεις, με πολύ μεγάλο πολιτικό κόστος.
Εάν το ΠΑΣΟΚ δεν έκανε αυτήν την επιλογή, ποια θα ήταν η συγκεκριμένη πρόταση; Τι έπρεπε να κάνει η χώρα αύριο ή τον επόμενο μήνα; Πώς θα έπρεπε να διαχειριστεί τη σχέση της με το διεθνές οικονομικό σύστημα, με τους πιστωτές της; Πώς θα έπρεπε να διαχειριστεί το χρέος; Πώς θα έπρεπε να χρηματοδοτήσει το τρέχον πρωτογενές έλλειμμα του 2011; Για σκεφτείτε το!
Ο κ. Τσίπρας δεν βλέπει να υπάρχει πόλεμος με κάποιον εχθρό. Κάνουμε πόλεμο με την κοινωνία, λέει. Η Κυβέρνηση κάνει πόλεμο με την κοινωνία! Μία κυβέρνηση, η οποία αναφέρεται στην κοινωνία και πασχίζει να προστατεύσει την κοινωνία και να την πείσει ότι πρέπει να στρατευτούμε όλοι, με κοινωνική συνοχή και εθνική ενότητα, κάνει πόλεμο με την κοινωνία! Kαι δεν κάνει πόλεμο με τους κερδοσκοπικούς κύκλους των αγορών, δεν κάνει πόλεμο μ’ αυτούς που προσβάλλουν τη χώρα διεθνώς, μιλώντας συνεχώς για βέβαιη χρεοκοπία της χώρας και για πιθανότητα εξόδου από το ευρώ, ενώ ξέρουν ότι αυτό είναι θεσμικά αδύνατο και αντίθετο με μία θεμελιώδη στρατηγική επιλογή της χώρας και φυσικά επικίνδυνο για την Ευρωζώνη και το ευρώ ως τέτοιο! Δεν έχουμε εχθρούς; Δεν έχουμε ορατό αντίπαλο; Δεν δεχόμαστε μία απειλή, εναντίον της οποίας πρέπει να αμυνθούμε;
Σας ξενίζει η πολεμική ορολογία, αλλά ασχολείστε, κύριε Πρόεδρε του ΣΥΡΙΖΑ, με την πολιτική. Η πολιτική -και ιδίως η διεθνής πολιτική- έχει πάντα συγκρουσιακά χαρακτηριστικά. Η διεθνής οικονομική πολιτική, ακόμα περισσότερο. Δεν πρέπει να συνεγερθεί ο λαός; Δεν πρέπει να κινητοποιηθεί το Έθνος; Τι παθαίνεις στον πόλεμο; Χάνεις ανθρώπινες ζωές. Ευτυχώς, αυτό δεν συμβαίνει! Όμως, χάνεις υποδομές, εθνικό πλούτο, εισόδημα, ευκαιρίες ανάπτυξης! Αυτές οι απώλειες, πράγματι, είναι απώλειες πολεμικού χαρακτήρα και κινδυνεύουμε να τις υποστούμε. Πρόκειται για καθαρό, σκληρό οικονομικό και νομισματικό πόλεμο, με ζημίες!
Πρέπει, λοιπόν, να περιορίσουμε τις ζημίες και να προστατεύσουμε τους πολίτες, την κοινωνία, τη χώρα! Όλα τα άλλα είναι υπεκφυγές που δεν επιτρέπεται να ακούγονται εδώ μέσα! Είναι ευκολίες παλαιοσυνδικαλιστικού χαρακτήρα. Επιβαρύνουμε το μισθωτό και το συνταξιούχο και χαριζόμαστε στον εφοπλιστή! Σε ποιον εφοπλιστή χαριζόμαστε; Χαριζόμαστε στον εφοπλιστή που μπορεί αύριο να αλλάξει τη σημαία στα πλοία του και ο ελληνόκτητος στόλος να πάψει να είναι ελληνικός ως προς τη σημαία, να μεταφερθούν όλες οι εφοπλιστικές εταιρείες σε άλλη έννομη τάξη, με μηδενικό όφελος! Το πολύ-πολύ που μπορεί να συμβεί είναι να πάψουν να φέρνουν όποια χρήματα φέρνουν στη χώρα οι εφοπλιστές! Μέσα από τη φορολογία των ακινήτων φορολογείς το επενδεδυμένο εφοπλιστικό κεφάλαιο!
Διαμαρτύρεται ο κ. Τσίπρας, επειδή είπα στη Θεσσαλονίκη ότι το ανώτερο κλιμάκιο του ειδικού τέλους ακινήτων θα είναι 10 ευρώ και είναι 16 ευρώ. Ναι, είναι 16 ευρώ για την τιμή ζώνης που είναι 5.000 ευρώ το τετραγωνικό μέτρο αντικειμενική αξία. Ναι! Και θα μπορούσε να είναι και 26 ευρώ και 206 ευρώ γι’ αυτές τις 7.000 ιδιοκτησίες! Όμως, δυστυχώς, τόσα χρόνια, μόνο 160.000 Έλληνες δηλώνουν εισοδήματα άνω των 50.000 ευρώ και μόνο 25.000 Έλληνες δηλώνουν εισοδήματα άνω των 100.000 ευρώ!
Εχθές είπα ότι στα ακίνητα είναι επενδεδυμένη η αγοραία αξία ενός τρισεκατομμυρίου ευρώ, σύμφωνα με την «Τράπεζα της Ελλάδας», με τα δεδομένα του 2009. Η αντικειμενική αξία είναι 500.000 ευρώ, με βάση τις δηλώσεις του Ε9. Η αφορολόγητη υπεραξία είναι 500.000.000 ευρώ. Αν φορολογούσαμε αυτή τη θεωρητική αφορολόγητη υπεραξία με 10%, θα είχαμε 50 δισεκατομμύρια ευρώ στα ταμεία! Και θέλουμε να πάρουμε 2 δισεκατομμύρια ευρώ από τη μεγάλη επένδυση που ιστορικά έχει γίνει στην ακίνητη περιουσία! Θα υπάρξει ποτέ αυτή η αγορά του ενός τρισεκατομμυρίου ευρώ; Μόνο αν σωθεί η χώρα! Μόνο αν ανακάμψει η οικονομία!
Οι ιδέες είναι εύκολες. Δεν εκβιάζουμε το λαό. Πασχίζουμε να τον απαλλάξουμε από τον εκβιασμό των αγορών και από την υποτίμηση που υφίσταται ο Έλληνας πολίτης διεθνώς, επειδή είναι δακτυλοδεικτούμενος, ως δήθεν ανίκανος να αναμορφώσει την οικονομία του, δηλαδή το σπίτι του. Όχι! Ο ελληνικός λαός είναι υπερήφανος, ικανός και πεισμώνει! Αυτό που θέλουμε είναι να πεισμώσει ο ελληνικός λαός και να κάνει μία σαρωτική προσπάθεια, ώστε να βγούμε απ’ αυτήν την περιδίνηση, για να σταματήσει η ανακύκλωση αυτής της κρίσης.
Τι να κάνουμε; Είχαμε την πολύ μεγάλη ατυχία λόγω αλόγιστης δημοσιονομικής διαχείρισης –δεν θα πω πότε υπήρξε το σημείο τομής του εκτροχιασμού- και βρεθήκαμε σε λάθος μέρος τη λάθος ώρα! Και κινδυνεύουμε να είμαστε το θύμα μίας γιγαντιαίας σύγκρουσης χρηματοοικονομικών και νομισματικών συμφερόντων.
Ας τα σκεφτούμε, λοιπόν, όλα αυτά και ας δράσουμε! Ας αναλάβουμε την ευθύνη. Θέλετε να την αναλάβουμε μόνοι μας; Την αναλαμβάνουμε μόνοι μας! Όμως, τουλάχιστον ας διαμορφώσουμε ένα θεσμικό και διαδικαστικό πλαίσιο που μας επιτρέπει να κάνουμε λεπτούς και κρίσιμους χειρισμούς, για να αποφύγουμε τον κίνδυνο!
