ΟΜΙΛΙΑ
ΦΙΛΙΠΠΟΥ ΣΑΧΙΝΙΔΗ
ΥΦΥΠΟΥΡΓΟΥ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΣΤΗΝ ΟΛΟΜΕΛΕΙΑ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ
ΣΤΗΝ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΣΧΕΔΙΟΥ ΝΟΜΟΥ «ΚΥΡΩΣΗ ΤΟΥ ΚΡΑΤΙΚΟΥ ΠΡΟΫΠΟΛΟΓΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΡΟΫΠΟΛΟΓΙΣΜΩΝ ΟΡΙΣΜΕΝΩΝ ΕΙΔΙΚΩΝ ΤΑΜΕΙΩΝ ΚΑΙ ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥ ΕΤΟΥΣ 2011»
(22 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ)Ευχαριστώ, κύριε Πρόεδρε.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, οφείλω μία τοποθέτηση που αφορά σε μια άποψη που διατυπώθηκε πριν από λίγο, ότι οι Βουλευτές υφίστανται εκβιασμό. Κανείς Βουλευτής δεν υφίσταται εκβιασμό. Και αν κάποιος νιώθει ότι τον εκβιάζουν, έχει την υποχρέωση απέναντι στους Έλληνες πολίτες και απέναντι σε αυτούς που τον ψήφισαν να βγει δημόσια και να πει: «Υφίσταμαι εκβιασμό».
Άκουσα, επίσης, για κατοχική Βουλή. Όποιος νιώθει ότι η Βουλή είναι κατοχική να την εγκαταλείψει. Τους τριακόσιους βουλευτές που είναι στην ελληνική Βουλή, τους έχει ψηφίσει ο ελληνικός λαός. Είναι ανεπίτρεπτο να τοποθετούνται μέσα στη Βουλή Βουλευτές λέγοντας ότι πρόκειται για κατοχική Βουλή. Όλους, έναν-έναν, τους τριακόσιους Βουλευτές τους έχουν ψηφίσει Έλληνες πολίτες και όχι κατοχικά στρατεύματα.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, για πέντε ημέρες άκουσα πλήθος τοποθετήσεων από συναδέλφους. Η εκτίμησή μου από τις τοποθετήσεις αυτές είναι ότι στις περισσότερες των περιπτώσεων δεν ανταποκρίνονταν στα ερωτήματα που τέθηκαν και τίθενται από τις παρούσες συνθήκες. Θα επαναλάβω, λοιπόν, πού βρισκόμαστε για να δούμε και ποια είναι τα ερωτήματα, τα οποία προκύπτουν.
Η χώρα μας το Δεκέμβριο του 2009 βρέθηκε να έχει ένα τεράστιο δημοσιονομικό έλλειμμα της τάξης των 36 δισεκατομμυρίων ευρώ. Μέσα από την προσπάθεια, την οποία κάναμε, καταφέραμε να το μειώσουμε κατά 14 δισεκατομμύρια ευρώ το 2010 και θα κλείσουμε με ένα έλλειμμα της τάξης των 22 δισεκατομμυρίων ευρώ.
Η χώρα μας έχει ένα τεράστιο χρέος, που ξεπερνά τα 300 δισεκατομμύρια. Η ύφεση είναι η βαθύτερη των τελευταίων χρόνων. Το έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών τα τελευταία χρόνια έφθασε στο 14,5%. Τι σημαίνει αυτό; Ότι η χώρα μας βρίσκεται αντιμέτωπη με μία πολλαπλή κρίση. Βρίσκεται αντιμέτωπη με μία κρίση παραγωγικού προτύπου. Βρίσκεται αντιμέτωπη με μία δημοσιονομική κρίση, η οποία κατέληξε να μετατραπεί και σε κρίση ρευστότητας.
Το λέω αυτό, γιατί άκουσα τους Βουλευτές της Αριστεράς να λένε ότι η Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ισχυρίζεται ότι η συγκεκριμένη κρίση είναι μόνο κρίση δημοσιονομική.
Λέω, λοιπόν, ότι ακόμα κι αν ως δια μαγείας το δημοσιονομικό πρόβλημα εξαφανιζόταν, η Ελλάδα θα παρέμενε αντιμέτωπη με ένα τεράστιο πρόβλημα, που είναι το πρόβλημα του παραγωγικού προτύπου.
Επειδή άκουσα να γίνεται συζήτηση, πάλι από την Αριστερά, για το αν η κρίση αυτή είναι συστημική ή ειδική, θα πω το εξής: Η πραγματικότητα είναι ότι η κρίση είναι συστημική. Πρόκειται για μια κρίση, με την οποία βρίσκεται αντιμέτωπη η παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία, αλλά στην περίπτωση της Ελλάδος έχει τα δικά της ειδικά χαρακτηριστικά. Δηλαδή, η κρίση αυτή προϋπήρχε και φαινόταν, ξεδιπλωνότανε μέρα με τη μέρα, καθώς βλέπαμε το έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών μέρα με τη μέρα να διευρύνεται και δεν έπαιρνε κανένας το παραμικρό μέτρο.
Εάν η Ελλάδα είχε εθνικό νόμισμα τότε ένα έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της τάξης του 8% και 9%, θα πυροδοτούσε κύμα κερδοσκοπικών επιθέσεων σε βάρος του εθνικού νομίσματος. Πολλοί από σας ήσασταν εδώ στη Βουλή και ξέρετε τι έγινε το ’83, ξέρετε τι έγινε το ’85, ξέρετε τι έγινε το ’92, το ’93 και το ’94, τότε που είχαμε εθνικό νόμισμα. Ποιες κερδοσκοπικές επιθέσεις εκδηλώθηκαν σε βάρος της δραχμής τότε. Κι αυτές οι επιθέσεις από τι ξεκίνησαν; Από ένα έλλειμμα που ήταν το μισό αυτού που είχαμε πριν από ένα ή δύο χρόνια, δηλαδή 7% και 8%.
Αντιλαμβάνεστε ότι αυτός ήταν ο μηχανισμός με τον οποίο τότε οι Κυβερνήσεις προσαρμοζόντουσαν απέναντι στις ειδοποιήσεις που ερχόντουσαν από τις κερδοσκοπικές επιθέσεις.
Σήμερα δεν έχουμε αυτό το μηχανισμό. Έβλεπε η Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας από το 2004 και μετά, μέρα με τη μέρα, μήνα με το μήνα, χρόνο με το χρόνο, το έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών να διευρύνεται και δεν έπαιρνε κανένα μέτρο, δεν αντιδρούσε. Και άφησε τη χώρα να φθάσει στο σημείο στο οποίο βρέθηκε η χώρα, με ένα τεράστιο έλλειμμα παραγωγικότητας.
Τα ξένα προϊόντα κατακλύζανε τα ράφια των ελληνικών πολυκαταστημάτων και αντικαθιστούσαν τα ελληνικά προϊόντα. Την ίδια στιγμή, τα ελληνικά προϊόντα δεν μπορούσαν να βρουν θέση στα ξένα ράφια, στις αλυσίδες των ξένων καταστημάτων. Και σιγά-σιγά η ανεργία στον ιδιωτικό τομέα άρχισε να διογκώνεται, αφού καταστρέφονταν θέσεις εργασίας.
Και πώς τα κουκούλωνε όλα αυτά η Νέα Δημοκρατία; Αυξάνοντας τις θέσεις που καταστρέφονταν στον ιδιωτικό τομέα και μετατρέποντάς τις σε θέσεις στον δημόσιο τομέα με τα stage, με τον ένα και με τον άλλο τρόπο. Αρκεί να δει κανείς πόσο αυξήθηκε η απασχόληση μεταξύ 2004-2009 και να ελέγξει αν η αύξηση αυτή της απασχόλησης ήταν αύξηση στον ιδιωτικό τομέα ή ήταν αύξηση στον δημόσιο τομέα.
Αυτή ήταν η μεγάλη της συνεισφορά στην ελληνική οικονομία. Άφησε την οικονομία να ξεστρατίσει σε ό,τι αφορά στο παραγωγικό της πρότυπο. Δεν επιδίωξε να δώσει στη χώρα μια ταυτότητα σε μια περίοδο παγκόσμιων ανακατατάξεων και ταυτόχρονα, το μεγάλο πρόβλημα, το οποίο υπήρχε στην οικονομία, το έλυνε σιωπηλά δημιουργώντας θέσεις stage στον δημόσιο τομέα.
Αυτά τα σαθρά θεμέλια ήταν που έκαναν την ελληνική οικονομία να μη μπορεί με κανέναν τρόπο να αντέξει την πολλαπλή κρίση, με την οποία βρέθηκε αντιμέτωπη.
Και τίθεται το ερώτημα: Όταν έχεις μια τριπλή κρίση, δημοσιονομική, κρίση ρευστότητας, κρίση παραγωγικού προτύπου, τι ακριβώς καλείσαι να κάνεις για να μπορέσεις να λύσεις το πρόβλημα;
Ας πάμε στο πρώτο μέτωπο, τη δημοσιονομική κρίση. Η χώρα είχε έλλειμμα 15,4%. Ας απαντήσουν οι συνάδελφοι -γιατί δεν τους άκουσα να τοποθετούνται- τι έπρεπε να κάνει η Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Οι επιλογές που είχε ήταν τρεις:
Πρώτη επιλογή. Να αφήσει το έλλειμμα όπως ήταν. Να αφήναμε, δηλαδή, τη χώρα να συνεχίσει να έχει δημοσιονομικά ελλείμματα της τάξης του 15,4%. Πιστεύετε ότι θα υπήρχε κάποιος, ο οποίος θα δάνειζε τη χώρα; Δεν νομίζω.
Ας υποθέσουμε ότι είχε και μια δεύτερη επιλογή: Να συνεχίσει να αυξάνει το έλλειμμα. Δηλαδή, εκεί που το πήρε 15,4% από τη Νέα Δημοκρατία, να το στο 16%, στο 17%. Γιατί κάποιοι λένε ότι το να προσπαθείς να μειώσεις το έλλειμμα -που ήταν η τρίτη επιλογή, η επιλογή την οποία ακολουθήσαμε- οδηγεί την οικονομία σε ύφεση.
Και σας ρωτώ: Αν αφήναμε την οικονομία να πάει σε έλλειμμα 18% και 19%, αυτό θα έλυνε το πρόβλημα της ύφεσης; Δηλαδή, θα είχαμε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης αν πηγαίναμε την οικονομία σε έλλειμμα 18% και 19%; Κι αν είναι «ναι» η απάντηση, τότε γιατί το 2009, που η Νέα Δημοκρατία άφησε το έλλειμμα να πάει στο 15,4%, είχαμε ύφεση κοντά στο 3%;
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, θα πρέπει να είμαστε ειλικρινείς όταν τοποθετούμαστε στη Βουλή. Και όταν απευθυνόμαστε στους Έλληνες πολίτες, θα πρέπει να τους λέμε την αλήθεια. Μπορεί να μην τους αρέσουν οι αριθμοί, αλλά τους αρέσουν οι πραγματικές καταστάσεις να λέγονται υπεύθυνα από τους συναδέλφους στη Βουλή.
Η αλήθεια είναι ότι το έλλειμμα, το οποίο μας κληροδότησε η Νέα Δημοκρατία δεν είναι κυκλικό, δεν είναι δηλαδή το αποτέλεσμα μιας περιοριστικής πολιτικής. Γιατί η Νέα Δημοκρατία το 2009 έφθασε σε έλλειμμα 15,4% χωρίς να πάρει ούτε μια επεκτατική δημοσιονομική πρωτοβουλία. Είχαν και άλλες χώρες μεγάλα ελλείμματα, αλλά οι χώρες αυτές στην προσπάθειά τους να στηρίξουν την οικονομία τους, ανακοίνωσαν μεγάλα δημοσιονομικά πακέτα, με τα οποία προσπάθησαν να στηρίξουν την οικονομία. Στην περίπτωση της Ελλάδος δεν συνέβη αυτό.
Το δημοσιονομικό έλλειμμά μας είναι βαθιά διαρθρωτικό και προέκυψε από συγκεκριμένες δημοσιονομικές επιλογές, οι οποίες έγιναν από το 2004 έως το 2009.
Ακούω πολλές φορές τον αγαπημένο δημοσιονομικό μύθο της Νέας Δημοκρατίας: «εμείς είχαμε πρωτογενή ισοζύγια σχεδόν μηδενικά». Αυτό είναι ένας μεγάλος μύθος. Από το 2004 μέχρι το 2009 το έλλειμμα έξω από τους τόκους, ήταν από 0,5 δισεκατομμύριο ευρώ το 2003 στα 21 δισεκατομμύρια ευρώ το 2009.
Άρα, το έλλειμμα, το οποίο έχουμε, δεν είναι έλλειμμα, το οποίο προκύπτει από τα συσσωρευμένα υποτίθεται χρέη των Κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ. Ούτε επίσης, ήταν το αποτέλεσμα των επενδυτικών επιλογών που έκανε η Νέα Δημοκρατία.
Επομένως, αυτό το οποίο είχαμε υποχρέωση να κάνουμε στην προσπάθειά μας να διαφυλάξουμε το μέλλον και τις προοπτικές αυτής της χώρας, ήταν να ακολουθήσουμε τη μόνη σωστή και υπεύθυνη πολιτική: Να πάρουμε μια απόφαση –σκληρή μεν, αλλά απόφαση υπεύθυνη- να ξεκινήσουμε να μειώνουμε τα ελλείμματα.
Έπρεπε ταυτόχρονα να αντιμετωπίσουμε και ένα άλλο μεγάλο πρόβλημα. Σας είπα προηγουμένως ότι το δημοσιονομικό πρόβλημα μετατράπηκε και σε πρόβλημα ρευστότητας, σε πρόβλημα του τραπεζικού συστήματος. Διότι δεν θα μπορέσει ποτέ η οικονομίας μας να βγει από την κρίση αν δεν κατορθώσει το τραπεζικό σύστημα να έχει πρόσβαση στις διεθνείς κεφαλαιαγορές, για να μπορεί να χρηματοδοτεί την οικονομία.
Ποιος αλήθεια θα χρηματοδοτήσει την ελληνική οικονομία και με τι χρήματα, εάν δεν έχει το τραπεζικό σύστημα πρόσβαση στις διεθνείς κεφαλαιαγορές; Γιατί από τη στιγμή που δεν έχει το ελληνικό κράτος πρόσβαση στις διεθνείς αγορές, προφανώς δεν έχει και το τραπεζικό σύστημα.
Είπαμε, λοιπόν, ότι θα προσπαθήσουμε με κάθε τρόπο να διασφαλίσουμε ότι μετά την κρίση θα έχουμε ένα υγιές τραπεζικό σύστημα, ενισχυμένο κεφαλαιακά. Και ανακοινώσαμε μέτρα και πρωτοβουλίες και παρακινήσαμε τις τράπεζες να πάρουν τέτοια μέτρα και τέτοιες πρωτοβουλίες που θα τις ενισχύσουμε. Και είδαμε χαρακτηριστικά τι επιλογές έκαναν ορισμένες από τις τράπεζες, οι οποίες ήταν επιτυχείς. Εμείς πιστεύουμε ότι η έξοδος από την κρίση περνά και μέσα από ένα υγιές τραπεζικό σύστημα.
Πάμε και στο τρίτο ζήτημα, που είναι το ζήτημα της ανάπτυξης, για το οποίο βλέπω ότι όλοι ελέγχουν την Κυβέρνηση. Αντιλαμβάνονται οι περισσότεροι -εξ όσων δύναμαι να καταλάβω από τις τοποθετήσεις τους- το ζήτημα της ανάπτυξης ως μια μηχανική διαδικασία. Έχουν δηλαδή την εντύπωση ότι ο κάθε Υπουργός ή οι Υπουργοί, που έχουν την ευθύνη για τα ζητήματα της ανάπτυξης, έχουν μπροστά τους ένα κουμπάκι, που το πατάνε και έρχεται και η ανάπτυξη.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, η ανάπτυξη έρχεται μέσα από συγκεκριμένες επιλογές. Η Ελλάδα την τελευταία δεκαετία είχε μια ανάπτυξη, που όλοι γνωρίζουμε ότι σε ένα μεγάλο βαθμό οφείλονταν στη μεγάλη αύξηση της ιδιωτικής και της δημόσιας κατανάλωσης: της ιδιωτικής κατανάλωσης που χρηματοδοτήθηκε από το δανεισμό που έκαναν οι ιδιώτες είτε μέσα από προσωπικά καταναλωτικά δάνεια είτε μέσα από στεγαστικά δάνεια και βέβαια της κατανάλωσης που έκανε το δημόσιο πάλι μέσα από δανεικά χρήματα.
Σας ερωτώ: Ήταν αυτή μια υγιής αναπτυξιακή διαδικασία; Την απάντηση μας την έδωσε η ίδια η εμπειρία. Όχι, δεν ήταν υγιής αναπτυξιακή διαδικασία. Γιατί μόλις βρεθήκαμε αντιμέτωποι με μία κρίση ρευστότητας και διαπιστώσαμε ότι δεν μπορούμε πλέον να δανειστούμε για να συνεχίσουμε να καταναλώνουμε, η ανάπτυξη αυτή την οποία είχαμε τα προηγούμενα χρόνια δεν άντεξε και κατέρρευσε.
Επομένως, τι είδους ανάπτυξη είναι αυτή την οποία επιδιώκουμε και για την οποία εργαζόμαστε, για να δώσουμε απάντηση στο πρόβλημα της χώρας;
Διότι εγώ σέβομαι τον προλαλήσαντα ομιλητή, ο οποίος είπε ότι η λύση του μεγάλου προβλήματος της ελληνικής οικονομίας περνάει μέσα από την αναδρομολόγηση μιας αναπτυξιακής διαδικασίας, η οποία θα μας επιτρέψει να αντιμετωπίσουμε το μεγάλο βάρος, το οποίο μας φορτώνει το τεράστιο δημόσιο χρέος. Αλλά από πού θα έρθει αυτή η ανάπτυξη;
Η απάντηση την οποία δίνουμε, είναι ότι η ανάπτυξη αυτή θα έρθει μέσα από δύο κανάλια: Μέσα από την αύξηση των εξαγωγών –και είναι εδώ ο Υπουργός Ανάπτυξης, ο οποίος θα μας πει για τις δράσεις και τις πρωτοβουλίες που έχει αναλάβει, για να μπορέσει η χώρα μας να αυξήσει τις εξαγωγές- καθώς επίσης, και μέσα από την προσέλκυση των επενδύσεων, είτε επενδύσεις που θα γίνουν από εγχώριους επενδυτές, γι’ αυτό και ανακοίνωσε ο Πρωθυπουργός της χώρας ότι θα προχωρήσουμε σε μείωση του φορολογικού συντελεστή στα μη διανεμόμενα κέρδη από το 24% στο 20%, για να μπορέσουμε να δώσουμε κίνητρα σε όλους εκείνους οι οποίοι θα θελήσουν να κάνουν επενδύσεις στη χώρα, καθώς επίσης και από την προσέλκυση επενδύσεων από το εξωτερικό.
Είναι, όμως, δυνατόν να έρθει κάποιος να επενδύσει σ’ αυτή τη χώρα, εάν δεν διαμορφώσουμε ένα σταθερό περιβάλλον; Ένα σταθερό από δημοσιονομική άποψη, ένα περιβάλλον σταθερό με ένα υγιές τραπεζικό σύστημα. Η απάντησή είναι «όχι».
Για να γίνουν όλα αυτά, θα πρέπει να πάρουμε συγκεκριμένα μέτρα, συγκεκριμένες πρωτοβουλίες και να προχωρήσουμε σε όλες εκείνες τις αναγκαίες αλλαγές. Αυτό είναι το πρόγραμμα το οποίο ακολουθούμε. Αυτό είναι το πρόγραμμα το οποίο έχουμε καταθέσει απέναντι στους Έλληνες πολίτες και πολλές απ’ αυτές τις πρωτοβουλίες τις έχουμε ενσωματώσει και μέσα σ’ αυτόν τον Προϋπολογισμό.
Αυτόν τον Προϋπολογισμό, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, καλείστε σήμερα να υπερψηφίσετε.
Σας ευχαριστώ πολύ, κύριε Πρόεδρε.
