ΟΜΙΛΙΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΜΠΑΡΓΙΩΤΑ ΕΙΣΗΓΗΤΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗΣ ΣΤΟ Ν/Σ ΓΙΑ ΤΗΝ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΗ ΚΑΝΝΑΒΗ
«Να αποφύγουμε την προκατάληψη και την υποκρισία σε σχέση με τη χρήση της φαρμακευτικής κάνναβης »«Όταν υπάρχει ένα φάρμακο, το οποίο είναι διαθέσιμο και μπορεί να έχει ισχυρή δράση, είναι ηθικά και επιστημονικά απαράδεκτο να το στερείς, να αποφεύγεις, να αποτρέπεις την κυκλοφορία του μόνο και μόνο για λόγους προκαταλήψεων, ιδεοληπτικής εμμονής ή ακόμα χειρότερα -επιτρέψτε μου- στη βάση της πολιτικής κουτοπονηριάς και της υποκρισίας. Δυστυχώς, οι προκαταλήψεις και η υποκρισία τρέφονται από την ασάφεια και τη θολούρα. Όσο πιο γενικό, αόριστο και ατελές είναι ένα θεσμικό πλαίσιο τόσο πιο εύκολα διαβρώνεται τελικά η κοινωνική πίστη σε ένα θέμα. Είναι τόσο ασαφές το νομοσχέδιο που πραγματικά μπαίνει κανείς στον πειρασμό να πει «πάρτε το πίσω και ξαναφέρτε το επεξεργασμένο»» τόνισε ο βουλευτής Λάρισας με τη Δημοκρατική Συμπαράταξη, κ. Κώστας Μπαργιώτας, στην ομιλία του ως Ειδικός Αγορητής στη συζήτηση του νομοσχεδίου για την Φαρμακευτική Κάνναβη στην Ολομέλεια της Βουλής.
Στη συνέχεια, αναφέρθηκε στην ανάγκη να ξεφύγουμε από τον λαϊκισμό γύρω από το θέμα της ινδικής κάνναβης, επισημαίνοντας ότι «Πρέπει να αποφύγουμε την υποκρισία, όσον αφορά στη χρήση της ινδικής κάνναβης. Υποκρισία σημαίνει, αφενός το να μη θέλεις να αναγνωρίσεις ένα πρόβλημα που υπάρχει και που είναι διαδομένο, αφετέρου να πέφτεις στην άλλη άκρη της υποκρισίας, που λέγεται ψευτοπροοδευτισμός. Γιατί όσοι συγχέουν την προοδευτική πολιτική με την ελευθεριότητα είναι επίσης υποκριτές και ανεδαφικοί. Το δίλημμα είναι, αν είμαστε υπέρ ή κατά της προστασίας της ζωής και της ασφάλειας των παιδιών μας και όσων έχουν εμπλακεί ή μπορεί να εμπλακούν σε αυτά. Αν μπορούμε με καλύτερο τρόπο να προλαμβάνουμε και να αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα, να σταματάμε τη διάχυση αυτών των ουσιών ή όχι. Και δεν είναι στη βάση της προοδευτικότητας ή της συντηρητικότητας, αλλά κυρίως στη βάση της αποτελεσματικότητας και κατά πόσο αυτού του είδους οι πολιτικές είναι αποτελεσματικές».
Σχολιάζοντας την στάση της Νέας Δημοκρατίας στο νομοσχέδιο, τόνισε ότι «Όσο καλά επεξεργασμένο και να ήταν το νομοσχέδιο, είμαι σίγουρος ότι η Νέα Δημοκρατία δεν θα το ψήφιζε, μιας κι αυτά είναι προφάσεις εν αμαρτίαις. Είναι άλλοι οι λόγοι για τους οποίους δεν θέλει να εμπλακεί στη νομιμοποίηση της φαρμακευτικής κάνναβης, γιατί περί αυτού πρόκειται. Μιλάμε, όμως, για ένα επιστημονικό θέμα με σοβαρές ηθικές προεκτάσεις. Δεν μιλάμε για τη χρήση της κάνναβης γενικώς, δεν μιλάμε για τη νομιμοποίηση της χρήσης των ναρκωτικών γενικώς και νομίζω ότι τα περί πίσω πόρτας και πρώτου βήματος για τη νομιμοποίηση των ναρκωτικών δεν έχουν καμία θέση. Είναι υποκριτική η στάση της Νέας Δημοκρατίας και φαίνεται ότι ο φιλελευθερισμός ορισμένων είναι ιδιαίτερα αβαθής και στις πρώτες δυσκολίες εμφανίζεται το σκληρό πρόσωπο μιας λαϊκίστικης και αντιδραστικής δεξιάς, η οποία κυριαρχεί και δίνει το βήμα, δυστυχώς, στη συντηρητική παράταξη».
Ακολουθεί η απομαγνητοφώνηση της ομιλίας του κ. Μπαργιώτα:
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, καλημέρα. Η αλήθεια είναι ότι αιφνιδιάστηκα τόσο στην πρώτη, στην εναρκτήρια συνεδρίαση των κοινών Επιτροπών, με τη βιασύνη της Κυβέρνησης να συζητήσουμε την επόμενη το πρωί, Παρασκευή πρωί, με τους φορείς και να προχωρήσουμε στην ψήφιση του νόμου, όσο αιφνιδιάστηκα και με τον καθορισμό της Ολομέλειας σήμερα, την επόμενη μέρα της συζήτησης στις Επιτροπές, ουσιαστικά με τη διαδικασία του επείγοντος -γι’ αυτό πρόκειται στην πραγματικότητα- χωρίς να έχει χαρακτηριστεί επείγον το νομοσχέδιο. Πραγματικά δεν το καταλαβαίνω.
Η αλήθεια είναι, για να αρχίσω από εκεί που σταμάτησε ο κ. Βλάσης, ότι η προχειρότητα του νομοσχεδίου και το επίπεδο της ωρίμανσης είναι τέτοια που πραγματικά μπαίνει κανείς στον πειρασμό να πει «παιδιά, πάρτε το πίσω και ξαναφέρτε το επεξεργασμένο», όχι μόνο γιατί έτσι πρέπει να είναι κι έτσι οι προκαταλήψεις και οι φοβίες δεν μπορούν να καλλιεργηθούν, αλλά επίσης για να δούμε τις πραγματικές θέσεις της Νέας Δημοκρατίας.
Γιατί όσο καλά επεξεργασμένο και αν το δούμε το νομοσχέδιο είμαι σίγουρος ότι η Νέα Δημοκρατία δεν θα το ψήφιζε, μιας κι αυτά είναι προφάσεις εν αμαρτίες. Είναι άλλοι οι λόγοι για τους οποίους η Νέα Δημοκρατία δεν θέλει να εμπλακεί στη νομιμοποίηση της φαρμακευτικής κάνναβης, γιατί περί αυτού πρόκειται.
Μιλάμε για ένα επιστημονικό θέμα με σοβαρές ηθικές προεκτάσεις. Δεν μιλάμε για τη χρήση της κάνναβης γενικώς, δεν μιλάμε για τη νομιμοποίηση της χρήσης των ναρκωτικών γενικώς. Είναι δεδομένα αυτά. Και νομίζω ότι τα περί πίσω πόρτας και πρώτου βήματος για τη νομιμοποίηση των ναρκωτικών δεν έχουν καμία θέση.
Είναι υποκριτική η στάση της Νέας Δημοκρατίας. Φαίνεται ότι ο φιλελευθερισμός ορισμένων είναι ιδιαίτερα αβαθής και στις πρώτες δυσκολίες εμφανίζεται το σκληρό πρόσωπο μιας λαϊκίστικης και αντιδραστικής δεξιάς, η οποία κυριαρχεί και δίνει το βήμα, δυστυχώς, στη συντηρητική παράταξη με αποτελέσματα -κι αυτό φαίνεται- στους διεμφυλικούς σήμερα και σε πολλές άλλες θέσεις.
Από την άλλη μεριά πραγματικά με λύπησε η βίαιη αντίδραση του ΚΚΕ σε ένα θέμα το οποίο είναι συγκεκριμένο. Όπως είπα, είναι η φαρμακευτική χρήση της κάνναβης.
Οι θέσεις του είναι γνωστές από παλιά. Είναι οι γνωστές συντηρητικές θέσεις του ΚΚΕ από την εποχή που καταδίκαζε μαζί με τα ναρκωτικά και τα ρεμπέτικα και τη ροκ μουσική. Όμως, εν πάση περιπτώσει, η βιαιότητα στο συγκεκριμένο θέμα, στο θέμα της φαρμακευτικής χρήσης, πραγματικά με εξέπληξε και με στεναχώρησε.
Είναι όντως ένα ευαίσθητο θέμα. Δεν μπορούμε να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Έτσι; Είναι ένα θέμα που και βάσιμοι φόβοι υπάρχουν και προκαταλήψεις υπάρχουν, που κάνουν το θέμα ακανθώδες και δύσκολο. Γι’ αυτό λέμε ότι θα έπρεπε να υπάρχει και μεγαλύτερη προσοχή και μεγαλύτερος βαθμός ωρίμανσης και προσοχής.
Όμως, πρέπει όντως να αποφύγουμε τις κραυγές και τον λαϊκισμό. Πρέπει να αποφύγουμε την υποκρισία. Ακόμα, για να ανοίξω το θέμα –γιατί, θέλουμε δεν θέλουμε, η συζήτηση πάει πακέτο- της χρήσης της ινδικής κάνναβης γενικότερα ως θέμα πρέπει να αποφύγουμε και την υποκρισία. Υποκρισία σημαίνει αφενός το να μη θέλεις να αναγνωρίσεις ένα πρόβλημα που υπάρχει, ένα πρόβλημα που είναι διαδομένο και, από την άλλη, να πέφτεις στην άλλη άκρη της υποκρισίας, που λέγεται ψευτοπροοδευτισμός. Γιατί όσοι συγχέουν την προοδευτική πολιτική με την ελευθεριότητα είναι επίσης υποκριτές και ανεδαφικοί.
Δεν συζητάμε για το θέμα της απελευθέρωσης των ναρκωτικών, επειδή είναι trendy, επειδή είναι μόδα, επειδή είναι προοδευτικό και δεν είναι το δίλλημα αν είμαστε υπέρ ή κατά της χρήσης των εθιστικών ουσιών. Δεν νομίζω ότι υπάρχει κανένας σ’ αυτήν την Αίθουσα και στην κοινωνία ολόκληρη που να είναι υπέρ της χρήσης των εθιστικών ουσιών και της δημιουργίας των γνωστών καταστάσεων που ξέρουμε.
Το δίλλημα είναι αν είμαστε υπέρ ή κατά της προστασίας της ζωής και της ασφάλειας των παιδιών μας και όσων έχουν εμπλακεί ή μπορεί να εμπλακούν σ’ αυτά, αν μπορούμε με καλύτερο τρόπο να προλαμβάνουμε και να αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα, να σταματάμε τη διάχυση αυτών των ουσιών ή όχι. Και δεν είναι στη βάση της προοδευτικότητας ή της συντηρητικότητας στο δίπολο είμαι προοδευτικός-είμαι συντηρητικός, αλλά κυρίως στη βάση της αποτελεσματικότητας και κατά πόσο αυτού του είδους οι πολιτικές είναι αποτελεσματικές.
Σ’ αυτήν την βάση οφείλουμε να κάνουμε τη συζήτηση σχετικά με το αν οι πολιτικές που έχουμε σήμερα ως χώρα και γενικότερα ακόμη για την αντιμετώπιση των εθιστικών ουσιών -και σ’ αυτές είναι και το οινόπνευμα που είναι νομιμότατο, είναι και η νικοτίνη, που είναι, επίσης, νόμιμη- είναι αποτελεσματικές πολιτικές ή αν πρέπει να τις αλλάξουμε, να τις τροποποιήσουμε με κάτι πιο αποτελεσματικό. Αυτό είναι το ερώτημα.
Έκανε χθες ο κ. Παπανδρέου μια εξαιρετική τοποθέτηση για τον πόλεμο κατά των ναρκωτικών και για τον τρόπο που αυτός χάνεται ουσιαστικά υπέρ των βαρόνων σε πλανητικό επίπεδο. Και αυτό είναι πλέον μια κουβέντα που γίνεται και πρέπει να την κάνουμε και εδώ και πρέπει να την κάνουμε χωρίς προκαταλήψεις.
Για να κλείσω την παρένθεση γενικά για τη χρήση των ναρκωτικών, γιατί περί παρενθέσεως πρόκειται, ούτε η καταστολή είναι θέσφατο -είναι κάτι που πρέπει να είναι έτσι για όλους σε ένα τσουβαλιασμένο περιβάλλον, για όλες τις ουσίες, με τον ίδιον τρόπο και για όλες τις χώρες- ούτε γενικώς και αορίστως η απελευθέρωση είναι λύση σώνει και καλά. Και σίγουρα δεν είναι προοδευτική πολιτική όταν δεν είναι εξειδικευμένη, δεν είναι ώριμη και δεν έχει συζητηθεί επαρκώς και τεχνολογικά και τεχνοκρατικά και πολιτικά.
Ας γυρίσω στο νομοσχέδιο. Είπα από την αρχή ότι αφορά τη φαρμακευτική χρήση της κάνναβης και μόνο και περί αυτής πρόκειται. Από εδώ και πέρα η συζήτηση γι’ αυτό γίνεται.
Υπάρχουν την τελευταία δεκαετία, λοιπόν, ισχυρές ερευνητικές αποδείξεις ότι τα παράγωγα της ινδικής κάνναβης, οι κανναβινόλες, έχουν σημαντική δράση και βοηθούν ασθενείς και, μάλιστα, ασθενείς βαρέως πάσχοντες, καρκινοπαθείς που κάνουν χημειοθεραπεία κυρίως και ασθενείς με σκλήρυνση κατά πλάκας σε βαριές μορφές, στις οποίες υπάρχει δυσκινησία, σπαστικότητα και πόνος. Είναι δεδομένο αυτό. Είναι αποδεδειγμένο.
Έτσι, λοιπόν, με βάση αυτό θέλω να κάνω μια παρένθεση και να πω ότι δεν υπάρχει φάρμακο που να μην έχει παρενέργειες και δεν υπάρχει κανένα φάρμακο γι’ αυτόν που ξέρει να ψάχνει τη βιβλιογραφία, που να μην μπορεί να βρει παρενέργειες ή την αντίθετη άποψη για τη δράση του ή για οτιδήποτε. Πάντα η επιστημονική συζήτηση είναι ανοιχτή, βασίζεται σε αποδείξεις, αλλά έχει μέσα της αντιρρήσεις, φοβίες και αντικρούεται.
Όμως, όταν υπάρχει ένα φάρμακο, το οποίο είναι διαθέσιμο και μπορεί να έχει ασθενή δράση –αυτό θα πω εγώ, γιατί αυτή είναι η προσωπική μου αντίληψη, ότι οι κανναβινόλες έχουν ασθενή δράση στις ενδείξεις που προανέφερα- είναι ηθικά και επιστημονικά απαράδεκτο να το στερείς, να αποφεύγεις, να αποτρέπεις την κυκλοφορία του μόνο και μόνο για λόγους προκαταλήψεων, ιδεοληπτικής εμμονής ή ακόμα χειρότερα -επιτρέψτε μου- στη βάση της πολιτικής κουτοπονηριάς και της υποκρισίας, που λέει ότι εγώ δεν θέλω να ανακατευτώ σ’ αυτό γιατί έχει πολιτικό κόστος.
Δεν νομίζω ότι μπορούμε να προχωρήσουμε έτσι γενικώς και ειδικώς στο συγκεκριμένο θέμα.
Έτσι, λοιπόν, είμαστε υπέρ της απελευθέρωσης της χρήσης της ινδικής κάνναβης για λόγους ιατρικούς, για τους ασθενείς που την χρειάζονται και μόνο, παρόλο που, όπως είπα και προηγουμένως, το νομοσχέδιο είναι απαράδεκτα κακογραμμένο και γενικό.
Δυστυχώς, όπως είδαμε σήμερα, οι προκαταλήψεις και η υποκρισία τρέφονται από την ασάφεια και τη θολούρα. Όσο πιο γενικό, αόριστο και ατελές είναι ένα θεσμικό πλαίσιο, τόσο πιο εύκολα διαβάλλεται, τόσο πιο εύκολα βρίσκουμε –αν θέλουμε να βρούμε- αφορμές, τόσο πιο εύκολα διαβρώνεται τελικά η κοινωνική πίστη σε ένα θέμα. Είναι τόσο ασαφές που πραγματικά, όπως είπα και προηγουμένως, μπαίνει κανείς στον πειρασμό να πει «πάρτε το και ξαναφέρτε το επεξεργασμένο».
Επινοούμε ένα θεσμικό πλαίσιο στον ΕΟΦ αυτόν τον καιρό, όπως παραδέχθηκε ο Υπουργός χθες. Σωστά λέω εγώ, όπως επίσης ένα θεσμικό πλαίσιο για την καλλιέργεια, ένα για τη μεταποίηση και ένα για την εξαγωγή. Μόνο που αυτό συνήθως γίνεται μέχρι τη νομοθέτηση. Δεν γίνεται μετά τη νομοθέτηση, όπως συμβαίνει εδώ, γιατί στην ουσία εδώ νομοθετούμε την πολιτική μας βούληση να χορηγήσουμε ως φάρμακο την ινδική κάνναβη στους Έλληνες ασθενείς που έχουν την ανάγκη, με τρόπους και μεθόδους που θα συζητήσουμε μετά.
Αυτό είναι ένα πολιτικό λάθος. Είναι μία διαδικασία που δεν είναι ούτε έγκυρη και κυρίως ούτε έγκαιρη. Είπα προχθές ότι με αυτή τη διαδικασία, η καλλιέργεια της κλωστικής κάνναβης, που δεν έχει σχέση με ουσίες, επεξεργασίες και δυσκολίες πήρε τέσσερα με πέντε χρόνια από την ημερομηνία ψήφισης μέχρι να μπει στο χωράφι η πρώτη καλλιέργεια. Κάτι ανάλογο θα γίνει και εδώ και νομίζω ότι για το θέμα της χορήγησης των φαρμάκων, της φαρμακευτικής δηλαδή, είναι πολύ μεγάλο πρόβλημα.
Έγινε σαφές χθες, σε μια πολύ ουσιαστική συζήτηση φορέων, ότι ο ΕΟΦ είναι ανέτοιμος. Τι φαρμακευτικές μορφές, ποια σκευάσματα, ποια περιεκτικότητα κανναβινολών στην ινδική κάνναβη, σε ποιες κανναβινόλες, με ποια σύνθεση και με ποιον τρόπο, όλα αυτά είναι άγνωστο. Εφευρίσκουμε θεσμικό πλαίσιο το οποίο δεν το έχουμε.
Δεν έχει ολοκληρωθεί τίποτε. Δεν διευκρινίζεται ποιος θα γράφει, πώς θα γράφεται, πώς θα γίνεται η συνταγογράφηση, πώς θα διακινούνται τα προϊόντα που δεν είναι φαρμακευτικά, όπως για παράδειγμα η ξηρή μορφή, τα έλαια. Δεν υπάρχει πρόβλεψη και το ξαναλέω, γιατί είδα χθες τον Υπουργό που κράτησε μία σημείωση. Υπάρχουν κανναβινόλες που δεν προκαλούν ευφορία, αλλά έχουν φαρμακευτική δράση.
Ακούσαμε χθες ότι σαράντα χιλιάδες στρέμματα συμβολαιακής γεωργίας, με την κλωστική κάνναβη, που δεν έχει σχέση με το σημερινό -καλλιεργείται ήδη- μπορούν από αύριο να μπουν στην καλλιέργεια, αρκεί στο σημερινό νομοσχέδιο να έχει πρόβλεψη ότι η CPT, η κανναβινόλη που δεν προκαλεί ευεξία -δεν μαστουρώνει κατά το κοινώς λεγόμενο και δεν έχει άλλες παρενέργειες- μπορεί από αύριο να αρχίσει να διαχωρίζεται και να αποκτά φαρμακευτικές μορφές. Θα ήταν καλύτερα να το έχουμε ήδη έτοιμο. Είναι ευχής έργο μέχρι το απόγευμα να γίνει. Ελπίζει κανείς ότι θα το καταφέρουμε.
Πώς θα καταφέρει, λοιπόν, ο ΕΟΦ με το υφιστάμενο νομικό πλαίσιο, που κατά παραδοχή και του ΕΟΦ και του Υπουργού είναι ανέτοιμο, να αρχίσει να αδειοδοτεί φαρμακευτικές μορφές και κυρίως πότε; Γιατί το να ψηφίσουμε σήμερα ένα νομοσχέδιο το οποίο θα μπορέσει να αρχίσει να ενεργοποιείται μετά από ένα, δύο ή τρία χρόνια, είναι έως και παράλογο.
Αφού όλα αυτά είναι έτσι και είμαστε ανέτοιμοι, γιατί ταυτόχρονα είμαστε και άτολμοι; Γιατί δεν κάνουμε το πολύ απλό, που έχει γίνει σε πολλές χώρες του κόσμου; Άνθρωποι οι οποίοι έχουν διάγνωση σκλήρυνση κατά πλάκας ή καρκίνο τελικού σταδίου, από τα ΚΕΠΑ ή από κάποιο έγκυρο ιατρικό σώμα –μία τέτοια διάγνωση είναι πολύ εύκολο να τυποποιηθεί και πολύ δύσκολο να πλαστογραφηθεί έως αδύνατο- γιατί δεν έχουν δικαίωμα στη νόμιμη κατοχή μιας μικροποσότητας ή στην αυτοκαλλιέργεια ενός, δύο φυτών; Είναι πολύ απλό, πολύ λογικό και βγαίνει εκτός της διαδικασίας που, όπως είπα, θα πάρει χρόνια και αφορά κυρίως τη βιομηχανία –για να τα λέμε όλα- και λιγότερο τους ασθενείς, με τον τρόπο που είναι νομοθετημένη σήμερα. Γιατί, λοιπόν, είμαστε και άτολμοι συν τοις άλλοις;
Ας περάσω στην καλλιέργεια. Θα κάνω μερικά σύντομα σχόλια, γιατί τα βασικά τα είπαμε προηγουμένως. Ο κ. Βλάσσης, προσπαθώντας να ξεφύγει από την παγίδα και το βάσανο του να ψηφιστεί η φαρμακευτική κάνναβη, έκανε μια εκτεταμένη αναφορά στις αδυναμίες του νομοσχεδίου. Έτσι είναι, δεν διαφωνώ.
Υπάρχουν τεράστια προβλήματα, απλώς επισημαίνω και σταχυολογώ τα εξής: Ποιος θα δίνει την άδεια; Τρία Υπουργεία είναι υπεύθυνα και φορέας δεν υπάρχει. Ποιος θα ελέγχει την καλλιέργεια για το αν είναι πιστοποιημένη, για να πω απλά παραδείγματα, για το αν η κάνναβη είναι βιολογική ή όχι, αν πέφτει Gramoxon που ξέρει ο Νίκος ο Παπαδόπουλος ότι μάλλον μεταφέρεται στον χρήστη κ.λπ.;
Δεν υπάρχει τίποτα. «Θα» το δούμε. Δεν γίνεται καμία αναφορά σε χωροταξικές προϋποθέσεις. Πού θα είναι αυτές οι καλλιέργειες; Θα είναι σε συγκεκριμένου τύπου χωράφια, κοντά σε πόλεις, κοντά σε σχολεία; Υπάρχουν ορισμένα θέματα, τα οποία δεν έχουν διευκρινιστεί, όπως ποιος θα έχει την εποπτεία της παραγωγικής διαδικασίας, της αποθήκευσης κ.λπ. Το νομοσχέδιο λέει ότι οι προδιαγραφές θα καθοριστούν με ΚΥΑ εν ευθέτω χρόνω. Είπα και προηγουμένως ότι τρία με τέσσερα χρόνια είναι ο μέσος χρόνος που απαιτείται γι’ αυτού του τύπου τις διαδικασίες σε θέματα τα οποία έχουν πολύ λιγότερη φόρτιση από την ινδική κάνναβη.
Τι σημαίνει «μονάδα μεταποίησης»; Από το εκχύλισμα στον διαχωρισμό των κανναβινολών σε καθαρμένη μορφή στο χωράφι, η διαφορά του ύψους της επένδυσης από το ένα στο άλλο είναι τρομακτική. Το να κάνω εκχύλιση ενός φυτού –και της ινδικής κάνναβης-, που είναι μια κατσαρόλα πρακτικά για να το πω όσο πιο απλά μπορώ, και το να διαχωρίσω φαρμακευτικές ουσίες καθαρές με τρόπο αναπαραγώγιμο, ώστε να μπορεί να αναπαραχθεί η ποιότητά του και να είναι επαναλαμβανόμενος, το κόστος είναι τρομακτικό.
Και τι είναι τελικά το τελικό προϊόν που θα παράγεται και θα εξάγεται; Είναι κανναβινόλες; Είναι η CPT xωρισμένη από την THC; Είναι το λάδι το οποίο είναι μια πρόδρομη μορφή; Και τι θα εξάγουμε τελικά; Υπάρχουν πολλοί που λένε –και έχουν ισχυρό επιχείρημα- ότι αυτό που πρέπει να εξάγεται πρέπει να είναι κατά το δυνατόν επεξεργασμένο, χάπι δηλαδή αν είναι δυνατόν, σταγόνες σε μπουκαλάκι που έχει πιστοποίηση και είναι φάρμακο για να έχει η χώρα υψηλό ποσοστό προστιθέμενης αξίας. Υπάρχουν και κάποιοι άλλοι που σκεπτόμενοι πιο επιχειρηματικά λένε ότι με τον τρόπο που λειτουργεί το κρατικό μονοπώλιο για τα ναρκωτικά, όποιος δεν μπει -και οι περισσότεροι δεν θα μπουν- στον διαγωνισμό που γίνεται κάθε δύο χρόνια, αν δεν μπορεί να εξάγει τα πάντα, όλες τις δυνατές μορφές, θα χρεοκοπήσει. Είναι ένα θέμα το οποίο πρέπει να το δούμε. Δεν το έχουμε δει.
Εγώ λέω ότι η αύξηση του ποσοστού επεξεργασίας θα ήταν το καλύτερο δυνατόν, να μην γίνει δηλαδή σαν το ελαιόλαδο, αν γίνει ποτέ η καλλιέργεια, να εξάγουμε brand names και εξειδικευμένα προϊόντα. Σε ποια φάση; Με ποιον τρόπο;
Η φαρμακευτική χρήση -για να το κλείσω- μας υποχρεώνει να ψηφίσουμε ένα νομοσχέδιο που ξαναλέω ότι έχει τεράστιες αδυναμίες, είναι εντελώς ανώριμο. Έχουμε και εμείς ισχυρές επιφυλάξεις, κυρίως για το κατά πόσον είναι εφαρμόσιμο με αυτόν τον τρόπο. Έχουμε μεγάλα ερωτήματα σε πόσο χρόνο θα ολοκληρωθεί η επεξεργασία και τι θα προκύψει τελικά.
Θα χρειαστώ ένα λεπτό, κύριε Πρόεδρε, για να σχολιάσω τις δύο τροπολογίες που κατατέθηκαν εχθές το βράδυ.
Η μία αφορά το ΕΚΑΠΥ και τις προδιαγραφές. Είναι ένα ακόμα παράδειγμα νόμου που ψηφίστηκε στα γρήγορα, ξεχάστηκε και αποδεικνύεται εν μέρει ανεφάρμοστος, γιατί παραδέχεται ότι δεν μπορεί και δεν είναι δυνατόν μια υπηρεσία σαν την ΕΚΑΠΥ που ιδρύθηκε χθες, να συντάξει προδιαγραφές για μερικές δεκάδες χιλιάδες κωδικούς, που αφορούν μερικές εκατοντάδες χιλιάδες προϊόντα. Και έτσι ξαναγυρίζουμε στο παλιό αμαρτωλό καθεστώς όπου καθένας που προκηρύσσει, συντάσσει και τις προδιαγραφές. Αυτή ήταν η αχίλλειος πτέρνα όλων των προηγούμενων συστημάτων προμηθειών και εξακολουθεί να υφίσταται, προφανώς για τον απλούστατο λόγο ότι ο τρόπος που έχει επιλεγεί για να αντιμετωπιστεί είναι εξίσου αδύναμος και λανθασμένος με τους προηγούμενους. Θα το συζητήσουμε κάποια άλλη στιγμή περαιτέρω. Αυτή είναι η πρώτη τροπολογία.
Για τη δεύτερη τροπολογία θέλω να πω δύο κουβέντες παραπάνω. Αφορά την ηλεκτρονική συνταγογράφηση και τη δυνατότητα, επιτέλους, της άυλης κυκλοφορίας συνταγών. Το σχόλιο είναι: Καλώς τους κι ας άργησαν! Η ηλεκτρονική συνταγογράφηση είναι ένα εξαιρετικά καλό παράδειγμα για το πώς μια καλά σχεδιασμένη ηλεκτρονική εφαρμογή μπορεί να δημιουργήσει πραγματικές τομές στη δημόσια διοίκηση. Ήταν από την αρχή σχεδιασμένη να είναι paperless, άυλη δηλαδή, χωρίς χαρτιά, και ταυτόχρονα ακριβώς γι’ αυτό είναι ένα πολύ καλό παράδειγμα για το πώς η καθυστέρηση στο ελληνικό δημόσιο μπορεί να θάψει μία καλή εφαρμογή.
Από την πρώτη μέρα θα μπορούσε να είναι άυλη, με μία προϋπόθεση: την προώθηση της ψηφιακής υπογραφής και της χρονοσήμανσης. Από το 2011 μέχρι το 2017 όλες οι κυβερνήσεις -και η σημερινή- αποτυγχάνουν παταγωδώς και θεαματικά στο θέμα της προώθησης της ψηφιακής πολιτικής στο δημόσιο. Για όσους δεν ξέρετε, σας πληροφορώ ότι από 1 Ιανουαρίου του 2018 όλες οι αποφάσεις και όλα τα έγγραφα του δημοσίου είναι τυπικά άκυρα για τον απλούστατο λόγο ότι ο νόμος που ψηφίστηκε από αυτήν την Κυβέρνηση -και είναι η τρίτη προσπάθεια- είχε ημερομηνίες 1 Ιουνίου του 2017 και 1 Ιανουαρίου του 2018.
Από την 1-1-2018 κανένα έγγραφο που δεν είναι αναρτημένο στο διαδίκτυο με έγκυρη ψηφιακή υπογραφή και χρονοσήμανση δεν είναι έγκυρο. Δεν έχει περάσει ούτε τροπολογία που να παραδέχεται την ήττα, την αδυναμία ή να δίνει κι άλλο χρόνο. Η αλήθεια είναι, όμως, ότι και αυτή η Κυβέρνηση δεν έχει κάνει απολύτως τίποτα μέχρι στιγμής για τη μετάβαση στην ψηφιακή εποχή, η οποία είναι αναγκαία.
Θα ψηφίσουμε την τροπολογία για την ηλεκτρονική συνταγογράφηση. Δεν ξέρω αν χρειάζεται νόμος. Χρειάζεται η προώθηση, η ολοκλήρωση της διαδικασίας για την ψηφιακή υπογραφή και τη χρονοσήμανση στους γιατρούς. Ελπίζω να γίνει γρήγορα, γιατί πραγματικά είναι ένα μέτρο το οποίο και οικονομία θα κάνει σε όλα τα επίπεδα και θα προωθήσει τους ελέγχους και τη διαδικασία της συνταγογράφησης.
Σας ευχαριστώ.
