Με
αφορμή τις απαντήσεις του Υπουργού
Οικονομικών, Γιάννη Στουρνάρα και του
Υφυπουργού Ανάπτυξης και Ανταγωνιστικότητας,
Αθανάσιου Σκόρδα, στην ερώτηση στη Βουλή
(Αρ Πρωτ 4179/25.11.2013) του Κοινοβουλευτικού
Εκπροσώπου της Δημοκρατικής Αριστεράς,
Βουλευτή Αττικής, Βασίλη Οικονόμου
, με
την οποία ζητούσε να προστατευτεί πλήρως
η πρώτη κατοικία από τους πλειστηριασμούς
έναντι χρεών σε τραπεζικά ιδρύματα και
να τεθούν όρια στα κέρδη των τραπεζών,
προκύπτει ότι
η τεχνοκρατική προσέγγιση των υπαρκτών
και εγγενών προβλημάτων της ελληνικής
οικονομίας δεν προσφέρει λύσεις στα
πραγματικά προβλήματα αλλά αντίθετα
περιπλέκει την καθημερινότητα και
παρακωλύει τις όποιες δυνατότητες
ανάκαμψης της ελληνικής οικονομίας.
Συγκεκριμένα
οι αρμόδιοι Υπουργοί θεωρούν ότι ο νόμος
4224/2013 καλύπτει τους δανειολήπτες που
βρίσκονται σε αδυναμία παρά το ότι ο
νόμος αυτός ουσιαστικά περιλαμβάνει
σειρά προϋποθέσεων που πρέπει να
συντρέχουν ταυτόχρονα ώστε να
χαρακτηρίζεται ο δανειολήπτης σε
πραγματική αδυναμία. Μάλιστα η Τράπεζα
της Ελλάδος ακόμα συντάσσει τον κώδικα
δεοντολογίας για το πώς πρέπει να
αντιμετωπίζουν τους δανειολήπτες σε
αδυναμία οι τράπεζες γεγονός που δίνει
ευχέρεια χειρισμών στις τράπεζες να
επιβάλουν το δίκαιο του ισχυροτέρου
στους αδύναμους δανειολήπτες και επί
της ουσίας να αισχροκερδούν. Κατά
την τεχνοκρατική προσέγγιση του Υπουργού
Οικονομικών που επικαλείται το υφιστάμενο
νομικό και κανονιστικό πλαίσιο δεν
είναι εφικτός ο διοικητικός καθορισμός
των τραπεζικών επιτοκίων.
Σε
αυτή ακριβώς τη θέση του Υπουργείου
Οικονομικών έγκειται κατά τη γνώμη μας
και ένα από τα πραγματικά προβλήματα
που καθηλώνει την ελληνική οικονομία.
Συγκεκριμένα και με δεδομένο ότι τα
εναπομείναντα τραπεζικά ιδρύματα
οφείλουν την διάσωσή τους στην παρέμβαση
προς όφελός τους του ελληνικού κράτους
πρέπει να τεθούν νέοι κανόνες στις
τράπεζες που θα διασφαλίζουν και τη
δική τους μακροχρόνια βιωσιμότητα αλλά
και τη βιωσιμότητα του κάθε ενός συμπολίτη
μας. Η εμμονή να προωθείται για παράδειγμα
η χρήση πιστωτικών καρτών χωρίς έλεγχο
των επιτοκίων και των ορίων κερδών είναι
βαθιά αντιαναπτυξιακή. Η εμμονή ότι
πρέπει να προασπίσουμε πρώτα τα συμφέροντα
των τραπεζών αντί των νοικοκυριών είναι
βαθιά αντικοινωνική. Η στροφή μάλιστα
της Ευρωπαϊκής Ένωσης να θεωρεί το
σύνολο των καταθετών επενδυτές των
τραπεζικών ιδρυμάτων επί των οποίων θα
ζητηθεί ο λογαριασμός εάν κάποια τράπεζα
καταρρεύσει, αλλά η απουσία κάθε πρόβλεψης
για αναλογική κατανομή των κερδών της
κάθε τράπεζας ή έστω ο περιορισμός της
αισχροκέρδειας που είναι δεδομένη όταν
τίθενται επιτόκια άνω του 10% δημιουργεί
τελικά συστημικούς κινδύνους στο ίδιο
το χρηματοπιστωτικό σύστημα.
Δυστυχώς
αποδεικνύεται στην πράξη ότι η ανάθεση
των πολιτικών αποφάσεων στα χέρια
τεχνοκρατών έχει ως μόνο αποτέλεσμα
την ακραιφνή επικράτηση των ισχυρών
έναντι των αδυνάμων. Δεδομένου όμως ότι
το αποτέλεσμα αυτό αντικατοπτρίζει
τους νόμους τους ζούγκλας και όχι ένα
οργανωμένο κοινωνικό σύνολο, είναι
αναγκαία η αντιστροφή των όρων
διαπραγμάτευσης του ελληνικού κράτους
με τους δανειστές του. Πρακτικά αυτό
σημαίνει ότι όπου το νομικό και κανονιστικό
πλαίσιο δεν επιτρέπει παρεμβάσεις υπέρ
του δημοσίου συμφέροντος θα τροποποιείται
το υπάρχον νομικό και κανονιστικό
πλαίσιο ώστε να υπηρετεί τελικά το
δημόσιο συμφέρον που είναι ταυτόσημο
με το συμφέρον του κάθε πολίτη.
.
20/02/14
