Τετάρτη, 29 Φεβρουαρίου 2012 ΟΜΙΛΙΑ
ΑΝΑΠΛΗΡΩΤΗ ΥΠΟΥΡΓΟΥ
ΦΙΛΙΠΠΟΥ ΣΑΧΙΝΙΔΗ
ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ
28 Φεβρουαρίου
Συζήτηση επί της αρχής, των άρθρων και του συνόλου του σχεδίου νόμου του Υπουργείου Οικονομικών «Ρυθμίσεις συνταξιοδοτικού περιεχόμενου και άλλες επείγουσες ρυθμίσεις εφαρμογής του Μνημονίου Συνεννόησης του ν. 4046/2012».
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, περισσότερο από δύο χρόνια στην Αίθουσα της Βουλής παρακολουθούμε τις σκληρές αντιπαραθέσεις μεταξύ των συναδέλφων από τις διαφορετικές πτέρυγες της Βουλής. Όλοι υπερασπίζονται την άποψή τους λέγοντας, ότι μόνο αυτοί προσέφεραν λύση στα προβλήματα της χώρας.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, η ματαιοδοξία είναι μια ανθρώπινη αδυναμία, από την οποία δεν είμαι απαλλαγμένος. Πολλές φορές, καθώς ακούω τις τοποθετήσεις των συναδέλφων, αναρωτιέμαι τι θα γράψει ο ιστορικός του μέλλοντος για όλους όσους έβαλαν ένα λιθαράκι με τη στάση ή με τις τοποθετήσεις τους για τα όσα έγιναν στην κρισιμότερη αυτή περίοδο της ιστορίας της χώρας, πώς θα αξιολογηθεί ο καθένας από εμάς για τη στάση που τήρησε και για τα όσα υποστήριξε είτε μέσα είτε έξω από τη Βουλή.
Προβληματίστηκα ακόμη περισσότερο σήμερα που άκουσα τον Αρχηγό της Νέας Δημοκρατίας να υποστηρίζει ότι η Νέα Δημοκρατία μετά τις εκλογές, αυτοδύναμη, θα προσφέρει λύση σε όλα τα προβλήματα της χώρας. Και αναρωτιέμαι: Τι εμπόδισε τη Νέα Δημοκρατία ως κυβέρνηση μέχρι το 2009 να προνοήσει –όχι το 2009, όχι το 2008, αλλά από το 2004 που εκλέχθηκε με ισχυρή εντολή από τον ελληνικό λαό- προκειμένου να προσφέρει μια λύση στα προβλήματα της χώρας;
Δεν θα παρασυρθώ να αξιολογήσω ούτε αυτά που είπε ούτε αυτά που δεν έκανε η Νέα Δημοκρατία ως κυβέρνηση. Θα απαντήσω καταφεύγοντας στο ζήτημα της αξιολόγησης όσων πήραν δύσκολες αποφάσεις.
Επιτρέψτε μου στο σημείο αυτό να διαβάσω κάποια αποσπάσματα από ένα γνωστό έργο του στοχαστή Νασίμ Ταλέμπ, το «Μαύρο Κύκνο», ο οποίος ασχολείται με δυο ζητήματα. Με το ζήτημα της αξιολόγησης και ειδικότερα του πώς η ιστορία αξιολογεί αυτούς που προνοούν και πώς η ιστορία αντιμετωπίζει αυτούς, οι οποίοι τελικά βρίσκονται στο επίκεντρο των ιστορικών γεγονότων.
Λέει, λοιπόν: «Υπάρχουν όμως και κάποιοι άλλοι ήρωες που τους κακομεταχειρίστηκε η ιστορία. Πρόκειται για την πικρή εκείνη κατηγορία όσων δεν γνώριζαν ότι ήταν ήρωες που όμως έσωσαν τη δική μας ζωή, που μας βοήθησαν να αποφύγουμε καταστροφές. Έφυγαν χωρίς να αφήσουν ίχνη και δεν ήξεραν καν τι είχαν συνεισφέρει. Θυμόμαστε τους μάρτυρες που πέθαναν για μία στράτευση την οποία γνωρίζαμε, όχι όμως και όσους υπήρξαν μεν το ίδιο αποτελεσματικοί στη συνεισφορά τους αλλά που τη στράτευσή τους δεν την είχαμε ποτέ επισημάνει, ακριβώς επειδή πέτυχαν στην προσπάθειά τους. Η αγνωμοσύνη που δείχνουμε σβήνει τελείως μπροστά σε αυτόν τον άλλο τύπο έλλειψης ευγνωμοσύνης. Πρόκειται για μια πολύ πιο βαριά κατηγορία, καθώς δημιουργεί μια αίσθηση αχρηστίας στον σιωπηρό ήρωα».
«Θα προσπαθήσω», λέει ο συγγραφέας, «να το δείξω με το ακόλουθο νοηματικό πείραμα. Θεωρήστε ότι ένας νομοθέτης που χαρακτηρίζεται από θάρρος, επιρροή, νου, όραμα και επιμονή κατορθώνει να ψηφιστεί ένας νόμος που τίθεται σε γενικευμένη ισχύ και λειτουργία στις 10 Σεπτεμβρίου του 2001». Σας υπενθυμίζω είναι μία ημέρα πριν από την καταστροφή της 11ης Σεπτεμβρίου του 2001.
«Ο νόμος αυτός», λέει ο συγγραφέας, «επιτάσσει να υπάρχουν σταθερά κλειδωμένες αλεξίσφαιρες πόρτες σε κάθε πιλοτήριο αεροπλάνου με μεγάλο κόστος για τις ούτως ή άλλως χειμαζόμενες αεροπορικές εταιρείες, μήπως και κάποιοι τρομοκράτες επιχειρήσουν να χρησιμοποιήσουν αεροπλάνα για να επιτεθούν στο World Trade Center της Νέας Υόρκης. Η νομοθεσία αυτού του είδους ασφαλώς δεν είναι μέτρο δημοφιλές μεταξύ του προσωπικού των αεροπορικών εταιρειών καθώς περιπλέκει τη ζωή τους. Σίγουρα όμως θα προλάμβανε την 11η Σεπτεμβρίου. Ο άνθρωπος που θα είχε επιβάλει τις κλειδαριές στις πόρτες του πιλοτηρίου, δεν θα δει αγάλματά του στις κεντρικές πλατείες. Πιθανόν δε να μην υπάρξει καν μνεία της συνεισφοράς του στη νεκρολογία του».
«Πάμε τώρα παρακάτω», λέει, «να ξαναδούμε τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου. Απολογιστικά ποιος εισέπραξε την αναγνώριση; Εκείνοι που είδατε να παρελαύνουν στα μέσα ενημέρωσης, στην τηλεόραση με τις ηρωικές τους πράξεις, καθώς και εκείνοι που είδατε να προσπαθούν να σας δώσουν την εντύπωση ότι διέπρατταν ηρωικές πράξεις. Η δεύτερη κατηγορία περιλαμβάνει, όπως τον άνθρωπο του χρηματιστηρίου της Νέας Υόρκης Ρίτσαρντ Γκράσο, τον άνθρωπο που έσωσε το χρηματιστήριο και έλαβε ένα πελώριο πριμ για τη συνεισφορά του. Το μόνο που χρειάστηκε να κάνει ήταν να είναι παρών και να χτυπήσει το συμβολικό κουδούνι στη συνεδρίαση στη τηλεόραση, που όπως θα δούμε είναι βασικός φορέας αδικίας και βασική αιτία για τη τυφλότητα ως προς τους μαύρους κύκνους. Ποιος ανταμείβεται; Ο κεντρικός τραπεζίτης που αποφεύγει μία ύφεση ή εκείνος που έρχεται να διορθώσει τα σφάλματα των προκατόχων του και τυχαίνει να βρίσκεται παρών όταν ανακάμπτει η οικονομία; Ποιος είναι πιο πολύτιμος; Ο πολιτικός που αποφεύγει έναν πόλεμο ή εκείνος που ξεκινάει έναν καινούργιο πόλεμο και έχει την τύχη να τον κερδίσει; Πρόκειται για την ίδια αντιστροφή που είδαμε λίγο πριν με την αξία όσων δεν ξέρουμε. Όλοι γνωρίζουν ότι χρειάζεται περισσότερη πρόληψη παρά θεραπεία και λίγοι ανταμείβουν τις πράξεις πρόληψης. Δοξάζουμε εκείνους που αφήνουν τα ονόματά τους γραμμένα στα βιβλία της ιστορίας σε βάρος εκείνων που έχουν καταθέσει τη συνεισφορά τους. Τα βιβλία μας όμως σιωπούν για αυτούς. Οι άνθρωποι δεν είμαστε μόνο μια ιδιαίτερα επιπόλαια φυλή. Αυτό μέχρι ενός σημείου μπορεί να θεραπευτεί. Είμαστε και μια φυλή ιδιαίτερα άδικη.».
Τα λέω αυτά, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, για να κλείσω με ένα πολύ απλό συμπέρασμα. Η χώρα μας δεν θα ήξερε τη λέξη τρόικα, η χώρα μας δεν θα ήξερε τη λέξη μνημόνιο, εάν πολύ πριν έρθει το 2008, πολύ πριν έρθει το 2009 αυτοί οι οποίοι είχαν την ευθύνη, είχαν πάρει τις πρωτοβουλίες να αντιμετωπίσουν τα κρίσιμα προβλήματα τα οποία ήταν παρόντα από την πρώτη ημέρα εισόδου της χώρας μας στην οικονομική και νομισματική ένωση. Όμως αδιαφόρησαν, δεν έκαναν το παραμικρό με αποτέλεσμα σήμερα να έρχονται όλοι και να καυχώνται ότι εάν πάρουν ψήφο εμπιστοσύνης από τον ελληνικό λαό στις επόμενες εκλογές θα μπορέσουν να λύσουν και να αντιμετωπίσουν ό,τι δεν κατάφεραν να λύσουν και να αντιμετωπίσουν τότε που είχαν και το χρόνο στη διάθεσή τους και κάθε δυνατότητα.
