Τρίτη 14, Φεβρουαρίου 2012
Ο Αναπληρωτής Υπουργός Οικονομικών Παντελής Οικονόμου απαντώντας σε ερώτηση του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ κ. Παπαδημούλη, σχετικά με τη διαφθορά, κατέθεσε ότι, σύμφωνα με στοιχεία των υπηρεσιών του Υπουργείου Οικονομικών, από το ΣΔΟΕ
μόνον, οι έλεγχοι του 2011 προσέγγισαν τις 40,000 και οι παραβάσεις οι οποίες διαπιστώθηκαν ξεπέρασαν τα 3,000,000 από περισσότερους από 20,000 παραβάτες.
Επί πλέον αυτών, πραγματοποιήθηκαν πάνω από 25,000 έλεγχοι διακίνησης, διαπιστώθηκαν κατά την διεξαγωγή τους πάνω από 600,000 παραβάσεις από περισσότερους από 4,000 παραβάτες. Τέλος, σε 1,500 περίπου ελέγχους επεξεργασίας εντοπίστηκαν άνω των 150,000 παραβάσεων από περισσότερους από 1,000 παραβάτες. Το εκτιμώμενο ύψος προστίμων από τις ως άνω παραβάσεις ξεπερνάει τα 3,75 δις ΕΥΡΩ. Οι επιδόσεις αυτές είναι βελτιωμένες συγκριτικά με το 2010. Εξ άλλου, προκειμένου να αποφύγουν την σύλληψή τους, 24 οφειλέτες, μέχρι τα τέλη Οκτωβρίου, είχαν καταβάλλει οφειλές τους προς το δημόσιο ύψους 5,382,000 ΕΥΡΩ.
Ο Αναπληρωτής Υπουργός Οικονομικών εκτίμησε ότι οι δράσεις αυτές, αυξάνουν τα επίπεδα φορολογικής συμμόρφωσης αφ ενός και καλλιεργούν την φορολογική συνείδηση αφετέρου. Ως απόδειξη, επικαλέστηκε το γεγονός ότι η «πολιτική» εκστρατεία μη συμμόρφωσης με αιχμή το Ε.Ε.Τ.Η.Δ.Ε. δεν βρήκε ανταπόκριση και η καταβολή του τέλους κινήθηκε στα συνηθισμένα επίπεδα εισπραξιμότητας λογαριασμών της ΔΕΗ.
Ο κ. Οικονόμου, επισήμανε ότι με αυτές τις προσπάθειες, έγινε κατορθωτό για το 2ο εξάμηνο του 2011 να σχηματιστεί πρωτογενές πλεόνασμα και να περιοριστεί περαιτέρω το δημοσιονομικό έλλειμμα της χρονιάς σε ποσοστό 9,2%, διαψεύδοντας τις καταστροφολογίες για δήθεν «έλλειμμα άνω του 10%», δήθεν «μαύρη τρύπα 4,5 δις», δήθεν « νέους φόρους», δήθεν «κατάρρευση» των δημόσιων εσόδων και πολλά άλλα.
Τέλος ο Αναπληρωτής Υπουργός Οικονομικών ισχυρίστηκε ότι η διαφθορά αποτελεί κοινωνικό φαινόμενο, κατά πολύ ευρύτερο της φοροδιαφυγής. Εντοπίζεται συχνά στα όρια της νομιμότητας και, συνεπώς, ο εντοπισμός της, γίνεται επίσης οριακός. Είναι διαπιστωμένο ότι την εποχή της, αλήστου μνήμης, παγκοσμιοποίησης, η διαφθορά είχε εμφιλοχωρήσει σε δομές και νόρμες διεθνικών εταιριών, ως περίπου «φυσική» πρακτική για την επίτευξη «ποσοτικών στόχων», κυρίως εξαγωγικών. Πέραν της εταιρικής ανοχής όμως, δεν υπήρξαν και κανόνες δικαίου των χωρών προέλευσης των εταιριών αυτών, ρητά α
